Raining Pleasure και αλλα...

(φωτος αλεπούδα 2007)


Το Σάββατο στις 17 Μαρτίου πήγα σε ένα live που έκαναν οι Raining Pleasure στην Πετρούπολη στο club «στον αέρα». Μαζί τους για support βρέθηκαν οι Delightful.
Είναι αλήθεια ότι δέχθηκα να πάω στο live με μισή καρδιά. Όχι γιατί δε μου αρέσουν οι R.P αλλά γιατί ακόμα δεν είχα ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία από την τελευταία φορά που τους είδα.
Ήταν πριν 1μιση- 2 χρόνια στο Cine Κεραμικός αν δεν κάνω λάθος και μαζί τους θα έπαιζαν οι Closer και οι Film. Θυμάμαι υπήρχε αρκετός κόσμος, ο χώρος ήταν μεγάλος και η σκηνή δέσποζε σε σημείο που φαινόταν από παντού. Όλα ήταν μια χαρά. Μέχρι που ξεκίνησαν να παίζουν τα συγκροτήματα. Ο ήχος ήταν τόσο άθλιος που όχι μόνο δεν καταλάβαινες τους στίχους, αλλά δε μπορούσες να ξεχωρίσεις το μπάσο/κιθάρα/ντραμς από κατσαρόλες που χτυπάει ένας παρανοϊκός. Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό. Το χειρότερο βρισκόταν στα πρίμα. Τα πρίμα ήταν τόσο τσιτωμένα που όχι απλά «ξύριζαν» αλλά κάναν το αυτί σου να «βγάζει αίμα». Ο κόσμος παρόλο που έχει συνηθίσει να ακούει σκουπιδοήχους σε ποιότητα, αυτή τη φορά αντέδρασε. Κατά καιρούς σφύριζε και έδειχνε τη δυσφορία του. Εγώ είχα κάτσει κάτω για να προστατεύω τα αυτιά μου από το τείχος των σωμάτων που βρισκόταν ανάμεσα σε εμένα και τα ηχεία. Για να καταλάβετε το βαθμό κακού ήχου, πρέπει να σας πω ότι υπέφερα ακόμα και όταν έκλεινα τα αυτιά μου με τα χέρια μου. Το μόνο σημείο που δε σε πονούσε ο ήχος ήταν κάτω στις υπόγειες τουαλέτες. Μια φίλη μου ήταν στη συναυλία (χωρίς να το γνωρίζουμε ότι ήμασταν στον ίδιο χώρο) και καθόταν πιο μπροστά από εμένα. Την άλλη μέρα πήγε στο νοσοκομείο και της είπανε ότι έπαθε ακουστικό τραύμα.
Περίμενα υπομονετικά να τελειώσει και το δεύτερο συγκρότημα ελπίζοντας πως οι R.P (που ξέρω πως είναι προσεκτικοί με τον ήχο) θα κάναν κάτι για να σταματήσει αυτό το αίσχος. Είναι η αλήθεια ότι προσπαθήσανε. Ξεκίνησαν το πρώτο τραγούδι και μετά σταματήσανε. Κάνανε δοκιμές και tuning. Ξεκίνησαν το δεύτερο τραγούδι και μετά σταματήσανε πάλι. Έγινε αυτό 2-3 φορές, βελτιώθηκε ο ήχος κατά 2% και αφού είδαν και αποείδαν, συνέχισαν τη συναυλία.
Έφυγα στα μισά. Δεν αντέξαμε. Όταν βρήκαμε έξω δεν ακούγαμε τίποτα. Φωνάζαμε ο ένας στον άλλο. Το ότι μου πέρασε το βουητό μέχρι την άλλη μέρα, οφείλεται στο ότι κατά τη διάρκεια Closer & Film καθόμουν κάτω, κάπως προστατευμένη και έπαιζα φιδάκι (το φιδάκι δε βοηθάει στον ήχο, βοηθάει στο να περάσει η ώρα) Αλλιώς θα ήμουν και εγώ στο νοσοκομείο με ακουστικό τραύμα.
Γι’ αυτό λοιπόν είχα τις επιφυλάξεις μου για το επερχόμενο live. Επειδή όμως είμαι άνθρωπος ριψοκίνδυνος και επειδή οι πιθανότητες να προκύψει τέτοιος απαίσιος ήχος ξανά είναι 1:1000 είπα να το ρισκάρω.
Καταρχάς βρέθηκα πολύ νωρίτερα στο μαγαζί εξαιτίας των λανθασμένων πληροφοριών που βρήκα στο myspace site των Delightful (20:30 ενώ ξεκινούσε κοντά στις 22:30 με 23:00)
Δε με πείραξε ιδιαίτερα. Πήγα σε ένα από τα συνοικιακά καφέ της πλατείας και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Πετρούπολη είναι σαν το Περιστέρι, αλλά αλλού.
Όταν μας επιτρέψαν την είσοδο στο live-αδικο μπήκα μαζί με το υπόλοιπο μπουλούκι και καβαντζάρησα σχετικά καλή θέση. Αργότερα θα αποδεικνυόταν όχι τόσο καλή μια που όλοι οι ψηλοί καθίσανε μπροστά μας (κλασσικό).

Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση. Έχω το προνομιακό ύψος του 1.71. Φτάνω με ευκολία τα πάνω ράφια, διακρίνομαι από μακριά και συνάμα δεν είμαι σαν γκαμήλα. Πιστεύω ακράδαντα ότι δε μπορεί να πληρώνει το ίδιο εισιτήριο ένας άνθρωπος 1.70-1.90 με έναν 1.50
Στην πρώτη περίπτωση οι ψηλοί θα δούνε τη συναυλία (λίγο ή πολύ) και στη δεύτερη, οι κοντύτεροι θα δούνε τις κωλοτσέπες των μπροστινών. Την κατάφορη αυτή αδικία συνειδητοποίησα στη συναυλία των New Order όπου η σκηνή δεν ήταν σχεδόν καθόλου υπερυψωμένη και ο χώρος καθόλου επικλινής. Έσπασε λοιπόν ό διάολος το ποδάρι του και αυτή η συναυλία, μα τους Θεούς του Ολύμπου, είχε τον μεγαλύτερο μέσο όρο ύψους σε κοινό. Όπου και να πήγα έβλεπα ωμοπλάτες. Δεν υπήρχε σωτηρία. Σε όλη τη συναυλία χάζευα κουρέματα, τζην και κώλους. Που και που περνούσαν από δίπλα μου για να πάνε μπροστά κάτι κοπελίτσες 1.50-1.55 που μοιάζανε με χομπιτ σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Παρεμπιπτόντως, εκείνο το φεστιβάλ ήταν το χειρότερα οργανωμένο της περσινής χρονιάς (από αυτά που πήγα) και χαλαρά κατατάσσεται στα τοπ 3 χειρότερα ever.
1) Ο χιλιάδες κόσμος που ερχόταν από την πλευρά του αχανούς parking έμπαινε από μια τρύπα 50x50 στο συρματόπλεγμα .
2) Όπως προανέφερα, δε μπορούσες να δεις τη σκηνή παρά μόνο 2 μέτρα μακριά από αυτήν.
3) Είχανε ένα ηλίθιο σύστημα με κουπόνια που σε ανάγκαζε να περιμένεις σε 2 ουρές για να πάρεις ένα ποτό. Μια ουρά για το κουπόνι και μια ουρά για να δώσεις το κουπόνι και να πάρεις το ποτό. IQ φιστικιού.
4) Οι μπρατσωμένοι ήταν αγενείς και να μην πω τι άλλο.
5) Το πρωην αεροδρόμιο που λειτουργούσε σαν parking δεν είχε καμία σήμανση θέσεων, με αποτέλεσμα μετά τη συναυλία ο κόσμος να ψάχνει τα αμάξια του και να μην τα βρίσκει. Βρήκαμε το δικό μας μετά από 25 λεπτά, πατώντας το κουμπί του αυτόματου κλειδώματος/ξεκλειδώματος στο κλειδί. (Α, ρε κιτ!)
6) Αφού βρήκαμε το αυτοκίνητο πιστέψαμε ότι τα χειρότερα περάσανε. Μέγα σφάλμα…Οι ρόδες του αμαξιού πατήσανε κανονικό δρόμο ύστερα από 2 ώρες ουράς μέσα στο ίδιο το πάρκινκ. Οι οργανωτές είχαν προνοήσει για θέσεις αλλά για την έξοδο των οχημάτων μονο ένα δρομάκι με φανάρι που άφηνε να περάσουν 3 αμάξια ανά 2 λεπτά. Μετά τη μιάμιση ώρα ήρθε η αστυνομία και άνοιξε και άλλες εξόδους μέσα από μυστικά περάσματα του Ελληνικού.

Μέσα στο αμάξι πήρα όρκο ότι δε θα ξαναπατήσω σε αυτό το χώρο για συναυλία. Ακόμα και η Μπιορκ να έρθει να παίξει εκεί, προτιμώ να μείνω μέσα να δω τη Μαρία την Άσχημη.
Οι φίλοι μου γνωρίζουν πόσο βαρύς είναι για μένα αυτός ο όρκος.

Ας επιστρέψω όμως στο σαββατιάτικο live.

Πριν ξεκινήσουν οι Delightful, ακούσαμε από τα ηχεία, δυσοίωνα, τα μπάσα να βροντούν και τον ήχο να πνίγεται. Λογικά ο ήχος από cd οφείλει να έχει καλύτερη ποιότητα από τον live ήχο που μπορεί να ξεφεύγει here and there. Πράγματι όταν βγήκαν οι ορεξάτοι Delightful η κατάσταση χειροτέρευσε δραματικά. Θα ήθελα να πω ότι μου άρεσαν, αλλά δε μπορώ να πω ψέμματα.
Όταν ο ήχος είναι κακός από ένα σημείο και πάνω (και μη γελάσετε γιατί συμβαίνει και σε άλλους αυτό) έχει μια αρνητική επίδραση πρώτα στο σώμα μου. Συγκεκριμένα, το στόμα μου αποκτά μεταλλική γεύση και τα πίσω μου δόντια, εκατέρωθεν, πονάνε. Αν το επίπεδο ήχου είναι πολύ κακό αρχίζουν να πονάνε και τα σαγόνια μου. Μέχρι να τελειώσουν οι Delightful ίσα-ίσα άντεχα τον πόνο που είχε απλωθεί στα σαγόνια. Σαν επιστέγασμα του κακού ηχοσυστήματος η συναυλία συνοδευόταν από έναν ήχο κάτι ανάμεσα σε τηγάνισμα πατατών και σιντριβάνι φενκ σουι. Απέκλεισα την περίπτωση με τις πατάτες και όταν δεν βρήκα ούτε σιντριβάνι κατάλαβα ότι ήταν ο εξαερισμός. Από εξαερισμό, ομολογώ, το μαγαζί ήταν εξαίρετο. Απέμενε να βγουν οι R.P αλλά για μένα, αναπόφευκτα ο εφιάλτης ζωντάνευε με γοργά βήματα,. Λίγο πριν βγουν, πέρασα μπροστά στη σκηνή όπου ο κόσμος ήταν κοντύτερος και ευγενικότερος. Είχα μια ελπίδα γιατί όπως προείπα ξέρω ότι οι R.P δίνουν βάρος στον καλό ήχο. Έγινε ένα soundcheck και η κατάσταση βελτιώθηκε πολύ. Για να είμαι ειλικρινής πρέπει να βοήθησε που ήμουν τόσο μπροστά και άκουγα περισσότερο από τα μόνιτορ παρά από τα ηχεία.

Δόξα τον Παντοδύναμο Μανιτου τα πάντα ήταν καταπληκτικά από εκεί και μετά. Οι R.P ήταν σπινταριστοί, ορεξάτοι με καινούργια τραγούδια γεμάτα ροκ υποσχέσεις. Αξιόλογοι μουσικοί, καλοκουρδισμένοι και με τον Βασιλικό σε ένα όπως πάντα κεφάτο performance. Είπαν ακόμα και το Whole lotta love (δεύτερη σερί φορά που το ακούω σε live) Η πρώτη ήταν το αυθόρμητο με την Tanya των Universe217 στο live των Sugahgalore. Πολύ καλή η εκτέλεση του Βασιλικού αλλά για να είμαι δίκαια, η Τανια δεν πιάνεται. Διάολε!
Τους R.P τους παραδέχομαι γιατί δεν κάθονται πάνω στην επιτυχία τους για να κλωσήσουν τις πετυχημένες φόρμουλες, αλλά συνεχίζουν να ψάχνονται. Μπορει να έχουμε συνδυάσει κάποιες μεγάλες τους επιτυχιές με τον κοσμοτε, αλλα τολμήσαν και με το Χατζηδάκι και τώρα κάνουν νέο άνοιγμα.
Ήχου επιτρέποντος, μια συναυλία των Raining Pleasure είναι εγγυημένα ποιοτική και ανεβαστική.

Τι καλύτερο λοιπόν από ένα πολύ καλό συγκρότημα σε ένα μικρό live?

Υστερόγραφο: Ξέρω πως οι επιλογές των συγκροτημάτων, ακόμα και των πολύ γνωστών, περιορίζεται σε ότι αφορά τους συναυλιακούς χώρους. Ξέρω ότι αντιμετωπίζουν χασάπηδες, φραγκοκίλερς άσχετους μαγαζάτορες. Γνωρίζω πως οι σπόνσορες πολλές φορές δυσκολεύουν την κατάσταση αντί να τη βοηθάνε. Θα ήθελα όμως να πηγαίνω σε μαγαζιά να ακούσω μουσική από ηχεία και όχι από σκάφες. Να πιω ποτό και όχι μολότοφ που θα με στείλει αδιάβαστη.

Ερωτηση:
Έχετε πετύχει μαγαζιά, μπαρ, κλουμπ και live-αδικα με καλό ήχο?
Αν η απάντηση είναι ναι, παρακαλώ μην το κρατήσετε για τον εαυτό σας.
ΘΕΛΩ να μάθω που είναι αυτά.
Έχετε πάει σε μαγαζιά με απερίγραπτα κακό ήχο?
Πείτε ποια ήταν αυτά. Μπορεί να γίνει γνωστό, να ρεζιλευτούν και να πάρουν επιτελούς ένα γαμωηχοσυστημα που να είναι πιο ακριβό από τα φωτιστικά του μαγαζιού.

Κατάθεση:
Ο χειρότερος ήχος που έχω ακούσει τελευταία είναι στο café-bar Magaze. Είναι ντηζαηνάτο, πολύ μούρη κτλ. Ο ήχος μετά τα 10 λεπτά σου φέρνει ημικρανία. Τα ηχεία ονομάζονται Noise (όνομα και πράγμα)


Πειράζει που θέλω να ακούω μουσική σαν άνθρωπος?
Ειμαι υπερβολική? ή μήπως έχουμε γίνει όλοι πολύ βολικοί?