Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

The bird and the fairytale




Κάποτε σε ένα απέραντο δάσος ταξίδευε ένα μικρό πουλί. Όλη τη μέρα πετούσε ανάμεσα στα δέντρα και όποτε κουραζόταν, καθόταν πάνω στα κλαδιά για να ξαποστάσει. Καθετί όμορφο μέσα στο δάσος ήταν έμπνευση για αυτό. Χαιρόταν τον ήλιο και το απαλό αεράκι και έφτιαχνε τραγούδια για ότι το συγκινούσε. Τραγουδούσε για το λουλούδι που ανθίζει και χαρίζει το άρωμα του, για τα χρώματα της Άνοιξης και το γαλάζιο ουρανό.
Το πουλί ταξίδευε για χρόνια σε πολλά δάση και πίστευε πως είχε μάθει πολλά γιατί ήξερε να ακούει και να κάνει τις σωστές ερωτήσεις. Μπορούσε να δει την ομορφιά που οι άλλοι προσπερνούσαν και την ψυχή των πραγμάτων που είναι αόρατη σε όσους βλέπουν μόνο με τα μάτια.
Όσο πολύ αγαπούσε την ομορφιά και την καλοσύνη, τόσο δεν άντεχε το άσχημο και την αδικία. Όταν έβλεπε τους ανθρώπους να καταστρέφουν και να αδικούνε, κάτι το έπνιγε και φούσκωνε σα να ‘τανε να σκάσει. Ανέβαινε τότε ένα παράπονο σαν κόμπος στο μικρό λαιμό του και αυτό για να μην πνιγεί, άρχιζε ένα κελάηδισμα αλλιώτικο από το συνηθισμένο. Ξεκίναγε από χαμηλά και έφτανε σε κορώνες και αστεία τιτιβίσματα γεμάτα έμφαση. Καμιά φορά το δάσος σώπαινε για να τ’ακούσει και τα δέντρα κουνούσαν καταφατικά τα κλαδιά τους και άλλες πάλι γελούσαν με την ευαισθησία του.
Το μικρό πουλί δεν ενδιαφερόταν για τους ψίθυρους, ήξερε πως ήταν φτιαγμένο να τραγουδάει τα τραγούδια που ξεχείλιζαν από την καρδιά του.

Μιά μέρα είδε πάλι την αδικία καθώς πετούσε. Δεν άντεξε και του ήρθε πάλι εκείνο το πνίξιμο. Πήρε λοιπόν μιά στροφή στον αέρα, βρήκε ένα δέντρο και κάθισε σε ένα κλαδί για να αρχίσει το τραγούδι του. Φούσκωσε το μικρό του στήθος και άρχισε να τραγουδάει δυνατά με τρίλιες και τιτιβίσματα που έφταναν μέχρι την άκρη του απέραντου δάσους. Τα δέντρα σκίρτισαν και ο άνεμος έφερνε τους ψίθυρους στα αυτιά του. Ήταν πολλοί που σιγοντάρανε το τραγούδι του και άλλοι που γελάσανε γιατί τους φάνηκε άχρηστο το κελάηδισμα μπροστά σε μιά τόσο κοινότυπη αδικία. Εκείνο όμως, τίποτα δεν το νοιαζε, παρά μόνο να βγάλει αυτό τον κόμπο.
Όταν τελείωσε πια το τραγούδι του, το δάσος έπεσε πάλι στη σιωπή του και το μικρό πουλί κούρνιασε στο κλαδί για να βρει την ανάσα του.
Ξαφνικά από το δέντρο άκουσε μιά φωνή να του λέει:
-Καλά τα λες, μα θαρρώ πως θυμώνεις εύκολα. Έτσι είναι τα πράγματα, δεν το ξέρεις?
Το μικρό πουλί γέλασε απ΄την καρδιά του γιατί θεωρούσε τον φτερωτό εαυτό του πολύ ήρεμο.
-Έχω μεγάλη υπομονή και μου αρέσει να τραγουδάω για όλα τα όμορφα αυτού του κόσμου. Ξέρω και τα καλά και τα κακά. Ένα πράγμα δε ξέρω μόνο. Πώς να βγάλω αλλιώς αυτό τον κόμπο που μου φυτρώνει η αδικία στην ψυχή. Ανοίγω το στόμα μου και βγάζω φωνή για όσους θέλουν να ακούσουν και προπαντός για αυτούς που προτιμούν να ξεχνάνε.
Το πουλί μιλησε με το δέντρο μέχρι να νυχτώσει και να καληνυχτιστούν. Την άλλη μέρα το πουλί γύρισε στο δέντρο και πιασαν πάλι την κουβέντα μέχρι το βράδυ. Οι μέρες περνούσαν και το μικρό πουλί είχε το μυαλό του μοναχά στις όμορφες κουβέντες που κάνανε μαζί. Αγαπούσε τόσο τα όμορφα πράγματα, μα πιο πολύ, αυτά που δε μπορείς να τα δεις, όπως την ψυχή του δέντρου.
Μια μέρα που το δέντρο σιώπησε για λίγο, το μικρό πουλί αποφάσισε να εξερευνήσει τα πιο ψηλά κλαδιά του. Ανέβηκε με μικρά πετάγματα και πηδηματάκια προς τα πιο πυκνά σκοτεινά φυλλώματα και ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε μιά μικρή κουφάλα του δέντρου. Εκεί είδε ένα πουλί ολόιδιο με τον εαυτό του να καθαρίζει προσεκτικά το σπιτάκι του. Είχαν το ίδιο χρώμα, τα ίδια δυνατά φτερά και ακόμα και το γούστο στα κλαδάκια που έστρωνε στη φωλιά του έμοιαζε με το δικό του. Οταν το δεύτερο πουλί τελείωσε τις δουλειές του, κάθισε στο βάθος της φωλιάς και άρχισε να μιλάει. Η φωνή του, ήταν η φωνή του δέντρου. Το μικρό πουλί ξαφνιασμένο από την απρόβλεπτη ανακάλυψη κουτρουβάλησε όλα τα κλαδιά μέχρι το έδαφος. Μουδιασμένο ανέβηκε στη συνηθισμένη θέση του και μίλησαν μέχρι να νυχτώσει.
Την άλλη μέρα το πουλί επέστρεψε μα κάθισε σε ένα κλαδί πιο ψηλά. Κάθε μέρα που περνούσε αυτό ανέβαινε ψηλότερα, μέχρι που βρέθηκε στο ύψος της φωλιάς.
Τα δυο πουλιά κοιτιόντουσαν στα μάτια μέσα από τα σκοτάδια και πότε μιλούσαν σα δυο πουλιά και πότε σα δέντρο με πουλί. Κάθε βράδυ ήταν πιο δύσκολος ο αποχαιρετισμός και κάθε πρωί πιο ευχάριστη η καλημέρα.

Το μικρό πουλί από την πτώση, είχε ανακατέψει καρδιά με μυαλό και έβλεπε όλη την ομορφιά και με τα μάτια και με την ψυχή του. Το βράδυ που έφευγε από το δέντρο μιλούσε με τη σκέψη του στ΄άλλο πουλί και όταν ήταν μοναχό του έφτιαχνε τραγούδια που ντρεπόταν να τα τραγουδήσει. Το πρωί γυρνούσε πάντα στο δέντρο για να μιλήσει με το όμοιο του. Εκεί που ήταν χαρούμενο όμως, άσχημες σκέψεις σκίαζαν την καρδιά του. Το κατάλαβε το άλλο πουλί και του είπε:
-Πως μοιάζουμε τόσο πολύ το βλέπουμε κι οι δύο. Πως έχω χρόνια εδώ τη φωλιά μου, ευτυχισμένο, το είδες?
-Τα είδα όλα αυτά, άργησα μα τα είδα.
Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του μα δε μπορούσε να τον βγάλει.
-Φοβάμαι, είπε το πουλί του δέντρου.
-Τι φοβάσαι, ρώτησε το μικρό πουλί και τίναξε τα δυνατά φτεράκια του.
-Φοβάμαι να σε συναντήσω. Φοβάμαι πως θα με κάνεις να θέλω να πετάξω.

Το μικρό πουλί δε μιλούσε, ήταν οι κόμποι που ανέβαιναν τραγούδια για την ομορφιά και την αδικία μαζί. Έσκυψε το κεφάλι και έκανε να φύγει.
-Στάσου! Είπε το πουλί του δέντρου, δε μπορούμε να κάνουμε πάλι πως είμαι δέντρο?
Το μικρό πουλί γύρισε και κοίταξε το δάσος. Κοίταξε για ώρα τα δέντρα και τα κλαδιά, τα φουντωτά φυλλώματα και τα μικρά λουλούδια που άνθιζαν ανάμεσα στα φύλλα. Ύστερα γύρισε και είπε:
-Κοίτα τριγύρω σου. Έχει τόσα δέντρα που δε θα μπορούσε να τα μετρήσει κανείς. Είναι ψηλά και όμορφα, γεμάτα κλαδιά να κάτσω. Η Άνοιξη τους έχει δώσει λουλούδια και καρπούς και ότι χρειάζεται για να ζήσω. Μα κανένα από αυτά όσο όμορφο και ψηλό κι αν είναι, δε μοιάζει με μένα και κανένα τους δε μπορεί να πετάξει.
Το πουλί που είχε χρόνια τη φωλιά του στο δέντρο, κατάλαβε και δε μίλησε άλλο.

Κι όπως έπεφτε η νύχτα ένα μικρό πουλί πέταξε ανάμεσα από τα δέντρα, ψηλά, μακριά πάνω από το δάσος. Βρήκε μια απόμερη γωνιά, κάθισε και έγραψε ένα τραγούδι που έμοιαζε σαν παραμύθι για δέντρα και για πουλιά. Ύστερα φούσκωσε το στήθος του και το τραγούδησε έτσι όπως ξεχείλιζε από την ψυχή του, λυπημένα και δυνατά για να ακουστεί σε όλο το απέραντο δάσος.

Να μια αισιόδοξη σκεψη (revised)




Η Ομορφιά
μπορεί να ξεγλυστρίσει
απο τα κάγκελa
και της πιό άχαρης πολυκατοικίας.


Ότι προσπερνάμε, το χάνουμε
και το μόνο που μας μένει σα γεύση
είναι μια γκρί, βρώμικη αίσθηση
των χρωμάτων που μπερδεύονται μεταξύ τους.

Η αλήθεια βρίσκεται στον τρόπο που κοιτάμε τα πράγματα,
Γιαυτό οι τρελοί είναι ευτυχισμένοι
και εμείς οι λογικοί δε βρίσκουμε
ούτε το κουράγιο να χαμογελάσουμε.







(photos: alepouda)

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Η Ιστορία μέσα από ένα μπουκάλι


(φωτο: αλεπούδα)

Τι σχέση έχει η Ιστορία με το κρασί?
Μην ανησυχείτε θα σας τα εξηγήσω όλα παρακάτω.
Και τα 2 παίρνουν γεύση και «χρωματίζονται» ανάλογα με την περιοχή που καλλιεργούνται. Το χώμα και το λεγόμενο μικροκλίμα είναι που ορίζουν την Ιστορία σαν και το κρασί. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι δευτερογενείς παράγοντες όπως η διατήρηση της ιστορίας σε ασφαλές μέρος μέχρι να ωριμάσει, η εμφιάλωση της σύμφωνα με τους κανονισμούς και πολλά ακόμα.
Τελικά όμως όλοι μας «πίνουμε» την ιστορία που μας σερβίρουνε όπως ακριβώς την έχουν διαμορφώσει, δηλαδή σε ελεγχόμενες συνθήκες. Οι χημικοί/ιστορικοί παράγουν ένα «κρασί» που να ταιριάζει με όλα αυτά που μας «ταίζουνε» χρόνια τώρα. Λειτουργούν προσεκτικά αφαιρώντας κάθε ιχνοστοιχείο αμφιβολίας και ενδυναμώνουν όλες τις φρουτώδεις και πλούσιες σε γεύση ανακρίβειες του εν λόγω σκευάσματος. Φροντίζουν ώστε η ζύμωση να γίνει αργά και σταθερά. Η διαδικασία που ακολουθείται είναι η εξής:

Η Συγκομιδή (του γεγονότος)
1) Κόβουμε το γεγονός από το τσαμπί του. Το αφήνουμε να στεγνώσει καλά μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας. Αν ο καιρός και οι συγκυρίες σας βοηθήσουν να έχετε πολλές κάμερες η διαδικασία επισπεύδεται.

Το τσαλαπάτημα (της είδησης)
2) Παίρνουμε το γεγονός και το βάζουμε στο πατητήρι. Ρίχνουμε όσους δημοσιογράφους έχουμε διαθέσιμους αυτή την εποχή για να το ποδοπατήσουν. Σε αυτό το σημείο έχουμε την πρώτη παρέμβαση στη γεύση.
Ως γνωστό υπάρχουν βρώμικοι δημοσιογράφοι έτσι το γεγονός μπορεί να βρωμίσει. Επίσης υπάρχουν και χρωματισμένοι δημοσιογράφοι. Έτσι πολύ σημαντικό λοιπόν είναι να διαλέξουμε τους δημοσιογράφους που θα μας δώσουν την επιθυμητή γεύση και χρώμα. Τα τελευταία χρόνια βοηθάνε στη ποδοπάτηση του γεγονότος και οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί (Parsleus hazocutum)
αλλά καλύτερα να προσέξετε στη δοσολογία γιατί χαλάει πολύ τη γεύση και μετά δεν πίνεται με τίποτα.

Ο μούστος (της υπόθεσης)
3) Σε αυτή τη φάση η είδηση γίνεται μούστος και επειδή ο μούστος είναι κάτι βαρετό (εκτός αν ξέρεις να κάνεις μουσταλευριά) οι δημοσιογράφοι φεύγουν. Στο καλό, λέω εγώ.

Η ωρίμανση (του θέματος)
4) Κάπου εδώ λοιπόν αρχίζει η ωρίμανση. Το θέμα ωριμάζει μέσα σε σκονισμένα συρτάρια βαρετών ιστορικών, δημοσιογράφων που βγαίνουν στη σύνταξη, πολιτικών που γράφουν βιβλία απολογητικό-επιθετικά. Που και που το βγάζουν για λίγο στη δημοσιότητα για να καλύψουν ένα ειδησεογραφικό κενό ανάμεσα στο συγκλονιστικό «πλημμύρισαν και φέτος οι Έλληνες την παραλία» και το αποκλειστικό ρεπορτάζ «Ήρθατε και εσείς στη παραλία? Πως είστε? Ζεσταινόσαστε?»

Ο άνθρωπος (ως παράγοντας)
5) Παράλληλα με την ωρίμανση έρχεται και ό ανθρώπινος παράγοντας για να βάλει το χέρι του (για να μην τα ρίχνουμε όλα στους δημοσιογράφους) Έρχεται λοιπόν, ας το ονομάσουμε μεταφορικά, το «χημείο του κράτους» και φροντίζει να αποκτήσει «σώμα» όπως λέμε το κρασί. Οι χημικοί/ιστορικοί πειραματίζονται με τις τανίνες της υποκειμενικότητας για να βγάλουν άλλοτε ένα πλούσιο αρωματικό μπουκέτο σωβινισμού, άλλοτε αρχαιολατρίας και άλλοτε καταπιεσμένης ρωμέικης ψυχής. Κάποια μπουκάλια Ιστορίας κυκλοφορούν με πολύ βαριά γεύση και πίνονται μόνο απ΄αυτούς που πίνουν ότι τους δώσεις.

Εμφιάλωση και ετικέτα (της Ιστορίας)
6) Τα χαρμάνια εμφιαλώνονται βάσει της κατηγορίας του κρασιού και σε ποσότητα ανάλογη των αναγκών μέθης του λαού. Η ετικέτα κολλιέται σε επίσημη γιορτή από πολιτικούς, δημοσιογράφους, εκπαιδευτικούς και σκιώδεις φιγούρες


Παρακάτω σας παρουσιάζω κάποια κρασιά που χαρακτηρίζουν την παραγωγή της χώρα μας τα τελευταία χρόνια


Η Μακεδονία είναι Ελληνική

Χρώμα: Χρυσαφί σαν το αστέρι της Βεργίνας
Περιεκτικότητα σε αλκοόλη: 76%

Εσοδεία: Ότι κυκλοφόρησε μετά το 1995 είναι χαρακτηριστικό της ποικιλίας.

Συνοδεύει: το κλασσικό πιάτο «τα χάλια της Ελλάδας» και επικαλύπτει θαυμάσια τη μυρωδιά σαπίλας των κυβερνήσεων. Δίνει μια αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας αλλά τελικά σου αφήνει μια γεύση αποτυχίας.
Ιστορικά στοιχεία: Το γκαντέμιασε ο επίτιμος λέγοντας ότι σε λίγα χρόνια δε θα το θυμάται κανείς. Έγινε μαζική διανομή σε σχολεία, στο δρόμο και διαφημίστηκε και στην τηλεόραση.

Ανταγωνιστικό προϊόν: «Η Μακεδονία είναι Σκοπιανή». Με τον καιρό κατέκτησε με εξαγωγές την Ε.Ε και πολλές χώρες του εξωτερικού. Κυκλοφορεί και σε λικέρ «Τα Σκόπια είναι Μακεδονία»

Φετινή Παραγωγή: Δε βγαίνει πια σε κρασί αλλά μόνο σε εξαιρετικό ξύδι (τελικά ο επίτιμος είχε δίκιο!)


Αθήνα 2004

Χρώμα:
Υπόλευκο σαν το συνολάκι της Γιάννας στην τελετή έναρξης.

Περιεκτικότητα σε αλκοόλη: 88%

Εσοδεία: συλλεκτική του 2004. Καλλιεργήθηκε για αποκλειστική κατανάλωση στην Αθήνα.

Συνοδεύει: το κλασσικό πιάτο «η διαφθορά στην Ελλάδα», επικαλύπτει και αναδεικνύει θαυμάσια τη μυρωδιά σαπίλας και ασυνεννοησίας των κυβερνητικών στελεχών. Προτιμήθηκε από όλα τα κόμματα σαν κρασί κοκορομαχίας / κομματομαχίας. Έδωσε μια πρόσκαιρη αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας και ελπίδας ανάτασης του τουρισμού αλλά τελικά άφησε τη γεύση αβάσταχτων χρεών σε όλους τους Έλληνες μέχρι το 2046

Ιστορικά στοιχεία: Η ποικιλία skatonnay αναπτύχθηκε με τη βοήθεια της τρομολαγνικής αμερικάνικης κυβέρνησης επιβαρύνοντας το κόστος παραγωγής με το εξοπλισμό του «Μεγάλου Αδελφού» Καλλιεργήθηκε στο χώμα που άφησε πίσω του ο Μετροπόντικας και μας άφησε με ένα πανάκριβο hangover. Έγινε διανομή σε όσους βρεθήκαν στην Αθήνα τω καιρό εκείνο και προβλήθηκε τηλεοπτικά παγκοσμίως.

Ανταγωνιστικό προϊόν: «Πεκίνο 2008». Ήδη έχει πουλήσει μεγάλες ποσότητες προκαταβολικά και αναμένεται να έχει πιο ωραία γεύση.

Φετινή Παραγωγή: Δεν υπάρχει αλλά έχουν μείνει απούλητα πολλά φορτία που έχουν αποθηκευτεί σε ερημωμένα κολυμβητήρια, κτίρια ξιφασκίας, νερόλακκους στο Σχοινιά και αλλού.



Αρχαία Ελλάδα

Χρώμα:
Σπασμένο άσπρο σαν τους κίονες του Παρθενώνα.

Περιεκτικότητα σε αλκοόλη: 48%

Εσοδεία: Πρόκειται για την αρχαιότερη ποικιλία στην Ελλάδα.

Συνοδεύει: το πιάτο «είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας», αναδεικνύει θαυμάσια τη περηφάνια του έθνους και δε λείπει ποτέ από κάθε εκδήλωση αθλητική, πολιτική και κοινωνική. Την άλλη μέρα όμως ξυπνάς και βρίσκεσαι στη σύγχρονη Ελλάδα.
Ιστορικά στοιχεία: Η ποικιλία acropol έχει περάσει ιστορικά πολλές διακυμάνσεις. Κατά καιρούς νοθεύθηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν επιχείρημα σωβινισμού, εθνικισμού και ρατσισμού αλλά τελικά πάντα καταφέρνει να τη βγάζει καθαρή. Διανέμεται παντού και πίνεται από όλους, στη γιορτή, στο κέφι, στη χαρά. Το κρασί της παρέας.

Ανταγωνιστικό προϊόν: Δεν υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια όμως παρουσιάζεται μείωση των εξαγωγών. Σημαντικό πρόβλημα στην εγχώρια κατανάλωση παρουσιάζεται από νοθευμένες παρτίδες (κοινώς μπόμπες) που έχουν ξεμείνει από κακές χρονιές. Σύνηθες φαινόμενο η μέθη με σύμπτωμα την πίστη σε θεωρίες για καταγωγή των Ελλήνων από το διάστημα.

Φετινή Παραγωγή: Καλή, χάρις στους "300". Προσοχή στις μπόμπες.



υ.γ. αυτο το κείμενο γράφτηκε το 2004, αλλά μετά από όλη αυτή την Ιστοριο-λαγνειο-τρομακρατία με ταινίες και κατηγορούμενα βιβλία, βγήκε αυτόβουλα από το συρτάρι.

Το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε...



(φωτο: αλεπούδα)

Το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε στην Άνοιξη,
είναι σκουπίδια και ποιήματα...

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

Ανοιξιάτικη κοπάνα






Οι φωνές μες στο γραφείο θαμπώνουν,
και τα τηλέφωνα σιωπούν.
Βρίσκομαι να πετάω ανάμεσα σε χαμογελαστά σύννεφα,
ρίχνοντας περίεργες σκιές στο γρασίδι

Ανεβαίνω ψηλά, στριφογυρίζοντας
σε λέξεις σπασμένες στη μέση
και σε σιωπές που φουσκώνουν
σα μικροί αναστεναγμοί

Η Άνοιξη εφορμά με ταχύτητα
και γελώντας προσγειώνεται
με υγρό παφλασμό
στο πληκτρολόγιο μου









Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Ο Μικρός Ναυαγός



(φωτο αλεπουδα, τίτλος: εκατό-εξήντα-πέντε)


Βυθίζομαι στο πυθμένα και ανασύρω τις λέξεις. Η λάσπη πάντα κολλάει στα σύμφωνα. Τα φωνήεντα έχουν στρογγυλέψει στις άκρες και δεν κρατάνε τη λάσπη. Πεταλίδες κολλάνε στα γράμματα και σχηματίζουν δίφθογγα υπαρκτά και ανύπαρκτα. Δε μπορώ να σώσω όλες τις λέξεις, πολλές είναι ήδη νεκρές πριν φτάσω στην επιφάνεια. Τις απλώνω κάτω και δοκιμάζω τη γεύση τους. Είναι αλμυρή.
Παίρνω λέξεις και τις ενώνω με κλειστά τα μάτια, ακούγοντας μόνο τον ήχο τους. Ακουμπάω την Αγάπη πάνω στη λεπτή χορδή και παίρνω έναν ήχο σχεδόν ειρωνικό. Βάζω την Αγάπη στη μπάσα χορδή και παίρνω έναν ήχο δραματικό, σαν το φαρμάκι στα πόδια του Ρωμαίου.
Κρατάω το χέρι μου κοντά στα μάτια για να προστατευτώ από την αντηλιά και κοιτάω πέρα τη θάλασσα. Κοντά στα πόδια μου ο χρόνος έχει ξεβράσει πλαστικά μπουκάλια, κλαδιά και όλα τα σκουπίδια που άφησαν τα πλοία που πέρασαν. Σέρνω κορμούς και κλαδιά για να σχηματίσω λέξεις στην άμμο, που φαίνονται μόνο από ψηλά. Δε ξέρω αν τις βλέπει κανείς. Δε ξέρω γιατί το κάνω.
Γυρνάω πίσω με τις τσέπες γεμάτες άμμο και το πρόσωπο να καίει. Η τσάντα παρατημένη στην άκρη. Μέσα της ρούχα που κουβαλάνε μυρωδιές από νυχτερινές φωτιές στην παραλία και φως από τις Πλειάδες.
Ανάβω τσιγάρο και γεμίζω το δωμάτιο με λέξεις φτιαγμένες από καπνό. Ανάλαφρα ανεβαίνουν ως το ταβάνι και διαλύονται, γίνονται ένα θολό πικρό σύννεφο. Τα μάτια υγραίνονται και εγώ έχω το γλυκόπικρο μου άλλοθι να αιωρείται πάνω απ’ το κεφάλι μου.
Δε ζήτησα ποτέ έμπνευση από τη Μούσα. Γράφω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Σχηματίζω τις λέξεις μου πάνω στη σκόνη, πάνω στα βρώμικα αυτοκίνητα και πάνω στα βαριά έπιπλα των επίσημων ξεχασμένων σαλονιών. Αναμνήσεις από άχρηστα μπιμπελό στα παιδικά μου χέρια. Η αίσθηση των πραγμάτων που πάντα ήταν πολύ ψηλά για να τα φτάσεις. Σκαρφαλώνω, ακροπατώ και αυτοσχεδιάζω για να τα πιάσω.
Κρύβομαι στις γωνίες του σαλονιού και φτιάχνω ιστορίες. Παραδέρνομαι με τον καναπέ-σχεδία στο ανοιχτό πέλαγος του χαλιού. Μένω χωρίς φαί και νερό για μέρες. Που και πού καταφέρνω να ψαρέψω κάποιο ψάρι μέσα από το πολύπλοκο μοτίβο του χαλιού και το τρώω ωμό. Βλέπω στεριά, μα είναι παραίσθηση. Βλέπω εμπορικά πλοία αλλά ξεμακραίνουν χωρίς να με δουν. Κάθε φορά που φτάνω σε οριακό σημείο για την επιβίωση μου, ως δια μαγείας, βρίσκω ένα κασελάκι - απομεινάρι του ναυαγίου μου. Με κρατάει για λίγες μέρες κι ύστερα πάλι πείνα.
Η πόρτα του σαλονιού ανοίγει και η μαμά μου με φωνάζει για να φάω. Η σχεδία γίνεται καναπές, η θάλασσα χαλί και εγώ από ναυαγός πάλι παιδί του δημοτικού.

Και να ‘μαι τώρα από παιδί, πάλι ναυαγός.
Γιατί η ζωή είναι φτιαγμένη όπως η θάλασσα και από ξένοιαστο παραθεριστή σε κάνει ναυαγό μέσα σε μια στιγμή.
Τώρα δεν έχω χαλί αλλά η θάλασσα είναι τριγύρω μου και πάνω στον καναπέ-σχεδία κάθεται η γάτα μου. Κοιμάται ήσυχη αδιαφορώντας για τα άγνωστα πελάγη που μας κυκλώνουν. Το πιο περίεργο και ωραίο πράγμα είναι πως τελικά μέσα στα μεγάλα κύματα με βρήκε και με διέσωσε ο μικρός ναυαγός. Με ανέβασε στη σχεδία, βουτήξαμε και από το νερό τη γάτα και τώρα ταξιδεύουμε οι τρεις μας. Μου έδειξε να προστατεύομαι από τον ήλιο, να ψαρεύω σα να ‘τανε παιχνίδι και να τραγουδάω πάλι ξένοιαστα. Το βράδυ του διαβάζω ιστορίες και μετά κοιτάμε τα αστέρια μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.


Τρίτη 17 Απριλίου 2007

Γιατί να τρώμε το κόκαλο και να αφήνουμε το κρέας?










(φωτος alepouda)


Το Σάββατο είδα για πρώτη φορά τους Expert Medicine live. Την μουσική τους τη γνωρίζω, μάλιστα τα τραγούδια του cd τους σκαρφάλωσαν γρήγορα στο Top 100 του φορητού μου mp3 player.
Το πρόγραμμα του Σαββάτου, άνοιξαν οι Modrec. Μια παρέα με ορεξάτα παιδιά που φαίνεται πως αγαπούν τη μουσική. Προσωπικά μου άρεσαν τα πιο μελωδικά κομμάτια τους.

Ο κόσμος ήταν αρκετός και σου έδινε την εντύπωση ότι δε βρέθηκε εκεί τυχαία.
Ακόμα και αυτοί που ήρθαν γιατί τους τράβηξαν οι φίλοι τους, σίγουρα δεν το μετάνιωσαν.

Οι Expert Medicine κατά τη γνώμη μου συνδυάζουν τα τρία πράγματα που πρέπει να έχει ένα συγκρότημα. Ωραία τραγούδια, σωστό παίξιμο και καλή φωνή στο μικρόφωνο. Στην πραγματικότητα δεν παίζουν απλά σωστά αλλά τα σπάνε!. Ξεκινώντας από τον ντράμερ και φτάνοντας μέχρι τον Dj. Όσο για τη φωνή της Τζένης στο μικρόφωνο, δεν είναι απλά καλή αλλά πραγματικά α σ υ γ κ ρ ά τ η τ η !!!

Σε αυτό το live πήγα με «άγριες» διαθέσεις. Αυτό σημαίνει ότι πήρα τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Αντί λοιπόν να ξεχυθώ και να κάνω κλιτς-κλιτς-κλιτς όλη την ώρα, βρέθηκα να απολαμβάνω το live με ένα χαμόγελο στα χείλη.
-Καλά, δε θα τραβήξεις καμιά φωτογραφία?
-Εεε, μετά…¨
Τράβηξα μερικές φωτογραφίες γρήγορα-γρήγορα και μετά ξαναγύρισα στη θέση μου για να απολαύσω αυτό το live που δεν ήθελα να τελειώσει.

Συμπέρασμα / Προφητεία της βραδιάς
Οι Expert Medicine θα γίνουν γνωστοί στο ευρύτερο κοινό γιατί τους αξίζει.

Ευτυχές γενικό συμπέρασμα
Η Ελληνική Μουσική Σκηνή όχι απλά υπάρχει αλλά κατεβαίνει δυναμικά με πολύ ταλέντο και όρεξη. Το μόνο που μένει είναι ο κόσμος να πονηρευτεί και να αρχίσει να βλέπει τα καλά πράγματα που υπάρχουν δίπλα του. Καιρός είναι να σταματήσουμε να τρώμε τα μουσικοστυλιστικά «προιόντα» που μας πετάν πρόχειρα στο πιάτο.

Γιατί να τρώμε το κόκαλο και να αφήνουμε το κρέας?

Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

Μανιφέστο των τριάντα




Οι ποιητές σιωπούν, οι ζωγράφοι ποζάρουν
και οι πολιτικοί, στη μαύρη αγορά, νομοθετούν τη ζωή μου

Πρέπει να ζήσω και να πεθάνω για το χρήμα
όπως οι άλλοι?

Ανόητες σκέψεις

διαβάζεις τώρα και με βρίσκεις ονειροπόλα.
Αυτό να ξέρεις με τιμά
γιατί κοιμάμαι λίγο και ονειρεύομαι πολύ

Και εσύ το ξέρεις και εγώ,
πως πίσω μας θα αφήσουμε τόνους σκουπίδια
και για αντάλλαγμα ύπαρξης 2 μέτρα χώμα,
(αλλά κι αυτό μόνο για κανα 2 χρόνια)

Θα βρούμε ποτέ την ουσία που μας ενώνει?
ή θα αφεθούμε να μας διαλύσουν
σε μικρά ασήμαντα κομματάκια?

Γίναμε αριθμοί με πολλά μηδενικά
αλλα με την υποδιαστολή στο τέλος.
Και εσύ σε αντιπαροχή προδίδεις τα όνειρα σου
και παίρνεις 30 αργύρια, διορισμό χαμηλοτάβανο

Κοιτάμε τον εαυτούλη μας και χάνουμε τον εαυτό μας
ανάμεσα στον κόσμο που μας μοιάζει φριχτά.
Περπατάμε γρήγορα και σκυφτοί
μη μας προλάβει, τι?

Γενιά που δε μιλάει για συντάξεις ούτε για αστείο
Χανει στη μάχη από αντίπαλο ασαφή
που δε φοράει ουτε γαλόνια ούτε μπότες κατακτητή.
Οι δικοί μας πόλεμοι χάνονται σιωπηρά
και εσύ γυρνάς και αλλάζεις πλευρό
με τα μάτια κλειστά, σε ύπνο ιδρωμένο

Όχι, δε στρογγυλεύω τις λέξεις μου
έτσι απλά σου δίνω τις σκέψεις μου
γιατί πιο πολύ απ’ όλα με φοβίζει η σιωπή

Τετάρτη 11 Απριλίου 2007

Γιατί η Bjork είναι τόσο παράξενη, μαμά?



SCREAMING MASTERPIECE (a masterpiece indeed!)

Γιατί παιδί μου αν μεγάλωνες και εσύ στην παγωμένη Ισλανδία ετσι θα ήσουν και χειρότερη. Σε μια χώρα 300.000 κατοίκων (η Κύπρος έχει 700.000) οι επιλογες ειναι λίγες τις κρυες νυχτες και μερες του αιώνιου χειμώνα. Ο κόσμος έπαιζε μουσική με ότι έβρισκε, μια που τα πρώτα μουσικά όργανα φτασαν στην Ισλανδία τον προηγούμενο αιώνα. Μεχρι τότε παίζανε χτυπώντας πέτρες (πετρόφωνα) και γενικά οτι μπορούσε να παράγει ήχο.
Οχι φραπέ και όχι άραγμα στον ήλιο. Κατοχη αιώνων - μεχρι προσφάτως - από τους Δανούς και μια αδυναμία στην πανκ σκηνή.
Ενώνουμε τα συστατικα, κρύο, κατοχή, πανκ, γονίδια Βικινγκς, επικά τοπία, πετρόφωνα, εκκλησιαστικά όργανα και την πρωτη γενιά Ισλανδών που γεννήθηκαν ελεύθεροι και έχουμε το Ισλανδικό μουσικό φαινόμενο.



Με λίγα λόγια, αν σας αρέσει η μουσική, τότε πρέπει να δείτε αυτό το ντοκιμαντέρ.
Θα σας μιλήσω όπως ο Λιακόπουλος…
Λιακο-quote-open
Ισλανδική μουσική? Και τι με νοιάζει εμένα…
Κι όμως! (χτύπημα χεριού στο τραπέζι) αυτό το ντοκιμαντέρ πρέπει να το δείτε και θα με θυμηθείτε!

Λιακο-quote-end

Η μουσική είναι καταπληκτική, η φωτογραφία είναι καταπληκτική, τα τοπία μαγικά και η ίδια η ταινία σε καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάποιους θα τους γνωρίζετε, όπως την Bjork και τους Sigur Ros, υπάρχουν όμως και πάρα πολλοί που αξίζει να τους μάθετε.





Θα το βρειτε σε video/dvd club

εδώ μπορείτε να δείτε το film opening
εδω το myspace site της ταινίας
και το official site

Ο Έλλην μαλάκας



Σε πετάνε σε ένα δημοτικό για να μάθεις γράμματα. Εκεί βρίσκεται ένας δάσκαλος που συνήθως είναι ήδη θύμα της δικής του εκπαίδευσης. Κάθεται και σε μαθαίνει μισόλογα και ανάπηρες γνώσεις περιμένοντας να περάσει η μέρα για να πάει σπίτι του. Πας γυμνάσιο και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον καθηγητή που σου λέει ότι ο "στίχος αυτού του ποιήματος σημαίνει αυτό" και με λίγα λόγια βούλωσε το γιατί μας καθυστερείς. Φιλολόγοι που λύνουν τα ποιήματα σαν εξισώσεις και που έχουν για Βίβλο τον Πατάκη.
Θρησκευτικοί που δε μου απάντησαν ποτέ στα θεολογικά μου ερωτήματα αλλά επέμεναν να μου μάθουν πως ονομάζεται αυτό που μπαίνει κάτω από το καλυμμαύχι. Αυτό που μπαίνει κάτω από το καλυμμαύχι είναι ο παπάς και τα πανωφόρια, κατωφόρια και τα σώβρακα του, χέστηκα να μάθω πια είναι. Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών! Οι Βουδιστές πιστεύουνε στον Βούδα που είναι ένα χοντρό άγαλμα, οι καημένοι. Εμείς που είμαστε Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε οι καλύτεροι από όλους και πιστεύουμε σε εικόνες που είναι θαυματουργές και το τζάμι τους είναι γεμάτο από κραγιόν. Οι Εβραίοι είναι οι χειρότεροι από όλους. Τι εννοείς ότι ο Χριστός ήταν εβραίος? Ο Χριστός ήταν Χριστιανός, το λέει και το όνομα του. Οι μουσουλμάνοι είναι οι εχθροί μας. Διάβασε και λίγη Ιστορία να μάθεις.
Ιστορικοί ανιστόρητοι που ποτέ δεν προλαβαίνουν (τι βολικό) να σου πουν για την Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Σε εξετάζουν για να δουν αν έχεις μάθει όλες τις ημερομηνίες. Μια καλή εξάσκηση για όλα αυτά τα pin που πρέπει να αποστηθίσεις σαν καλός καταναλωτής.
Πάνω απ’ όλα μας μαθαίνουνε να είμαστε περήφανοι γιατί είμαστε οι καλύτεροι, οι πιο συμπονετικοί και κυρίως τα θύματα που επιζήσανε της βαρβαρότητας του υπόλοιπου πλανήτη. Δεν φταίξαμε σε τίποτα, οι κακοί είναι οι άλλοι. Εμείς το μόνο που κάναμε ήταν να προσφέρουμε τα πιό μεγαλειώδη πράγματα στην ανθρωπότητα. Τη Δημοκρατία, τη Φιλοσοφία, το Θέατρο και για να μη γινόμαστε και υπερόπτες τα πάντα τα χρωστά η Ανθρωπότητα σε εμάς. Δηλαδή ποια Ανθρωπότητα, η Μαιμουδότητα, αφού όταν τα κάναμε εμείς αυτά οι άλλοι ήταν ακόμα στα δέντρα. Αν δεν ήταν οι Τούρκοι να μας καθυστερήσουν ώστε και να προλάβουν οι άλλοι να κατεβούν από τα δέντρα, εμείς θα είχαμε φτάσει μέχρι τον Αλφα του Κενταύρου. Απο εκεί δεν προερχόμαστε εξάλλου?
Διδαχθήκαμε Μαθηματικά από Μαθηματικούς πιο βαρετούς και από σαλιγκάρι σε 10λεπτο μονοπλάνο του Αγγελόπουλου και δεν ξέρουμε καλά-καλά ούτε προπαίδεια. Ευτυχώς που είναι οι Αμερικάνοι πιο αμόρφωτοι και ανιστόρητοι και αισθανόμαστε καλά.
Μας μάθανε να μιλάμε ελληνικά αλλά μας κατηγορούν οτι το καθημερινό μας λεξιλόγιο δε ξεπερνά τις 100 λέξεις. Δεν κατηγορούν όμως αυτούς που κλείσανε τη ζωή μας σε 100 λέξεις.
Ύστερα, μια που δε σου φτάνουν 12 χρόνια στα θρανία, πας και πανεπιστήμιο. Ελπίζεις να γίνεις ένας σωστός άνθρωπος, δημόσια βολεμένος/διορισμένος καθώς πρέπει και με το πτυχίο σου. Μα δε αφήνουν να αγιάσεις. Βγαίνεις στο δρόμο γιατί όλα είναι σκατά και σε δέρνουν και οι μπάτσοι (αυτοί είναι διορισμένοι/βολεμένοι και σε γαμανε και άμα λάχει) Σου πετάνε δακρυγόνα, νεας τεχνολογίας (τα λεμόνια δεν κάνουνε δουλειά πια) και βλέπεις στην τηλεόραση οτι σκόνταψες και χτύπησες. Τρέχουν οι μπάτσοι καταπάνω σου φωνάζοντας «θα σε σκίσω ρε πούστη» και στις κάμερες λένε οτι τρέξαν να σε βοηθήσουν.
Ευγενική ράτσα οι μπάτσοι, ευτυχώς που είναι και αυτοί να σε βοηθήσουν σε μια δύσκολη στιγμή.

Μην ανησυχείς όμως, μια μέρα θα βολευτείς και εσύ. Θα πάρεις και ένα δάνειο για να μπορεί η τράπεζα να σε κρατάει από τα αρχίδια έτσι ώστε να μπορεί να σε κρατάει το αφεντικό από το λαιμό. Εντωμεταξύ εσύ θα ψηφίζεις Πασοκ για να εκδικηθείς τη Νέα Δημοκρατία και μετά Νέα Δημοκρατία για να εκδικηθείς το Πασοκ. Οι πολιτικοί θα ρημάζουν τη χώρα και εσύ θα περιμένεις να βγεις στη σύνταξη βλέποντας Κυριακάτικα θεάματα στην μεγάλη σου τηλεόραση.
Θα πάρεις σύνταξη, δηλαδή τα τρία σου και μετά θα βγεις στους δρόμους όπως όταν ήσουν φοιτητής. Εκει θα είναι πάλι τα παληκάρια με τα μαυρα, έτοιμα να σου δώσουν ένα χέρι βοήθειας στα γεράματα σου.

Βρε δε γαμιέται το σύμπαν... Ε, περήφανε έλληνα μου? Τον κώλο μας να κοιτάμε και όλα θα παν καλά.

Υ.Γ: Μαλάκας δε γεννιέσαι, γίνεσαι

Τρίτη 10 Απριλίου 2007

Αξέχαστο Live


(φωτο αλεπούδα)

SUGAHGALORE, UNIVERSE217, EKOS QUARTET και BIRTHMARK
Live@Underworld 8-3-07

Δειτε φωτογραφίες και διαβάστε την ανταπόκριση εδώ

Oi Arkoudes (!) multilingual text - dont be afraid, come on in



Repost from my Myspace blog Friday, December 15, 2006
(me not speek goot inklees)

Dear unlucky readers

I am starting a new Category: Useful Information / Very important News / Everything you have to know, otherwise your hard disc will crash and everybody will know what you did last summer (nothing! You did nothing! And all that I-met-a-swedish-godess was a filthy lie > diladi mia istoria gia arkoudes)

Oi Arkoudes (them Bears)

Winter this year is so warm that bears of the Balkans* didn't went to bed yet. Sleepless kai me mavrous kyklous katw apo ta tsakirika matia tous, are running around mountainsides, not knowing what to do – re gamwto! – during their free time. Tosos eleftheros xronos, tosos eleftheros xronos! Half of them believe that its still summer and they are playing raketes wearing enormous bathing suits. Dreadful site I must say. The other half anevokatevazoun ta xeimwniatika apo to patari… Panic and embarrassment, in the circle of Animal-ecologists, that are trying to occupy and lull them to sleep with sudoku tournaments.

I am talking serious (greeglish here) kai eseis gelate
To Radio-Tileorasidi exei kanei dwrea 200 tv sets, so the bears can watch greek tv channels and fall asleep. Instead of that, the Arkoudes ta pairnoun sto kranio ("are taking them to the skull = go vicious) and start throwing tvs one to the other. Tetoia programmata oute oi arkoudes den ta antexoune (mikroutsike mou)
(mi skyveis paidi mou toso stin othoni, tha stravotheis!) -- (Stop bending on the monitor, you re gonna get blind)
We! The anonym sodalists (melos simainei, pou pige to myalo sas?) Well, we the anonym sodalists of the A!G.Y.M.S.P.K.S.S! organization > "Arkoudes! Gia ypno! Mi sas parei kai sas sikwsei!" eimaste se anoixti epikoinwnia me esas, our dearest public, to embrace your suggestions about this very important subject.

What makes you fall asleep? Send your answers kai kerdiste ti dikia sas, olodikia sas arkouda (for the English speaking friends we will keep the prize as a surprise)

Great sayings about them bears

"Don't ask what the bears can do about you, but what you can do about bears"

"What is not expressed clearly is what you don't know, with the thought, speech is borned on the lips of the bear" No it doesn't make sense in greek either…

"ich bin eine arkuden"

Sea. Full of everything. Anything you can imagine is there. Good and bad, life and death. And its calm, even when its wild. But I am a bear, em na mi mporw na kleisw mati, em na diavazw malakies"

For personal life threatening and abusive messages use this address.

And don't forget your bear-saving proposals.

Balkans* is a region of Southeastern Europe and it is not how so ever related with the Alien Vulcans.

Google and learn

Μικρές Αγγελίες - Ο κακός μας ο καιρός



Ευκολίες πληρωμής, η Μητέρα Φύση
(όλες οι πιστωτικές δεκτές)

Αγοράζετε τον Χειμώνα σήμερα και αρχίζετε να τον πληρώνετε σε 2 χρόνια (ατοκα!) '

Διατείθεται φοιτητικό δάνειο Ανοιξης

Πωλείται καλοκαιρινή εβδομάδα, ελεφρώς μεταχειρισμένη σε τιμή έκπληξη. Πληροφορίες εντώς…

Πωλείται χειμωνιάτικος καιρός για 2ήμερο. Κατάλληλος για Αράχωβα και Καρπενήσι. Μόνο σοβαρές προτάσεις.

Ενοικιάζεται απογευματινή λιακάδα για καφέ με τους φίλους σας. Εντός σχεδίου πόλεως.

Πιστεύετε πως αν μπορούσαν να εμπορευματοποιήσουν τον καιρό, δε θα το κάνανε? Ο πλανήτης Γη την κάνει σιγά-σιγά με ελαφρά πηδηματάκια.

ΟΣΟ-ΟΣΟ πάρε κόσμε, ξεπούλημα λόγω οριστικής διάλυσης.

Σε έριξα?

Δες τι μπορείς να κάνεις> prasini katanalwsi
Ξέρω, ξέρω, αλλα κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό.

Raining Pleasure και αλλα...










(φωτος αλεπούδα 2007)


Το Σάββατο στις 17 Μαρτίου πήγα σε ένα live που έκαναν οι Raining Pleasure στην Πετρούπολη στο club «στον αέρα». Μαζί τους για support βρέθηκαν οι Delightful.
Είναι αλήθεια ότι δέχθηκα να πάω στο live με μισή καρδιά. Όχι γιατί δε μου αρέσουν οι R.P αλλά γιατί ακόμα δεν είχα ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία από την τελευταία φορά που τους είδα.
Ήταν πριν 1μιση- 2 χρόνια στο Cine Κεραμικός αν δεν κάνω λάθος και μαζί τους θα έπαιζαν οι Closer και οι Film. Θυμάμαι υπήρχε αρκετός κόσμος, ο χώρος ήταν μεγάλος και η σκηνή δέσποζε σε σημείο που φαινόταν από παντού. Όλα ήταν μια χαρά. Μέχρι που ξεκίνησαν να παίζουν τα συγκροτήματα. Ο ήχος ήταν τόσο άθλιος που όχι μόνο δεν καταλάβαινες τους στίχους, αλλά δε μπορούσες να ξεχωρίσεις το μπάσο/κιθάρα/ντραμς από κατσαρόλες που χτυπάει ένας παρανοϊκός. Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό. Το χειρότερο βρισκόταν στα πρίμα. Τα πρίμα ήταν τόσο τσιτωμένα που όχι απλά «ξύριζαν» αλλά κάναν το αυτί σου να «βγάζει αίμα». Ο κόσμος παρόλο που έχει συνηθίσει να ακούει σκουπιδοήχους σε ποιότητα, αυτή τη φορά αντέδρασε. Κατά καιρούς σφύριζε και έδειχνε τη δυσφορία του. Εγώ είχα κάτσει κάτω για να προστατεύω τα αυτιά μου από το τείχος των σωμάτων που βρισκόταν ανάμεσα σε εμένα και τα ηχεία. Για να καταλάβετε το βαθμό κακού ήχου, πρέπει να σας πω ότι υπέφερα ακόμα και όταν έκλεινα τα αυτιά μου με τα χέρια μου. Το μόνο σημείο που δε σε πονούσε ο ήχος ήταν κάτω στις υπόγειες τουαλέτες. Μια φίλη μου ήταν στη συναυλία (χωρίς να το γνωρίζουμε ότι ήμασταν στον ίδιο χώρο) και καθόταν πιο μπροστά από εμένα. Την άλλη μέρα πήγε στο νοσοκομείο και της είπανε ότι έπαθε ακουστικό τραύμα.
Περίμενα υπομονετικά να τελειώσει και το δεύτερο συγκρότημα ελπίζοντας πως οι R.P (που ξέρω πως είναι προσεκτικοί με τον ήχο) θα κάναν κάτι για να σταματήσει αυτό το αίσχος. Είναι η αλήθεια ότι προσπαθήσανε. Ξεκίνησαν το πρώτο τραγούδι και μετά σταματήσανε. Κάνανε δοκιμές και tuning. Ξεκίνησαν το δεύτερο τραγούδι και μετά σταματήσανε πάλι. Έγινε αυτό 2-3 φορές, βελτιώθηκε ο ήχος κατά 2% και αφού είδαν και αποείδαν, συνέχισαν τη συναυλία.
Έφυγα στα μισά. Δεν αντέξαμε. Όταν βρήκαμε έξω δεν ακούγαμε τίποτα. Φωνάζαμε ο ένας στον άλλο. Το ότι μου πέρασε το βουητό μέχρι την άλλη μέρα, οφείλεται στο ότι κατά τη διάρκεια Closer & Film καθόμουν κάτω, κάπως προστατευμένη και έπαιζα φιδάκι (το φιδάκι δε βοηθάει στον ήχο, βοηθάει στο να περάσει η ώρα) Αλλιώς θα ήμουν και εγώ στο νοσοκομείο με ακουστικό τραύμα.
Γι’ αυτό λοιπόν είχα τις επιφυλάξεις μου για το επερχόμενο live. Επειδή όμως είμαι άνθρωπος ριψοκίνδυνος και επειδή οι πιθανότητες να προκύψει τέτοιος απαίσιος ήχος ξανά είναι 1:1000 είπα να το ρισκάρω.
Καταρχάς βρέθηκα πολύ νωρίτερα στο μαγαζί εξαιτίας των λανθασμένων πληροφοριών που βρήκα στο myspace site των Delightful (20:30 ενώ ξεκινούσε κοντά στις 22:30 με 23:00)
Δε με πείραξε ιδιαίτερα. Πήγα σε ένα από τα συνοικιακά καφέ της πλατείας και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Πετρούπολη είναι σαν το Περιστέρι, αλλά αλλού.
Όταν μας επιτρέψαν την είσοδο στο live-αδικο μπήκα μαζί με το υπόλοιπο μπουλούκι και καβαντζάρησα σχετικά καλή θέση. Αργότερα θα αποδεικνυόταν όχι τόσο καλή μια που όλοι οι ψηλοί καθίσανε μπροστά μας (κλασσικό).

Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση. Έχω το προνομιακό ύψος του 1.71. Φτάνω με ευκολία τα πάνω ράφια, διακρίνομαι από μακριά και συνάμα δεν είμαι σαν γκαμήλα. Πιστεύω ακράδαντα ότι δε μπορεί να πληρώνει το ίδιο εισιτήριο ένας άνθρωπος 1.70-1.90 με έναν 1.50
Στην πρώτη περίπτωση οι ψηλοί θα δούνε τη συναυλία (λίγο ή πολύ) και στη δεύτερη, οι κοντύτεροι θα δούνε τις κωλοτσέπες των μπροστινών. Την κατάφορη αυτή αδικία συνειδητοποίησα στη συναυλία των New Order όπου η σκηνή δεν ήταν σχεδόν καθόλου υπερυψωμένη και ο χώρος καθόλου επικλινής. Έσπασε λοιπόν ό διάολος το ποδάρι του και αυτή η συναυλία, μα τους Θεούς του Ολύμπου, είχε τον μεγαλύτερο μέσο όρο ύψους σε κοινό. Όπου και να πήγα έβλεπα ωμοπλάτες. Δεν υπήρχε σωτηρία. Σε όλη τη συναυλία χάζευα κουρέματα, τζην και κώλους. Που και που περνούσαν από δίπλα μου για να πάνε μπροστά κάτι κοπελίτσες 1.50-1.55 που μοιάζανε με χομπιτ σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Παρεμπιπτόντως, εκείνο το φεστιβάλ ήταν το χειρότερα οργανωμένο της περσινής χρονιάς (από αυτά που πήγα) και χαλαρά κατατάσσεται στα τοπ 3 χειρότερα ever.
1) Ο χιλιάδες κόσμος που ερχόταν από την πλευρά του αχανούς parking έμπαινε από μια τρύπα 50x50 στο συρματόπλεγμα .
2) Όπως προανέφερα, δε μπορούσες να δεις τη σκηνή παρά μόνο 2 μέτρα μακριά από αυτήν.
3) Είχανε ένα ηλίθιο σύστημα με κουπόνια που σε ανάγκαζε να περιμένεις σε 2 ουρές για να πάρεις ένα ποτό. Μια ουρά για το κουπόνι και μια ουρά για να δώσεις το κουπόνι και να πάρεις το ποτό. IQ φιστικιού.
4) Οι μπρατσωμένοι ήταν αγενείς και να μην πω τι άλλο.
5) Το πρωην αεροδρόμιο που λειτουργούσε σαν parking δεν είχε καμία σήμανση θέσεων, με αποτέλεσμα μετά τη συναυλία ο κόσμος να ψάχνει τα αμάξια του και να μην τα βρίσκει. Βρήκαμε το δικό μας μετά από 25 λεπτά, πατώντας το κουμπί του αυτόματου κλειδώματος/ξεκλειδώματος στο κλειδί. (Α, ρε κιτ!)
6) Αφού βρήκαμε το αυτοκίνητο πιστέψαμε ότι τα χειρότερα περάσανε. Μέγα σφάλμα…Οι ρόδες του αμαξιού πατήσανε κανονικό δρόμο ύστερα από 2 ώρες ουράς μέσα στο ίδιο το πάρκινκ. Οι οργανωτές είχαν προνοήσει για θέσεις αλλά για την έξοδο των οχημάτων μονο ένα δρομάκι με φανάρι που άφηνε να περάσουν 3 αμάξια ανά 2 λεπτά. Μετά τη μιάμιση ώρα ήρθε η αστυνομία και άνοιξε και άλλες εξόδους μέσα από μυστικά περάσματα του Ελληνικού.

Μέσα στο αμάξι πήρα όρκο ότι δε θα ξαναπατήσω σε αυτό το χώρο για συναυλία. Ακόμα και η Μπιορκ να έρθει να παίξει εκεί, προτιμώ να μείνω μέσα να δω τη Μαρία την Άσχημη.
Οι φίλοι μου γνωρίζουν πόσο βαρύς είναι για μένα αυτός ο όρκος.


Ας επιστρέψω όμως στο σαββατιάτικο live.

Πριν ξεκινήσουν οι Delightful, ακούσαμε από τα ηχεία, δυσοίωνα, τα μπάσα να βροντούν και τον ήχο να πνίγεται. Λογικά ο ήχος από cd οφείλει να έχει καλύτερη ποιότητα από τον live ήχο που μπορεί να ξεφεύγει here and there. Πράγματι όταν βγήκαν οι ορεξάτοι Delightful η κατάσταση χειροτέρευσε δραματικά. Θα ήθελα να πω ότι μου άρεσαν, αλλά δε μπορώ να πω ψέμματα.
Όταν ο ήχος είναι κακός από ένα σημείο και πάνω (και μη γελάσετε γιατί συμβαίνει και σε άλλους αυτό) έχει μια αρνητική επίδραση πρώτα στο σώμα μου. Συγκεκριμένα, το στόμα μου αποκτά μεταλλική γεύση και τα πίσω μου δόντια, εκατέρωθεν, πονάνε. Αν το επίπεδο ήχου είναι πολύ κακό αρχίζουν να πονάνε και τα σαγόνια μου. Μέχρι να τελειώσουν οι Delightful ίσα-ίσα άντεχα τον πόνο που είχε απλωθεί στα σαγόνια. Σαν επιστέγασμα του κακού ηχοσυστήματος η συναυλία συνοδευόταν από έναν ήχο κάτι ανάμεσα σε τηγάνισμα πατατών και σιντριβάνι φενκ σουι. Απέκλεισα την περίπτωση με τις πατάτες και όταν δεν βρήκα ούτε σιντριβάνι κατάλαβα ότι ήταν ο εξαερισμός. Από εξαερισμό, ομολογώ, το μαγαζί ήταν εξαίρετο. Απέμενε να βγουν οι R.P αλλά για μένα, αναπόφευκτα ο εφιάλτης ζωντάνευε με γοργά βήματα,. Λίγο πριν βγουν, πέρασα μπροστά στη σκηνή όπου ο κόσμος ήταν κοντύτερος και ευγενικότερος. Είχα μια ελπίδα γιατί όπως προείπα ξέρω ότι οι R.P δίνουν βάρος στον καλό ήχο. Έγινε ένα soundcheck και η κατάσταση βελτιώθηκε πολύ. Για να είμαι ειλικρινής πρέπει να βοήθησε που ήμουν τόσο μπροστά και άκουγα περισσότερο από τα μόνιτορ παρά από τα ηχεία.

Δόξα τον Παντοδύναμο Μανιτου τα πάντα ήταν καταπληκτικά από εκεί και μετά. Οι R.P ήταν σπινταριστοί, ορεξάτοι με καινούργια τραγούδια γεμάτα ροκ υποσχέσεις. Αξιόλογοι μουσικοί, καλοκουρδισμένοι και με τον Βασιλικό σε ένα όπως πάντα κεφάτο performance. Είπαν ακόμα και το Whole lotta love (δεύτερη σερί φορά που το ακούω σε live) Η πρώτη ήταν το αυθόρμητο με την Tanya των Universe217 στο live των Sugahgalore. Πολύ καλή η εκτέλεση του Βασιλικού αλλά για να είμαι δίκαια, η Τανια δεν πιάνεται. Διάολε!
Τους R.P τους παραδέχομαι γιατί δεν κάθονται πάνω στην επιτυχία τους για να κλωσήσουν τις πετυχημένες φόρμουλες, αλλά συνεχίζουν να ψάχνονται. Μπορει να έχουμε συνδυάσει κάποιες μεγάλες τους επιτυχιές με τον κοσμοτε, αλλα τολμήσαν και με το Χατζηδάκι και τώρα κάνουν νέο άνοιγμα.
Ήχου επιτρέποντος, μια συναυλία των Raining Pleasure είναι εγγυημένα ποιοτική και ανεβαστική.
Τι καλύτερο λοιπόν από ένα πολύ καλό συγκρότημα σε ένα μικρό live?

Υστερόγραφο: Ξέρω πως οι επιλογές των συγκροτημάτων, ακόμα και των πολύ γνωστών, περιορίζεται σε ότι αφορά τους συναυλιακούς χώρους. Ξέρω ότι αντιμετωπίζουν χασάπηδες, φραγκοκίλερς άσχετους μαγαζάτορες. Γνωρίζω πως οι σπόνσορες πολλές φορές δυσκολεύουν την κατάσταση αντί να τη βοηθάνε. Θα ήθελα όμως να πηγαίνω σε μαγαζιά να ακούσω μουσική από ηχεία και όχι από σκάφες. Να πιω ποτό και όχι μολότοφ που θα με στείλει αδιάβαστη.

Ερωτηση:
Έχετε πετύχει μαγαζιά, μπαρ, κλουμπ και live-αδικα με καλό ήχο?
Αν η απάντηση είναι ναι, παρακαλώ μην το κρατήσετε για τον εαυτό σας.
ΘΕΛΩ να μάθω που είναι αυτά.
Έχετε πάει σε μαγαζιά με απερίγραπτα κακό ήχο?
Πείτε ποια ήταν αυτά. Μπορεί να γίνει γνωστό, να ρεζιλευτούν και να πάρουν επιτελούς ένα γαμωηχοσυστημα που να είναι πιο ακριβό από τα φωτιστικά του μαγαζιού.

Κατάθεση:
Ο χειρότερος ήχος που έχω ακούσει τελευταία είναι στο café-bar Magaze. Είναι ντηζαηνάτο, πολύ μούρη κτλ. Ο ήχος μετά τα 10 λεπτά σου φέρνει ημικρανία. Τα ηχεία ονομάζονται Noise (όνομα και πράγμα)


Πειράζει που θέλω να ακούω μουσική σαν άνθρωπος?
Ειμαι υπερβολική? ή μήπως έχουμε γίνει όλοι πολύ βολικοί?