Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας...


Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.




Muere lentamente


Muere lentamente
quien se transforma en esclavo del hábito,
repitiendo todos los días los mismos trayectos,
quien no cambia de marca,
no arriesga vestir un color nuevo y no le habla a quien no conoce.


Muere lentamente quien hace de la televisión su gurú.

Muere lentamente quien evita una pasión,
quien prefiere el negro sobre blanco y los puntos sobre las "íes"
a un remolino de emociones,
justamente las que rescatan el brillo de los ojos,
sonrisas de los bostezos,
corazones a los tropiezos y sentimientos.

Muere lentamente quien no voltea la mesa cuando está infeliz en el trabajo,
quien no arriesga lo cierto por lo incierto para ir detrás de un sueño,
quien no se permite por lo menos una vez en la vida, huir de los consejos sensatos.

Muere lentamente quien no viaja,
quien no lee,
quien no oye música,
quien no encuentra gracia en sí mismo.

Muere lentamente quien destruye su amor propio,
quien no se deja ayudar.

Muere lentamente,
quien pasa los días quejándose de su mala suerte
o de la lluvia incesante.

Muere lentamente,
quien abandona un proyecto antes de iniciarlo,
no preguntando de un asunto que desconoce
o no respondiendo cuando le indagan sobre algo que sabe.

Evitemos la muerte en suaves cuotas,
recordando siempre que estar vivo exige un esfuerzo mucho mayor
que el simple hecho de respirar.

Solamente la ardiente paciencia
hará que conquistemos una espléndida felicidad.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007

Κόκκινες κλωστές

Θα έπρεπε να τον κηρύξουν παράνομο!


φωτος: αλεπούδα*1

Είναι κάποιες φορές που κατά τύχη πέφτεις πάνω σε κάτι τόσο καλό και θέλεις να βγεις στα γρασίδια σαν την Τζούλια Άντριους στη «Μελωδία της Ευτυχίας» και να στριφογυρίζεις, να στριφογυρίζεις με τα χέρια ανοιχτά. Οκ, ίσως να συμβαίνει μόνο σε μένα, εσείς μπορεί και να είστε πιο σοβαροί άνθρωποι. Εκεί λοιπόν που στριφογυρίζεις και θέλεις να μοιραστείς το μυστικό σου με όλους, ξαφνικά σε πιάνει αυτό το “my precious” σύνδρομο. Άμα το πω σε όλους, θα έρθουν όλοι! Και μετά θα στριμωχτώ και δε θα μπορώ ούτε να χορέψω (κι όμως!) αλλά ούτε να κουνηθώ. Όχι, δε θα το πω σε κανέναν… Μετά το ξανασκέφτηκα. Ας μη γελιόμαστε, την Αλεπούδα δεν την διαβάζει πολύς λαός, μόνο φίλοι και κάποιοι εξωγήινοι (εντάξει είναι και κάτι συγγενείς που τους εκβιάζω με οικογενειακά μυστικά.)
Ε, λοιπόν! Θα σας το πω. Ο Κωστής Maraveyas είναι τόσο καλός και τόσο εθιστικός που θα έπρεπε να είναι παράνομος. Αν σου αρέσει ο Manu Chao, οι Mano Negra, οι Negresses Vertes, οι Beirut, ο χαβαλές, το χιούμορ, η ζωή και το να περνάς καλά, την άλλη Πέμπτη θα είσαι εκεί, όπως κι εγώ.
Άμα είσαι τύπος «Δεν ξέρω, βαριέμαι» και κάθεσαι και βλέπεις τηλεόραση το βράδυ, να μην έρθεις, το μέρος είναι μικρό και θα μας πιάσεις τζάμπα χώρο.
Δε θα σας αποκαλύψω άλλα, γιατί κι εγώ δεν ήξερα πολλά και μου άρεσε που τα έμαθα από μόνη μου.

Υ.γ1: Παράκληση, οι άνω του 1.80 να κάθονται στο πάτωμα ή απλά να πάνε να αγοράσουν το cd

Πληροφορίες:
Maraveyas ilegal, είναι ο τίτλος του cd. Να το πάρετε.
Επίσημο site & myspace site
O Maraveyas και η καταπληκτική παρέα μουσικών που έχει, θα βρίσκονται στον Αλχημιστή, και την άλλη Πέμπτη 29 Νοεμβρίου. Τελευταία παράσταση. Ρεμάλια, το νου σας! Το νου σας ρεμάλια. Προτελευταία παράσταση. Το νου σας ρεμάλια κτλ. κτλ. Μόλις μου το σφυρίξανε. Θα παίξει και στις 6 Δεκεμβρίου, του Αη Νικόλα ανήμερα. Τι θα γίνει με αυτή την ιστορία? Οι εξελίξεις τρέχουν! Δε μπορώ κάθε βράδυ να ξενυχτάω και να κάνω update το blog μου κάθε λίγο και λιγάκι. Λοιπόν! Ο Maraveyas θα παίζει μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου!
Αλχημιστής Ψυρρή, Χριστοκοπίδου 3 & Καραϊσκάκη
Είσοδος 15 ευρώ, με ποτό.
'Ωρα έναρξης με ντουντούκα, εκει γύρω στις έντεκα & δεκαπέντε πρώτα λεπτά


Υ.γ2: Πσσστ! Άμα έχετε κανένα φίλο που να έχει έτσι καμιά ψιλοκατάθλιψη, ερωτική απογοήτευση, ποδάγρα, κάτι που να τον ενοχλεί… πάρτε τον παραμάσχαλα και πετάξτε τον κάτω στο υπόγειο που θα παίζει ο Κωστής. Καθώς θα κατρακυλάει από τη σκάλα προς την ψυχοθεραπευτική μουσική, φωνάξτε του το όνομα της παράστασης:

Κάτω από τον πάτο!!!
(εκεί που είμαστε πολλοί και καλοί!)

;)

*1: Αυτή τη φορά οι φωτογραφίες, απέτυχαν να πιάσουν την καθαρή εικόνα της βραδιάς, αλλά αιχμαλώτισαν την αίσθηση αστιγματισμού που κρύβει το αριστερό μου μάτι. Να! έτσι βλέπω τον κόσμο! :)




Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Ένας χρόνος στο myspace. Τι βρήκα, τι έχασα




Πριν από λίγες μέρες έκλεισα ένα χρόνο στο myspace. Αυτό το site είναι όπως η ζωή. Σου δίνει όλο το υλικό και τις ευκαιρίες για να τις εκμεταλλευτείς κατάλληλα. Αν είσαι τύπος που σε ενδιαφέρει να παίρνεις μόνο, τότε κάτι θα βρεις να πάρεις. Αν ψάχνεις την ψευτοφήμη θα βρεις τους ψευτοφανς. Αν ψάχνεις γκόμενα θα την βρεις, μπορεί μάλιστα να έχει και πιο πολύ τεστοστερόνη από εσένα. Αν θες να βρεις καινούργια μουσική, θα τη βρεις. Αν θες γλείψιμο, θα βρεις γλείπτες πρόθυμους να το κάνουν. Αν θες να φας το χρόνο σου, θα τον φας. Αν είσαι ανυποψίαστος από τη ζωή και τους ανθρώπους γενικότερα, θα απογοητευτείς και από το myspace ειδικότερα.
…και οι φίλοι? Όλοι αυτοί οι friends? Υπάρχει αληθινή φιλία εκεί μέσα? Στέλνουν μερικοί κλαψιάρικα chain bulletins που λένε: “δεν υπάρχουν αληθινοί φίλοι εδώ μέσα, τώρα θα δω αν με διαβάζουν οι φίλοι μου, αν είσαι φίλος μου θα κάνεις repost ή reply αυτό το bulletin”. Μα ποιος ψάχνει αληθινούς φίλους γκρινιάζοντας μέσα από ψεύτικα bulletins?
Δε γίνεται να ψάχνεις για αληθινούς φίλους. Αυτό είναι κάτι που σου συμβαίνει έτσι απλά χωρίς να το καταλάβεις.
Αν έχεις το νου σου για αληθινούς ανθρώπους, μπορεί να σου προκύψουν και αληθινές φιλίες. Αλλά αυτό μάλλον ισχύει γενικά.
Μέσα σε αυτό το χρόνο λοιπόν, υπήρξα εξαιρετικά τυχερή.
Απέκτησα δυο κεραυνοβόλες φιλίες.
Την superstar φίλη μου που τα έχει όλα. Ταλέντο, ομορφάδα, χιούμορ, μυαλό, πολύ μεγάλη καρδιά και κυρίως την προσωπικότητα για να τα στηρίξει όλα αυτά. Αν υπήρχε άνθρωπος, από αυτούς που ξέρω που θα είχε το δικαίωμα να ανέβει στο καλάμι, θα ήταν αυτή. Κι όμως είναι χύμα στο κύμα, το παιδί-μάλαμα με το λουλούδι στα μαλλιά! Luv U G.
Τον αξιότιμο κύριο τσόγλανο. Την μητέρα-τερέζα με τα τατουάζ. Το άνθρωπα με το χιούμορ-αρκούδα και την ευαίσθητη καρδιά (να γι’αυτό δε γράφω τα ονόματα, εκθέτω ανεπανόρθωτα). Τι να πρωτοπώ για σένα… θα σου τραγουδήσω Αττίκ από κοντά!
Προέκυψε κόσμος πολύς κι είναι περίεργο γιατί με πολλούς από αυτούς είναι σα να γνωρίζομαι χρόνια. Ο άνθρωπος με το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο. Πήγαμε στα 1300 μέτρα. Ακούσαμε και τα ελάφια να μουγκανάνε. Με έκανε φανατική αναγνώστρια και υπερήφανη φτιάχνοντας ένα blog που «φυσάει».
Το μικρό κατσίκι που αντέχει τα ακραία καιρικά φαινόμενα της προσωπικότητας μου, ευχαριστώ. Τη μικρή κακακακαακακκκ που έχει μια αυθεντική μούρλα και έργα που πραγματικά ζηλεύω. Τη διαβολογυναίκα με τα ζωντανά μαλλιά, για τις de profundis, veritable συζητήσεις μας. Τον Γιώργο του απανθίσματος για τη μουσική και την κουβεντούλα. Την πληχτραδόρα με τις καλόγριες. Τον ασπρόμαυρο άγγελο με το εξαιρετικό του γούστο στη μουσική και τα θετικά vibes. Την κοσμοπολίτισσα μονάκριβη τρελοκαπελού. Τον Τασούλη που πάντα θα σεβόμαστε όλοι εδώ. Τον Panic για τη βροχή του και τις λατρεμένες άχρηστες μας πληροφορίες. Το γαϊδούρι (πότε θα τα ξαναπούμε?) Τον Νικ τον φωτογράφο για την παρέα και τα καλά του λόγια. Την μετεμψύχωση του Oscar Wilde με τα knickers. Το χαρταετό για τη μουσική του και τα compilations. Τον ανθρωπάνθρωπο για τα γλυκά και σουρεαλιστικά του οπτικά όνειρα. Τον visual τύπο γιατί με έψηνε σιγά-σιγά στο καπνιστήριο για να φτιάξω blog. Την Vik, το μούτρο στο Παρίσι. Τη Λυδία με τους ήλιους και τα φεγγάρια της. Τη Φιόνα που το σκασε από την Αθήνα. Το νεραντζάκι. Τον Matt (που χάθηκε αυτό το παιδί?) Την Ανα, την ισπανίδα που θέλει να μιλάει ελληνικά (και εγώ ισπανικά, πως θα το κάνουμε αυτό?). Τον Σπύρο, τον ανερχόμενο ονειροπόλο. Την Ματαλού. Την Νεφ. Την Eclecticity, με το πιό περίεργο κοκτέηλ καταγωγής. Την Αρετού. Την τρελομπιάνκα. Τον λοουτρόνικ. Την Σινίμπ. Τον Σκράτ για την υποστήριξη και την κουβέντα… και βέβαια τον ζαχαροπλάστη που με "έβαλε" στο Myspace πριν ένα χρόνο... και πριν κανα δυό χρόνια σα να μου άλλαξε τον τρόπο που ακούω τη μουσική και βλέπω τη ζωή.

Δεν τα πήγα κι άσχημα για μια χρονιά, ε?


Ευχαριστώ όσους ήρθαν και όσους φύγαν αλλά κυρίως αυτούς που είναι αρκετά τρελοί και αποφασισμένοι να μείνουν στη ζωή μου.
:)

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Άσκηση Πρώτη - Ο Ψυχαναλυτής

-Καθίστε
-Ευχαριστώ
-Την τελευταία φορά, απ' ότι βλέπω, είχαμε μείνει στο σημείο όπου πήρατε τα βουνά
-Μάλιστα
-Και γιατί δεν τα επιστρέψατε πίσω?
-Δε θυμόμουν από που ακριβώς τα είχα πάρει
-Ήρθατε εδώ λοιπόν γιατί έχετε πρόβλημα μνήμης?
-Ήρθα εδώ γιατί ο κόσμος είναι παράλογος
-Λυπάμαι, δε μπορώ να το αλλάξω αυτό
-Τότε μήπως γίνεται να αλλάξετε εμένα?
-Φυσικά!
-Αλήθεια, μπορείτε?
-Όχι, δεν μπορώ… αυτό ήταν ένα επαγγελματικό ψέμα. Κάτι έχω πάθει σήμερα, από το πρωί, δεν αισθάνομαι καλά, με κατακλύζουν κύματα ειλικρίνειας.
-Ξαπλώστε
-Όχι, δεν είναι σωστό, είμαι ο γιατρός σας
-Μα τι λέτε τώρα…
-Καλά, κάντε πιο πέρα τότε
-Ναι, βεβαίως
-…
-…
-…ε…
-γιατρέ, θέλετε κάτι?
-…εεμμμ…
-μιλήστε ελεύθερα
-ξέρω πως δεν συνηθίζεται…αλλά μήπως μπορείτε να με κρατήσετε αγκαλιά?
-... ε… εντάξει…
-…ευχαριστώ
-…
-…
-Να σας ρωτήσω κάτι… αυτή την ώρα θα μου τη χρεώσετε?
-Φοβάμαι, πως ναι…
-…

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Food for our souls


φωτο: αλεπούδα / selfportrait


Οδυσσέας Ελύτης

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
'Αλλα ειν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ν' αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.


Επίγραμμα

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ' τον Έρωτα, έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.


ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα
Με κίνδυνο ν' αγγίξω μιαν ευτυχία
Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά
Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα
Έκανε πως δεν έβλεπε
Και το πουλί του κοριτσιού πήρ' ένα ψίχουλο θαλάσσης
και αναλήφτη.



Pablo Neruda

ΔΕΝ Σ' ΑΓΑΠΩ

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.



Είναι σαν μια παλίρροια...

Είναι σα μια παλίρροια, όταν καρφώνει σε μένα
τα πένθιμα μάτια της,
όταν νιώθω το σώμα της από άσπρο κινούμενο άργιλο
να ξαπλώνεται και να πάλλεται δίπλα μου,
είναι σαν μια παλίρροια, όταν εκείνη είναι στο πλευρό μου

Νερό, που προχωράει πάνω στις ακρογιαλιές,
σαν ένα τολμηρό χέρι κάτω από ένα ρούχο,
νερό που φυλακίζεται μέσα στις θαλασσοσπηλιές,
νερό που ανατινάζεται πάνω στους βράχους,
νερό της ολέθριας νύχτας,
νερό αμείλικτο,
σαν την καρδιά της θάλασσας

Όταν εκείνη είναι στο πλευρό μου,
είναι σα μια παλίρροια,
κομματιάζοντας τον εαυτό της μες στα μάτια της
και φιλώντας το στόμα της, τα στήθια της, τα χέρια της

Αυτή, λαξεμένη μες στην καρδιά της νύχτας,
απ' την ανησυχία των παραισθησιογόνων ματιών μου,
αυτή, χαραγμένη στα ξύλα του δάσους
απ' τα μαχαίρια των χεριών μου,
αυτή, η χαρά της δίπλα στη δικιά μου,
αυτή, τα πένθιμα μάτια της,
αυτή, η καρδιά της ματωμένη πεταλούδα
που με τις δυο κεραίες του ενστίκτου μ' άγγιξε!

Είναι σα μια παλίρροια που με σέρνει και με αναδιπλώνει,
είναι σαν μια παλίρροια, όταν αυτή είναι στο πλευρό μου!