Ένας χρόνος στο myspace. Τι βρήκα, τι έχασα

Πριν από λίγες μέρες έκλεισα ένα χρόνο στο myspace. Αυτό το site είναι όπως η ζωή. Σου δίνει όλο το υλικό και τις ευκαιρίες για να τις εκμεταλλευτείς κατάλληλα. Αν είσαι τύπος που σε ενδιαφέρει να παίρνεις μόνο, τότε κάτι θα βρεις να πάρεις. Αν ψάχνεις την ψευτοφήμη θα βρεις τους ψευτοφανς. Αν ψάχνεις γκόμενα θα την βρεις, μπορεί μάλιστα να έχει και πιο πολύ τεστοστερόνη από εσένα. Αν θες να βρεις καινούργια μουσική, θα τη βρεις. Αν θες γλείψιμο, θα βρεις γλείπτες πρόθυμους να το κάνουν. Αν θες να φας το χρόνο σου, θα τον φας. Αν είσαι ανυποψίαστος από τη ζωή και τους ανθρώπους γενικότερα, θα απογοητευτείς και από το myspace ειδικότερα.
…και οι φίλοι? Όλοι αυτοί οι friends? Υπάρχει αληθινή φιλία εκεί μέσα? Στέλνουν μερικοί κλαψιάρικα chain bulletins που λένε: “δεν υπάρχουν αληθινοί φίλοι εδώ μέσα, τώρα θα δω αν με διαβάζουν οι φίλοι μου, αν είσαι φίλος μου θα κάνεις repost ή reply αυτό το bulletin”. Μα ποιος ψάχνει αληθινούς φίλους γκρινιάζοντας μέσα από ψεύτικα bulletins?
Δε γίνεται να ψάχνεις για αληθινούς φίλους. Αυτό είναι κάτι που σου συμβαίνει έτσι απλά χωρίς να το καταλάβεις.
Αν έχεις το νου σου για αληθινούς ανθρώπους, μπορεί να σου προκύψουν και αληθινές φιλίες. Αλλά αυτό μάλλον ισχύει γενικά.
Μέσα σε αυτό το χρόνο λοιπόν, υπήρξα εξαιρετικά τυχερή.
Απέκτησα δυο κεραυνοβόλες φιλίες.
Την superstar φίλη μου που τα έχει όλα. Ταλέντο, ομορφάδα, χιούμορ, μυαλό, πολύ μεγάλη καρδιά και κυρίως την προσωπικότητα για να τα στηρίξει όλα αυτά. Αν υπήρχε άνθρωπος, από αυτούς που ξέρω που θα είχε το δικαίωμα να ανέβει στο καλάμι, θα ήταν αυτή. Κι όμως είναι χύμα στο κύμα, το παιδί-μάλαμα με το λουλούδι στα μαλλιά! Luv U G.
Τον αξιότιμο κύριο τσόγλανο. Την μητέρα-τερέζα με τα τατουάζ. Το άνθρωπα με το χιούμορ-αρκούδα και την ευαίσθητη καρδιά (να γι’αυτό δε γράφω τα ονόματα, εκθέτω ανεπανόρθωτα). Τι να πρωτοπώ για σένα… θα σου τραγουδήσω Αττίκ από κοντά!
Προέκυψε κόσμος πολύς κι είναι περίεργο γιατί με πολλούς από αυτούς είναι σα να γνωρίζομαι χρόνια. Ο άνθρωπος με το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο. Πήγαμε στα 1300 μέτρα. Ακούσαμε και τα ελάφια να μουγκανάνε. Με έκανε φανατική αναγνώστρια και υπερήφανη φτιάχνοντας ένα blog που «φυσάει».
Το μικρό κατσίκι που αντέχει τα ακραία καιρικά φαινόμενα της προσωπικότητας μου, ευχαριστώ. Τη μικρή κακακακαακακκκ που έχει μια αυθεντική μούρλα και έργα που πραγματικά ζηλεύω. Τη διαβολογυναίκα με τα ζωντανά μαλλιά, για τις de profundis, veritable συζητήσεις μας. Τον Γιώργο του απανθίσματος για τη μουσική και την κουβεντούλα. Την πληχτραδόρα με τις καλόγριες. Τον ασπρόμαυρο άγγελο με το εξαιρετικό του γούστο στη μουσική και τα θετικά vibes. Την κοσμοπολίτισσα μονάκριβη τρελοκαπελού. Τον Τασούλη που πάντα θα σεβόμαστε όλοι εδώ. Τον Panic για τη βροχή του και τις λατρεμένες άχρηστες μας πληροφορίες. Το γαϊδούρι (πότε θα τα ξαναπούμε?) Τον Νικ τον φωτογράφο για την παρέα και τα καλά του λόγια. Την μετεμψύχωση του Oscar Wilde με τα knickers. Το χαρταετό για τη μουσική του και τα compilations. Τον ανθρωπάνθρωπο για τα γλυκά και σουρεαλιστικά του οπτικά όνειρα. Τον visual τύπο γιατί με έψηνε σιγά-σιγά στο καπνιστήριο για να φτιάξω blog. Την Vik, το μούτρο στο Παρίσι. Τη Λυδία με τους ήλιους και τα φεγγάρια της. Τη Φιόνα που το σκασε από την Αθήνα. Το νεραντζάκι. Τον Matt (που χάθηκε αυτό το παιδί?) Την Ανα, την ισπανίδα που θέλει να μιλάει ελληνικά (και εγώ ισπανικά, πως θα το κάνουμε αυτό?). Τον Σπύρο, τον ανερχόμενο ονειροπόλο. Την Ματαλού. Την Νεφ. Την Eclecticity, με το πιό περίεργο κοκτέηλ καταγωγής. Την Αρετού. Την τρελομπιάνκα. Τον λοουτρόνικ. Την Σινίμπ. Τον Σκράτ για την υποστήριξη και την κουβέντα… και βέβαια τον ζαχαροπλάστη που με "έβαλε" στο Myspace πριν ένα χρόνο... και πριν κανα δυό χρόνια σα να μου άλλαξε τον τρόπο που ακούω τη μουσική και βλέπω τη ζωή.

Δεν τα πήγα κι άσχημα για μια χρονιά, ε?


Ευχαριστώ όσους ήρθαν και όσους φύγαν αλλά κυρίως αυτούς που είναι αρκετά τρελοί και αποφασισμένοι να μείνουν στη ζωή μου.
:)