Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Το εγχειρίδιο του χαρούμενου, φτωχού και 30αρη

installation - καρτοτηλέφωνο με καρέκλα
Γενικής φυσεως οδηγιες

Ζήσε φοιτητική ζωή. Τότε εκανες και περισσοτερο σεξ. Ολοι λιγο πολύ περάσαμε απο αυτη τη φάση, του να ψαχνουμε τα κερματα που εχουν πεσει μεσα στον καναπε. Μια χαρά ευτυχισμένη εποχή ήταν τελικά. Βρειτε κανενα ξαδελφάκι που ειναι φοιτητης για να σας δώσει τα φοιτητικά - tips - επιβίωσης - με – λίγα - λεφτά - του σήμερα. Πολλοι είναι αυτοι που ζουσαν με λιγοτερα λεφτά από εσένα μεχρι σήμερα, ψάξε να δεις πώς τα καταφέρανε.
Κανε λιγη οικονομία και κλεισε βρε πουλί μου και κανα φως... στην ηλικία που είσαι θα έπρεπε να φοβάσαι την ΔΕΗ περισσότερο απο το σκοτάδι.

Μποϋκοτάζ στα ακριβα μαγαζιά. Δεν ειναι τσιγγουνιά να αποφύγεις τα μαγαζιά που πουλάνε τον καφέ όσο ειναι το ημερομίσθιο μιας οικογένειας απο όπου παράγεται αυτος ο καφές… Επιβράβευσε με την παρουσία σου τα μαγαζιά που εχουν πιο προσιτές τιμές και θα δεις πως σιγα-σιγά θα βρισκεις περισσότερα. Προτιμήστε τα μικρά καφενεδοταβερνάκια απο τις δηθεν ποστ-ταβερνες. Φθηνα και ταπεινα μερη με φαγητο νοστιμότερο των ακριβων αρχιζουν να ανοιγουν. Δωσε βαση στην σχεση τιμης και ποιότητας. Που και που μαγειρεψε και μόνος σου, αν δεν το καταστρέψεις, το φαϊ θα σου έρθει πιό φθηνά.

Σουπερμαρκετ. Προσεχε και σύγκρινε τις τιμες στο σουπερμάρκετ. Ενας νεος κόσμος θα ανοιχτει μπροστά στα μάτια σου. Μη μπαινεις σε σουπερμάρκετ πεινασμένος και χωρίς λίστα. Προσπάθησε να μην ξεφευγεις από αυτην. Επίσης μπορεις να σταματήσεις να παίρνεις διαφημιζόμενες μαρκες σε ειδη που δεν εχουν διαφορά παρα μόνο στην τιμή

Πειρατη, πειρατή μου. Εχετε ήδη γλιτωσει πολλά λεφτά με τη μουσική και τις ταινίες. Μην ξεχνατε όμως να επιβραβευετε αγοράζοντας ότι αξίζει. Το θεμα δεν είναι να επιβιωσετε μόνο εσεις, αλλα και οι νεοι και ταλαντουχοι καλλιτεχνες.

Κινητό. Οι εταιριες κινητης τηλεφωνιας κανουν κρα για να σας πιάσουν πελάτη. Ψαξτε για ενα οικονομικότερο πρόγραμμα, σιγουρα θα υπάρχει. Χρησιμοποιήστε το ίντερνετ εναλλακτικά για επικοινωνία. Υπάρχουν πακέτα για δωρεάν sms και ωρες ομιλίας ακόμα και με το εξωτερικό.

Τζαμπέ, διαγωνισμοί και δωρεάν προσκλήσεις. Σε μια τοσο μεγάλη πολη, συνέχεια υπάρχουν πράγματα να δεις. Καποια απο αυτά δεν απαιτούν να πουλήσεις τα νεφρά σου. Υπάρχουν δωρεαν συναυλιες, προσκλησεις για θέατρο, εκθεσεις με ελευθερη εισοδο και αλλα πολλά. Ψαξε και θα βρεις


Διακοπές, ναι ρε, διακοπές

Ελευθερο καμπινγκ. Διακοπές σε καποια απο τις αναρίθμητες υπέροχες παραλίες της χώρας μας. Οκ, δεν θα έχετε ρουμ σερβις αλλα θα ανοίγετε τη σκηνή και θα εχετε θέα το κυμα να σκαει μπροστά σας. Αμα δεν αντεχεις την «περιπέτεια» της Φυσης, κατσε να λιώσεις στο φουρνο μικροκυμάτων aka Αθηνα το καλοκαιρι.

Couch surfing. Ενας καναπές που θα σας ταξιδεψει. Τζαμπα διαμονή σε όλο τον κόσμο.


Μετακίνηση.

Ποδηλατο. Θα εκπλαγειτε αν υπολογίσετε πόσα μπορειτε να εξοικονομήσετε κυκλοφορώντας με το ποδήλατο αντι του αυτοκινήτου.

Αυτοκίνητο. Αν δεν σου είναι καθημερινά και απολύτως απαραίτητο, ξεφορτώσου το. Υπάρχει και το Μετρο, ο ΗΣΑΠ, τα λεωφορεια, τα τρολευ, τα τραμ, τα ταξι, τα ποδήλατα και τα ποδαράκια σου. Αν μπορείς προσπάθησε να μοιραστεις τη διαδρομη με καποιον συναδελφο. Το λεγομενο carpooling. Καθώς προσπερνάω τα κολλημένα στην κίνηση αυτοκίνητα, σας βλέπω να κάθεστε μόνοι σας. Δεν θα θέλατε έναν άνθρωπο να μιλάτε τουλάχιστον?


Κατοικια - ενοικιο

Περισσευει δωμάτιο? Υπενοικίασε το σε καποιον φοιτητη (θα σου δώσει και τα tips που λέγαμε προηγουμένως). Αυτο ειναι παράδοση στο εξωτερικο, πχ Αγγλια.

Δεν βγαινει με τίποτα? Γυρνα στη μαμα σου, μισή ντροπη δική σου, μιση δική της (αν δεν εχει δωσει το δωματιο σου σε κανενα φοιτητη). Αυτή τη φορά πλύνε και κανα πιάτο και μην την αφηνεις να φορτώνεται τα πάντα μόνη της στο σουπερμάρκετ.

Με παντρευεσαι? Εντάξει, αστειευομαι…


Παρτυ ρεφενε, μπυρες στα σκαλιά, πικνικ στο Φιλοπάππου... υπάρχουν λύσεις. Κάποτε θα αναπολούμε τις δύσκολες, όμορφες εποχες της μετα-μεταπολίτευσης και θα λέμε στους μικρους: "Α, εσυ δεν εζησες στέρηση, δεν σου πήρανε το ΤΤ πίσω, δεν σου κόψαν το mamaca's γιαυτο δεν εκτιμάς αυτα που έχεις σήμερα".


ουκ εν τω πολλώ το ευ...

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

those were the days my friend we thought they'd never end

























----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Οι RADIOHEAD για το ΔΝΤ





To 1997 οι Radiohead πήγαν στην εκπομπή του Jay Leno και οχι μόνο τα σπάσανε αλλα είχανε και τα κοχόνες να τραγουδήσουν το Electioneering, ενα τραγουδι που μιλάει για το ΔΝΤ.


RADIOHEAD
OK COMPUTER

ELECTIONEERING

I will stop, I will stop at nothing.
Say the right things when electioneering
I trust I can rely on your vote.

When I go forwards you go backwards
and somewhere we will meet.
When I go forwards you go backwards
and somewhere we will meet.
Ha ha ha

Riot shields, voodoo economics,
it's just business, cattle prods and the I.M.F.
I trust I can rely on your vote.

When I go forwards you go backwards
and somewhere we will meet.
When I go forwards you go backwards
and somewhere we will meet.


ΕΚΛΟΓΟΜΗΧΑΝΟΡΡΑΦΙΑ

Δεν θα σταματήσω, δεν θα σταματήσω με τίποτα
πες τα σωστα πραγματα οταν εκλογομηχανορραφείς
μπορω να βασιστω στην ψήφο σου

Οταν πάω μπροστά εσυ πας πίσω
και κάπου θα συναντηθούμε.
Οταν πάω μπροστά εσυ πας πίσω
και κάπου θα συναντηθούμε.
Χα, χα, χα

Ασπίδες της αστυνομίας, οικονομικά βουντού
σκέτη μπίζνα, μετοχές και ΔΝΤ
Μπορω να βασιστω στην ψήφο σου

Οταν πάω μπροστά εσυ πας πίσω
και κάπου θα συναντηθούμε.
Οταν πάω μπροστά εσυ πας πίσω
και κάπου θα συναντηθούμε.


Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Have a good life

Ανέβηκα στο πεζοδρόμιο, σταμάτησα και κατέβηκα απο το ποδήλατο. Δεν ήταν το αγαπημένο μου σημείο, αλλα δεν μπορούσα να το δέσω κάπου αλλού. Το πέταλο είναι ναι μεν αρκετά ασφαλές αλλα σε περιορίζει, αφού δεν μπορεις να το δέσεις σε δέντρα και σε φαρδιές κολώνες. Απο την αλλη παρηγοριέσαι γιατι λες οτι ειναι πολυ πιθανό να το ξαναβρεις οταν θα γυρίσεις και έτσι δεν πολυγκρινιάζεις για το περιορισμό στη διάμετρο.

Εβγαλα την τσάντα για να πάρω το κλειδί του πέταλου. Το κινητό μου έπεσε στο χώμα του παρτεριού. Ο μικρόσωμος και πολυ μαυριδερός πακιστανος που με παρακολουθούσε, μου φώναξε για να το δω. Το είχα δει έτσι κι αλλιως και τον ευχαρίστησα με μια κινηση του κεφαλιού. Αυτός συνέχισε να λεει διάφορα, πιθανότατα στα αγγλικά, αλλα δεν τα έπιανα, τον πρόσεξα καλύτερα και κατάλαβα οτι ήταν μεθυσμένος. Ειχε το στυλ του ανθρώπου που τα πίνει για να ξεχάσει. Σκέφτηκα οτι αν κοντευουμε εμεις να πάθουμε κατάθλιψη με την κατάσταση αυτός έχει κάθε δικαίωμα να πίνει για να ξεχάσει πως ειναι μετανάστης μακριά απο την πατρίδα του σε ένα σκοτεινό παρκάκι στην Πατησίων. Αυτο το παρκάκι βασικά ειναι το προαύλιο μιας εκκλησίας. Η εκκλησία δεν φαίνεται απο την Πατησίων παρότι βρίσκεται μπροστά της. Καποια μεγάλα δέντρα, νομίζω φοίνικες, καλύπτουν την προσοψη της. Αυτά που φαίνονται απο τον δρόμο ειναι το περίπτερο και το σουβλατζίδικο, στο οποίο ήθελα να πάω για να πάρω το μεσημεροβραδιανό μου.

Αφησα το ποδήλατο με μιά μικρή ανησυχία, οχι για τον σκελετό, αυτον τον είχα δέσει, αλλα για τις ροδες και την σέλα που έχουν συστημα quick release. Δηλαδή με μια κίνηση, κλαπ, ανοίγει το κούμπωμα, το παίρνεις και φεύγεις, αν είσαι τέτοιος τύπος βεβαια. Απο την αλλη αρχισα να σκέφτομαι οτι δεν γινεται να ανησυχώ συνέχεια και για το καθετι. Αν ηθελα να ανησυχώ απο το πρωϊ ως το βράδυ θα έκανα παιδί. Το ποδήλατο σε βοηθάει να χαλαρώσεις, αν ανησυχείς συνέχεια ξεχαλαρώνεις και πάνε χαμένες και οι ενδορφίνες. Γιαυτό στο κάτω-κάτω έκανα και τέτοια έρευνα για να βρω το συγκεκριμένο πέταλο, για να μην ανησυχώ πολύ. Αν μου παιρνανε τις ρόδες, θα εμπαινα σε τρεξίματα και αυτο θα ήταν εκνευριστικό, αυτο μονο, εκνευριστικό, οχι στενοχώρια, νευρα. Εξάλλου πέντε λεπτά θα κάνω στο σουβλατζίδικο, αμα πια εσυ κι ο γρυλλος σου. Αυτά πρόλαβα και σκέφτηκα στα δεκαπέντε βηματα που χρειαζόταν για να μπω στο μαγαζί.

Οκ, δεν θα κάνω 5 λεπτά, είπα βλέποντας τον χαμό που επικρατούσε στο σουβλατζίδικο. Μυριζε ποδόσφαιρο η υπόθεση... και τσίκνα απο τα σουβλάκια βέβαια. Δεκα λεπτά αργότερα βγηκα απο το μαγαζί και βρήκα το ποδήλατο στη θέση του. Πήρα και μια σοκολάτα απο το περίπτερο και πήγα για να ξεκινησω τη διαδικασία λυσίματος, αναδιάταξης στο σακίδιο μου, φωτα, κράνος κτλ κτλ.
Ενας γκριζομάλλης γερος με μούσια και γκρι κοστούμι τουηντ, κοντοστάθηκε κοίταξε το ποδήλατο μου και είπε με πολύ θεατρικό τρόπο:
-Είναι το δικό μου αυτο? Ω! όχι, όλα μοιάζουν!
Τον κοίταξα με απορία και αυτός συνέχισε να πηγαίνει προς τα ενδότερα του πάρκου. Εριξα μια ματιά για να δω αν υπήρχε άλλο ποδήλατο, το δικό του, και βέβαια δεν υπήρχε. Στο παγκάκι που ήταν δίπλα μου καθόταν τωρα μια εξηντάρα με περίεργη φάτσα, απο αυτές που δεν τις λες και καλογερασμένες. Ειχε ανοίξει μια σακούλα και έτρωγε κάτι χαζευοντας εμένα. Ο γέρος επέστρεψε και πήγε να κάτσει δίπλα της, κατι πήγε να της πει αλλα αυτη τον αγριοκοίταξε απαγορευτικά. Τελικά αποφάσισε να κινηθει προς το μισοσκόταδο του πάρκου. Πιο μέσα ήταν δυο μετανάστες καθισμένοι σε ένα παγκάκι και γυρω γυρω μπύρες. Ο πακιστανος εκανε ασκοπες μικρες βολτες μπροστά μας και κοιτούσε τη γριά που κοιτούσε εμένα μασώντας το φαγητό της με το στόμα ανοιχτό και τα ψίχουλα να πέφτουν. Ο γέρος είχε φτάσει προς το τελευταίο παγκακι και προσπαθούσε θεατρικά να εξηγήσει κάτι στους πέρα μετανάστες. Ο πακιστανός πήγε να κάτσει στο παγκάκι της γριάς. Αυτη άρχισε να του φωνάζει
-Α-στοδιάλο, α-στοδιάλο, κι έτσι αυτός οπισθοχώρησε.
Υστερα τον ρώτησε πολυ γλυκά
-Δεν σου είπα να κόψεις το ποτό? Πότε θα το κόψεις, ε?
Εκεινος κατι ψιλομουρμούρισε. Την ίδια στιγμή πετάχτηκε ένας απο το παγκάκι που ήταν απέναντι και δεν τον ειχα προσέξει και ήρθε κατα πάνω μου, φωνάζοντας βιαστικά
-Να σου μάθω πώς να το δένεις καλά, να σου μάθω πως να το δένεις καλά?
Η γριά και ο πακιστανός σταμάτησαν να μιλάνε, πήραν μια σιωπηλή επιθετική στάση απεναντι του και κοιτούσαν απο κοντά τι θα γίνει.
-Να το δένεις εδω στο ψαλίδι, να εδώ, ειπε κι εσκυψε.
-Ναι, ναι, εντάξει, τον ξέρω αυτον τον τρόπο κλειδώματος.
Η φωνή του, η κίνηση του είχαν μιά ένταση και μια επιθετικότητα. Ξαφνικά όλοι είμασταν στην τσίτα.
-Εδώ στο ψαλίδι! δώσε μου να σου δείξω.
Εγω δεν εκανα καμια κίνηση, κρατούσα το ποδήλατο και δεν είχα σκοπό να του το δώσω. Η γριά άρχισε να του φωνάζει
-Αστηνα, άστηνα!
Μαζί άρχισε να φωνάζει και ο πακιστανός ακατάληπτα. Ο νεαρός οπισθοχώρησε το ίδιο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Κατι μουρμούρισε οτι να: "να βοηθήσω ήθελα και οτι ξερω οτι ξέρει, αφου την είδα με το κράνος της και τα φώτα της και ολα, να βοηθήσω..." υστερα στεκοταν μισοκρυμμένος στο παγκάκι του μέσα στο σκοτάδι. Η γριά συνέχισε δυνατά για να την ακούει και αυτός
-Αυτά τα βοηθητικά ειναι της κλεψιάς! τα ξέρουμε αυτα τα βοηθητικά! ειπε και μου έκλεισε το μάτι.
Ο πακιστανός έδειχνε χαρούμενος και σε υπερδιέγερση.
-Αλλα βέβαια η κοπέλα ξέρει απο αυτά, μουχαχαχαχα! γελασε με ύφος τρελού η γριά.
Εγώ επιτέλους ημουν έτοιμη να φύγω. Ο πακιστανός σχεδόν χοροπηδούσε γυρω μου, ανέβηκα, αναψα τα φώτα και αυτός άρχισε να μου φωνάζει: Have a good life, have a good life!!!
Κατέβηκα απο το πεζοδρόμιο, γύρισα και τους κοίταξα όλους. Ο πακιστανός συνέχιζε να χοροπηδαέι και να μου εύχεται καλη ζωη. Του είπα bye-bye! και 10 δευτερόλεπτα μετά παραλίγο να με κόψει ένα παπάκι.

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Ο σκύλος που ήταν παντου!

24 Φεβρουαρίου 2010


Στα χνάρια του θρυλικού σκύλου Κανέλου φαίνεται να βρίσκεται ένας πολυ δραστήριος σκύλος. Οι φωτογραφίες και οι αυτόπτες μάρτυρες βεβαιώνουν την συνεχή του παρουσία στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων.
Δεν ξέρουμε αν θα γραφτεί και για αυτον ενα τραγούδι όπως έγινε με τον Κανέλο (>>>) πάντως ήδη έχει αποκτήσει το δικό του φωτογραφικό blog [Rebel Dog].
Εκει μπορείτε να δείτε την πλούσια δράση του σε πορείες απο τα Δεκεμβριανά του 2008 μεχρι και σήμερα.

Υ.γ: Το μπλογκ ειναι work-in-progress και θα ανανεώνεται. Μπορείτε να στείλετε κι εσεις τις δικές σας φώτο, του σκύλου που ήταν παντού.


Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Η Ιστορία και μια φωτογραφία



Εγγόνι προσφύγων και παιδί μεταναστών.
Την Ιστορία την έμαθα σαν ιστορία της οικογένειας
και ξέρω οτι για όλα τα κακά της μοιρας μας
φταίμε εμείς κι οχι οι άλλοι.



φωτο: η μαμα, χαμογελαστή εργάτρια, σε εργοστάσιο στη Γερμανία

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Tι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει



Απ'τα κουμπάκια ανάμεσα
Μουσική: Νικος Κυπουργός / Τα μυστικά του Κήπου >>>
Στιχοι: Λ. Νικολακοπούλου


Aργά, η αγάπη
τρυπώνει λαβώνει σα σπαθί
γοργα κυλάει στο αίμα στο βλέμμα στο φιλί

Tι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει
με πόδι αλαφροπάτητο η αγάπη του, σαν άνοιξη ζυγώνει

Aργα, η αγάπη
τρυπώνει λαβώνει σα σπαθί
γοργα κυλάει στο βλέμμα στο αίμα στο φιλί

Tι κι αν φορείς πουκάμισο
που ως το λαιμό, που ως το λαιμό κουμπώνει
απ' τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας, ο έρωτας τρυπωνει...


Απο την θεατρική παράσταση "το σκλαβί",
της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου



Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Αυτός ο κόσμος γυρίζει γρήγορα

Αυτός ο κόσμος γυρίζει γρήγορα, πολύ γρήγορα
ευτυχώς υπάρχει και αυτή η δύναμη
αυτο το κάτι σαν βαρύτητα που μας κρατάει με επιμονή
αλλιώς θα σκορπίζαμε σαν ψίχουλα κάτω απ' το τραπέζι
στο απέραντο διάστημα, αυτό το αόρατο
που υπάρχει αναμεσα μας

Οι οθόνες τρεμοπαίζουν
χιλιάδες λέξεις και εικόνες τρέχουν μπροστά μας
κι εμεις κοιτάμε και αυτομάτως ξεχνάμε
οι άνθρωποι διχως πρόσωπο, οι άνθρωποι σαν λέξεις
μας κοιτάνε και μας ξεχνάνε κι αυτοί

Αυτός ο κόσμος γυρίζει γρήγορα, πολυ γρήγορα
ευτυχώς, αγάπη μου, ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ




Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Δαμάζοντας το ποδήλατο






Γύρω στο 1880, ο αμερικανος συγγραφέας Mark Twain έμαθε να οδηγεί ποδήλατο. Ηταν ένα high-wheel, ενα απο τα λεγόμενα ordinary. Τα ποδήλατα εκείνα ηταν φτιαγμένα ολόκληρα απο σίδερο, ακόμα και οι ρόδες τους. Τα πετάλια ήταν προσαρμοσμένα στην μπροστινή ρόδα και το υποτυπώδες φρένο έπιανε πάνω στον σιδερένιο τροχό. Ο Mark Twain περιέγραψε με απολαυστικό τρόπο και πολύ χιούμορ την extreme εμπειρία της εκμάθησης του ποδηλάτου στο διήγημα με τίτλο "Taming the bicycle". Το διήγημα αυτό δεν εκδόθηκε τελικά ποτέ και απο όσο ξέρω δεν μεταφράστηκε στα ελληνικά. Μιμούμενη την άγνοια κινδύνου και το ποδηλατικο θάρρος που είχε ο Mark Twain αποφάσισα να αποδώσω στα ελληνικά το συγκεκριμένο διήγημα και μετα απο μια βόλτα μαζί του σας το παραδίδω.


--------------------------------------------------------------------------------


Mark Twain

Δαμάζοντας το ποδήλατο


Κεφάλαιο Ι

Το σκέφτηκα και κατέληξα στο ότι μπορώ να το κάνω. Ετσι λοιπόν πήγα και αγόρασα ένα βαρέλι αλοιφή για τραύματα και ένα ποδήλατο. Ο ειδικός ήρθε στο σπίτι μαζί μου για να με καθοδηγήσει. Επιλέξαμε την πίσω αυλή για να έχουμε την ησυχία μας και το ρίξαμε στη δουλειά.

Το δικό μου δεν ήταν ένα πλήρως ανεπτυγμένο ποδήλατο, αλλα ένα colt – 50 ιντσών – ζόρικο όπως κάθε άλλο colt. Ο ειδικός εξήγησε τα σημεία του τέρατος πολύ περιληπτικά και μετά ανέβηκε πάνω του και έκανε μερικές γύρες για να μου δείξει πόσο εύκολο είναι. Είπε ότι το ξεκαβαλίκεμα είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα για να μάθει κάνεις, γι’ αυτό θα το άφηνε για το τέλος. Μα έκανε λάθος σε αυτό. Ανακάλυψε, προς μεγάλη του έκπληξη και χαρά, ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να με ανεβάσει στο μηχάνημα και να κάνει στην άκρη. Μπορούσα να κατέβω μόνος μου. Παρόλο που ήμουν εντελώς άπειρος, κατέβαινα σε χρόνο ρεκόρ. Αυτός στεκότανε στην μια πλευρά και κρατούσε κόντρα για να ανεβώ και πέφταμε όλοι μαζί, αυτός κάτω, εγώ πάνω του και το ποδήλατο στην κορυφή.

Εξετάσαμε το μηχάνημα μα δεν είχε την παραμικρή γρατζουνιά. Ήταν απίστευτο. Κι όμως, ο ειδικός με διαβεβαίωσε ότι έτσι ήταν στ’αλήθεια και η εξέταση το αποδείκνυε. Έτσι εν μέρει συνειδητοποίησα τι αξιοθαύμαστης κατασκευής είναι αυτά τα πράγματα. Βάλαμε λίγη αλοιφή και ξαναρχίσαμε. Ο ειδικός πήγε να σπρώξει από την άλλη πλευρά αλλά εγώ διάλεξα να πέσω από εκεί και έτσι το αποτέλεσμα ήταν ίδιο με πριν.

Το μηχάνημα δεν έπαθε τίποτα. Λαδωθήκαμε και ξαναρχίσαμε. Αυτή τη φορά ο ειδικός πήρε μια προφύλαξη, στάθηκε από πίσω, αλλά με κάποιον τρόπο πάλι καταφέραμε να πέσουμε πάνω του.

Ο ειδικός ήταν έκπληκτος, είπε πως αυτό είναι αφύσικο. Αυτή ήταν εντάξει, ούτε γρατζουνιά , ούτε ξυλαράκι δεν είχε κολλημένο πάνω της. Είπα πως είναι καταπληκτικό - καθώς γλιτσιαζόμασταν πάλι - αλλά αυτός μου είπε πως μόλις μάθω καλά αυτά τα ατσαλένια θηρία θα καταλάβω οτι μόνο ο δυναμίτης μπορεί να τα σακατέψει. Μετά πήρε κουτσαίνοντας πάλι θέση και ξαναρχίσαμε. Αυτή τη φορά ο ειδικός στάθηκε μπροστά από το ποδήλατο και έβαλε κάποιον άλλο να σπρώχνει από πίσω. Καταφέραμε να πιάσουμε μια σχετική ταχύτητα και καθώς περάσαμε πάνω από ένα τούβλο, εγώ πετάχτηκα πάνω από το πηδάλιο και προσγειώθηκα με το κεφάλι πάνω στην πλάτη του εκπαιδευτή. Την ίδια στιγμή έβλεπα το ποδήλατο να πετάει στο αέρα ανάμεσα σε μένα και στον ήλιο. Ευτυχώς προσγειώθηκε πάνω μας και έτσι δεν τραυματίστηκε αφού έπεσε στα μαλακά.

Πέντε μέρες μετά βγήκα από το σπίτι και με μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου βρήκα τον ειδικό σε αρκετά καλή κατάσταση. Λίγες μέρες αργότερα είχα γίνει περδικι. Το αποδίδω αυτό στην συνέπεια μου να πέφτω πάντα πάνω σε κάτι μαλακό. Κάποιοι προτείνουν πουπουλένιο στρώμα αλλά εγώ νομίζω ότι σε έναν ειδικό είναι ακόμα καλύτερα.

Όταν ο ειδικός τελικά πήρε εξιτήριο, έφερε τέσσερις βοηθούς μαζί του. Ήταν μια καλή ιδέα. Αυτοί οι τέσσερις κρατούσαν το μηχάνημα όρθιο καθώς εγώ σκαρφάλωνα στη σέλα και μετά σε σχηματισμό φάλαγγας παρέλαυναν δίπλα μου καθώς ο ειδικός έσπρωχνε από πίσω. Όλοι μαζί με βοηθούσαν να κατέβω.

Το ποδήλατο είχε αυτό που ονομάζεται το «πέρα-δώθε» και το είχε πολύ έντονα. Για να καταφέρω να κρατήσω την ισορροπία μου, πολλά πράγματα απαιτούνταν από μένα, και κάθε στιγμή αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν ενάντια στη φύση. Ενάντια στη φύση αλλά όχι ενάντια στους νόμους της φύσης. Δηλαδή, ό,τι κι αν ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω, η ιδιοσυγκρασία μου, οι συνήθειες και η ανατροφή μου με κάνανε να το προσπαθώ με τον Αλφα τρόπο, ενώ κάποιοι αμετάβλητοι νόμοι της φυσικής απαιτούσαν να γίνει με τον εντελώς αντίθετο, Βήτα, τρόπο. Έτσι αντιλήφθηκα πόσο θεμελιωδώς και ασυγχώρητα λάθος υπήρξε η εφ’ορου ζωής εκπαίδευση σώματος και μελών. Αυτά ήταν εμποτισμένα στην άγνοια, δεν ξέρανε τίποτα, τίποτα που θα τους ωφελούσε. Για παράδειγμα, αν βρισκόμουν να πέφτω προς τα δεξιά, έστριβα το πηδάλιο από την άλλη, από καθαρή παρόρμηση παραβιάζοντας ένα νόμο και ετσι συνέχιζα να πέφτω. Ο νόμος απαιτούσε το αντίθετο πράγμα, ο μεγάλος τροχός έπρεπε να στραφεί προς την πλευρά στην οποία πέφτεις. Είναι δύσκολο να το πιστέψεις αν σου το πούνε, και όχι απλά δύσκολο αλλά απίθανο είναι να μπορέσεις να το εφαρμόσεις ενάντια σε όλο σου το Είναι. Ακόμα όμως και αφού τελικά το πιστέψεις συνεχίζει να είναι δύσκολο στην πράξη. Το να το πιστεύεις και να έχεις και τις πιο πιστικές αποδείξεις ότι ισχύει, δεν βοηθάει. Δεν μπορείς να το κάνεις διαφορετικά από ό,τι πριν. Κι ουτε να σε αναγκάσεις, ούτε να σε πείσεις να το κάνεις πρώτο μπορείς. Το μυαλό πρέπει να βγει στην επιφάνεια άμεσα, να διδάξει στα άκρα πώς να απορρίψουν την παλιά τους εκπαίδευση και να υιοθετήσουν μια νέα.
Τα επίπεδα της προόδου κάθε ατόμου είναι ευδιάκριτα. Στο τέλος κάθε μαθήματος γνωρίζει το κατά πόσο έχει κατακτήσει κάτι και επίσης γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτό και επιπροσθέτως γνωρίζει ότι θα του μείνει κιολας. Δεν είναι σαν να μαθαίνεις γερμανικά, που το παιδεύεις και το ψαχουλεύεις με μια αβεβαιότητα για 30 χρόνια και τελικά πάνω που νομίζεις ότι το έχεις, σου πετάνε την υποτακτική και μένεις στον τόπο. Όχι – και το βλέπω τώρα, αρκετά καθαρά, ότι το μεγάλο κρίμα με την γερμανικήν είναι ότι δεν μπορείς να πέσεις από πάνω της και να χτυπήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό το χαρακτηριστικό της μεθόδου που να ευνοεί τόσο την αυτοσυγκέντρωση. Επίσης διακρίνω, με όσα έμαθα από την ποδηλασία, πώς ο σωστός και μόνος σίγουρος τρόπος να μάθεις γερμανικά είναι με την ποδηλατική μέθοδο. Δηλαδή, πιάσε το άτιμο το πράγμα και μάθε το ένα-ένα. Μη χαλαρώνεις και περνάς στο επόμενο αφήνοντας το προηγούμενο στη μέση.

Όταν φτάσεις στο σημείο - στην ποδηλασία - στο οποίο μπορείς να ισορροπήσεις το μηχάνημα σε ανεκτό επίπεδο και να το ωθήσεις και να το κατευθύνεις, τότε έρχεται η επόμενη αποστολή – Να ανέβεις! Το κάνεις καταυτόν τον τρόπο: Πηδάς από πίσω του, ενώ έχεις το αριστερό πάνω στο πετάλι, πιάνεις το πηδάλιο, ρίχνεις το βάρος σου στο αριστερό πόδι, σηκώνεις το δεξί στο αέρα με τρόπο γενικό και ασαφή, γερνεις το στομάχι σου πάνω στο πίσω μέρος της σέλας και μετά πέφτεις, μπορεί από τη μια πλευρά, μπορεί από την άλλη, πάντως πέφτεις. Σηκώνεσαι και το κάνεις ξανά και ξανά και μετά αρκετές φορές ακόμη,
Μέχρι στιγμής έχεις μάθει να κρατάς την ισορροπία σου και να κατευθύνεις το ποδήλατο χωρίς να ξεριζώνεις το πηδάλιο (λέω πηδάλιο γιατί είναι πηδάλιο, αυτο το πράγμα‘τιμόνι’ δεν το λες). Έτσι λοιπόν πιάνεις το τιμόνι, ίσια μπρος, για λίγο, μετά δίνεις ώθηση να ανέβεις, με σταθερό το αγχος, φέρνεις το δεξί σου πόδι και το σώμα σου πάνω στη σέλα, βρίσκεις επιτέλους την ανάσα σου, αλλα αυτή η ανάσα τραντάζει το ποδήλατο και πάλι πέφτεις.

Αλλα έχουν πάψει να σε νοιάζουν τα πεσίματα ως τώρα.

Έχεις αρχίσει να παίρνεις τον αέρα με το ένα ή το άλλο πόδι και έχεις μια σχετική σιγουριά. Εξι ακόμα προσπάθειες και έξι πτώσεις φέρνουν την τελειότητα. Ανεβαίνεις στη σέλα με άνεση και τη επόμενη φορά παραμένεις εκεί, αυτό μονο αν αφήσεις τα πόδια σου στον αέρα και τα πετάλια ήσυχα. Με το που βάζεις τα πόδια σου στα πετάλια πέφτεις. Σύντομα θα μάθεις να περιμένεις λιγάκι και να τελειοποιήσεις την ισορροπία σου μέχρι να ακουμπήσεις τα πετάλια. Έτσι η τέχνη του ανεβάσματος στο ποδήλατο έχει αποκτηθεί, είναι πλήρης και με λίγη εξάσκηση θα γίνει πιο εύκολη για σένα. Χρειάζεται βέβαια οι θεατές να βρίσκονται σε μερικά μέτρα απόσταση από σένα, αν δεν έχεις τίποτα εναντίον τους.

Και τώρα έφτασες στο εθελοντικό ξεκαβαλίκεμα, πριν από αυτό έμαθες όλα τα άλλα είδη κατεβάσματος. Είναι πολύ εύκολο να πεις σε κάποιον πώς να κατεβεί εθελοντικά, οι λέξεις είναι λίγες, οι απαιτήσεις απλές και προφανώς χωρίς δυσκολίες. Άσε το αριστερό πετάλι ώσπου το δεξί πόδι σχεδόν τεντώσει, στρίψε τη ρόδα προς τα αριστερά και κατέβα σαν να κατεβαίνεις από άλογο. Σίγουρα ακούγεται εκπληκτικά απλό, αλλα δεν είναι. Δεν ξερω γιατι δεν είναι, αλλα δεν είναι. Δοκιμάστε όπως θέλετε, δεν είναι σαν να κατεβαίνεις από άλογο, αλλά σαν να κατεβαίνεις από ένα σπίτι που έχει πιάσει φωτιά. Γίνεσαι θέαμα κάθε φορά.


Κεφάλαιο ΙΙ

Κατά τη διάρκεια των οχτώ ημερών έκανα καθημερινά μάθημα, μιάμισης ώρας. Στο τέλος αυτών των 12 εργατοωρών μαθητείας αποφοίτησα, σε γενικές γραμμές. Αποφασίστηκε ότι είμαι ικανός να κοπανιέμαι στο δικό μου ποδήλατο χωρίς έξωθεν βοήθεια. Μοιάζει απίστευτη αυτή η ταχύτητα με την οποία κατακτήθηκε αυτή η επάρκεια. Παίρνει σημαντικά περισσότερο χρονο να μάθεις ιππασία, πάλι σε γενικές γραμμές.

Για να ειμαι ειλικρινής θα μπορούσα να ειχα μάθει και χωρίς δάσκαλο, αλλα θα ήταν ριψοκίνδυνο για μένα, εξαιτίας της φυσικής μου αδεξιότητας. Ο αυτοδίδακτος σπανίως ξέρει κάτι επακριβώς και δεν ξέρει ουτε το δέκατο από αυτά που θα μάθαινε αν ήταν διδασκόμενος και εκτός αυτού καυχιέται συνέχεια στους άλλους. Υπάρχουν αυτοί που φαντάζονται ότι τα ατυχή συμβάντα της ζωής – οι «εμπειρίες» της ζωής θα φανούν με κάποιο τρόπο χρήσιμα. Μακάρι να έβρισκα το πώς. Ποτέ δεν πέτυχα κάτι τέτοιο δυο φορές. Πάντα οι ατυχίες αλλάζουν και εναλλάσσονται για να σε πιάσουν στην πιο άπειρη πλευρά σου. Αν η προσωπική εμπειρία αξίζει όσο η εκπαίδευση δεν θα ήταν εφικτό να ξεγελάσεις τον Μαθουσάλα. Αλλα παρ’όλα αυτά αν αυτος ο γέρος άνθρωπος ερχόταν πίσω στη ζωή, είναι πολύ πιθανό να έπιανε ένα από τα ηλεκτρικά σύρματα και να τα έδενε κομπο. Το καλύτερο και σοφότερο θα ήταν να ρωτήσει κάποιον αν μπορεί να τα ακουμπήσει. (αλλά αυτό δεν θα του ταίριαζε γιατί ανήκει στο είδος του αυτοδίδακτου που μαθαίνει με την εμπειρία και θα ήθελε να το εξετάσει ο ίδιος). Αν ρωτούσε θα μάθαινε ότι θα έπρεπε να τα αποφύγει και ότι θα του είναι χρήσιμα, γιατί θα αφήσουν την εκπαίδευση του ανέπαφη ετσι ώστε μια μέρα να μπορέσει να ξαναγυρίσει και να αρχίσει να παίζει με ένα δυναμίτη για να μάθει τι έχει μέσα.
Αλλά έχουμε φύγει από το θέμα. Όπως και να’χει, πάρτε ένα δάσκαλο, γλιτώνετε χρόνο και αλοιφή.

Προτού ξεμπερδέψει μαζί μου, ο εκπαιδευτής θέλησε να ρωτήσει πώς είναι η φυσική μου δύναμις και εγώ ήμουν σε θέση να τον ενημερώσω ότι δεν έχω καθόλου. Είπε ότι αυτή είναι μια έλλειψις που θα δυσκολέψει την ποδηλασία στις ανηφόρες αλλά ότι το ίδιο το ποδήλατο σύντομα θα την απαλείψει. Η αντίθεση ανάμεσα στους δικούς του μυς και στους δικούς μου ήταν αξιοπρόσεκτη. Θέλησε να δοκιμάσει τους δικούς μου μυς και έτσι του αποκάλυψα τους δικέφαλους μου– που ήταν και το δυνατό μου σημείο. Σχεδόν γέλασε. Είπε, «είναι σαν πολτός, μαλακοί, υποχωρούν, αποφεύγουν την πίεση και γλιστράνε από τα δάχτυλα, στο ημίφως θα μπορούσαν να περάσουν για μύδια σε σακούλα». Μπορεί να φάνηκε ότι πικράθηκα και πρόσθεσε ζωηρά. “Ω, μα δεν είναι τίποτα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς, σε λίγο καιρό θα είναι σαν μοσχαρίσιο μπούτι, απλά συνέχισε την εξάσκηση, όλα θα πάνε μια χαρά».
Μετά με παράτησε και άρχισα να ψάχνω μόνος μου τις περιπέτειες. Δεν χρειάζεται να τις ψάχνεις – αυτό είναι μια έκφραση – έρχονται από μόνες τους.

Διάλεξα ένα άνετο, σχετικά ήσυχο δρομάκι που ειχε πλάτος περίπου 27 μέτρων. Ήξερα πως δεν ήταν αρκετά φαρδύ, αλλα με λίγη προσοχή και καλή χρήση του χώρου θα μπορούσα να στριμωχτώ κι εγώ εκεί.

Φυσικά είχα πρόβλημα στο να ανέβω στο μηχάνημα, τελείως με δική μου ευθύνη, χωρίς ενθάρρυνση ή ηθική υποστήριξη από άλλους, χωρίς συμπονετικό εκπαιδευτή να λέει, « Ωραία! Τώρα τα πας καλά – ετσι μπράβο – μη βιάζεσαι – να, μια χαρά – κουράγιο – συνέχισε». Αντί για αυτό είχα αλλού είδους υποστήριξη. Ήταν ένα αγόρι που στηριζόταν στην πέτρινη κολόνα μιας εισόδου, μασουλώντας ζαχαρωτά.

Ήταν όλο ενδιαφέρον και σχόλια. Την πρώτη φορά που απέτυχα και έπεσα κάτω είπε οτι στη θέση μου θα ντυνόταν απο πάνω μέχρι κάτω με μαξιλάρια, ναι, αυτο θα έκανε. Τη δευτερη φορά που έπεσα με συμβούλεψε να ξεκινήσω απο τρίκυκλο πρώτα. Την τρίτη ειπε οτι δεν μπορώ να σταθώ ούτε σε κάρο. Αλλα την επόμενη τα κατάφερα και βρέθηκα σε κίνηση εκτελώντας αδέξια, ετοιμόρροπα οχτάρια, με αβέβαιο τρόπο ενώ καταλάμβανα λίγο πολύ όλο το δρόμο. Η εντυπωσιακή βραδύτητα μου εκανε το αγόρι να σηκώσει το πηγούνι του με περιφρόνηση και να φωνάξει κοροιδευτικά «Απαπα, καλε αυτος σκίζει τον δρόμο στα δύο». Ύστερα κατέβηκε απο το πόστο του και άρχισε να πηγαίνει δίπλα μου κατα μήκος του πεζοδρομίου, συνεχίζοντας να παρατηρεί και να σχολιάζει. Ενα κοριτσάκι που πέρασε, ισορροπώντας μια σκάφη μπουγάδας στο κεφάλι της, χαχάνισε και είπε κάτι. Το αγόρι της απάντησε σε ύφος επίπληξης. «Ασ’τον ήσυχο! Πάει σε κηδεία»

Ήξερα αυτον τον δρόμο εδώ και χρόνια και πάντα θεωρούσα οτι ήταν επίπεδος, αλλα δεν ήταν, όπως προς μεγάλη μου έκπληξη με ενημέρωσε το ποδήλατο. Το ποδήλατο στα χέρια ενός αρχαρίου ειναι τόσο νευρικό και ακριβές στην ανευρεση και της παραμικρής αυξομείωσης των κλισεων, όσο τα οριζόντια αλφάδια με τη φυσαλίδα. Προσέχει το παραμικρό υψωματάκι που ειναι αόρατο στο ανεκπαίδευτο ματι. Προσέχει την παραμικρή κατηφορική κλίση που θα έκανε το νερό να κυλίσει. Μοχθούσα πάνω σε μία ανηφορική πλαγιά την οποία δεν μπορούσα να δω. Ειχα ιδρώσει, βογγούσα και βαριανάσαινα αλλα παρ’όλη την προσπάθεια το μηχάνημα πήγαινε να ακινητοποιηθεί καθε λίγο. Εκείνες τις στιγμές το αγόρι έλεγε «Αυτό ειναι, ξεκουράσου – δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Δεν μπορούν να κάνουν την κηδεία χωρίς εσένα».

Οι πέτρες με ανησυχούσαν. Ακόμα και οι μικρότερες μου προκαλούσαν πανικό όταν περνούσα απο πάνω τους. Μπορούσα να πατήσω κάθε είδους πέτρα, άσχετα με το πόσο μικρή ήταν ή το πόσο προσπαθούσα να την αποφύγω και φυσικά στην αρχή πάντα προσπαθούσα να τις αποφύγω. Είναι καθ’όλα φυσικό. Ειναι μέρος του επίμονου γαιδάρου που έχουμε όλοι μέσα μας για κάποιον μυστήριο λόγο.

Είχα φτάσει στο τέλος της πρώτης ποδηλατικής μου απόπειρας, επιτέλους, και ήταν απαραίτητο να στρίψω. Πραγμα καθόλου ευχάριστο οταν το επιχειρείς για πρώτη φορά με δική σου ευθύνη ενώ βεβαια οι πιθανότητες ειναι εναντίον σου. Η αυτοπεποίθηση σου αποστραγγίζει, αισθάνεσαι να γεμίζεις με ανείπωτες ανησυχίες, κάθε ίνα σου εχει τεντωθεί και ξεκινάς μια προσεκτική καμπύλη πορεία, αλλά τα τσιτωμένα νεύρα σου είναι όλο ηλεκτρισμό και άγχος, έτσι η στροφή σύντομα μετατρέπεται σε ένα ασταθές επικίνδυνο τρέκλισμα όλο ζιγκ-ζαγκ. Τοτε ξαφνικα το νικελο-ντυμένο άλογο σου δαγκώνει τα γκέμια και σε πηγαίνει κατευθείαν προς το πεζοδρόμιο, αδιαφορώντας για τις προσευχές σου και την προσπάθεια σου να του αλλάξεις γνώμη. Η καρδιά σταματάει να χτυπά, σου κόβεται η ανάσα, τα πόδια ξεχνάνε τη δουλειά τους, πήγαινεις κατευθείαν προς τα εκει και τώρα πιά σε χωρίζουν μόνο λίγα εκατοστά απο το κράσπεδο. Τώρα ειναι η στιγμη της απελπισίας, η τελευταία ευκαιρία να σώσεις τον εαυτό σου, φυσικά όλες οι οδηγίες έχουν κάνει φτερά απο το κεφάλι σου και εσυ γυρίζεις τη ρόδα μακριά απο τη στροφή αντί κατα πάνω της και έτσι γκρεμοτσακίζεσαι πάνω σε εκείνη τη γρανιτένια αφιλόξενη ακτή. Αυτη ηταν η τύχη μου, αυτή ήταν η εμπειρία μου. Σύρθηκα κάτω απο το αθάνατο ποδήλατο και κάθησα κάτω για να εξετάσω την κατάσταση.

Ξεκίνησα για το ταξίδι της επιστροφής. Ηταν τότε που είδα το αγροτικό καρο να έρχεται προς τα εμένα, φορτωμένο με λάχανα. Αν χρειαζόμουν κάτι για να τελειοποιήσω την αστάθεια της οδήγησης μου, ήταν αυτό. Ο αγρότης κατελάμβανε την μέση του δρόμου με την άμαξα του αφήνοντας ίσα-ίσα 12-13 μέτρα απο κάθε πλευρά. Δεν μπορούσα να του φωνάξω, ενας αρχάριος δεν μπορεί να φωνάξει, αν ανοίξει το στόμα του χάθηκε, πρέπει να μείνει συγκεντρωμένος στη δουλειά του. Σε αυτη την τρομακτικα εκτακτη ανάγκη, το αγόρι ήρθε να με σώσει και για πρώτη φορά ένιωθα ευγνωμοσύνη απέναντι του. Ειχε το νου του στις ποικίλες εμπνεύσεις και αυτοσχεδιασμούς του ποδηλάτου μου και φώναζε στον αγρότη αναλόγως: «Αριστερά, στρίψε αριστερά αλλιώς αυτός βλάκας θα σε περάσει απο πάνω σου». Ο άντρας αρχισε να στριβει. Το αγόρι συνέχισε να τον καθοδηγεί, «Οχι, πήγαινε δεξιά, στα δεξιά! Κάτσε, δεν γίνεται! Στα αριστερά! Στα δεξιά, στα αριστερά, στα δε... μείνε όπου είσαι αλλιώς χάθηκες»

Και αμέσως μετά χτύπησα το πρώτο άλογο στα δεξιά και έπεσα κάτω σαν σακί με άμμο. Του ειπα: «Μα καλά! Δεν με είδες να έρχομαι?»

«Ναι, σε είδα αλλα δεν μπορούσα να καταλάβω απο πού θα ερχόσουνα. Κανεις δεν μπορούσε, μπορούσες εσύ? Τι να έκανα?»

Είχε τα δίκια του και αυτός και έτσι απο τη μεγαλοψυχία μου, παραδέχθηκα οτι φταίμε και οι δύο εξίσου.

Μέσα στις επόμενες πέντε μέρες είχα τέτοια μεγάλη πρόοδο που το αγόρι δεν μπορούσε να με προφτάσει. Τελικά περιορίστηκε στο πόστο του στην είσοδο του σπιτιού και με χαζευε να πέφτω απο μακριά.

Υπήρχε μια σειρά χαμηλών πέτρινων σκαλοπατιών στην μία άκρη του δρόμου. Ακόμα κι οταν άρχισα να τα καταφέρνω με την οδήγηση τις φοβόμουν αυτες τις πέτρες γιατι δεν μπορούσα να τις αποφύγω. Μου είχαν χαρίσει τις χειρότερες πτώσεις μου, αν εξαιρέσεις αυτές που είχα απο τα σκυλιά. Εχει ειπωθεί οτι κανείς ειδικός στο ποδήλατο δεν ειναι αρκετά γρήγορος ωστε να πατήσει ενα σκύλο, οτι ο σκύλος πάντα καταφέρνει να τη γλιτώσει. Πιστευω πως μπορεί να αληθευει αυτο, αλλα οτι ο λόγος που δεν μπορει να τον πατήσει ειναι γιατι το επιδιώκει. Ποτέ δεν θέλησα να πατήσω κανένα σκύλο, αλλα πάτησα όποιον σκύλο περνούσε απο εκει. Πιστεύω πως αυτό κάνει τη διαφορά. Αν πας κατα πάνω του, αυτος μπορει να υπολογίσει και να σε αποφύγει, αλλα αν προσπαθείς να τον αποφύγεις δεν μπορει να υπολογίσει και κινδυνεύει να πηδήξει σε λάθος σημείο κάθε φορά. Αυτο συμπέρανα απο την εμπειρία μου. Ακόμα κι οταν δεν κατάφερνα να χτυπήσω μια άμαξα, μπορουσα να χτυπήσω τον σκύλο που είχε έρθει να με παρακολουθήσει να εξασκούμαι. Σε όλους τους σκύλους αρεσε να με βλέπουν να εξασκούμαι, κι ολοι ερχόντουσαν, λιγα πράγματα μπορούσαν να διασκεδάσουν ετσι εναν σκύλο στη γειτονιά μας. Μου πήρε καιρό να μάθω να αποφευγω τους σκύλους αλλα ακόμα και αυτο το κατάφερα.

Μπορώ να οδηγήσω όσο καλά θελω, τωρα, και θα το πιάσω εκείνο το αγόρι μια απο αυτές τις μέρες και θα το πατήσω αν δεν συμμορφωθεί.

Πάρτε ποδήλατο. Δεν θα το μετανιώσετε, αν ζήσετε.




-------------------------------------------------------------------------------

Το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά

Εδώ θα βρειτε πολλά κείμενα του, κάποια απο αυτά και σε μορφή audiobook

Ενα σύντομο φιλμάκι που τράβηξε ο Thomas Edison το 1909 στο οποίο εμφανίζεται ο Mark Twain


Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Έχεις ένα παιδικό ποδήλατο που δεν χρειάζεσαι?

Τυχαία έπεσα πάνω σε μιά θαυμάσια πρωτοβουλία των Φίλων του Ποδηλάτου και σκέφτηκα να την αναρτήσω για να βρεθούν τα ποδήλατα που χρειάζονται για τα παιδιά στο Χαμόγελο του παιδιου.

Αν θέλετε αναδημοσιεύεστε την ανακοίνωση ή χρησιμοποιήστε κάποιο απο τα μπάνερ που παραπέμπει σε αυτην.