Μανιφέστο των τριάντα

Οι ποιητές σιωπούν, οι ζωγράφοι ποζάρουν
και οι πολιτικοί, στη μαύρη αγορά, νομοθετούν τη ζωή μου

Πρέπει να ζήσω και να πεθάνω για το χρήμα
όπως οι άλλοι?

Ανόητες σκέψεις

διαβάζεις τώρα και με βρίσκεις ονειροπόλα.
Αυτό να ξέρεις με τιμά
γιατί κοιμάμαι λίγο και ονειρεύομαι πολύ

Και εσύ το ξέρεις και εγώ,
πως πίσω μας θα αφήσουμε τόνους σκουπίδια
και για αντάλλαγμα ύπαρξης 2 μέτρα χώμα,
(αλλά κι αυτό μόνο για κανα 2 χρόνια)

Θα βρούμε ποτέ την ουσία που μας ενώνει?
ή θα αφεθούμε να μας διαλύσουν
σε μικρά ασήμαντα κομματάκια?

Γίναμε αριθμοί με πολλά μηδενικά
αλλα με την υποδιαστολή στο τέλος.
Και εσύ σε αντιπαροχή προδίδεις τα όνειρα σου
και παίρνεις 30 αργύρια, διορισμό χαμηλοτάβανο

Κοιτάμε τον εαυτούλη μας και χάνουμε τον εαυτό μας
ανάμεσα στον κόσμο που μας μοιάζει φριχτά.
Περπατάμε γρήγορα και σκυφτοί
μη μας προλάβει, τι?

Γενιά που δε μιλάει για συντάξεις ούτε για αστείο
Χανει στη μάχη από αντίπαλο ασαφή
που δε φοράει ουτε γαλόνια ούτε μπότες κατακτητή.
Οι δικοί μας πόλεμοι χάνονται σιωπηρά
και εσύ γυρνάς και αλλάζεις πλευρό
με τα μάτια κλειστά, σε ύπνο ιδρωμένο

Όχι, δε στρογγυλεύω τις λέξεις μου
έτσι απλά σου δίνω τις σκέψεις μου
γιατί πιο πολύ απ’ όλα με φοβίζει η σιωπή