Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Τα δέντρα δεν τρέχουν...

φωτο: αλεπουδα


Αυτή εδώ η πόλη δεν κοιτάει τα βουνά αλλά μέρα με τη μέρα τα καταπίνει. Κυνηγάει ο άνθρωπος το ακίνητο και την σπρώχνει να απλώσει τα τσιμεντένια δάχτυλά της. Αυτή πλαταίνει, βαθαίνει και πνίγει τους ανθρώπους μέσα στο νέφος, στη ζέστη και στα ρηχά όνειρα τους. Ύστερα τη μισούν, τη λερώνουν, την απαρνιούνται, μα το τσιμέντο μοιάζει στα πόδια τους να έχει στεγνώσει.



Το βράδυ μεγάλες φωτιές κυκλώνουν το βουνό. Ο ουρανός βάφεται βαθύ πορτοκάλι. Οι κορυφές διαγράφονται ψηλά στον ουρανό. Ο άνθρωπος σηκώνει το κεφάλι και το κοιτά σαν να ‘ναι πρώτη φορά. Σα να έχει πιάσει φωτιά ο ουρανός.



Η Πάρνηθα στέκει βαθιά πληγωμένη μα ακόμα όμορφη. Η αλήθεια είναι ότι την είδαμε μόνο όταν φώτισε τον ουρανό με φλόγες και την ακούσαμε όταν πουλιά και ζώα τρέχαν πανικόβλητα για να γλιτώσουν.
Σήμερα, από όλη αυτή τη καταστροφή, έχει απομείνει η μισή
μα αυτό δεν την κάνει λειψή αλλά διπλά πολύτιμη.



Μπορείς να μην αφήσεις να χαθεί ό,τι σώθηκε.



Απόψε, όπως και πέρσι, ανέβηκα στα 1300 μέτρα,
για βραδιά πυροφύλαξης στη θέση Σκίπιζα
Ένα σημείο όπου δε φτάνει ο καύσωνας
και η θέα απλώνεται όσο φτάνει το μάτι σου.

Αν ενδιαφέρεσαι, μπορείς να ανέβεις κι εσύ

Συμμετείχα και απόλαυσα την εμπειρία της πυροφύλαξης μαζί με παρέα εθελοντών του Ε.ΔΑΣ.Α. (Εθελοντές Δασοπυροπροστασίας Αττικής). Για αυτούς που ίσως ενδιαφέρονται αλλά είναι καχύποπτοι με τις οργανώσεις, θα είμαι καθησυχαστική. Πρόκειται στην ουσία για μια εθελοντική ομάδα, με χαλαρό παρεϊστικο κλίμα. Χωρίς πολλές-πολλές τυπικούρες, αλλά με πολλή αγάπη για το δάσος. Τίποτα πολύπλοκο σαν διαδικασία, δίνεις όνομα και τηλέφωνο και συμμετέχεις ανάλογα με τη μέρα που μπορείς. Υπάρχει εκπαιδευμένος υπεύθυνος της ομάδας και σχετικός εξοπλισμός για την πυροφύλαξη.

Πάρτε τηλέφωνο για να σας ενημερώσουν πλήρως


Προς υπεύθυνο ομάδας και κριτσινιών: Τα πολύσπορα ήταν καλύτερα απο του τυριού


Περισσότερες πληροφορίες
στο site http://www.edasa.gr/
επικοινωνία edasa@otenet.gr
Αγ. Κωνσταντίνου 12,
Ομόνοια,
Τ.Κ. 104 31

τηλ.: 210-5200680,
fax: 210-5200681

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

ακτινογραφία



Τη ρώταγε λες και είχε τις λύσεις. Λες και θα έπαιρνε επιτέλους την απάντηση που έψαχνε. Με παιδική αφέλεια και ειλικρινή αγωνία. Χωρίς να τη νοιάζουν οι συνεπιβάτες στο βαγόνι που κρυφάκουγαν τις ακτινογραφίες της σκέψης της. Χωρίς εμμονή στις λεπτομέρειες, αλλά έτσι γενικά, φιλοσοφικά:
-Ξέρεις… για τις κρίσεις, αυτές των τριάντα, πριν, μετά… αυτές, ξέρεις… Είναι δηλαδή… Έτσι θα είναι πάντα? Θα περνάς συνέχεια τα ίδια και μετά θα ξανάρχεται? Είναι κάτι μεγάλο που το ξεπερνάς και ξεμπερδεύεις? Κι αν είναι για μια κι έξω γιατί δεν φεύγει? Καταλαβαίνεις? Νομίζεις πως είσαι καλύτερα αλλά μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια…
-Ε… δε ξέρω, νομίζω πως…
-Δηλαδή αν πάει έτσι, θα έχω την κρίση των 30 μέχρι τα 40
- Ίσως να είναι κύκλοι… όχι κύκλοι, σπείρα… μια σπείρα με ανοδική πορεία. Να μοιάζει ότι είναι το ίδιο, αλλά να προχωράς, να αλλάζεις πίστα κάθε φορά
-Σκατά!
-…ναι
-Σα να περιμένεις το μετρό και να έρχεται συνέχεια το τρένο απο την άλλη μερια
-ναι, σκατά...

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Οι λέξεις

Λέξεις
που τραβάν γραμμές
και σκίζουνε σελίδες
πάνω στο χαρτί
η μία την άλλη
σκέψη πολεμάνε

Λέξεις
απαλές και κοφτερές,
μεγάλες και μικρές
λέξεις σαν ψίθυροι

Λέξεις που φτιάχνουνε φτερά
και ταξιδεύουν
και άλλες που βάζουνε φωτιά
κι ύστερα μετανιώνουν

Λέξεις από το ίδιο μελάνι φτιαγμένες
από την ίδια επιθυμία
και την ίδια αδυναμία

τέτοιες λέξεις σου γράφω
τέτοιες λέξεις,
σου γράφω και σβήνω

γράφω και σβήνω
επίθετα, ουσιαστικά
γράφω και χορογραφώ
πάνω στα πιο όμορφα τραγούδια
που δε μπορώ να σου πω

επίθετα πολύχρωμα που ιριδίζουν
και πετάνε ψηλά
σαν τις σαπουνόφουσκες
γράφω και σβήνω

μικρές επαναστάσεις ξεκινώ
κι ύστερα περνάω από πάνω
και τις καταπνίγω
γράφω και σβήνω

οι λέξεις που επέζησαν
σαν αιχμάλωτοι πολέμου
συγκεντρώνονται σε γραμμές
και κουβαλάνε μέσα τους
περισσότερα από όσα μπορούν να αντέξουν
από όσα μπορούν να σου πουν

κι οι λέξεις που σβήσαν
αυτές,
αυτές οι λέξεις πάνε στον παράδεισο

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Απουσιολόγιο

Μαθαίνω στην καρδιά να μαθαίνει
κι αυτή κοιτάει έξω από το παράθυρο
και ονειρεύεται κοπάνες

Της λέω να προσέχει και μου βγάζει τη γλώσσα,
της λέω να με ακούει και ρωτάει «γιατί;»

Μαθαίνω στην καρδιά να μαθαίνει
κι αυτή κοιτάει έξω από το παράθυρο
και θέλει να παίξει

της λέω να σοβαρευτεί
κι αυτή μου το σκάει για να μάθω εγώ

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Και κοίτα, κοίτα να δεις...

Και κοίτα...
κοίτα να δεις
πως μοιάζουν έτσι όμορφα όλα τα ασήμαντα
και τα σημαντικά ξεφτίζουν μες σ’ ένα γκρι ήχο, όλα μαζί

Με σένα,
μες σ΄ένα αρχαίο δράμα
στο ημικύκλιο μικρού σκαμμένου θεάτρου,
κατεβαίνω δύο-δύο τα σκαλιά,
περνάω κιγκλιδώματα, διαζώματα
και φτάνω κάτω εκεί που όλα φαίνονται κι ακούγονται
μα είμαι χωρίς ανάσα και φωνή

Και κοίτα,
κοίτα να δεις
πως μοιάζουν όλοι τόσο δα μικροί
και οι σημαντικοί ξεφτίζουν μες σ’ ένα γκρι πλήθος, όλοι μαζί

Τίποτα,
τίποτα δε συγκρίνεται
με μια σταγόνα χρώμα από μέσα μου
κι ας μην έχω φτιάξει τόσα χρόνια ούτε μισό κύκλο
ούτε αριστουργήματα με θέση στα μουσεία
ούτε το όνομα μου σε δρόμους,
μα ούτε σε ανθρώπους θα δώσω

Και κοίτα...
κοίτα να δεις
πως μοιάζει να΄ναι μικρές σταγόνες αίμα
ό,τι σημαντικό αφήνουμε να ξεφτίσει μέσα στη σιωπή

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Που θέλετε να εισβάλλει η Αμέρικη? Για πείτε μας...

Αυτό το βίντεο είναι ένα ζωντανό μνημείο βλακείας, άγνοιας και εθνικοπατριωτικού - τους γαμάω όλους - attitude του μέσου αμερικάνου...

Το οτι νομίζουν πως η Αυστραλία είναι το Ιράν είναι το λιγότερο επικίνδυνο της ιστορίας

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Για όλους όσους είναι γύρω στα τριάντα...


Όταν ήμουν μικρή, ειλικρινά στενοχωριόμουν κάθε φορά που έβλεπα στους τίτλους αρχής, να τρεμοπαίζει το δάκρυ στα μάτια της Μάγιας της Μέλισσας. Νομίζω πως καθόμουν και έβλεπα κάθε επεισόδιο μήπως και μάθω γιατί κλαίει. Όχι από κουτσομπολιό ή περιέργεια… από καθαρό ενδιαφέρον. Θα μου πεις τώρα εσύ, και θα έχεις και δίκιο… Άντε πες και μάθαινες, τι θα έκανες? Θα τη βοηθούσες?
Μεγάλος προβληματισμός αυτός για μένα, ακόμα και σήμερα.

Για περισσότερους προβληματισμούς και παιδικές ιδεοληψίες της υποφαινόμενης αλεπούδας, διαβάστε το κείμενο στο κάτω μέρος του ποστ.


Παρακάτω θα βρείτε τα τραγούδια από τους τίτλους της αρχής, διαφόρων σειρών της παιδικής μας ηλικίας (αν είστε συν-πλην τριάντα) και ίσως ανακαλύψετε τις μουσικές επιρροές που είχε αυτη η μουσική πάνω σας.
Με κλικ στον τίτλο μπορείτε να το ακούσετε αλλά και να το κατεβάσετε


Αστυνόμος Σαίνης
Πρόβλημα? Προβλημα? Πες μου πως το λύνεις! Ένα ποπ – ελεκτρο - φιουζιον θέμα για τα τίτλους αρχής που κάθε παιδί τραγουδούσε παρέα με την τηλεόραση.

Γούντυ ο Τρυποκάρυδος
Ολόκληρη η αμερικάνικη ορχήστρα να παίζει για αυτό το ιντρο και να καταλήγει στο
Cartoon Show time, cartoon show time heeeeere comeeees Woody.
Don’t go away, I’ll back soon with an other cartoon!


Δον Κιχώτης (Don Quijote de la Mancha)
Σαντσο-κιχοτε, κιχότε-σάντσο!
Σαντσο-κιχοτε, κιχότε-σάντσο!
Σαντσο-κιχοτε, κιχότε-σάντσο!


Η Οδύσσεια του Διαστήματος (Ulysses 31)
Γαλλικό ποπ-ροκ με ολίγη ηλεκτρονική on the side. Ένα κομμάτι που σου μένει.

Μαγια η Μέλισσα
Σε μια χώρα μαγική! Αυτό το τραγούδι χαλαρά, θα χτύπαγε 1η θεση στη Eurovision στα 80s
Κι αν τη ρωτησεις τ‘ όνομα της είναι Μαααααγια….


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος (Il Etait Une Fois... L’Homme)
Τι να πουμε για αυτην την κλασσικη διασκευη και για αυτή την υπέροχη σειρά κινουμένων σχεδίων?

Μια φορά κι έναν καιρό στο Διάστημα (Il Etait Une Fois... L'espace)
Γαλλική μπαλάντα του Michel Legrand. Ωραιότατο κομάτι. Τρια όσκαρ έχει πάρει ο άνθρωπος… να μην το πουμε?

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Ζωή (Il Etait Une Fois... La vie)
Michel Legrand πάλι. Προτιμώ αυτό που έγραψε για το Διάστημα

Μπολεκ και Λολεκ
Μουσική ορχήστρας, μιμούμενη τα αντίστοιχα αμερικάνικα πρότυπα αλλά με τη μυρωδιά ανατολικού μπλοκ.

Νίχατσου (Nehochuha – Nu Pogodi)
Ενας απερίγραπτα κακής συμπεριφοράς λύκος, κυνηγούσε μόνιμα ένα λαγουδάκι σε αυτό το Ρώσικο κινούμενο σχέδιο. Φώναζε στο τέλος: Νου παγκατί!!! (ε, περίμενε! Περίμενε και θα δεις!). Δεν είχε μουσική τίτλων αλλά είχε μουσική φτιαγμένη για κάθε επεισόδιο. Εδώ θα δείτε ένα βίντεο παρωδία των Rammstein με τον κακό τον λύκο και το λαγουδάκι της σειράς


Ο Γύρος του Κόσμου μαζί με το Φιλέα Φογκ
Ωραίο κομμάτι αλλά δυστυχώς δεν το βρήκα στο ελληνικό του και έτσι ακούγεται στην αγγλική βέρζιον.

O Νταρτακάν και οι τρεις σωματοσκύλακες (Dogtanian and the Muskahounds)
Εδώ το τραγουδάκι στην ισπανική έκδοση που είναι η πιο κοντινή στην Ελληνική.
ΝΤΑΡΝΤΑΚΑΝ-ΝΤΑΡΝΤΑΚΑΝ! Όλοι για ένα και ένας για όλους!


Ο Παραμυθάς
Ηλεκτρονικοί ήχοι, λίγο Kraftwerk, λίγο μανταλένα «άλλος για τη βάρκα μου». Με όλες αυτές τις ηλεκτρονικές επιρροές και τα Ατάρι δεν είναι περίεργο που στην παιδική μας ηλικία όλοι μαθαίναμε αρμόνιο. Πώς ξηλώθηκε ο Jean Michel Jarre και φύτρωσε η μπουζουκο-ποπ, σε αυτή τη γενιά, δεν ξέρω…

Παλιά Γιαπωνέζικα Παραμύθια
Συγκίνηση… ειδικά στο κλείσιμο του τραγουδιού

Παραδοσιακά Ουγγαρέζικα Παραμύθια (Magyar Népmesék)
Ένα πουλί ξεκινά το κελάηδισμα, κλαδιά βγαίνουν μέσα από το ράμφος (όχι, δεν έχω πάρει ναρκωτικά) άλλα πουλιά έρχονται και κάθονται στα κλαδιά. Ένα πολύ όμορφο μικρό θέμα για αυτή την ωραία σειρά κινουμένων σχεδίων.

Ποπάυ
Popeye the sailor man! Α-κακακακαακα… Ένα αμερικάνικο tune με πολλά πνευστά μας έρχεται από τα βάθη του προηγούμενου αιώνα.

Ροζ Πανθηρ
Χενρυ Μαντσινι… προσκυνώ!

Σπορτ-Μπιλυ
Είσαι ήρωας από άλλο πλανήτη! Μα, ποιος τραγουδαει? Μην είναι ο Πασχάλης?

Στρουμφακια
Η μεγαλύτερη μόδα της παιδικής μας ηλικίας και ο Μητσοτάκης στο κάστινγκ

Τα θαυμαστά ταξίδια του Νιλς Χόλγκερσον
Κάτι σε βαλσάκι, μερικές χήνες και μια μάλλον μέτρια γυναικεία φωνή να μας τραγουδά και να μας θυμίζει…

Ταο-Ταο
Γλυκο-γλυκο τραγουδάκι (ο Ταο-ταο ήταν λίγο σπαστικός ή λάθος το θυμάμαι αυτό?)

Το λάγουδάκι στη βαλίτσα (Kockásfülű nyúl)
Ήταν ένα Ουγγαρέζικο κινούμενο σχέδιο με ένα πράσινο λαγουδάκι που κοιμόταν μέσα σε μια βαλίτσα. Το λαγουδάκι ήταν κουκλάκι με ασπροκόκκινα καρό αφτιά που τύλιγε και πετούσε σαν ελικόπτερο. Ξυπνούσε το πρωί και κοιτούσε τον κόσμο μέσα από το τηλεσκόπιο του. Ο τίτλος που του έχω δώσει στα ελληνικά δεν είναι σίγουρος. Η μουσική, απλά συνοδευτική, η σειρά υπέροχη

Οι περιπέτειες του Τεν-τεν (The Adventures of Tin-Tin)
Να σας πω τη μαύρη αλήθεια εγώ τον Τεν-τεν, ποτέ δεν τον χώνεψα. Λίγο κρυόκωλος μου φαινόταν… το έβλεπα γιατί μου άρεσε ο σκύλος…

Ταξίδι στο κέντρο της Γης - Shagma (Les Mondes Engloutis)
Αυτά τα 2 τραγούδια πρέπει να τα κατεβάσετε

Intro (Αννα Βίσση)
"Σαν σκοτεινιάσει χαμογέλασε
Το φως του γέλιου σου θα δω
Να'χεις το βλέμμα στο παράθυρο
Θα δεις σε λίγο να περνώ
Δως μου το χέρι σου να φύγουμε
Για το ταξίδι μας στη γη
Με τα παιδιά του κόσμου σμίγουμε
Έλα κι εσύ μαζί
Ας τραγουδήσουμε το τραγούδι της Γης
Νέο κόσμο θα χτίσουμε
Μη διστάζεις, μπορείς!
Έλα να προσπαθήσουμε
Μη διστάζεις, μπορείς!"

Το τραγουδι των πειρατων
-Είμαι το παιδί μιας κακιάς στιγμής – ο μαθηματούλης, ο πειρατής
-Είμαι ο αδελφός της καταστροφής – όνομα γκαζούλης, ο πειρατής
-Είμαι ο σκανδαλούλης μη με ξεχνάς – γιός της ταραχής και της συμφοράς
Της τρομοκρατίας ο ειδικός, αφεντικός, μοναδικός

«Πιες, πιες της ταραχής το κρασί
πιες, πιες μέθα μια νύχτα κι εσύ
η ζωή σου θα αλλάξει με μιας
σαν πειρατής θα τριγυρνάς


-Τρέφομαι με φρέσκιες αγνες τροφες κινδυνο φουρτουνα ωμες γροθιες!

-Άσκοπο βεβαίως το θεωρώ...λόγια να σας λέω να συστηθώ…
λέγε με ομορφούλα και θα σκεφτώ...
αν θα σκεφτώ να σε σκεφτωωωωωωωωωω»


Το μυρμήγκι κι ο μυρμηγκοφάγος (The Ant and the Aardvark)
Αυτή η σειρα κινουμένων σχεδίων μου άρεσε περισσότερο από τον Ροζ Πάνθηρα. Στους τίτλους ένα κουλ τζαζέ αλα μυρμηγκοφάγος στη Νέα Ορλεάνη κομμάτι.

Του κουτιού τα παραμύθια
Η μικρή Παρασκεύουλα καληνύχτιζε τη μανούλα και μετά γινόταν της… Παρασκεύουλας το κάγκελο στο δωμάτιο.
Φα διεση ο Φιόγκος… ΚΙ Ο ΡΟΥΧΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΑΑΑαα.


Φλιντστοουνς
Γιααααμπανταμπαντου! Κλασσικότατο, αμερικανικότατο τραγουδάκι τίτλων

Φρουτοπία
Κλασσική ελληνική εποποία! Τι άλλο να πω? Είναι ΜΙΑ, μόνο ΜΙΑ, η ονειρεμένη Φρουτοπια

Φρου-φρου κι ο Ξυλουργός
Ο φρου-φρου και ο Κυριος – Εντερ. Από μουσική δεν έλεγε πάντως και τίποτα. Ένα περίεργο πράγμα… όταν πετυχαίνω τον Φρου-φρου με πιάνει πείνα. Μήπως παιζόταν το μεσημέρι?

Χάϊντι
Ωλαριιιιιια! Χάιντι, παρεα με την ασπρουλα (την κατσικούλα, ξέρετε) Χαλαλαϊντι, Χαλαλαϊντι, Χαλαλαϊντι, Χαλαλαϊντι,ωλαριιια.
Μα να πιώ γάλα χωρίς πριν να έχει περάσει από τη διαδικασία της παστερίωσης?


Χιλιοποδαρουσα
Ένα ιντρο σε electronica που θα σας εντυπωσιάσει (γραμμένο από τον Νίκο Παπαδάκη)

Candy Candy
Από εκκλησιαστικό όργανο αλα Μπαχ, μας το γυρίζει σε συνθεσάιζερ του 80, με τον έλληνα τραγουδιστή να τραγουδάκι με ελαφρά σπασμένη προφορά. Μετά άρχιζε η Κάντυ-Κάντυ και έτσι τους το συγχωρούμε

Fraggle Rock
Να σας πω την αμαρτία μου, το Φραγκλ Ροκ μου άρεσε πιο πολύ από το Μάπετ-Σώου. Είχε καλύτερα τραγούδια και το Υπερπέραν και τους χτιστες και…

Muppet Show
Χωρις σχόλια

Road Runner & Willy Coyote

Λίγο χιλμπίλυ – καντρυ μουσική και ο πιο συμπαθής κακός όλων των εποχών. Γουϊλυ είμαστε μαζί σου. Πιάσε τον βρομο-μπιμπιπ!

Thundercats
Μια ροκιά (ψευτοροκιά βέβαια) με μέταλ φλυαρίες στις ηλεκτρικές κιθάρες και το κολλητικό «Θάντερ-θαντερ-θάντερκάτς» να επαναλαμβάνεται πολλές φορές.

Tom and Jerry
Κλασσικό ορχηστρικό ιντρο κομμάτι, πιο κλασσικό κι απ τον Μπετόβεν

Αυτός, αυτή και τα μυστήρια
Mellow, soul μπαλάντα. Ακουγόταν και σαν τραγουδάκι στους πειρατικούς (του καπταιν-τζιμ)

Ο θησαυρός της Βαγίας
Ιστορια μυστηρίου και αντίστασης κατά των γερμανών. Ο Σπανουδάκης σε κατι κλασσικο για αυτόν, πασπαλισμένο με λίγη ηλεκτρονική αστεροσκονη. Νοσταλγικό άκουσμα.

Ο κήπος με τα αγάλματα
Μια σειρά που υπέγραφε ο Παντελής Βουλγαρης, με παραγωγή του Νίκου Πιλάβιου και μουσική του Σπανουδάκη. Ηχητική μελαγχολική νοσταλγία. Τριαντάρηδες κατεβείτε στους δρόμους! Κάποιος μας έκλεψε τα παιδικά μας χρόνια. Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, θα έπρεπε να είμαστε παιδιά για τουλάχιστον 20 χρόνια ακόμα!

O Βιονικός Άντρας (Six million dollar man)
Λίγη μουσική, πολύ μπλα-μπλα και να πως ο αστροναύτης με 6 εκατομμύρια δολάρια budget γίνεται ο Βιονικός Άντρας. Άλλες εποχές τοτε… Σημερα με 6 εκ. δολάρια δεν παίρνεις ούτε έναν μεσαίο ποδοσφαιριστή.

Το Μπαράκι (Cheers)
Αυτό το τραγούδι με συγκινεί ακόμα. You wanna go where everybody knows your name. Γι’ αυτό το ρίξαμε στο ποτό…

Το Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου
Η μουσική, ηρωική. Ο Τζακ πάνω στο υδροπλάνο του. Ο πίθηκος ποιος ήταν?

Mc Gyver
Αναμνήσεις, καλώδια και κατσαβίδια. Συμπαθητικό αμερικάνικο κομμάτι. Όλοι εμείς οι «μικροί εξερευνητές» βρίσκουμε τον ήρωα μας και το μαλλί του Dean Anderson αφήνει εποχή.

Taxi
Κλασσικό θέμα αμερικανικής σειράς, με καταπληκτικό καστ (βλ. Ντανυ Ντε βιτο κτλ)



Τι παθαίνεις και τι μαθαίνεις από τις παιδικές σειρές

Τώρα που ανατρέχω στις παιδικές μου αναμνήσεις, σε σχέση με αυτά που έβλεπα στην τηλεόραση, καταλήγω σε διάφορα συμπεράσματα και απορίες. Πρωτα απ’ όλα μάλλον έβλεπα πολλή τηλεόραση. Σίγουρα! Αλλά πως γινόταν και να βλέπω τόσο πολλή τηλεόραση αλλά και να είμαι συνέχεια μέσα στις γρατζουνιές?
Τον Δον Κιχώτη τον λυπόμουν και αυτή τη Δουλτσινέα ήθελα να την ξεμαλλιάσω. Για τον Σαντσο δεν είχα να πω πολλά, ίσως κάποια παραίνεση να ξυρίζεται που και που.
Από την Οδύσσεια του Διαστήματος θυμάμαι πολύ έντονα τη φράντζα του Οδυσσέα.
Στο «Μια φορα και ένα καιρό στο Διάστημα» έβρισκα πολύ σέξι τα ρούχα που φορούσαν οι αστροναύτες. Αυτή η σειρά μαζί με τη συνέχεια της ήταν για μένα από τις καλύτερες όλων των εποχών.
Είχα φάει και ένα κόλλημα με τα Ουγγαρέζικα παραμύθια, μάλλον λόγω του styling του σχεδίου και των κάπως hard-core ιστοριών.
Με την Κάντυ ήμουν ερωτευμένη και ήθελα να ανεβαίνω στα δέντρα (με ή χωρίς ρακούν). Τη Χάϊντι την έβλεπα φανατικά και μάλιστα μου θύμιζε τη μαμά μου σε μια παιδική της φωτογραφία.
Έβλεπα Νηλς Χολγκερσεν γιατί ήθελα να πετάω… και τρελαινόμουν για το λαγουδάκι με τα καρό αυτιά που πετούσε σαν ελικόπτερο. Μου άρεσαν και «του κουτιού τα παραμύθια» με τον εντελώς ροκά ντράμερ Ρούχλα (Παυλο Κοντογιαννίδη). Φυσικά δεν έχανα τη Φρουτοπία, αν και πάντα θεωρούσα αυτές τις κούκλες άσχημες. Ήθελα να δοκιμάσω τα ζαχαρένια κτίσματα στο Fraggle Rock και αναρωτιόμουν αν οι τοίχοι του σπιτιού μου κρύβουν έναν ολόκληρο κόσμο από πίσω. Τέλος, πρέπει να ομολογήσω πως «ο Κηπος με τα αγάλματα» με έκανε σαν παιδί να σκάβω - δήθεν ανέμελα - τρύπες στην άμμο, ένα μέτρο βάθος, μήπως και βρω τυχαία αρχαίους κούρους.

…και μόλις τώρα...
συνειδητοποίησα...
...γιατί δεν έμαθα ποτέ να κολυμπάω…


Διαβάστε και τη συνέχεια αυτού του ποστ





Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Περιμένοντας

(φωτο: αλεπουδα)

Περιμένοντας τον Γκοντό,
περιμένοντας τους ανάδρομους να επαναδρομολογηθούν,
περιμένοντας να φύγουν όλοι
για να ουρλιάξεις χωρίς να τους κατατρομάξεις,
περιμένοντας την Άνοιξη μέσα σου…

…κοιτάς το αναπάντεχο κόκκινο,
το καυτό πορφυρό να χτυπάει επίμονα μέσα στο γκρι πάγο
που μάζεψες όλο το Χειμώνα…

ένας χρόνος αλεπουδοblog

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

H Βροχή και η Πόλη

(φώτο: αλεπουδα)

Η βροχή έπεφτε ράθυμα στο πεζοδρόμιο. Μικρά ρυάκια από βρώμικο νερό κυλούσαν κάπως απρόθυμα στους αρμούς από τα πλακάκια. Το καταλάβαινες πως ήταν μια βροχή χωρίς πάθος, χωρίς όρεξη που έπεφτε σχεδόν διαδικαστικά πάνω στη γκρι πόλη. Καμία διάθεση για ξέπλυμα ψυχών, για εξαγνισμό αμαρτιών. Οι σταγόνες φλυαρούσαν μεταξύ τους πριν πέσουν πάνω σε σκονισμένα καπό για να κάνουν ένα λεπτό στρώμα λάσπης.
Είναι γνωστό στο χώρο του νερού που ταξιδεύει, πως η βροχή προτιμάει την εξοχή από την πόλη. Προτιμά να πέφτει και να δροσίζει τα λιβάδια, από το να ξεπλένει βρώμικους δρόμους και μετά να ταξιδεύει μέσα από τους υπονόμους για να βρει τον υδροφόρο ορίζοντα ή τη θάλασσα.
Μα και η πόλη δε συμπαθεί τη βροχή. Δε ξέρει τι να την κάνει. Η πόλη δε χτίστηκε με ανάγκες ποτίσματος. Η πόλη δε ξέρει ακριβώς γιατί χτίστηκε. Θα είχαν τους λόγους τους, σκέφτεται… μα αμέσως σταματά, γιατί την πιάνει πονοκέφαλος από τη σκέψη και τη φασαρία.
Τα αμάξια κινούνται με ταχύτητα πομπής, αποτίοντας φόρο τιμής στη γλίστρα των δρόμων. Τα κόκκινα φώτα αντανακλούν στην άσφαλτο και οι ρόδες τραβάνε μια γραμμή Jackson Pollock στα πλησιέστερα μπατζάκια.
Η βροχή προσφέρει στους Θεούς σαν ανάθημα τη μυρωδιά της πόλης, ένα μείγμα σκόνης, μια νότα καυσαέριο μαζί με ένα μπουκέτο σκουπιδιών.
-Ω! Αθηναίοι, τον Κακλαμάνη σας! Ανάθεμα στα αναθήματα σας, ήταν η τελευταία φράση ενός ημίθεου πριν πετάξει προς Ευριπίδου μεριά, για να ρουφήξει λίγο μπαχάρι.
-Δεν είναι να αναρωτιέται κανείς πού πήγαν όλοι αυτοί οι Θεοί, είπε ένα θεόχοντρο περιστέρι της Φωκίωνος Νέγρη. Έλα μωρό μου να κάνουμε πιτσουνάκια, συνέχισε και έκλεισε το μάτι του σε μια περιστέρα.
-Α, να χαθείς! Δεν κάθομαι καλύτερα ανάσκελα να με φάει καμιά γάτα? Είπε η θηλυκή και πέταξε μακριά.
-Λεσβία! Φώναξε θιγμένος, ο περίστερος
Από κάτω, μετανάστες, έμποροι του ποδαριού, ως δια μαγείας έχουν εξαφανίσει τα γυαλιά ηλίου και τώρα πουλάνε ομπρέλες στους περαστικούς. Τσαντισμένοι γιάπηδες περπατάνε γρήγορα, γριές με την ομπρέλα-καπέλο παλαντζάρουν σαν βάρκα στη φουσκοθαλασσιά, κάποιοι που δε βιάζονται περιμένουν με τα χέρια στις τσέπες, κάτω από τέντες μαγαζιών και μπαλκόνια.
Η τελευταία σταγόνα πέφτει στις 21.37.08’’ σημειώνει η βροχή στα κατάστιχα της. Παραδόθηκαν 234.076.433.121 μονάδες. Τέλος καταχώρισης. Δε ξέρει γιατί πρέπει να τα σημειώνει αυτά, αλλά πρέπει. Το περιβάλλον έχει γίνει λίγο νευρικό τα τελευταία χρόνια και όλοι πρέπει να ακολουθούν το πρωτόκολλο.




Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Δέντρο δίχως όνομα

Κάτω από ένα δέντρο δίχως όνομα
που βρήκαμε τυχαία,
κρυμμένο μέσα σ’ ένα όνειρο,
ξαπλώναμε χαμογελώντας
ώσπου να δούμε το φεγγάρι

Πολύχρωμα περιτυλίγματα από καραμέλες
κρεμάσαμε στα κλαδιά, κομμάτια από γυαλί,
χαρτάκια με στίχους αγαπημένους,
παλιά ξύλινα παιχνίδια και μια κόκκινη καρδιά
βαμμένη με μαρκαδόρους

Περνούσε ο αέρας και έπαιζε με τα στολίδια
Γλιστρούσε ο Ήλιος και γεμίζαμε χρώματα
Ανέβαινε στον ουρανό ένα τεράστιο φεγγάρι
και ασήμιζαν όλα εκτός από την καρδιά
που γινόταν αληθινή και μάτωνε κάθε βράδυ

Ξυπνάω και γράφω,
σου φτιάχνω εικόνες και χάρτες
μα δε θυμάσαι το δέντρο δίχως όνομα,
με τα στολίδια και την κόκκινη καρδιά
που περιμένει κρυμμένο
μέσα σε ένα όνειρο δικό μου

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

The one I love

Rufus Wainwright


Την μια μέρα δεν τον ξέρεις και την άλλη τον έχεις αγαπήσει κιόλας. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα με την καρδιά...

(Εν αναμονή του Primavera Sound Festival στη Βαρκελώνη)


Rufus Wainwright - The One You Love (unedited)




το myspace του Rufus Wainwright


-----------------------------------------------------------------------------



Ψιτ! Sufjan έλα Βαρκελώνη και θα γίνω μια καλή αλεπούδα
όχι πολύ καλή, αλλά θα βελτιωθώ αρκετά... κάπως, λιγάκι, ίσως...
δε ξέρω, άσε με! Σταμάτα να με καταπιέζεις!
Rufus? Όχι δε ξέρω κανέναν Rufus...
δεν είναι αυτό που νομίζεις...
Σου κάνω εγώ κουμάντο?
Σου έχω πει εγώ ποτέ τίποτα που ντύνεσαι σα χαρταετός την Καθαρά Δευτέρα
και εμένα με βάζεις να ντυθώ λαγάνα?
Το ξέρω οτι το σουσάμι κάνει καλό, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!



Sufjan Stevens - Chicago (live)

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Το πότισμα των φυτών

Κυκλοφορούσε σ’ αυτό το σπίτι με τα φώτα σβηστά. Με μια ανησυχία και τα χέρια της μπροστά να ψηλαφούν το άγνωστο μες στο σκοτάδι. Μπορούσε να ανοίξει τα φώτα. Δεν υπήρχε κάποιος νόμος που να το απαγορεύει. Ήξερε που βρίσκονται όλοι οι διακόπτες. Τους χάιδευε με το χέρι καθώς περνούσε κάθε φορά. Προτιμούσε όμως να κάνει τα πάντα όπως τα έκανε και ο ιδιοκτήτης. Με τον καιρό απέκτησε μια άνεση στην κίνηση. Απέφευγε το ξύλινο αλογάκι στο πάτωμα παίρνοντας ανοιχτά τη στροφή. Μπορούσε να διακρίνει τον όγκο των κινέζικων βάζων και να τα αποφεύγει κι αυτά.

Από τον αεραγωγό στην τουαλέτα άκουγε τους από πάνω να πλένουν τα δόντια τους και να ξυρίζονται. Καμιά φορά ακουγόταν κάποιο παλιό λαϊκό και ένας άντρας να σιγοτραγουδάει. Τον φανταζόταν δασύτριχο με λευκό φανελάκι, φορτωμένο με τη βαριά μυρωδιά του αρσενικού ύπνου. Θα ήταν κοντά στα σαράντα. Έκανε γκριμάτσες στον καθρέφτη και κοίταζε με απογοήτευση το μαλλί του που αραίωνε.
Στο διπλανό διαμέρισμα μια οικογένεια δε σταματούσε να κάνει φασαρία, να τσιγαρίζει κρεμμύδια και να βλέπει τηλεόραση στη διαπασών. Το βράδυ μόνο υπήρχε ένα κενό, ανάμεσα στο πλύσιμο των πιάτων και την εκπλήρωση των συζυγικών καθηκόντων. Ακόμα και σ’αυτό όμως το ζευγάρι λειτουργούσε μεγαλόφωνα και πανηγυρικά. Στο διπλανό δωμάτιο η πεθερά έπλεκε δήθεν αδιάφορα, μουρμουρίζοντας εκκλησιαστικούς ύμνους. Το μικρό κοριτσάκι, στο παιδικό δωμάτιο, κρατούσε δύο κούκλες και τις πίεζε μεταξύ τους όπως είχε δει τους γονείς τους να κάνουν, ένα καλοκαιρινό βράδυ. Όλοι οι υπόλοιποι γείτονες απλά έκαναν υπομονή και περίμεναν τα ύστατα βογκητά για να κοιμηθούν και αυτοί.

Η μόνη υποχρέωση της ήταν να κοιτάζει τα φυτά. Το είχε αναλάβει μόνη της για να μην αισθάνεται τελείως άχρηστη. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρχε λόγος μια που ο ιδιοκτήτης είχε βάλει αυτόματο πότισμα που λειτουργούσε μια χαρά. Όταν έπεφτε ο καυτός ήλιος του Αυγούστου τράβαγε το συρόμενο παντζούρι και έβγαινε στο μπαλκόνι. Χάιδευε τα φυτά, κοίταζε το χώμα και όταν είχε όρεξη καθόταν και τους μιλούσε. Είχε ακούσει πως όταν τους μιλάς γλυκά, αυτά κάπως το νιώθουν και θεριεύουν. Καθόταν στην ασήκωτη φερ-φορζέ καρέκλα και τους έλεγε ιστορίες. Τα γλυκόπιανε, μιλώντας τους για τα απέραντα πράσινα λαγκάδια του νησιού της.
-Αν τη βλέπατε όλη αυτή την ομορφιά, θα βουρκώνατε, έλεγε και δεν έπαιρνε απάντηση, ούτε από το φίκο ούτε από την βουκαμβίλια που ήταν η αγαπημένη της.
-Κάποια μέρα θα σας πάρω, θα σας φορτώσω στο καράβι και θα σας πάω να τα δείτε όλα αυτά. Αλήθεια το λέω γλυκιά μου και εσένα θα σε πάρω πρώτη-πρώτη.
Η μπιγκόνια στεκόταν ακίνητη σα να έκανε τη δύσπιστη.
-Τίποτα! Τίποτα, δε φυσάει καθόλου. Ούτε ένα δα αεράκι. Μια πνοή περιμένω. Που οι αέρηδες του νησιού. Εκεί να δείτε μελτέμια και μπουνάτσες, να μη μπορεί άνθρωπος να σταθεί όρθιος. Κι όλοι οι αγέρηδες να’χουν ονόματα, κι όλοι μας να τους ξέρουμε σα να΄ταν γείτονες μας. Με τα καλά τους και τα κακά τους. Τόσο καλά τους ξέραμε.
Ύστερα καθόταν ακίνητη και ταξίδευε ο νους της. Έβλεπε ξανά τη θάλασσα. Μ’ αυτήν μεγάλωσε. Την αγαπούσε σα να’ταν μάνα της, όμορφη και με σκληρό χαμόγελο. Πόσα χρόνια πάνε που πέθανε η μάνα της, δε θυμόταν το πρόσωπο της πια. Μα τη θάλασσα δεν τη ξεχνούσε κι ας είχε κι αυτήν χρόνια να τη δει.
Ένα αμάξι πέρασε από το δρόμο γκαζώνοντας με ασέβεια, διαλύοντας τις μακρινές τις σκέψεις. Όλη η γειτονιά βόγκηξε από τους σκουπιδό-ήχους που σκόρπιζαν από τα ανοιχτά του παράθυρα. Κάποιος άγνωστος βάρδος διαλαλούσε τον πόνο του για την άτιμη που τον παράτησε χωρίς αιτία και τον έριξε στην αλητεία.
Ασυναίσθητα η γυναίκα έσκυψε στα κάγκελα για να κοιτάξει.
Μπροστά απ’ το μπαλκόνι απλωνόταν η πυκνή φυλλωσιά ενός πελώριου ευκαλύπτου.
Ήταν τόσο μεγάλος και ψήλωνε τόσο γρήγορα που είχε καταφέρει να τινάξει τα πλακάκια του πεζοδρομίου που βρισκόταν πάνω από τις ρίζες του. Πολλοί ένοικοι είχαν ενοχληθεί από την καταστροφή του πλακόστρωτου και δυο φορές στη συγκέντρωση της πολυκατοικίας είχαν προτείνει την αφαίρεση του. Η πρόταση τους όμως δεν έγινε δεκτή κυρίως από τους παλαιότερους ενοίκους που είχαν δει μαζί με το δέντρο να μεγαλώνουν και τα παιδιά τους.
-Έχουμε γίνει σα ναρκοπέδιο μ΄αυτό το δέντρο. Θα σκοτωθούμε με όλα αυτά τα σπασμένα πλακάκια.
-θα διαβρώσει τα θεμέλια και θα μας ρίξει όλους.
Αντί για τη αφαίρεση του τελικά αποφασίστηκε να καλέσουν ειδικούς για να εκτιμήσουν την κατάσταση. Όπως και να΄χει, πέρα από τους συναισθηματισμούς, η διάβρωση των θεμελίων ήταν ένα ανησυχητικό σενάριο.
Οι ειδικοί γεωπόνοι του δήμου ήρθαν, θαύμασαν και καθησύχασαν τους ενοίκους της πολυκατοικίας που καθόταν πάνω σ΄αυτόν το ζωηρό ευκάλυπτο.
Υπήρχαν δύο πράγματα που αγνοούσαν οι ένοικοι και οι ειδικοί. Το πρώτο ήταν ότι το δέντρο προϋπήρχε και η πολυκατοικία στη ουσία φύτρωσε πάνω του. Αυτό σαν γνώση έχει απλά ιστορική αξία, Αν υπήρχε όμως ένα δικαστήριο που να αναλαμβάνει τέτοιες υποθέσεις σίγουρα θα αποφάσιζε την αφαίρεση της πολυκατοικίας. Δεν υπάρχουν όμως τέτοια δικαστήρια αλλά ούτε και δικηγόροι που θα αναλάμβαναν ένα δέντρο.
Το δεύτερο πράγμα που δε γνώριζαν οι ένοικοι ήταν ότι η ταχύτατη ανάπτυξη του δέντρου οφειλόταν στην πραγματικότητα σε αυτούς. Ένας αγωγός της αποχέτευσης της πολυκατοικίας είχε σπάσει με αποτέλεσμα το έδαφος να γίνει πλούσιο και θρεπτικό για το δέντρο. Οι άνθρωποι ζούσαν, κατανάλωναν και χέζαν σα να μην υπάρχει αύριο και το δέντρο θέριευε, ετοιμάζοντας την εκδίκηση του
Η γυναίκα το καταλάβαινε το δέντρο. Το νιωθε πολλές φορές να ονειρεύεται πως μια μέρα γίνεται μεγάλο και δυνατό και κάνει μιά, και ρίχνει το τσιμεντένιο σκιάχτρο κάτω.
-Δίκιο έχεις, αγόρι μου, του έλεγε, δίκιο έχεις. Κάνε υπομονή και θα δεις.
Ο Αύγουστος τελείωνε. Το ένιωθες στους ήχους. Οι γείτονες επιστρέφανε κάνοντας δυνατούς μελαγχολικούς θορύβους. Τα πορτμπγκάζ κλείνανε βαριά με τη μελαγχολία του καλοκαιριού που τελείωνε. Οι γονείς μαυρισμένοι φωνάζανε νευρικά στα παιδιά να μην τρέχουν στις σκάλες με τις σαγιονάρες. Τα κλειδιά κουδουνίζανε λυπημένα στην πόρτα και τα σακ-βουαγιάζ πετιόντουσαν στο πάτωμα με έναν απογοητευμένο παφλασμό.

Το απόγευμα που γύρισαν, εκείνη έβλεπε τηλεόραση. Ήταν ένα μεταγλωττισμένο μεξικάνικο σήριαλ που έπαιζε τέτοια ώρα. Το έβρισκε κάπως σαχλό αλλά επειδή το τηλεκοντρόλ είχε χαλάσει - της είχε πέσει μια μέρα από τα χέρια – βαριόταν να τ’αλλάξει. Άκουσε τα κλειδιά στην πόρτα. Κάτι την έπιασε, σαν πανικός και σαν λαχτάρα. Πήγε στο σαλόνι να δει. Καμιά φορά άκουγε θορύβους μα δεν ήταν κανείς. Η πόρτα άνοιξε. Αυτή, δε ξέρει τι την έπιασε, κρύφτηκε πίσω απ΄την κουρτίνα. Μπήκαν μέσα. Αυτόματες κινήσεις, τα κλειδιά, οι τσάντες, το φως. Μαυρισμένοι και μελαγχολικοί. Τώρα μέσα από το φως του ηλεκτρικού έβλεπε καθαρά το σαλόνι. Το τζάκι, τη στρογγυλή τραπεζαρία, το έπιπλο με τον καθρέφτη και το πορτρέτο της.
Θυμόταν τη μέρα που έβγαλε αυτή τη φωτογραφία. Την πήγαν στο φωτογράφο. Δυο φορές το χρόνο περνούσε από το νησί. Ο κόσμος έκανε ουρές έξω από το καφενείο που για μια βδομάδα μεταμορφωνόταν σε στούντιο. Ήταν πολύ χαρούμενη που θα την τραβούσανε φωτογραφία. Πριν μπει της είπε ο πατέρας της πως κανόνισε να τη στείλουν στην Αθήνα σαν παρακόρη.
-Είναι μια πολύ καλή οικογένεια. Πολύ καθώς πρέπει. Μου είπανε πως θα σε φροντίσουνε και θα σε αγαπάνε. Εδώ άλλο εμείς δεν ημπορούμε να σε φροντίζουμε. Μεγάλη κοπέλα είσαι, προκομμένη. Να μας βγάλεις ασπροπρόσωπους.
Κοιτούσε τη φωτογραφία. Χρόνια έχουν περάσει από τότε και αυτό το χαρτί κρατάει ακόμα όλο τον θυμό και την απόγνωση που ένιωθε εκείνη τη μέρα.

-Ποιος άφησε ανοιχτή τη τηλεόραση?

Έμεινε κρυμμένη πίσω απ΄τη κουρτίνα, μα έτσι κι αλλιώς δε μπορούσαν να τη δουν. Όπως κι αυτή δε μπορούσε να δει τη θάλασσα πια

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

500 ερωτήσεις την ημέρα

Σύμφωνα με τη στατιστική, τα παιδιά του δημοτικού κάνουν κατά μέσο όρο 500 ερωτήσεις την ημέρα. Στην αρχή νομίζει κανείς ότι πρόκειται για υπερβολή. Δεν είναι όμως. Για κάθε μια από τις 14 ώρες που μένει ξύπνιο θα πρέπει να κάνει 35 ερωτήσεις. Μία ερώτηση κάθε 102 δευτερόλεπτα.

Χθες παρακολούθησα ένα παιδί να κάνει 16 ερωτήσεις μέσα σε όση ώρα χρειάζεται για να τυλιχτούν δύο σουβλάκια

-Μπαμπά?
-…
-Μπαμπά?
-ναι…
-Να σου πω κάτι που έμαθα?
-ναι
-Αυτά εδώ είναι πολύ κακά (δείχνει τα αναψυκτικά στο ψυγείο)
-…
-Ναι, είναι κακά, έτσι έμαθα…
-…


(ο σουβλατζής φωνάζει να του φέρουν τη μελιτζανοσαλάτα που παρήγγειλαν ο μπαμπάς με το παιδί)

-μπαμπά?
-…
-μπαμπά, να το βάλω αυτό εκεί? (την απόδειξη)
-όχι!
-όχι?
-…
-γιατί?
-γιατί θα τη βάλει ο κύριος
-ο κύριος???


(ρε μιχάαααλη, φερε τη μελιτζανοσαλάτα)

-ναι, ο κύριος
-μπαμπά?
-τι είναι?
-γιατί τις βάζουνε εκεί?
-για να είναι μαζεμένες
-γιατί να είναι μαζεμένες?
-γιατί μπορεί να έρθει η εφορία για να τις ελέγξει


(ρε μιχάαααλη, μια μελιτζανοσαλάτα περιμένω)

-…

Εκείνη τη στιγμή, εγώ σκεφτόμουν:
“Πολλές ερωτήσεις κάνει αυτό το παιδί, αλλά έτσι είναι…άμα δεν κάνουν ερωτήσεις τα παιδιά πώς θα μάθουν…»


-Μπαμπά?
-…
-Μπαμπά?
-Τι είναι?
-Αυτό εδώ, άμα παλιώσει θα το γκρεμίσουν?
-…
-Άμα παλιώσει πολύ, θα το γκρεμίσουν?
-Έ, άμα παλιώσει πολύ, θα το γκρεμίσουν

---Κύριε μου πάρτε το… πάρτε τη σακούλα και ζητήστε τη μελιτζανοσαλάτα από το ταμείο

-και άμα το γκρεμίσουν θα χτίσουν άλλα από πάνω?

---Στο ταμείο, από εκεί

-ναι, ξέρω γω? μάλλον θα χτίσουν άλλα από πάνω
-και δε μου λες μπαμπά…?

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Best things in life are free! Oh, yes!





(φώτος: αλεπουδα)


Πενήντα λεπτά και πενήντα-έξι δευτερόλεπτα ήχου που κουβαλάνε τη ζεστή μυρωδιά του καλοκαιριού. Τα βινύλια γυρίζουν και αργολιώνουν πάνω στα decks. Μικρόφωνα, κιθάρες, κρουστά και πλήκτρα βγάζουν jazzy-funky-dub reggae-groovy ηχητικούς υδρατμούς.

Τυχερούλη, το live ηχογραφήθηκε και μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν από το site του synch


Tracklist
1 something different on a very weird day
2 caravan
3 jam skit / action speaks louder than words
4 aint workin’
5 turn up the gain
6 on & on
7 get down tactics
8 what you sing is what you get
9 colonial mule
10 kitty’s got the fever
11 money is never enough
12 can I kick it / ultrasound
13 smoke
14 like dis like dat

Τι θα πει Blend Sextet?
Θα πει Dj Blend (Γιώργος Μαντάς), BnC (Jeff “Rocklip” Gonzalez), SugahSpank (Γεωργία Καλαφάτη), Μίλτος Ζερβός, Θάνος Αμοργινός, Γιάννης Δημητριάδης και Κώστας Χρυσόγελος σε αθάνατες επιτυχίες της μουσικής κολεκτίβας Cast-a-blast.

Κι αν σας άρεσε ό,τι ακούσατε στο mp3 από το Blend Sextet set, τα νέα είναι καλά.
1) Ο BnC μόλις έβγαλε cd πριν λίγες μέρες και το όνομα αυτού “The Birth”.
2) H SugahSpank ετοιμάζει το δικό της πολύ-αναμενόμενο πρώτο, εκεί γύρω στην Άνοιξη.
3) Πολλά κομμάτια από το σετ του synch μπορείτε να τα βρείτε σε ένα από τα καλύτερα ελληνικά cd της χρονιάς, το Blend Misplaced



Cast-a-blast
Dj Blend
SugahSpank
BnC

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

Γαμώτο! πάλι λάθος πλανήτης (η επέτειος)





Τη χρονιά λοιπόν που έφτασε το διαστημόπλοιο μου σε αυτόν τον πλανήτη, συνέσβησαν*1 πολλά πράγματα.



Πληροφορίες με σημασία
Την 1η Φεβρουαρίου δε γεννήθηκαν διάσημοι ηθοποιοί. Βέβαια γεννήθηκαν πολλοί ινδοί ηθοποιοί που μπορεί να είναι διάσημοι. Την ίδια μέρα πέθανε ένας ηθοποιός, όχι διάσημος, όχι ινδός. Κανένας γάμος, διάσημου, άσημου ή ινδού ηθοποιού για αυτή τη μέρα.
Ο George W. Bush συνελήφθη να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ και τον έκλεισαν μέσα. Δυστυχώς στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος. (Τα καλά πράγματα δεν κρατούν πολύ σε αυτό τον πλανήτη)


Σημαδιακά
Την ίδια χρονιά έκανε πρεμιέρα το Μαπετ Σόου και οι Άγγελοι του Τσάρλι, δυο σειρές οιωνοί για μένα. Η πρώτη συμβολίζει τη χνουδωτή, σουρεαλιστική πλευρά μου, σε συνδυασμό με μια ανεξήγητη αγάπη για τα μιούζικαλ και η δεύτερη… την έφεση μου να επικοινωνώ με ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ.
Το Viking II προσγειώνεται στης πεδιάδες της Ουτοπίας στον Πλανήτη Άρη (σύμπτωση?)
Το Κόνκορντ ξεκινάει τις πτήσεις του και φέρνει έτσι πιο κοντά την Αμερική με την Ευρώπη (ατυχής σύμπτωση, σας διαβεσβερκώνω)


Μουσικά Μαντάτα
Οι Ramones βγάζουν τον πρώτο ομότιτλο δίσκο τους. Οι Sex Pistols βγάζουν το πρώτο τους single με τον τίτλο “Anarchy in the UK”.
Οι Eagles βγάζουν το άλμπουμ Hotel California με το ομότιτλο τραγούδι που 31 χρόνια μετά θα γίνει ο επίσημος ύμνος του τμήματος μου στη δουλειά (We are programmed to receive, You can checkout any time you like, but you can never leave!)

Στα Grammy, το βραβείο αντρικής ερμηνείας το κερδίζει ο Paul Simon με το “Still Crazy after all these years” (αυτό κι είναι σημαδιακό).
Κάτι ιρλανδοί απαντούν σε μια αγγελία που τοιχοκολλήθηκε σε έναν πίνακα ανακοινώσεων και δημιουργούν μια μπάντα με το όνομα U2.



Άσχετα 1
H δεκατετράχρονη Νάντια Κομανέντσι, δεν βλέπει ποτέ αυτή την αγγελία αλλά παίρνει εφτά τέλεια δεκάρια (10.0) και καμιά οχτακοσαριά μετάλλια στην Ολυμπιάδα Σούρμενων.
Η IBM βγάζει τον πρώτο lazer printer, ο άνθρωπος 30 και πλέον χρόνια μετά, συνεχίζει να μην καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ εκτυπωτών.

Ο Steve Jobs και ο Steve Wosniak δημιουργούν μιά εταιρία με το όνομα Apple. Είκοσι χρόνια μετά, κάθομαι μπροστά σε ένα από αυτά και ενθουσιάζομαι (ειδικά με το παιχνίδι jewels)

Το 1976 επιστρέφει στην Ελλάδα από τη Γερμανία η Βούλα Πατουλίδου με τη μαμά της (3 χρόνια μετά θα κάνω το ίδιο κι εγώ, αλλά χωρίς τη μαμά της Πατουλίδου)


Στους σινεμάδες 1
Βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία Rocky που θα πάρει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας για την επόμενη όμως χρονιά. Για το 1976, τα Όσκαρ θα σαρώσει η «Φωλιά του κούκου» ευτυχώς. Το 1976 επίσης βγαίνει και η ταινία «Stay Hungry» χάρις στην οποία ο Αρνολντ Σβαρτσενέκερ θα πάρει το ‘77 μια Χρυσή Σφαίρα (σε βραβείο) ως καλύτερος νεοεμφανιζόμενος άντρας ηθοποιός. Το σύμπαν κυλιέται στα πατώματα, βήχει, παθαίνει δύσπνοια και τελικά κατουριέται από τα γέλια. Τη Χρυσή Σφαίρα για το 1976 κερδίζει ο Τζακ Νίκολσον και η χρονιά κερδίζει λίγη από την αξιοπρέπεια της πίσω.

Ειδήσεις ανάμικτες 1
Τη χρονιά αυτή επίσης συνέβησαν πολλά αεροπορικά ατυχήματα, πολλές αεροπειρατείες, πολλοί σεισμοί και μία έκρηξη ηφαιστείου. Δεν έχω καμία ανάμειξη. Στην Ελλάδα έχουμε μεταπολίτευση αλλά όχι πολύ μεταπολιτευτική. Ο κόσμος φοράει ακόμα πουκάμισα με μεγάλους μυτερούς γιακάδες και σε λίγο οι πωλήσεις στα πιστολάκια θα τιναχτούν στα ύψη χάρις στο μαλλί της Φάρα Φόσετ.
Η Δημοτική γλώσσα καθιερώνεται επισήμως στην εκπαίδευση και στο Δημόσιο (Μπράβο!)
Το καλοκαίρι του 1976 μένει στην ιστορία ως το καλύτερο και το μεγαλύτερο καλοκαίρι όλων των εποχών.

Πρόσωπο της χρονιάς για τους Times είναι ο Jimmy Carter που κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος «εγώ δε θα σας πω ψέματα». Ο κόσμος του απαντάει «το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?» αλλά τελικά τον ψηφίζει.
Ο Καραμανλής είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας και τα φρύδια του είναι ακόμα μαύρα.
Μπαίνουν λουκέτα στα μαγαζιά της Πλάκας που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.
Απορρίπτεται η αίτηση να κλείσουν και τα μαγαζιά που χρησιμοποιούν πιρούνια φρούτου (αυτά με τα τρία δοντάκια) εκτός αν αυτά αποθηκεύονται πάνω σε ενισχυτές ήχου.
Γίνεται η κηδεία του Μάο Τσε Τουγκ, αφού αυτός έχει πεθάνει φυσικά.
Αποτυγχάνει απόπειρα δολοφονίας κατά του Bob Marley.
Ιδρύεται το Κ.Κ.Ν. Το Κομουνιστικό Κόμμα Νεπάλ (Μαρξιστές-Λενινιστές). Κάποια σημασία θα έχει κι αυτό.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες γιορτάζουν τα 200 χρόνια της Ανεξαρτησίας τους από τους Άγγλους. Ο υπόλοιπος κόσμος μουντζώνει την Αγγλία για τη βλακεία και τον Κολόμβο ακόμα περισσότερο.

Κοιτα να δεις 1...
Παρόλο που εκείνη τη χρονιά στον πλανήτη Γή ζούσαν 4.158.000.000 δις. άνθρωποι ελάχιστοι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, αντίθετα πολλοί προσπάθησαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο. Κατά τη διάρκεια του 1976 ήταν σε εξέλιξη 12 πόλεμοι, κυρίως εμφύλιοι. Στη συνολική διάρκεια αυτών των πολέμων πέθαναν 6,212,000 εκατ. άνθρωποι. Δεδομένου ότι αυτοί οι πόλεμοι ήταν κυρίως εμφύλιοι ίσως θα έπρεπε τελικά οι άνθρωποι να προσπαθούν να γνωριστούν μεταξύ τους.

Κοιτα να δεις 2...
Το πιο δημοφιλές ναρκωτικό συνέχιζε να είναι η κοκαΐνη, με την ηρωίνη να ανεβαίνει σιγά-σιγά. Την ίδια χρονιά ο Δρ. Αλεξάντρρ Σουούλγκιν «ξεσκονίζοντας» μια «συνταγή» του Κόλινσσσς από το 1912, παρασκεύασε το πρώτο σύγχρονο χάπι έκσταση. Στη συνέχεια το δοκίμασε ο ίδιος, επανειλημμένα και ξανά και ξανά και ξανά και δήλωσε πολύ, πολύ, πολύ ενθουσιασμένος για το αποτέλεσμα. Την φήμη για την αποτελεσματικότητα του χαπιού τελικά την πήρε το εργαστήριο στο οποίο δούλευε ο χημικός. Ο δόκτωρ Σουούλγκιν δεν αντέδρασε και συνέχισε να αγαπά το εργαστήριο και να αγαπά τον κόσμο όλο. Την επόμενη χρονιά το εν λόγω χάπι τελικά βγήκε στην παρανομία και άρχισε να πωλείται με ολοένα και αυξανόμενη επιτυχία σε όλον το κόσμο.

Στα σοβαρά τωρα...
Την πρωτομαγιά σκοτώνεται σε τροχαίο ο Αλέκος Παναγούλης. Στις 21 Απριλίου αθωώνονται οι Μάλλιος και Μπάμπαλης καθώς και 16 άλλοι κατηγορούμενοι στη δίκη των «αρχιβασανιστών» της ΕΣΑ. Η «17 Νοέμβρη» διαφωνεί με την αθώωση και σκοτώνει τον Μάλλιο το Δεκέμβρη. Η Ελλάδα εκείνη την εποχή θα έπαιρνε το έκσταση αν της το έστελνε ο Δόκτωρ Σουούλγκιν. Αντί για αυτό, προσπαθεί να ξεχάσει το αμαρτωλό και ζοφερό παρελθόν της και χτυπάει παλαμάκια όταν η Ε.Ο.Κ η ίδια ανακοινώνει πως θα ενταχθούμε πλήρως στο ευρωπαϊκό champions league το έτος 1980.
Υποσυνείδητο μήνυμα μάλλον στέλνει εκείνη τη χρονιά η χώρα μας πίσω στην Ευρώπη. Η Μαρίζα Κοχ τραγουδάει στη Γιουροβίζιον το «Παναγιά μου, Παναγιά μου». Στην πραγματικότητα το τραγούδι μιλάει για την Κύπρο με τις πολύ φρέσκες πληγές της Τουρκικής εισβολής (χάρις την άνευ προηγουμένου ηλιθιότητα της ελληνικής δικτατορίας)
Οι ευρωπαίοι εννοείται ότι αδιαφορούν για το αντιπολεμικό μήνυμα του τραγουδιού, αλλά εντυπωσιάζονται από την απαλότητα του μαλλιού της Κοχ και μας χαρίζουν τη 13η θέση.


Ποιός ζει, ποιός πεθαίνει...
Ο Man Ray, ο Μαξ Έρνστ, ο Λουκίνο Βισκόντι, η Αγκάθα Κρίστι αφήνουν το πλανήτη Γη για να δουν τι υπάρχει στον επόμενο σταθμό. Λογικά ως τώρα θα ξέρουν αν είναι καλύτερα, χειρότερα ή έτσι κι έτσι (το μόνο που ξέρουμε εμείς είναι οτι τα ενοίκια και τα τηλέφωνα κοστίζουν πολύ εκει)


Έκτακτο μουσικό δελτίο
Η Μελίνα Τανάγρη τραγουδάει σε μπουάτ της Πλάκας, στην παράσταση «Αχαρνής» του Σαββόπουλου (για τη Μαριλένα αυτό). Δε γνωρίζουμε αν είναι πριν ή μετά την ιστορία με τους ενισχυτές και τα πιρουνάκια του φρούτου.
Ο Ξυλούρης βγάζει τον «Ερωτόκριτο» μαζί με την Τάνια Τσανακλιδου, οι Κατσιμιχαίοι προσπαθούν να βάλουν σε δίσκο τα «Ζεστά Ποτά» τους, αλλά τρώνε πόρτα και δεν μπαίνουν στο "μαγαζί". Τελικά τα καταφέρνουν αργότερα, δηλαδή μόλις 9 χρόνια μετά την πρώτη προσπάθεια τους. Ο Παπακωνσταντίνου τραγουδάει «της εξορίας» του Θεοδωράκη. Ο Φλωρινιώτης πάλι, τραγουδάει το «Πειράζει που είμαι και μεγάλη φίρμα?». Ο Πορτοκάλογλου τελειώνει το λύκειο και γράφει τον «άσωτο υιό» που θα κυκλοφορήσει αργότερα. O Χατζηδάκης βγάζει τα «Παράλογα», με τον Γκάτσο, απολύτως λογικό. Ο Φοίβος (ο σκέτος) εκείνη τη χρονιά μαθαίνει την αλφαβήτα. Το 1976 ο Νικόλας Άσημος οργανώνει την παράσταση «Για ένα πολιτικό καφενείο», αποκτά μια κόρη και κυκλοφορεί γύρω από το πανεπιστήμιο πουλώντας περιοδικά, κασέτες και βιβλία (κάνοντας ρεπό μόνο τις μέρες που τον τρέχουνε στο τμήμα οι ασφαλίτες και τον δέρνουν οι μπάτσοι ή οι κνίτες)


Στους σινεμάδες 2
Στη Θεσσαλονίκη, στο φεστιβάλ κινηματογράφου, το “Happy Day” του Βούλγαρη σαρώνει τα βραβεία (δηλαδή παίρνει πολλά). Μουσική (τσουπ!) πάλι ο Σαββόπουλος. Στην πραγματικότητα, τη χρόνια αυτή διαγωνίστηκαν λίγες ταινίες γιατί είχαμε μεγάλη παραγωγή σε τσόντες αλλά όχι και την αντίστοιχη κατηγορία στο φεστιβάλ. Το κινηματογραφικό κοινό λειτούργησε ανεξάρτητα του φεστιβάλ και έβγαλε πρώτη σε εισπράξεις την ταινία του Βέγγου «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» (242.982). Ακολούθως είχαμε το «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου (189.620) και μετά την ταινία εκπαιδευτικού χαρακτήρα «Γυναίκες που ζητούσαν τον Έρωτα» (88.475 άντρες)


Θεατρική κίνησις
Το Θέατρο Τέχνης του Κουν παρουσιάζει τους «Αχαρνής» και ο Μίνως Βολανάκης αντεπιτίθεται με τη «Μήδεια» που ερμηνεύει η Μελίνα Μερκούρη. Η Ντένη Βαχλιώτη «πολεμάει» με το κοστούμι της «παιδοκτόνου» και τελικά το ρούχο κερδίζει τη θέση του στο ενδυματολογικό μουσείο του Τόκιο. Στον Παπαμιχαήλ που ερμήνευε τον Ιάσωνα δώσανε για κοστούμι μια κουβέρτα με μια τρύπα στη μέση (να μάθει να ξενοπηδιέται)
Στην Αθήνα το 76 έγινε η «διεθνής έκθεση θεάτρου» και ο Γιάννης Τσαρούχης κάνει 842 εισηγήσεις και 54 παρουσιάσεις.


Που στο καλό ήσουν και σε έψαχνα?
Όμως… που ήταν στα αλήθεια οι φίρμες του σήμερα εκείνη τη χρονιά? Ο Λάκης Λαζόπουλος ήταν στο 1ο έτος Νομικής στην Κομοτηνή. Ο Καρβέλας 25 ετών και ήδη σύζυγος της Άννας Βίσση που εκείνη την εποχή τραγουδούσε κυρίως για την Κύπρο. Η Ρούλα Βροχοπούλου λογικά θα πετούσε ακόμα με την Ολυμπιακή Αεροπορία. Ο Χρ. Ζαχόπουλος μάλλον τότε έπαιρνε το μεταπτυχιακό του στη Βυζαντινή Ιστορία. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ήταν 37χρονος και ήδη Μητροπολίτης. Ο Κωστάκης ο Καραμανλής, 20 χρονών τότε και ήδη στη Νομική Σχολή, (το πουλάκι μου!) με περισσότερο μαλλί και τσιτωμένο το μαγουλάκι. Την ίδια στιγμή το αντίπαλο δέος, ο 24χρονος Γιωργάκης, έκανε το μάστερ του στα Λονδίνα (κοινωνιολογία της ανάπτυξης) και ήταν στις πρώτες συσκέψεις του Πασοκ. Η Μελίνα Μερκούρη εκείνη την εποχή δεν ήταν στο Πασόκ. Όχι ότι δεν ήθελε… ήθελε… αλλά την είχαν διαγράψει την προηγούμενη χρονιά (μάλλον επειδή εμφανιζόταν και σε άλλο θέατρο). Η Αλέκα ήταν 31 χρονών και δεν είχε πολύ χρόνο. Ξέρετε πόσες επιτροπές έχει το Κ.Κ.Ε? ούτε να μαγειρέψεις δεν προλαβαίνεις. Ο Αλαβάνος μάλλον έκανε ένα time-out μετά τις δικτατορικές φυλακίσεις και λίγα χρόνια πριν γίνει Ευρωβουλευτής.


Μαμά, πως χωράνε όλα αυτά τα ανθρωπάκια μέσα στην τηλιόραση?
Στην ασπρόμαυρη τότε ελληνική τηλεόραση τα κανάλια είναι δύο, η ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ και το ζάπινγκ γίνεται με τα πόδια. Η σειρά που κερδίζει της καρδιές των ελλήνων (όπως αντίστοιχα κάνει σήμερα η «Μαρία η Άσχημη»), ήταν «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» (σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του Καζαντζάκη). Την ίδια χρονιά παίζεται και ο «Γιούγκερμαν» του Καραγάτση, η «Γαλήνη», «Η γειτονιά μας», «Οι Δίκαιοι», το «Τερέζα Βάρμα Δακόστα» και για αυτούς του ελαφρολαικού το «Βίβα Κατερίνα».
Οι μουσικές εκπομπές βγαίνουν με το κιλό γιατί οι τραγουδιστές όχι μόνο θα δεχθούν εύκολα να εμφανιστούν, αλλά θα πουν κι ένα τραγούδι (από εδώ να βγήκε άραγε η έκφραση?).
Η «Αθλητική Κυριακή» ήδη παιζόταν από το '66 και σήμαινε με τη μουσική της την ώρα ύπνου των ανηλίκων. Η μακροβιότερη εκπομπή στην Ελλάδα στοίχειωσε με πεταλούδες στο στομάχι εκατομμύρια πρώην παιδάκια.
Η ελληνική τηλεόραση θα γίνει έγχρωμη, τρία χρόνια μετά. Πολλοί έλληνες θα το καταλάβουν πολύ αργότερα, δηλαδή μόλις αλλάξουν τις ασπρόμαυρες συσκευές τους.


Το αυθαίρετο συμπέρασμα ενός εξωγήινου
Το 1976 ήταν μια γέφυρα ανάμεσα στα 70s που ξέφτιζαν και τα 80s που έδειχναν μια πιο πανκ διάθεση, άλλο τώρα το πού κατέληξε η υπόθεση. Με τους ανθρώπους ποτέ δε βγάζεις άκρη, συχνά δε ούτε και μέση.
Από κείνα τα χρόνια μας μείνανε κάτι κοκκινισμένες φωτογραφίες με βελούδινα παντελονάκια και ταπετσαρίες στους τοίχους. Άνθρωποι που επιβιώσαν, κάποιοι που ξεκίνησαν να καρπώνονται τις εξελίξεις και κάποιοι που μείνανε να αιωρούνται στο κενό.
Ένας κόσμος ολόκληρος που ήθελε να αλλάξει και να ξεχάσει.

Αλλά ποιος μπορεί πραγματικά να αλλάξει αν προσπαθεί να ξεχάσει το γιατί?


συνέσβησαν*1 = λέξη στον εξωγήινο παρελθοντικό χρόνο, που δε δηλώνει απλά οτι κάτι συνέβη παλαιότερα, αλλά και οτι έχει ήδη σβήσει απο τη μνήμη μας.


Παράδειγμα: Ποιός θυμάται αυτά που συνέσβησαν τότε με τις καταλήψεις του 1991? Ποιός θυμάται ποιός πήρε ένα λοστό και σκότωσε τον Τεμπονέρα?


διαβεσβερκώνω*2 = εξωγήινη εμφατική γραμματική σύγκλιση. Διαβεβαιώνω και ταυτόχρονα σε πιάνω απο το σβέρκο για να σε αναγκάσω να δεχθείς τη διαβεβαίωση μου.


Παράδειγμα: Ο μπάτσος με διαβεσβέρκωσε οτι βρίσκεται εκεί για τη δική μου προστασία και για αυτό μου πρότεινε να εξαφανιστώ.


Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Μουσική ερώτηση

Πρόκειται για μιά γενική απορία -στατιστικού τύπου - που έχω.
Έτσι, κάποια στιγμή κάνω αυτή την ερώτηση σε φίλους και γνωστούς.
Ποιές φωνές σε "αγγίζουν" περισσότερο, οι ανδρικές ή οι γυναικείες?

Δυσκολεύεσαι, το ξέρω, αλλά δε μπορεί... κάποια ελαφριά προτίμηση θα έχεις....




Η ερώτηση δεν είναι τυχαία. Σίγουρα δεν πρόκειται για τη "μάχη" των δύο φύλων. Έχω μια θεωρία σχετικά με την προτίμηση μας σε φωνές. Θα την γράψω αν τα αποτελέσματα του poll στηρίξουν το οτι η υποψία μου μπορεί και να ισχύει.