Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Μου αρέσεις γιατί αντέχεις



Τί κοινό έχουν ο Χατζηδάκις, οι ρωσίδες άλτριες, τα Γαυγάμηλα και ο Παζολίνι? Συναντήθηκαν όλα μαζί, μπροστά μου, ενα σουρεαλιστικό...

Μερόνυχτο με τον σκηνοθέτη

(Μικρό θεατριζον χαρντ-κορ διήγημα σε δύο πράξεις)

Πρώτη πράξη


Τις προάλλες με κάλεσε στο σπίτι του, για να φάμε το μεσημέρι, ένας φίλος μου μαζί με την κοπέλα του. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και ένας 40αρης σκηνοθέτης, άγνωστος σε μένα και στο ευρύ κοινό. Αυτός πήγε και κάθισε δίπλα σε μια φίλη δημοσιογράφο και άρχισε να της πρήζει το μπούστο (για να κάνουμε και έναν ευχάριστο αναγραμματισμό). Γύρω στις πέντε τελείωσε το πλούσιο γεύμα και το ζευγάρι των κουμπάρων του φίλου σηκώθηκε γιατι ειχε να πάει το παιδί τους σε ένα παιδικό πάρτυ. Ο μικρός, καθώς έφευγε μας είπε τελείως απροειδοποιήτα τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα. Απο εκείνη τη στιγμή και μετά αρχίσαμε να βουλιάζουμε σιγά-σιγά στο εξωπραγματικό.

Όταν άδειασε το πουφ δίπλα μου, η δημοσιογράφος την έκανε διαγωνίως σαν αξιωματικός στο σκάκι και κάθισε κοντά μου για να γλιτώσει απο τον σκηνοθέτη. Άυτός έχοντας χάσει το θηλυκό που είχε στα δεξιά έκανε επίθεση στο θηλυκό που βρισκόταν στα αριστερά. Η εκ των αριστερών δεν αλλαξε θέση και κράτησε την εμπροσθοφυλακή για να αποκρούει τα κύματα επίθεσης προς τις δυο φίλες της που καθότανε αριστερότερα. Απο την αλλη, στον καναπέ στα δεξιά του υπήρχε μια κοπέλα, χορτοφάγος, που φαινότανε να συνοδεύεται απο τον αντρα που ήταν δίπλα της.

-Την γυναίκα που συνοδεύεται πρέπει να την κοιτάς απ’ το λαιμό και πάνω, ειπε ο σκηνοθέτης σε ανύποπτο χρόνο. Βέβαια αργότερα αποδείχθηκε οτι κοίταξε την συνοδευόμενη κανονικότατα απο το λαιμό και κάτω, αλλα αυτό ειναι μια λεπτομέρεια σε σχέση με το τι επακολούθησε.

Ο σκηνοθέτης συνέχιζε να ρίχνει αναγνωριστικές βολές στις «τρεις αδελφές απο το Trueno” οπως αποκαλούσε τις τρεις φίλες. Καποια στιγμή μάλιστα τόλμησε να ρωτήσει την μια που μιλούσε στο τηλέφωνο με την μάνα της, πόσο χρονών ειναι η μαμά και αν κρατιέται καλά ακομα.

Πότε έπιανα τι έλεγε και πότε όχι, γιατι ημουν απέναντι μακριά και είχαν ανοίξει διάφορα πηγαδάκια στην ευρύτερη παρέα. Άκουγα να πετάει κατι σαχλα στερεότυπα του τυπου η γυναίκα ειναι έτσι και ο άντρας κοκορέτσι αλλά δεν έδωσα και μεγάλο βάρος στις κουβέντες του. Ετσι κι αλλιως οι ατάκες του ήταν του φαιδρού διανοουμενο-μπρουτάλ πεσίματος.

Κάποια στιγμή μπήκε ένα cd του Χατζιδάκι και ο σκηνοθέτης άρχισε να φωνάζει

-Δεν μ’αρεσει ο Χατζιδακις

-Γιατι δεν σ’αρεσει ο Χατζιδάκις? τον ρώτησε η χορτοφάγος

-Γιατι ειναι πούστης!

-Και τι σε νοιάζει εσένα

-Δεν μπορώ, δεν μ’αρέσει, ακούω τη μουσική και τον φαντάζομαι στα τέσσερα να τον παίρνει.

-Αν ακούει Χατζιδάκι και τον φαντάζεται στα τέσσερα, εχει ένα θέμα και θα πρέπει να το κοιτάξει, είπα στη φίλη δημοσιογράφο που συμφώνησε μαζι μου.

-Ξέρεις τι δεν μ’αρέσει με τους πούστηδες? Δεν μ’αρέσει η πουστιά τους και η πουστίλα τους! συνέχισε ο σκηνοθέτης.

Όλοι ειχαν σταματήσει τα πηγαδάκια τους και είχαν μπλεχτεί σε διαφωνία μαζί του. Αυτός είχε πάθει ενα ντελίριο και επαναλάμβανε συνεχεια την λέξη πουστηδες, πουστιά και πουστίλα. Εγω δεν μιλούσα γιατι ημουν μακριά και θα έπρεπε να γκαρίξω για να με ακούσουν καθότι η κουβέντα είχε ανεβεί σε τόνους.

-Η πουστιά τους, η προδοσία τους, την μιά να είναι έτσι και την άλλη αλλιώς. Αυτή η υποκρισία.

-Ποια υποκρισία, του λέει η χορτοφάγος, ο Χατζιδάκις δεν κρυφτηκε ποτέ. Επίσης και τους άλλους υποστήριξε παρόλο που ήτανε δεξιός και έλεγε πως κι εσείς είστε κατατρεγμένοι όπως εμείς (οι ομοφυλόφιλοι)

-Ειδες, είδες? Κλίκες!

-Ποιές κλίκες μωρε! Γιαυτο φωνάζεις, σε κατατρέχει η κλίκα στο χώρο σου? Δεν σ’αφήνουν να κάνεις ταινίες?

-Ναι!

-Δηλαδή τι?

-Ε, εντάξει. Να ήταν μια φορά ο (...) που ειναι γνωστός και χρόνια δηλωμένος και μπράβο του, δεν λέω, και μου είπε στα ίσια πως αν θελω και του κάτσω θα με προωθήσει στην (...)

-Εντάξει, σου την έπεσε, εσύ δηλαδή δεν το κάνεις αυτο? Του λεει η χορτοφάγος

-...

-Κάτσε ρε φίλε, πετάγομαι εγώ, δηλαδή αν το πάμε έτσι, αν κάθε γυναίκα που της την πέφτανε στη ζωή της 2-3 άντρες, έβαζε σε όλους τους άντρες ενα μεγάλο Χ τοτε όλες οι γυναίκες θα ήτανε λεσβίες!

-Ε, εντάξει...

-Τι, ε, εντάξει μου λες... Να σου πω εγω? Εχεις συνηθίσει να είσαι κυνηγός και αμα σου την πέσει άλλος αισθάνεσαι πέρδικα.

-Όχι, μου αρέσει να μου την πέφτουνε οι γυναίκες, αν και με γουστάρουνε πολύ και οι πούστηδες, χεχε, στο στρατό...

-Ε, χέσε μας με το στρατό, πετάγεται η χορτοφάγος

-Τριάντα μέρες μας είχανε κλεισμένους μέσα, δεν ειχαμε δει γυναίκα και ήταν εκεινο το παιδι, όμορφος, πολύ όμορφος, πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας και έτσι με λεπτά χαρακτηριστικά, αυτόν παραλίγο να του δώσω πίπα, αλλα ήταν πούστης, πάντως παραλίγο...

-Με τρανσέξουαλ δηλαδή θα πήγαινες? ρωτάει η οικοδέσποινα

-Ναι, θα πήγαινα, γιατι είναι έτσι... έτσι οπως ειναι οι άντρες και αντέχουν, αλλα ειναι γυναίκες.

-Ναι αλλα έχουνε και πουλί

-Ναι, αυτό δεν μου αρέσει... Οι τρανσέξουαλ ειναι εντάξει, με τους πούστηδες δεν μπορώ. Και η Αρχαία Ελλάδα, η Αθήνα, απο την πουστιά ξέπεσε. Πήγαινε στο τέλος ο έναν με τον άλλον, τον έπαιρνε, τον έδινε, δεν υπήρχε μπέσα, προδοσία, πουστίλα, οι πούστηδες...

-Ποιους πουστηδες και πουστηδες, μας έχεις πρήξει τόση ώρα, του λέω εγώ.

-Οι πούστηδες, αυτή η πουστιά, η προδοσία

-Εσένα δηλαδή ποιος σου είπε οτι οι γκέη έχουν το franchise της «πουστιάς»? Δηλαδή θες να μου πεις πως στη ζωή σου δεν εχεις γνωρίσει υποκριτές στρεητ? Δεν σου εχει παιξει πουστιά κανενας στρέητ, μόνο οι γκέη?

-Οι φίλοι μου, που ειναι όλοι τους στρέητ, δεν με έχουν προδώσει

-Ε, θα έπρεπε να είχες και γκέη φίλους για να βγάλουμε σωστή στατιστική, του απαντώ.

Περίπου σε αυτό το σημείο, η οικοδέσποινα που δεν είχε βγαλει μιλιά σηκώνεται απο το χαλί και του λέει

-Ρε μαλάκα, ασε τις παπαριές και πες μου, πότε ηταν η τελευταία φορά που σε έριξε μια γυναίκα στα τέσσερα, ρε μαλάκα και σε «γάμησε» συναισθηματικά και σωματικά και στο μυαλό! Και μη μου λες παπαριές για πουστιές, γιατι κανείς δεν μπορεί να σε «γαμήσει» όπως μια γυναίκα!

Μερικοί χειροκρότησαν, φρεσκάραμε τα ποτά μας

-Εχει πολλά χρόνια, δέκα-δώδεκα να με «γαμήσει» γυναίκα, απαντά ο σκηνοθέτης

-Καταλαβαίνεις λοιπον τι σου λέω... συμπληρώνει η οικοδέσποινα και ξανακάθεται στο χαλί.

Κάπως έτσι ηρέμησε η κουβέντα-ντελίριο για τους πούστηδες και την πουστιά και το τρελό συναπάντημα, του ποιος «πηδάει» ποιόν.

Αρχισε στην μια άκρη μια χαλαρή συζήτηση για τα ζώδια, αλλοι μιλούσαν για το σπίτι που το είχαν νοικιάσει τα παιδιά πολύ πρόσφατα και άρεσε σε όλους. Ρακές, τεκίλες, πιάτα με μεζέδες πήγαιναν πάνω κάτω. Υστερα ο σκηνοθέτης πήρε με το πιρουνι ένα κομμάτι λουκανικο και απευθυνόμενος στους άντρες είπε:

-Δεν θα ήταν πολύ ωραίο να πετάξω αυτό το λουκάνικο στον αέρα και αυτές εκεί οι γυναίκες να πεταχτούν και να το πιάσουν στον αέρα?

Αυτες οι γυναίκες είμασταν εγώ, η δημοσιογράφος και η οικοδέσποινα.

-Τι είμαστε οι γυναίκες ρε μαλάκα για να πιάσουμε το λουκάνικο στον αέρα? Φώκιες ειμαστε? Είπα αγριεμένα, αλλα αυτος δεν το άκουσε

-Έτσι, έτσι, να το πιάσουνε στον αέρα σα σκυλάκια...

Καθόμουν και τον κοίταζα με ένα βλέμμα «Να! Πάρε ένα μαλάκα» και δεν μιλούσα. Κάποια στιγμή με κοιτάει και λέει.

-Εγώ αυτή τη γουστάρω, γιατι είναι σοφή. Μου αρέσει που φοράει και αυτή την αθλητική ζακέτα (ειχα δανειστει απο τον οικοδεσπότη μια γιατι κρύωνα) και μοιάζει έτσι όπως είναι με κάτι ρωσίδες άλτριες που συγκεντρώνονται για να ετοιμαστούν για το μεγάλο άλμα...

-Κάθομαι και σε κοιτάω τόση ώρα και ξέρεις τι σκέφτομαι? του λεω εγω... Σκέφτομαι οτι αυτός ο κόσμος ειναι πολύ δύσκολος για να γεννηθείς άντρας, γιατι ειναι πολύπλοκος και είναι φτιαγμένος πιο πολύ για τις γυναίκες. Γιαυτό ονειρεύεσαι ένα κόσμο που θα πετάς λουκανικάκια και θα τα πιάνουν οι γυναίκες στον αέρα.

Ο σκηνοθέτης χαμογελασε, κούνησε το κεφάλι καταφατικά και μονολόγησε:

-Να, είδες? Σαν τις μεγάλες άλτριες...

Πράξη δεύτερη

Το μεσημεριανό γευμα είχε εξελιχθει σε ένα είδους ιδιόμορφου απογευματινού πάρτυ με ποτά. Μερικοί ήταν ήδη πιωμένοι απο την ώρα του φαγητού, εγώ δεν έπινα γιατι ήμουν ξενυχτισμένη απο την προηγούμενη και χρειαζόμουν τον καφέ περισσότερο. Ο οικοδεσπότης ειχε ξενερώσει με τη μουσική που βάζαμε και τις βλακείες μας και είχε αποσυρθεί στην κουζίνα για να πλύνει τα πιάτα. Πήγα στην κουζίνα και κάθισα σε μια καρέκλα για να του κάνω παρέα. Υστερα ένας-ένας ήρθαν όλοι στην κουζίνα, και κάθισαν σε καρέκλες ή όρθιοι. Καμία ελπίδα για τον οικοδεσπότη, δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί τη μαλακία μας με τίποτα.

-Καλα, τι κάνεις εδώ ρε μαλάκα μονος σου και πλένεις τα πιάτα? Ελα μέσα, θα αλλάξουμε τη μουσική, λεει ενας φίλος του

-Ρε παράτα με, καλά ειμαι

-Τι γινεται εδώ? λεει μπαινοντας η φιλη δημοσιογράφος. Εχει μεταφερθει το πάρτυ εδω? Μου αρέσει περισσότερο.

-Ναι, ρε μαλάκα, αφησες το πάρτυ και κλείστηκες στην κουζίνα... συνεχίζει ο αλλος

-Ποιο πάρτυ ρε μαλάκα! Δεν ειναι πάρτυ. Μεσημεριανό φαγητό είναι. Μια μάζωξη τελος πάντων! λέει ο οικοδεσπότης.

Εγω καθόμουν στην καρέκλα και σκεφτόμουν οτι θα έπρεπε να ήταν και ο Μπέκετ στην κουζίνα και να μας έκανε θεατρικό. Στην διπλανή καρέκλα ήταν ο σκηνοθέτης και με κοιτούσε, ενώ εγώ έκανα οτι δεν τον εβλεπα

-Θέλω να σου προτείνω κάτι, μου λέει

-Πες, του λέω με σοβαρό ύφος

-Τελειώνω την ταινία μου τώρα. Ειναι στο τελικό μοντάζ και θα ήθελα να έρθεις απο το σπίτι να την δεις. Το λέω σε εσένα γιατι σε έχω ξεχωρίσει. Θέλω να ακούσω την γνώμη σου γιατι είσαι κυνική

-Κυνική αυτή εδώ? λέει η δημοσιογράφος και με πιάνει απο τους ώμους. Αυτη ειναι η πιο ευαίσθ...

-Κυνική ειναι

-Κυνική ειμαι, λέω έγω, ασ’τον αφου το λεει, ειμαι κυνική πάει και τελείωσε.

-Θα έρθεις?

-Αντε, λέω, καλά...

-Εγω δεν θελεις να την δω? τον ρωτάει η δημοσιογράφος

-Πώς... έλα κι εσύ

-Μαζί θα πάμε, αγκαζέ, όχι μόνες μας, μου λέει με νόημα αυτή.

Φυγαμε όλοι απο την κουζίνα. Δεν ήρθε τελικά εκείνο το βράδυ ο Μπέκετ κι έτσι κάνω ο,τι μπορώ εγώ.

Στο σαλόνι η οικοδέσποινα ήταν στο τσακίρ-κέφι, γιατι έπινε απο το μεσημέρι. Λιγη ώρα αργότερα βγήκε off και έπεσε μέσα στο δωμάτιο για να κοιμηθεί. Καποιοι φύγαν και ξαναγύρισαν, κάποιοι φύγαν εντελώς. Ειχα πιάσει μια κουβέντα με τον σκηνοθέτη, εντελώς τεχνική για τον κινηματογράφο. Κάτι λέγαμε για τις τεχνικές μετεγγραφής απο vhs και beta σε dvd, για την ποιότητα του αναλογικου και του ψηφιακού, για μουβιόλες και για τρίχες κινηματογραφικές. Καθόμουν στο πουφ και αυτός σε μια πολυθρόνα δίπλα μου. Το πουφ γλιστρουσε και αλλαζε σχήμα κι εγώ έκανα διορθωτικές κινήσεις με τα πόδια μου. Αυτός έριχνε ματιές.

-Μου αρέσει που κάνεις χριτσι-χρίτσι

-Το πουφ ειναι

-Δεν ειναι το πουφ, ειναι τα πόδια σου

-Το πουφ κάνει χρίτσι-χρίτσι, όχι τα πόδια μου

-Εχεις πολύ ωραία πόδια, μακριά.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα οτι ημουν η μόνη μη συνοδευόμενη κοπέλα που ειχε απομεινει στο σπίτι.

-Φοράς ομως αυτό το τζην και δεν μπορώ να δω ούτε τον αστράγαλο σου.

Μου πιάνει το πατζάκι και προσπαθει να το σηκωσει αλλα το τζήν ειναι πολυ στενό.

-Ο αστράγαλος ειναι προς τα κάτω πρέπει να σε πληροφορήσω

-Και η γάμπα σου ωραια νομίζω θα ειναι

-Ναι, καλή ειναι. Ειναι που κάνω και ποδηλατο

Σηκώνομαι και κάθομαι στον καναπέ στην αλλη ακρη του δωματίου

-Γιατί έφυγες, επειδή σου είπα οτι έχεις ωραία μακριά πόδια?

-Εφυγα για να μην σου κάνω χρίτσι-χρίτσι

-Εγω πάντως σε γουστάρω γιατι αντέχεις

-Αντέχω?

-Ξενύχτησες, κοιμήθηκες το πρωϊ στις 10 και ήρθες εδώ απο το μεσημέρι και αντέχεις!

Μετά απο λίγη ώρα ήρθε και κάθισε δίπλα μου στον καναπέ.

-Πάντως έχεις πολύ ωραία πόδια, μου λέει και πιάνει μπούτι

-Να του ρίξω του μαλάκα μια σφαλιάρα? με ρωτάει ο οικοδεσπότης

-Ασε, αμα ειναι του ρίχνω κι εγω, το ξανασκεφτομαι ομως και προσθέτω, τελικά καλύτερα να του την ρίξεις εσύ γιατι αν του ρίξω εγω νομίζω πως θα του αρέσει.

Γυρνάω και κοιτάω τον σκηνοθέτη που χαμογελούσε γιατι το κατάλαβα πως θα του άρεσε. Την ίδια στιγμή του έρχεται μια σφαλιάρα. Δεν θυμάμαι να σας πω ποιά ακριβώς αφορμή άρχισε να μου μιλάει για τα Γαυγάμηλα. Εγώ πάντως είπα να εκμεταλλευτώ την συγκυρία και άρχισα να ρωτάω λεπτομέρειες για την μάχη, μπας και τον αποσπάσω απο τα πόδια μου.

-...ετσι όπως τότε στα Γαυγάμηλα...

-Τα Γαυγαμηλα πού ειναι?

-Ειναι... πάνω κοντά στον Τίγρη, αλλα απο πάνω. Μηπως είναι αναμεσα στον Τίγρη και τον Ευφράτη? Οχι... νομίζω ειναι πιο κοντά στον Τίγρη αλλα απο πάνω. Εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε μιά μεγάλη στρατηγική κίνηση. Τον περιμέναν απο κάτω ή απο πάνω? Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλα αυτός, αυτός πήρε μια πιό μεγάλη διαδρομή για να βγει σε κάτι λιβάδια για να έχει χορτάρι να βοσκήσουν τα άλογα. Μεγάλη στρατηγική κίνηση, για να ταϊσει τα άλογα. Πάντως, εχεις πολύ ωραία πόδια, μακριά, θέλεις να φύγουμε απο εδώ και να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι μου?

-Για ποιον λόγο να θελω άνθρωπε μου να έρθω στο σπίτι σου?! Τον Αρμαγεδδών περιμένω?!

Τα παιδιά που μας είχαν καλέσει είχαν λυθεί στα γέλια. Η κοπέλα είχε συνέλθει απο το πιοτό, είχε ξυπνήσει και βρέθηκε ξαφνικά να ακούει για τα πόδια μου και για τα Γαυγάμηλα.

-Δεν εχω λεφτά, λέει ο σκηνοθέτης, θες να φύγουμε απο εδώ να πάμε σε ένα μπαρ να με κεράσεις?

-Τσου

-Γιατί δεν θέλεις? Καλά... πάντως μου αρέσει που αντέχεις!

-Αντέχω λες?

-Κοιμηθηκες το πρωϊ, εισαι ξενυχτισμένη αλλα εχεις μείνει εδώ και το ξημερώνεις!

-Που να πάει η κοπέλα, ρε μαλάκα, εδώ θα κοιμηθεί, νομίζεις μαζί σου θα φύγει? λέει ο οικοδεσπότης.

-Εδώ θα μείνει? Πολύ ωραια πόδια, κρίμα, κρίμα. Κι εκει ανάμεσα κρύβεις ένα διαμάντι, το έχω καταλάβει...

-Που το κατάλαβες, συνέχεια σταυρωμένα τα έχω τα πόδια μου και φοράω παντελόνι.

-Μπορώ να το καταλάβω.

-Αν ήταν έτσι, θα πήγαιναμε στο γυναικολόγο και θα καθόμασταν σταυροπόδι

-Εγω ειμαι αλλου είδους γυναικολόγος...

-Ιχχ

-Μήπως έχεις σχέση?

-Όχι, δεν εχω

-Ούτε κι εγω, είδες?

-Ναι, είδα. Βρήκαμε και ένα κοινό.

-Ειναι κρίμα να έχεις ένα τέτοιο κόλπο και να τον έχεις ανεκμετάλλευτο.

-Ναι, μα κι εγώ τον εκμεταλλευτή περιμένω, οπως βλέπεις, με αγωνία.

-Ξέρεις τι έλεγε ο Αριστοτέλης? Ελεγε: Περι του αληθοφανούς και της Λογικής

-Αυτός δεν ήταν μισογύνης? Τι μου λες τώρα?

-Θα πάμε, θα περπατήσουμε... έχει και μια πεζογέφυρα λίγο πιο πάνω, δεν σου λέω να γαμηθούμε εκεί. Πιο κάτω έχει μια καλή καβάτζα, ούτε εκεί θα γαμηθούμε αν δεν θέλεις. Στο σπίτι θα πάμε. Θα περάσουμε καλά σου λέω. Τέτοιος κόλπος.

-Ναι, καλά! Συνέχισε όλο ευθεία!

-Μου άρεσε αυτό που είπες. Μου αρέσει, περνάμε καλά. Δηλαδή, εγώ αυτό θέλω, να καθομαι να τα πίνω, να μιλάμε, έτσι ωραία (πιάνει πάλι μπούτι) πολυ ωραία πόδια και κρύβεις εκει ανάμεσα....

Του ρίχνω μιά στο κούτελο, με το δάχτυλο, όπως τινάζεις το αποτσίγαρο μακριά. Μαζευτηκε για λίγο και συνεχίζει

-Να ρε μαλάκα, άκου κι εσύ, λέει στον οικοδεσπότη, είμασταν με τον τάδε μια φορά. Ειχαμε κάτσει απο το μεσημέρι, φάγαμε, τα πίναμε μεχρι το βράδυ, μιλουσαμε, είχαμε την μουσική, λεγαμε για ταινίες, για βιβλία και στο τέλος του ειπα: Μακάρι ένας απο τους δυό μας να είχε μουνί και να γαμιόμασταν, αυτό θα ήταν το τέλειο! Για αυτό κι εσύ μου αρέσεις, γυρνάει και λέει σε μένα, γιατι αντέχεις! Εισαι σαν άντρας!

-Να’σαι καλά!

Μετά πάλι δεν θυμάμαι πώς του ήρθε και άρχισε να μιλάει για τον Παζολίνι...

-Κι ο Παζολίνι πούστης ήτανε

-Ηταν γκέη ο Παζολινι?

-Μεγάλος πουστης!

-Δεν το ήξερα...

-Αλλα αυτός ήταν δύναμη, Ηταν πολύ δυνατός. Ειχε μάθει και κουν-φού. Αν ήταν εδώ ο Παζολίνι θα μας έδερνε και τους τέσσερις.

-Γιατί να με δείρει ο Παζολίνι? αναρωτήθηκα φωναχτά

-Κι έχεις πολύ ωραία πόδια, μακριά, και εναν τέτοιο κόλπο και τον αφήνεις, ετσι κρίμα, κρίμα...

-Ρε-τι-κόλλημα-κι-αυτο-απόψε!

-Ακου, μου λέει ο σκηνοθέτης, τα παιδια ειναι ζευγάρι, θα θέλουνε να πάνε να κοιμηθούνε στο καινούργιο τους σπίτι. Να πάνε μέσα αυτοί και θα μείνουμε εμεις εδώ...

-Ωραία! Αυξάνονται οι επιλογές μου...

-Εντάξει, αμα θες δεν θα γαμηθουμε, θα βγάλεις μόνο το παντελόνι σου. Εγω θα το βγαλω μόνο αμα το ζητήσεις. Δεν θέλεις?

-Ε, δεν θελω λέμε... Κι επειδή τώρα που το σκέφτομαι, ολη νύχτα έχω πει τα πάντα αλλα αυτό δεν το είπα... ΟΧΙ, οχι δεν θέλω...

-Θα μείνεις εδώ δηλαδή?

-Ναι, θα μείνω

-Δεν θες να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι μου?

-Ε! οχι δεν θέλω

Με τα πολλά, αφου εχουμε κλεισει ενα δίωρο να μιλάει για τα πόδια μου, τα Γαυγάμηλα, τον Παζολίνι και το πόσο κριμα είναι που πάει χαμένος τέτοιος κόλπος, σηκώνεται, βάζει την δερματινη καμπαρντίνα του, γυρνάει, με κοιτάει και λέει.

-Το τηλέφωνο σου όμως δεν μου το έδωσες

-Ναι, καλά, του λέω...

Πάει να φύγει, αλλα ξαναγυρνάει με κοιτάει και λέει

-Ίσως αποψε να μην γαμηθούμε, αλλα μια μέρα εμεις οι δυο θα γαμηθούμε!

-...

Φευγει ο σκηνοθέτης, κλείνει η αυλαία

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Re ton dystixi pou epese,
krima to palikari.

Ανώνυμος είπε...

Στεγνό hit and run ο hipster.

Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τύποι; Δεν τους έχει κατατροπώσει ακόμα η εξέλιξη;

Ανώνυμος είπε...

Dikio exeis Vegas, sketh parakmh ths ipposynhs o antras...
Alla ti na kanei otan to allo atomo anhkei sto 10% me tono? kai dh8en dyskoleuetai sto paixnidi?

http://www.10percent.gr/stiles/koinotita/loa.html

Maria-Io είπε...

Alepouda, και μένα μου αρέσεις γιατί αντέχεις. (Ενν. τα σχόλια του κάθε συμπλεγματικου ανωνύμου, που κατά τα φαινόμενα θεωρεί ότι όποια γυναικα δεν πεφτει ξερη στο ανεκδιηγητα χυδαίο οσο και ακαματο "πεσιμο" ενός προβληματικου άντρα, "ανήκει στο 10%" και δεν ξέρω και γω τι άλλο...)

I rest my case.

gxt είπε...

Δηθεν δυσκολευεται?Δεν ειμαστε καλα!!!
Δεν εγινε πουθενα καμια αναφορα σε λοα!!
Tο τι κανει απο κει και περα στο κρεβατι του/της ο καθενας/μια ειναι δικο του θεμα.

Μπορειτε να σχολιασετε το κειμενο για αυτα που γραφει και οχι με βαση τα δικα σας συμπλεγματα?

Και σορρυ κιολας που εχουμε την ελευθερια της οποιασδηποτε επιλογης και δεν μπλοκαρουμε με ενα λουκανικο ε?

Ε ρε γιουρια...

gxt είπε...

Οταν βρεθουμε,θυμισε μου να σου κανω δωρο ενα t-shirt...
Το κερδιζεις με την αξια σου :)

http://adeho.gr/

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα να δεις που ένα τελείως αθώο (και χαζό θα έλεγα) σχόλιο έχει ανοίξει τους ασκούς των τρολ.

Ζητώ συγνώμη από την οικοδέσποινα για την αναστάτωση :)

Καλή μας μέρα και μην ταΐζετε τους ανόητους μισάνθρωπους με λογική. Θα σας νικήσουν με τη στενομυαλιά τους.

Ανώνυμος είπε...

Pros ton vegas
Dhladh den prepei na 3eka8arizei to allo atomo e3arxhs tis protimiseis toy???
Kai pws 8a krinoume ena keimeno? ektos pragmatikothtas???

Pros th maria-io
dhmosieyse mia antistoixi ereuna "Η Συμβουλευτική Ψυχολογία stis gynaikes" (xereis arketes) alla kai mesa sou.

Pros th txg
siga ta wa loykaniko(?),
otan bre8oume na sou dwsw me ypera3ia mia maska kai akomh ena ypokatastato gia th syllogh soy

gxt είπε...

Θα βρεθουμε,για την ακριβεια πολυ συντομα και το ξερεις.
Δεν εισαι τοσο ανωνυμος οσο νομιζεις,οποτε καλυτερα κοψε τις μαγκιες πισω απο την οθονη.

υγ.και φορα το κρανος σου στους δρομους του κεντρου.Το prοxy σκετο δεν σε σωνει :)

alepouda είπε...

Ψυχραιμία
Σιγά μην ασχολούμαστε με τον κάθε πικραμένο "ανωνυμο" που εχει να σταυρώσει θηλυκό απο την εποχή που ηταν στη μόδα τα μασαζοκολάν.

Maria-Io είπε...

"Ανώνυμε", δεν δέχομαι προσωπικές υποδείξεις, ειδικά από αγνώστους. Όσο για την επαγγελματική μου ταυτότητα, ας την κρίνουν όσοι τους αφορά, όπως συμβαίνει σε όλους τους επιστημονικούς και επαγγελματικούς χώρους.

Ενοχλούμαι βαθιά από συμπεριφορές "κραξίματος" που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και καταστάσεις, και υποθάλπουν το ρατσισμό και το μίσος. Ενεργώ βάσει της βαθιάς μου πεποίθησης, ότι όσο δεν μιλάμε για όσα θεωρούμε σημαντικά, τόσο τα υποθάλπουμε με τη σιωπή μας. Εξού και αποφάσισα να απαντήσω στο ανάρμοστο σχόλιό σου (26 Σεπτεμβρίου 2010 8:22 μ.μ.), μιας που αισθάνθηκα ότι με θίγει ως γυναίκα.

Υπογράφω, και θα υπογράφω, όσα γράφω (σε αντίθεση με σένα), μιας που εγώ δεν κάνω σχόλια που υποδαυλίζουν τον αρνητισμό προς μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα.

Τέλος, η νοοτροπία "ασφαλίτη"-προβοκάτορα των blogs, που κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία googlάρει και φακελώνει τους πάντες ώστε να πετάει βιτριόλι κατά βούληση, δε με αφορά.

Καλό απόγευμα.

ispen είπε...

@ Anonymos... "Dhladh den prepei na 3eka8arizei to allo atomo e3arxhs tis protimiseis toy???"

protimw protimw eskimo!! mporw na milisw twra?? :D

Γιώργος είπε...

απλά έλεος!

Ανώνυμος είπε...

Παντως αυτο που εγω, σαν αναγνωστης, μπορω να διακρινω δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια υποβοσκουσα ερωτοτροπια της αφηγητριας με τον σκηνοθετη. Ειναι προφανες οτι ο ηρωας της ιστορια μας προεκυψε βλημα και μες τη γλίτσα, αυτο ομως δεν τον καθιστα αποριπτεο στα ματια της ηρωιδας η οποια υπο το προσχημα μιας δηθεν αποριπτικης στασης απεναντι του εξακολουθει οιονει να συναγελαζεται μαζι του.
Ετσι η ηρωιδα οχι μονο δεν εξανισταται οταν ο γλιτσας απλωνει τα χερια του και "πιανει μπουτι", φερνωντας του μια ξαναστροφη μες τη μουρη, αλλα γινεται η ιδια εκουσια ο ...αλλος πολος προκειμενου να επιτευχθει η απαραιτητη για τη διεγαγωγη μιας τοσο βλαμενης συζητησης πολικοτητα.
Στην πλουσια σημειολογια της αφηγησης εξεχουσα θεση κατεχουν το γεγονος οτι η ηρωιδα προερχεται απο ξενυχτι αλλα, παρολαυτα, συνεχιζει ακαθεκτη την επομενη μερα, ως συνειδητη σταχανιβιτισα, την κρεπαλη αναμεσα σε φαγητα, ξυδια και "ελευθεριακες" (ως προς την φορμα τουλαχιστον) συζητησεις γενικου περιεχομενου στις οποιες εκφρασεις τυπου "μαλακας", "πουστηλα", "ελα να γαμηθουμε", "εχεις ωραιο κολπο" κλπ σχεδον μονοπωλουν το λεξιλογιο προσδιδοντας -εκτος απο υψηλοφρον πνευμα και αισθητικη- ενα κλιμα ανεσης και χαλαροτητας στον κυκλο των συγχρονων αυτων γκρουπις.
Αλλα και η αντοχη δεν αποτελει μικροτερη αξια στον κοσμο αυτον γιαυτο και υπερτονιζεται δια στοματος του ηρωα κρετινου: "Μου αρεσεις γιατι αντεχεις" (ή καπως ετσι).
Ετσι, στην ουσια, εχουμε δυο ισοβαρεις, ως προς την αξια τους, ηρωες που ενω -μεσα απο την αφηγηματικη γραφη- φαινομενικα μοιαζουν να συγκρουονται μεταξυ τους στην πραγματικοτητα ειναι γεννημενοι ο ενας για τον αλλον!

alepouda είπε...

Βαρεμάρα... Το σχόλιο ήταν ανέμπνευστο και εβγαζε μια υπέρμετρη προσπάθεια. Ισως να ηταν το άγριο της ώρας, η κούραση, ο κάλος στον εγκέφαλο, δεν ξέρω...
Επίσης το σχόλιο ακολουθούσε μία μαθηματική ανάλυση που ειναι τόσο άκυρη όσο και η προσπάθεια να κοψεις μια κρεμ μπρυλέ με ηλεκτρικό πριόνι.
Επίσης την επόμενη φορά που θα επιχειρήσεις να εκθαμβώσεις το πανελλήνιο με το πλούσιο λεξιλόγιο σου προσπάθησε να κάνεις λιγότερα ορθογραφικά λάθη. Αντι να το εκθαμβώσεις το γκάβωσες.
Επίσης ειναι πραγματικά ενδιαφέρον να αφήνει νυξεις περι ηθικής καποιος που μπήκε ανώνυμα για να πει την παπαριά του, ο οποίος πρόσθετα έχει κάνει τα πάντα για να μην αφήσει τα ιχνη του (επί ματαίω, πρεπει να πω)στο προγραμμα στατιστικής του blog. Κριμα να μην διαβαζει ο σκηνοθετης απο μια μεριά να δει την 'πουστηλα' σε όλο της το μεγαλείο.

YΓ: ειπαμε αντεχω, αντέχω αλλα η βαρεμαρα με σκοτώνει

ΥΓ2: ειχες αυπνίες χθες, ε? Το καταλαβαίνω...

Ανώνυμος είπε...

Αλεπουδα μου, πρεπει ομως να παραδεχθεις οτι τετοιοι τυποι δινουν ουσια και ενα ευχαριστο τονο σε μια παρεα. Διαφορετικα θα κατεληγε σε ενα βαρετο συνηθισμενο βραδυ.
Οταν λεω τετοιοι τυποι, εννοω οποιοσδηποτε βγαζει προς τα εξω την τρελα την οποια ολοι κουβαλαμε.
kynhgos77, για να μην το παιζω και ανωνυμος.

alepouda είπε...

τετοιοι τυποι δινουν ουσια? Αλι και τρισαλι αν περιμενουμε οι βραδιες μας να αποκτησουν ουσία απο τυπους σαν τον σκηνοθετη. Τρελα ναι, ως την Παταγωνία της γραφικότητας πηγε κι ηρθε ο σκηνοθετης.
One night stand(up comedy) ητανε εκεινο το βραδυ

υγ: εδω και καποια χρονια, κανω παρεα με ανθρωπους που επιλεγω πολυ προσεχτικα και ετσι δεν εχω να ανησυχω για βαρετες βραδιές, αρα δεν χρειαζομαι και σκηνοθετες για να σπαει η βαρεμαρα