Τη ρώταγε λες και είχε τις λύσεις. Λες και θα έπαιρνε επιτέλους την απάντηση που έψαχνε. Με παιδική αφέλεια και ειλικρινή αγωνία. Χωρίς να τη νοιάζουν οι συνεπιβάτες στο βαγόνι που κρυφάκουγαν τις ακτινογραφίες της σκέψης της. Χωρίς εμμονή στις λεπτομέρειες, αλλά έτσι γενικά, φιλοσοφικά:
-Ξέρεις… για τις κρίσεις, αυτές των τριάντα, πριν, μετά… αυτές, ξέρεις… Είναι δηλαδή… Έτσι θα είναι πάντα? Θα περνάς συνέχεια τα ίδια και μετά θα ξανάρχεται? Είναι κάτι μεγάλο που το ξεπερνάς και ξεμπερδεύεις? Κι αν είναι για μια κι έξω γιατί δεν φεύγει? Καταλαβαίνεις? Νομίζεις πως είσαι καλύτερα αλλά μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια…
-Ε… δε ξέρω, νομίζω πως…
-Δηλαδή αν πάει έτσι, θα έχω την κρίση των 30 μέχρι τα 40
- Ίσως να είναι κύκλοι… όχι κύκλοι, σπείρα… μια σπείρα με ανοδική πορεία. Να μοιάζει ότι είναι το ίδιο, αλλά να προχωράς, να αλλάζεις πίστα κάθε φορά
-Σκατά!
-…ναι
-Σα να περιμένεις το μετρό και να έρχεται συνέχεια το τρένο απο την άλλη μερια
-ναι, σκατά...
1 σχόλιο:
Χωρίς «κρίσεις των 30», χωρίς κύκλους και σπείρες, όταν πια έχεις ξεμπερδέψει… δεν αφουγκράζεσαι το τρένο, δεν ανυπομονείς, δεν εκπλήσσεσαι. Ακολουθείς μια γραμμή που χρόνια τώρα ονομάζεται μπλε, κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, κατ’ ευφημισμό. Περιμένεις ήσυχα και αδιάφορα στην πλατφόρμα. Προσπαθείς να μη δίνεις αφορμή στους συνεπιβάτες να κρυφακούσουν τις σκέψεις σου. Κρύβεσαι πίσω από αδιάφορες, όμοιες και καθώς πρέπει συζητήσεις με την κυρία δίπλα.
Ξέρεις πόσο όμορφος υπήρξες όταν ανησυχούσες, όταν δεν είχες ιδέα, όταν δεν σε κάλυπταν χαζές απαντήσεις και απλές παραδοχές, όταν ντρεπόσουν, όταν δεν μπορούσες να τελειώσεις τις προτάσεις σου… Όταν τσαλακωνόσουν, ξεδιπλωνόσουν για να κοιτάξεις γύρω σου, μέσα σου, διπλωνόσουν ξανά και πάμε πάλι… Ένοιωθες σπειροειδώς, καμιά φορά και κυκλικά, όπως φοβόσουν.
Αυτή είναι η πολύχρωμη σημαία σου, μια ομορφιά που κάποιες φορές την προβάλεις σαν άλλοθι, σαν προϋπηρεσία και αμέσως την απαξιώνεις για να φανείς συνετός και ώριμος. Έμπειρος. Όχι φωτογραφίες (ή ακτινογραφίες) παρακαλώ…
Γιατί τα σημαντικότερα και ομορφότερα πράγματα συμβαίνουν όσο καθόμαστε και βασανιζόμαστε από σκέψεις για τις αδυναμίες μας, τις ανασφάλειες μας αλλά και τα απροσδιόριστα και εναλλασσόμενα «θέλω» μας. Όσο έχουμε το ήθος και τη φλόγα να παλεύουμε μαζί με αυτά και κόντρα σε όλα αυτά.
Για μερικούς αυτό είναι κάτι μεγάλο που δεν το ξεπερνάς και δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Ούτε στα 40. Ευτυχώς.
Don’t panic. Cheers!
ΥΓ: Έτσι γενικά. Φιλοσοφικά. Κουβέντα να γίνεται…
Δημοσίευση σχολίου