Και κοίτα, κοίτα να δεις...

Και κοίτα...
κοίτα να δεις
πως μοιάζουν έτσι όμορφα όλα τα ασήμαντα
και τα σημαντικά ξεφτίζουν μες σ’ ένα γκρι ήχο, όλα μαζί

Με σένα,
μες σ΄ένα αρχαίο δράμα
στο ημικύκλιο μικρού σκαμμένου θεάτρου,
κατεβαίνω δύο-δύο τα σκαλιά,
περνάω κιγκλιδώματα, διαζώματα
και φτάνω κάτω εκεί που όλα φαίνονται κι ακούγονται
μα είμαι χωρίς ανάσα και φωνή

Και κοίτα,
κοίτα να δεις
πως μοιάζουν όλοι τόσο δα μικροί
και οι σημαντικοί ξεφτίζουν μες σ’ ένα γκρι πλήθος, όλοι μαζί

Τίποτα,
τίποτα δε συγκρίνεται
με μια σταγόνα χρώμα από μέσα μου
κι ας μην έχω φτιάξει τόσα χρόνια ούτε μισό κύκλο
ούτε αριστουργήματα με θέση στα μουσεία
ούτε το όνομα μου σε δρόμους,
μα ούτε σε ανθρώπους θα δώσω

Και κοίτα...
κοίτα να δεις
πως μοιάζει να΄ναι μικρές σταγόνες αίμα
ό,τι σημαντικό αφήνουμε να ξεφτίσει μέσα στη σιωπή