(φωτο: αλεπουδα)Το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης τυχαίας συνάντησης
Θα ξαναβρεθούμε τυχαία, σε ένα σαλόνι κάποιου που μας κάλεσε χωρίς να ξέρει, πόσο επίπονα ευχάριστο είναι που βρισκόμαστε ξανά. Δε θα ακούω τις φωνές, μονάχα το αίμα που κυλάει στο λαιμό σου. Θα ζω το χρόνο, όπως το ψάρι τα δευτερόλεπτα πριν το πετάξουν πάλι στο νερό. Αιώνες. Θα ξέρω πως με κοιτάς ακόμα κι όταν δε με κοιτάς. Θα πρέπει να προβάρουμε τον ρόλο. Που είχε μείνει η παράσταση, σε ποια σκηνή, σε ποιο στόμα πάγωσαν οι λέξεις; Υπάρχουν λόγια; Δε θυμάμαι. Έχω ξεχάσει και να μιλάω μαζί σου. Μόνο στο μυαλό φτιάχνω τις καλύτερες συζητήσεις. Κρίμα που πήγαν τόσες σκέψεις χαμένες. Και τόσος χρόνος, τόσος χρόνος. Ίσως μαζέψω δυνάμεις για να τραβήξω τις βαριές αλυσίδες, απ’ το βυθό μου μια-δυό λέξεις.
Ποτέ δε θα είναι η κατάλληλη στιγμή για μας. Ούτε και τότε, αυτό είναι το σίγουρο
3 σχόλια:
α ρε Αλεπούδα...
προχώρα ρε σύ...
πάμε για νέες ήττες, για νέες συντριβές....
πόσο σε νιώθω.
και μονο η λεξη σαλονι με πηγε αλλου.
αγιου νικολαου και γλυκο σπιτικο κερασμενο.
και τονοι ουισκι μετα να ξεπλενουν την πικρα.
αυτο το κοιταγμα χωρις να κοιτας ασηκωτο.
το ξημερωμα στο δρομο ουτε θυμαμαι που...
Kapoios profanws prepei n' anevei prwtos stin skini gia na ksekinisei h na sunexisei tin parastasi!
Eidallws den tha sinexisei to ergaki...
O enas min fovatai ton allon kai oi duo, ton euato tous?
Anarwtiemai...
Mia kouventa pou einai na eipwthei...as eipwthei!
Meta tha deiksei...
Allo theoria, allo praksi!
Esy, ti les gia ola ayta?
Δημοσίευση σχολίου