ειμαι, λεμε, τρελη, ειμαι!

Ήταν η πρώτη εβδομάδα που κυκλοφορούσα το ποδήλατο. Ακόμα μάλιστα δεν είχα προλάβει να αγοράσω κράνος. Επέστρεφα στο σπίτι μου από το σουπερμάρκετ και παίδευα την ανηφορούλα αλλα κυρίως με παίδευε αυτή. Ξαφνικά, 15 μετρα πριν από το σπίτι μου, ακουω κορνάρισμα από πίσω. H κόρνα, ξέρετε, είναι το μαγικό κουμπί που έχουν τα αυτοκίνητα και με αυτό εξαφανίζουν το μπροστινό όχημα. Δυστυχώς η τεχνολογία αυτή δεν έχει προχωρήσει και το μόνο που κάνει το κουμπί είναι Μπιιιιιιπ – μπιιιιιπ!!!

Κοιτάζω αριστερά-δεξιά δεν έχει χώρο να σταματήσω το ποδήλατο. Τα αμάξια παρκαρισμένα σαν σαρδέλες, δεν χωρούσε να περάσει ούτε ο Τιραμόλα. Και στην άκρη να έκανα πάλι δεν θα χωραγε να περάσει το αυτοκίνητο. Κεντράρομαι λοιπόν στο δρομο για να του δείξω οτι δεν γίνεται αλλιώς.
Τα είχα πάρει βέβαια γιατί με εκνευρίζουν οι κόρνες.
Κοιτάζω από τον καθρέφτη και βλέπω ότι πλησιάζει και μαντέψτε… κάνει κι αλλα μπιιιιιιιμπ-μπιιιιιιιμπ. Τα παίρνω στο κρανίο, χάνω την ψυχραιμία μου και φρενάρω, με σκοπό να του πω: Τι θες ρε φίλε, να εξαφανιστώ? Δεν γίνεται! Να κάνω στην άκρη δεν γίνεται! Που θες να πάω?
Με το που φρενάρω λοιπόν – πλάτη γυρισμένη στο καλάθι - ακούω τα δικά του φρένα, τα λάστιχα του να τσιρίζουν, ένα μεγάλο μπαμ κι εγώ προσγειώνομαι 1μιση μέτρο πιο μπροστά στις 2 ρόδες και στα δυο πόδια μου. Ακόμα δεν έχω γυρίσει πίσω, αλλά τώρα έχω θυμώσει πραγματικά γιατί φαντάζομαι ότι η πίσω ρόδα μου θα μοιάζει με το σύμβολο του απειρου (λίγες μέρες πριν είχα ακουμπήσει 150 ευρω για τη νεκρανάσταση του ποδηλάτου και τωρα ποιος ξερει τι θα ειχε πάθει). Γυρίζω πίσω να κοιτάξω. Κοιτάζω πρώτα την ρόδα – έδειχνε στρογγυλή – και σηκώνω το βλέμμα μου στον οδηγό. Είχε κοκκαλώσει. Εγω τον κοίταξα – μάλλον με το φονικό ύφος που έχω σε ειδικές περιπτώσεις – και αυτός μόλις βρήκε τη μιλιά του μου ειπε: ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ???
Τον κοιτάω 2-3 δευτερόλεπτα (τοσο χρειάζεται για να βράσω αυγό με το συγκεκριμένο βλέμμα) και δεν απαντώ. Έπειτα γυρναω μπροστά, κάνω πεταλιά μέχρι τη γλίστρα παρακείμενου παρκινγκ και ανεβαίνω. Την ώρα που περνούσε από μπροστά μου, συνέχισε σοκαρισμένος να μονολογεί: ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ! ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ!
Ναι, σκέφτηκα, είμαι τρελή! Για να οδηγώ ποδήλατο ανάμεσα σε τόσους μαλάκες πρέπει και χρειάζεται να είμαι τρελή.

Από αυτό το περιστατικό εμαθα 2-3 βασικά πραγματα. Το κυριότερο είναι ότι δεν πρεπει να χανεις την ψυχραιμία σου, γιατι μπορει να χρειαστείς κατι περισσότερο από ακτινολόγηση.
Πάντως επειδή ειμαι πράγματι τρελή και δεν επαθα και τιποτα μπορώ να πω πως χάρηκα που συνέβαλα στο να εννοήσει αυτος ο ‘λογικός’ ότι πρεπει να κρατάει αποστάσεις ασφαλείας. Πάω στοιχημα ότι τώρα θα βλέπει ποδήλατο και δεν θα πλησιάζει στα 10 μέτρα.

Το αστείον της υπόθεσης ήταν οτι το μόνο που κατάφερε όταν με προσπέρασε ήταν να μπει στο δρομο που γινόταν η λαϊκή.

Κι υστερα ελεγε εμενα τρελή…



Την ιστορια θυμήθηκα με αφορμή ένα θέμα που διαβαζα στους ποδηλάτες