Τα άρρωστα σκυλιά σας

Χθες το βραδυ υπουργέ μου, με κατέβασε μια δουλειά στο κέντρο, νωρίς το βραδάκι. Ημουν και άρρωστη, σκοπό να τραβηχτώ πολύ δεν είχα. Ελα μου όμως που ψάχνοντας, τελικά χάθηκα πίσω από την Ομόνοια και τι να δω… Το μέγαρο της Αστυνομίας! Κοιτάω οδό, Βεραντζέρου γράφει. Κοιτα να δεις, εδώ είναι η περίφημη Βεραντζερου. Κανω δυο βήματα, άλλος πλανήτης. Κοιταζω στον δρομο γραφει Σωκράτους, πάω παρακάτω γραφει Μενάνδρου. Ωπα, λεω… ειμαι στο τρίγωνο των Βερμούδων. Ημουν διπλα στην Ασφάλεια αλλα ασφαλεια καμία δεν ένιωσα το ομολογώ. Τελικά με τα πολλά βρίσκω το underground ποδηλατάδικο και καθομαι απ’εξω γιατι ειχα φτασει πριν το ποδήλατο που ασθενούσε. Ερχεται ενας με ένα παπι και καθοταν και με κοιταζε, εγω κοιταζα σε επιφυλακή από την άλλη πλευρα. Κατι μου μουρμουράει:

-Μουρμουρμουρ

-ορίστε? Τον ρωτώ

-ΜΟΥΡΜΟΥΡΜΟΥΡ…?

-ΟΡΙΣΤΕ? (Ειμαι και κουφάλογο, καθως φαίνεται)

Κουναει το κεφάλι του και φευγει. Νομίζω ότι ηθελε να με παει βόλτα. Καλή σου ώρα, οπου κι αν εισαι…

Στα μεσοδιαστήματα ερχοταν και ενας μεσηλικας καραφλος και με κοιταζε από πάνω μεχρι κάτω. Τον κοιταζα, με κοιταζε, τον κοιταζα με πλαγια ματιά, με κοιταζε κι αυτος από το πλάι. Μαλλον του φαινόμουν υποπτη. Καποια στιγμή ήρθε και το μοτομπεκάν, το αφήσαμε στον ποδηλατά, με σχεδιο την ανάνηψη και ειπαμε να πάμε για ένα ποτό στα Εξάρχεια.

Καθομαστε στη Μεσολογγίου υπουργέ μου κι εγω παραγγέλνω ένα πεντάρι κονιάκ, γιατι ειμαι και αρρωστη όπως προείπα. Πριν λοιπόν ερθει το κονιάκ ήρθε η αστυνομία. Αυτοι με τα ασπρα-κράνη πάνω σε παπάκια, σε εντουρο και στις ζητάδηκες Πρου-πρου-πρου-πρου-πρρρρ εκαναν ολες αυτές οι μηχανές, μαζευτηκαν μπολικες, γεμισε ο δρομος γκλομπς και ασπρα κράνη…

Ακουμε στη συνέχεια ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ και βλεπουμε να παρελαύνουν και τα ΜΑΤ. Πριν ερθει το κονιάκ μου, υπουργέ μου!

ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μπότες. Από εκει που περίμενα να πιω ενα ποτό στο χαλαρό, ενιωσα ότι ξαφνικά είμαστε υπο κατοχή. ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μποτες! Νομισα ότι θα ερθουν στα τραπέζια και θα αρχίσουν να φωνάζουν ΠΑΠΙΡΕΝ! Παπίρεν!!!

-Δεν έχω παπίρεν, τα αφησα στην άλλη τσάντα, που να φανταστώ ότι θα έρθει η Γκε-στά-πολιτσάη? Εγω ένα ποδήλατο πηγα να αφήσω...

Ευτυχως δεν ζητήσαν χαρτια, αλλα μπήκανε με ορμή στο απέναντι μαγαζί σαν να τους ειχε πιάσει κόψιμο. Στην αρχή λέγαμε ότι μπορεί να θελαν να πανε τουαλέτα. Αλλιώς τι σκατά θελανε εκει στη Μεσσολογγιου υπουργέ μου στα καλά καθούμενα που δεν εκινειτο ουτε μύγα? Καπου εκείνη τη στιγμή ηρθε και το κονιάκ μου και ειπα να χαλαρώσω. Αλλα που να χαλαρωσεις υπουργε μου, με τους κρανοφορεμένους να πανε πανω-κατω και ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μπότες τους, σε απόσταση αναπνοής να τρεχουν πανω-κάτω και οι μηχανες αναμμενες να γυρνανε τα κωλοφάναρα στα μουτρα μας. Μπαρδόν, αλλα με το που εμφανίστηκαν συγχύστηκαν όλοι, συγχύστηκα και εγω! Με πιάνει κάτι σαν αυτόματη αντίδραση, μπορει να φταινε τα χημικά που έφαγα στα καλά καθούμενα περσυ τα χριστούγεννα. Η Αστυνομία έλεγε πως δεν εχουν καμιά επίπτωση αλλα να που έχουν!

Υπουργέ μου, θα σας τα ομολογήσω όλα!

Σημερα ειδα μια μπατσινα να τρωει μια τυρόπιτα και σκεφτηκα: «Στον λαιμό να σου κάτσει, μωρή» και να σκεφτειτε οτι είμαι ευγενής τύπος. Δεν ειμαι καλά υπουργέ μου, δεν είμαι, θα φταιει το CS αυτό το απαγορευμένο δακρυγόνο που εισέπνευσε ολη η Αττική. Βλέπω τα ΜΑΤ και νομίζω πως βλέπω ρωμαίους λεγεωνάριους που έχουν εισβάλει στη χώρα μου. Θέλω να κάνω προπέλα το χέρι μου, σαν τον Οβελίξ, και να τους ριξω μια ξανάστροφη και να τους πετάξω έξω από αυτές τις απαίσιες μοχθηρές μπότες τους. Υπουργέ μου, στ' αλήθεια δεν είμαι καλά! Τους βλέπω με τις στολές να κάθονται εξω από τους σταθμούς του ηλεκτρικού και θυμάμαι παράνομες συλλήψεις και φυσούνες και να μη μπορω να αναπνεύσω. Τους βλέπω να κυκλοφορούν πέρα δώθε και το μάτι μου κολλάει στο περίστροφο, γιατι το ξέρω πως κάποιοι ανάμεσα τους δεν ειναι προστάτες του πολίτη αλλα δήμιοι με ψυχολογικά προβλήματα και απωθημένα. ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μπότες χθες στη Μεσολογγίου και να μην ξεκουμπίζονται κι εμένα να ξυπνάει μέσα μου ο Κολοκοτρώνης κι ο Μπρους Λη μαζί και να θέλω να διώξω τα στρατεύματα κατοχής, υπουργέ μου. Πόσο καιρό θα μας πάρει να συνέλθουμε από την βία της αστυνομίας, μέσα στην πολη μας, μέσα στη ζωή μας? Πόσο καιρό θα ζούμε έτσι, στην ανείπωτη χούντα, του κάθε τυχάρπαστου μπάτσου, που λεηλατεί Σύνταγμα και νόμους?

Τα τσοπανόσκυλα σας δαγκώνουν το κοπάδι και αφήνουν τους λύκους να παίζουν πρέφα πάνω στις πλάτες μας. Όταν το τσοπανόσκυλο λυσσάει, υπουργέ μου, και δαγκώνει τα πρόβατα, ο βοσκός το σκοτώνει. Πότε θα αποσύρετε τα άρρωστα σκυλιά σας από πάνω μας?

Πότε υπουργέ μου?