Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

της θείας σου

tithorea 02
φωτο: αλεπουδα

Επέστρεψα κι εγω από τη Θεσσαλονίκη τη μεγάλη ψηφομάνα, αυτή που βγαζει τους καταλληλότερους πρώην πρωθυπουργούς. Ψήφισα κι εγω ως ημεδαπός εξωγήινος, με έξι πόδια κι έξι χέρια. Μπήκα στο παραβάν μαζι με τα δυο ανιψια μου, εξ ου και η εμφάνιση του εξάποδου – εξαποδω – αναποφάσιστου ψηφοφόρου. Κοιτούσα τα ψηφοδέλτια και εβαζα στην ακρη όσα δεν ηθελα να ψηφίσω. Στο χέρι μου δεν έμεινε ουτε ένα. Τα ανίψια με κοιτούσαν, ημουν μια υπευθυνη ενηλικος που εδειχνε σε live μετάδοση το πώς εκτελείς τα δικαιώματα σου ως πολίτης. Ξαναπέρασα τα ψηφοδέλτια. Κράτησα με βαριά καρδιά δυο ψηφοδέλτια σαν τις τελικές υποψηφιότητες του Μις φάκελος-φάσκελος.
-Τι να ψηφισω από αυτά τα δυο, αναρωτηθηκα
-ιιιι, όχι αυτό, μου ειπε ο μεγάλος ψιθυριστά
-είναι δικη σου απόφαση, ειπε η μικρή
Διάολε, δεν είναι ουτε 9 χρονών και αντιμετωπίζει πιο ώριμα τις εκλογές από μενα.
-Κι εμενα δεν μου αρεσει αυτό, ειπα στον μεγάλο και διαλεξα το άλλο ψηφοδέλτιο.
Εκανα τη μεγαλη έξοδο από το βαραβάν, έβαλα το φακελο στην κάλπη και βγηκα από την ταξη.
Στη συνέχεια η μικρη ετρεξε στο προαυλιο φωναζοντας σε ολους τι ψηφισα. There it goes… πάει το μυστικόν της ψήφου, μετά πηρε τηλέφωνο τη μαμα, τον μπαμπα και το ειπε και στη γιαγιά και στον παππου. Γενικά νομίζω ότι το μαθανε ολοι, εκτος από τον Αρη Σπηλιωτόπουλο που με ειχε ταράξει στα sms spam ραντεβου και πολύ λανθασμένα με ευχαρίστησε στο τελος και για τη δυναμη που του εδωσα. Ο Αρης, αυτός με την πετσέτα…
Πετσετα δεν πήρα μαζι μου, αλλα πήρα μια σαμπρέλα και μια τρόμπα, γιατι βασικα ξεχασα να τις βγαλω απο το σακίδιο μου. Την προηγουμενη νυχτα αλώνισα την αθήνα μαζι με δεκάδες ποδηλάτες στην μαζική ποδηλατοβόλτα με το όνομα freeday. Νομισα οτι δεν θα επιβιωσω, αλλα 40 χιλιομετρα ποδηλασίας (ολη μερα) τελικά δεν με σκοτώσαν. Μονο τα ποδια μου κοιμηθηκαν πρωτα και τα εβλεπα να ονειρευονται πως κανουνε πετάλι. Το κεφάλι απο την αλλη ξαγρυπνο, να σκεφτεται "Κοιμησου, γιατι δεν κοιμασαι, μην κοιμηθεις πολυ και χασεις το τρενο, κοιμησου, γιατι δεν κοιμάσαι".
Στην διαδρομη διαβασα αρκετες σελίδες απο ενα πολύ ποδηλατικό και ακόμα πιο διασκεδαστικό blog που βρηκα πρόσφατα (coco-blog). Συνεχιζει να με κυνηγα η καταρα του βιβλίου στα τρενα. Μπορω να διαβασω βιβλιο ακομα και αναποδα, κρεμασμενη σαν νυχτερίδα, αλλα με κανέναν τροπο δεν μπορώ να διαβασω βιβλίο πανω στο τρένο. Τωρα είδα όμως τα καταφέρνω με ανάγνωση μπλογκ, πραγμα εντελώς φυσιολογικό για μένα αφου ειμαι τελειως ανάποδη στα περισσότερα πράγματα και εντελώς σε όλα τα υπόλοιπα.
Καθε φορά που επιστρέφω στη θεσσαλονίκη ακολουθώ πλεον μια μικρή παράδοση. Πηγαινω στο αγαπημενο μου βιβλιοπωλειο, ενα πολυ μικρο στη Ναυαρίνου και αγοράζω ενα-δυο βιβλια για να τα διαβασω με την ησυχία μου σε ενα συγκεκριμενο καφέ που συχναζα παλια.
-Θα πάρω αυτο και θα ερθω το απόγευμα μηπως εχετε βρει και το αλλο
-Να σας το τυλίξω?
-Οχι, θα το φαω στο χέρι.
Κάθισα στην καφετέρια και όταν σήκωσα το κεφάλι ειδα οτι ειχε αλλάξει όνομα, διακοσμηση, ιδιοκτητη και ακομα και η καρέκλα που καθόμουν ηταν διαφορετική. Τιποτα δεν εχει αλλάξει και τίποτα δεν ειναι οπως παλιά, οπως λεει και ενα παλιό ασμα.
-Βρήκατε μηπως τα 100 ερωτικα σονέτα στην παραλληλη εκδοση?
-Ναι, το βρηκα
-Ωραια
-Το αλλο...?
-Το αλλο, το έφαγα κιολας, ηταν πολύ νόστιμο.

Στο σπίτι η μαμά μου ρωτούσε την εγγονή της γιατι δεν με αποκαλει θεια και με φωνάζει με το όνομά μου.
-Γιατι δεν μοιαζει με θεία!

Σε μια ζωη βγαλμένη απο μιουζικαλ αυτη η απάντηση θα αρκούσε για μια σεκάνς στην οποια θα επαιρνα τα δυο ανίψια απο τα χέρια και θα τρεχαμε χοροπηδώντας σε μικρα λοφάκια απο γρασίδι, οπως στη "μελωδία της ευτυχιας". Αντι, γι'αυτο εχασα το ετοιμόλογο πνευμα μου και ειπα κατι που θα αρμοζε σε κάθε θεία. Είπα: Μπράβο!

Σημειωση: Την φωτογραφία αυτη την τραβηξα στην Τιθορέα κατα τη διαρκεια της 2ωρης καθυστερησης του τρένου. Αργότερα στο ταξί ανακάλυψα οτι ξέχασα τα κλειδια μου 504 χιλιομετρα βορειότερα της τσάντας μου.

Αυτο το πόστ (όπως και το freeday της προηγούμενης Παρασκευης) ειναι για τον Σπύρο Κλαδίτη, τον 30χρονο ποδηλάτη που έχασε τη ζωή του στην Πανεπιστημίου στις 26-9-09 μετά απο σύγκρουση με φορτηγό


12 σχόλια:

tram21 είπε...

Μάλλον θ' αναφέρεσαι στο φρουτότυπο, πάει καιρός που έκλεισε, δυστυχώς...

alepouda είπε...

ναι, αυτο ειναι. Που το καταλαβες? η πλατεια ειναι γεματη με καφετεριες

Ανώνυμος είπε...

Ε, μικρό, απέναντι από το βιβλιοπωλείο, τί κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Πολύς κόσμος στεναχωρήθηκε όταν έκλεισε το φρουτότυπο κι εγώ από αντίδραση δεν έχω πάει ακόμη στο καινούριο!

ZlatkoGR είπε...

Χεχεχε, κι εγώ το αγαπημένο Φρουτότυπο και τον υπεραγαπημένο κ. Κρυστάλη τον ιδιοκτήτη του, μπήκα να πω.

(παρεμπιπτόντως, μιας και είμαι bookcrosser, το Φρουτότυπο ήταν το πρώτο μαγαζί στην Ελλάδα που μας αγκάλιασε και είναι για μας η μισή μας ιστορία...)

Coco είπε...

πείνασα...
πάω να φάω μερικές σελίδες...

(διατί παραπέμπετε σε ανάποδα μπλογκς; κι ύστερα θα μου έρχονται σχόλια του στιλ "δεν κατάλαβα τι σχέση έχει ο τίτλος με το περιεχόμενο", "σε διάβασα στο τρένο και κατέβηκα αλλού"
τέτοια ανευθυνότητα τς τς τς)

alepouda είπε...

ναι, το ξερω οτι το φρουτότυπο ηταν φιλικό στον αναγνώστη...
και τωρα πού σταθμευετε οι bookcrossers?

@coco το κανω εξεπιτούτου και διότι σας πρέπει

ZlatkoGR είπε...

Από όταν έκλεισε το Φρουτότυπο είμαστε στο Bazaar της πλατείας Άθωνος. Εκεί συναντιόμαστε, εκεί το ραφάκι μας, γενικά εκεί... :-)

tram21 είπε...

αχ... πού θα τρώμε τώρα κρέμες ομορφιάς...

alepouda είπε...

εμενα μου αρεσε και εκεινο που ηταν σαν τσιζκεηκ απο πάνω...
γουελ...
...θα ερθω απο τα νεα σας λημερια την επομενη φορα, για να βιβλιοδειπνησω

Sulpice είπε...

Τουλάχιστον εσείς είχατε κάτι, κάποτε... Εμείς εις το κλινόν άστυ, rien, nada, nicht, nothing... Περιπλανώμενες ψυχές... δεν έχουμε βρει ακόμα αυτό που θα μας σκλαβώσει...

alepouda είπε...

@sulpice
ε, και καλό πράγμα ειναι η σκλαβιά?

Οι περιπλανώμενες ψυχές δεν σκλαβωνονται και δεν χορταριάζουν.

Ανώνυμος είπε...

γράφεις υπέροχα...

OFIOS