Τι σκεφτόσουν άνθρωπε, όταν ρώταγες της google το ψαχτήρι? Νο 7

Για άλλη μια φορά κοντά σας

τα keywords που σας φέρνουν κοντά μου.

Αμ, εγω?

Αχ! θα λυσσάξω αμα δεν μάθω τι γίνεται στον τεταρτο όροφο και πηγαινοέρχεται τόσος κόσμος...

είναι τρομακτικό που το ρωτάς αυτο

Μην βιάζεσαι, έρχεται ο Δεκέμβρης, θα σου τα πετάνε στα μούτρα τζάμπα

Μια νέα κατηγορία λογοτεχνικών ευπώλητων βιβλίων

της Φίνος Φιλμς

Ελα, έλα στον θείο... για να κερδίσεις μια υποτροφία

Χριστίνα...? εσύ? :)

Δεν μπορεις, εσυ συγκεκριμένα φοβάμαι πως δεν μπορεις

έλληνες κατευχαριστημένοι, ψάχνουν να βρουν τι πρόβλημα εχουν οι γυναίκες και όλο παραπονιούνται...

Αντρας με μικρό μυαλό/πουλί, ψάχνει

Βαγγέλη, έλα, θα πιούμε και τσάι, ετοίμασε τον ουροκαθετήρα κι έλα.

Η κυρία του τετάρτου ορόφου

Ολα τα πόστ της σειράς GoogleLOL θα τα βρειτε εδω:

13, 12, 11, 10, 09, 08, 07, 06, 05, 04, 03, 02, 01

Τα άρρωστα σκυλιά σας

Χθες το βραδυ υπουργέ μου, με κατέβασε μια δουλειά στο κέντρο, νωρίς το βραδάκι. Ημουν και άρρωστη, σκοπό να τραβηχτώ πολύ δεν είχα. Ελα μου όμως που ψάχνοντας, τελικά χάθηκα πίσω από την Ομόνοια και τι να δω… Το μέγαρο της Αστυνομίας! Κοιτάω οδό, Βεραντζέρου γράφει. Κοιτα να δεις, εδώ είναι η περίφημη Βεραντζερου. Κανω δυο βήματα, άλλος πλανήτης. Κοιταζω στον δρομο γραφει Σωκράτους, πάω παρακάτω γραφει Μενάνδρου. Ωπα, λεω… ειμαι στο τρίγωνο των Βερμούδων. Ημουν διπλα στην Ασφάλεια αλλα ασφαλεια καμία δεν ένιωσα το ομολογώ. Τελικά με τα πολλά βρίσκω το underground ποδηλατάδικο και καθομαι απ’εξω γιατι ειχα φτασει πριν το ποδήλατο που ασθενούσε. Ερχεται ενας με ένα παπι και καθοταν και με κοιταζε, εγω κοιταζα σε επιφυλακή από την άλλη πλευρα. Κατι μου μουρμουράει:

-Μουρμουρμουρ

-ορίστε? Τον ρωτώ

-ΜΟΥΡΜΟΥΡΜΟΥΡ…?

-ΟΡΙΣΤΕ? (Ειμαι και κουφάλογο, καθως φαίνεται)

Κουναει το κεφάλι του και φευγει. Νομίζω ότι ηθελε να με παει βόλτα. Καλή σου ώρα, οπου κι αν εισαι…

Στα μεσοδιαστήματα ερχοταν και ενας μεσηλικας καραφλος και με κοιταζε από πάνω μεχρι κάτω. Τον κοιταζα, με κοιταζε, τον κοιταζα με πλαγια ματιά, με κοιταζε κι αυτος από το πλάι. Μαλλον του φαινόμουν υποπτη. Καποια στιγμή ήρθε και το μοτομπεκάν, το αφήσαμε στον ποδηλατά, με σχεδιο την ανάνηψη και ειπαμε να πάμε για ένα ποτό στα Εξάρχεια.

Καθομαστε στη Μεσολογγίου υπουργέ μου κι εγω παραγγέλνω ένα πεντάρι κονιάκ, γιατι ειμαι και αρρωστη όπως προείπα. Πριν λοιπόν ερθει το κονιάκ ήρθε η αστυνομία. Αυτοι με τα ασπρα-κράνη πάνω σε παπάκια, σε εντουρο και στις ζητάδηκες Πρου-πρου-πρου-πρου-πρρρρ εκαναν ολες αυτές οι μηχανές, μαζευτηκαν μπολικες, γεμισε ο δρομος γκλομπς και ασπρα κράνη…

Ακουμε στη συνέχεια ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ και βλεπουμε να παρελαύνουν και τα ΜΑΤ. Πριν ερθει το κονιάκ μου, υπουργέ μου!

ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μπότες. Από εκει που περίμενα να πιω ενα ποτό στο χαλαρό, ενιωσα ότι ξαφνικά είμαστε υπο κατοχή. ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μποτες! Νομισα ότι θα ερθουν στα τραπέζια και θα αρχίσουν να φωνάζουν ΠΑΠΙΡΕΝ! Παπίρεν!!!

-Δεν έχω παπίρεν, τα αφησα στην άλλη τσάντα, που να φανταστώ ότι θα έρθει η Γκε-στά-πολιτσάη? Εγω ένα ποδήλατο πηγα να αφήσω...

Ευτυχως δεν ζητήσαν χαρτια, αλλα μπήκανε με ορμή στο απέναντι μαγαζί σαν να τους ειχε πιάσει κόψιμο. Στην αρχή λέγαμε ότι μπορεί να θελαν να πανε τουαλέτα. Αλλιώς τι σκατά θελανε εκει στη Μεσσολογγιου υπουργέ μου στα καλά καθούμενα που δεν εκινειτο ουτε μύγα? Καπου εκείνη τη στιγμή ηρθε και το κονιάκ μου και ειπα να χαλαρώσω. Αλλα που να χαλαρωσεις υπουργε μου, με τους κρανοφορεμένους να πανε πανω-κατω και ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μπότες τους, σε απόσταση αναπνοής να τρεχουν πανω-κάτω και οι μηχανες αναμμενες να γυρνανε τα κωλοφάναρα στα μουτρα μας. Μπαρδόν, αλλα με το που εμφανίστηκαν συγχύστηκαν όλοι, συγχύστηκα και εγω! Με πιάνει κάτι σαν αυτόματη αντίδραση, μπορει να φταινε τα χημικά που έφαγα στα καλά καθούμενα περσυ τα χριστούγεννα. Η Αστυνομία έλεγε πως δεν εχουν καμιά επίπτωση αλλα να που έχουν!

Υπουργέ μου, θα σας τα ομολογήσω όλα!

Σημερα ειδα μια μπατσινα να τρωει μια τυρόπιτα και σκεφτηκα: «Στον λαιμό να σου κάτσει, μωρή» και να σκεφτειτε οτι είμαι ευγενής τύπος. Δεν ειμαι καλά υπουργέ μου, δεν είμαι, θα φταιει το CS αυτό το απαγορευμένο δακρυγόνο που εισέπνευσε ολη η Αττική. Βλέπω τα ΜΑΤ και νομίζω πως βλέπω ρωμαίους λεγεωνάριους που έχουν εισβάλει στη χώρα μου. Θέλω να κάνω προπέλα το χέρι μου, σαν τον Οβελίξ, και να τους ριξω μια ξανάστροφη και να τους πετάξω έξω από αυτές τις απαίσιες μοχθηρές μπότες τους. Υπουργέ μου, στ' αλήθεια δεν είμαι καλά! Τους βλέπω με τις στολές να κάθονται εξω από τους σταθμούς του ηλεκτρικού και θυμάμαι παράνομες συλλήψεις και φυσούνες και να μη μπορω να αναπνεύσω. Τους βλέπω να κυκλοφορούν πέρα δώθε και το μάτι μου κολλάει στο περίστροφο, γιατι το ξέρω πως κάποιοι ανάμεσα τους δεν ειναι προστάτες του πολίτη αλλα δήμιοι με ψυχολογικά προβλήματα και απωθημένα. ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ-ΦΡΑΠ-ΦΡΟΥΠ οι μπότες χθες στη Μεσολογγίου και να μην ξεκουμπίζονται κι εμένα να ξυπνάει μέσα μου ο Κολοκοτρώνης κι ο Μπρους Λη μαζί και να θέλω να διώξω τα στρατεύματα κατοχής, υπουργέ μου. Πόσο καιρό θα μας πάρει να συνέλθουμε από την βία της αστυνομίας, μέσα στην πολη μας, μέσα στη ζωή μας? Πόσο καιρό θα ζούμε έτσι, στην ανείπωτη χούντα, του κάθε τυχάρπαστου μπάτσου, που λεηλατεί Σύνταγμα και νόμους?

Τα τσοπανόσκυλα σας δαγκώνουν το κοπάδι και αφήνουν τους λύκους να παίζουν πρέφα πάνω στις πλάτες μας. Όταν το τσοπανόσκυλο λυσσάει, υπουργέ μου, και δαγκώνει τα πρόβατα, ο βοσκός το σκοτώνει. Πότε θα αποσύρετε τα άρρωστα σκυλιά σας από πάνω μας?

Πότε υπουργέ μου?

Φερτε μου ένα καλό ποδήλατο

φωτο: χριπολ - (restored bicycle test ride)

Aυτες τις μέρες εχω αρχισει να τριγυρνάω στα μαγαζιά για να πάρω καινουργιο ποδήλατο. Το mtb που εχω θα το δωσω στους μη εχοντες ποδήλατο, δηλαδή σε μια φίλη μου.
Αντιμετωπίζω ομως ενα πρόβλημα σε σχέση με την αγορά μου. Τα ποδήλατα έχουν γινει σαν μηχανες. Αμορτισέρ, δισκόφρενα μπρος πίσω και γκριπ με ταχύτητες. Που ειναι τα καλα ποδήλατα? Βλεπω μόνο καλά γκατζετ. Μην αρχισει τωρα κανεις να σκεφτεται οτι δεν ειμαι της προοδου. Οχι, ειμαι και παραείμαι και πολλες φορες φτανω στα ορια του τεχνοφρήκ. Το καταλαβαινω οταν μιλάω και αντιλαμβανομαι οτι οι αλλοι στην παρέα με κοιτανε με ανοιχτά τα ματια λες και κανω: "μπλιπ-μπλιπ-μπλιπ" για ώρα

Εχουνε βγαλει και ολες αυτες τις (ας πουμε) κατηγορίες ποδηλάτων που στην ουσία ειναι τοσο κοντινα σαν στυλ που ειναι ένα. Καθομαι και ακούω τον πωλητή να μου μιλάει για το ένα που ειναι έτσι και για το άλλο που ειναι κοκορέτσι και ειναι αλλη κατηγορία (εχω ριξει και διαβασμα απο μονη μου για να μην εχω αγνωστες λέξεις) και απο μέσα μου σκεφτομαι:
Αμα κάνω ο,τι λέει θα πρέπει να πάρω άλλο ποδήλατο για τη δουλειά μου, αλλο για τα freeday και αλλο για τα σ/κ που θα τυχει να ανεβοκατέβω την διονυσίου αρεοπαγίτου που ειναι λιθόστρωτη.
Του λέω λοιπόν
Οση ωρα μιλάς, εγω σκέφτομαι το ποδηλατο που βρηκα και αναπαλαίωσα. Με αυτο το 35ετιας ποδήλατο - που με βλεπαν στο νησί και με λυπόντουσαν λες και καποιος με ξεγελασε και μου το πάσαρε - εκανα αλματα, μπηκα σε δρομους που δεν θα εμπαινα με το mtb μου και εκανα σκονη και 2 τουρίστες με πολυτάχυτα στην παλιά εθνική γιατι βαριόμουν μόνη μου τόσα χιλιόμετρα ως το λιμάνι. Ολα αυτα με λάστιχα που τους λειπαν κομμάτια και έβλεπα τον καμβά απο κάτω. Ενα - ποιος ξερει τι μαρκα - ποδήλατο city bike roadster. Ενα ποδήλατο που θεωρείται γυναικείο.

Γέλασε ο άνθρωπος, τι να κάνει?

Τις προάλλες σε ενα freeday ακουγα απο πίσω μου ενα ανατριχιαστικό κρατσα-κρουτσα. Περνούσαμε απο ενα σκοτεινό σημείο.
Λεω λοιπον: Τι ακούγεται έτσι?
-Εγω ειμαι, λεει μια φωνη
Γυρναω πίσω και βλέπω ενα παιδί με ποδήλατο συγχρονο, με τις αυτοκολλητάρες του, με διαφορα πάνω φορεμένα εξαρτήματα κτλ
-και τι κάνει έτσι?
-η μεσαια τριβη, κατι θα μπήκε μέσα

ο χριστός και η παναγία!

Παλιά κανεις δεν ηξερε τη μεσαια τριβή γιατι δεν πάθαινε τίποτα. Μονο πετάλια αλλάζαμε γιατι σπάγανε σιγα-σιγα απο τα πολλά πεσίματα

φερτε μου ενα καλό ποδήλατο - οχι ένα γκάτζετ


ερωτηση κρίσεως

Αν ενα ποδήλατο με 28ρες ρόδες ειναι για μεγαααλες αποστάσεις, ενα με 26αρες ειναι urban... τότε τα dahon με τις 20αρες ειναι για να κανουμε βολτες στην πυλωτή?

Προκειται λοιπον - για να κλεισω τις διηγήσεις - για ενα θεμα καταναλωτισμού και διαχείρισης προϊόντος. Το ποδήλατο ειναι προιόν πάει και τελείωσε.
...και φυσικά πέφτουμε στην παγίδα
και φυσικα θέλουμε να αγοράσουμε το καλύτερο
αλλα τελικά ψάχνοντας το καλύτερο χάνεις το αληθινά καλό ποδήλατο

ο ποιητης που απεργουσε

Ειδα τον ποιητη να καθεται σε κατι σκαλια εξω απο μια ΔΕΚΟ και μιας που ειχα καιρο να τον συναντησω πήγα και καθισα κοντα του. Στεκονταν σαν τον σκεπτομενο του ροντεν και που και που εβγαζε απο την τσεπη του κατι σπορια και τα ετρωγε. Το ενα παπουτσι διαφορετικο απο το αλλο και η μια καλτσα κοντη και η αλλη ψηλη.
- τι κανεις εδω περα, μονος σου?
- ρομαντικως και ποιητικως, απεργω.
- δεν ηξερα πως απεργουν κι οι ποιητες.
- πολλα δεν ξερεις, μα η αγνοια σου θεραπευεται.
- και γιατι δηλαδη απεργουν οι ποιητες?
- μα, για τις απανθρωπες συνθηκες του ερωτα...
- χαχαχα
- γιατι γελας?
- συγγνωμη, αλλα μου φανηκε γλυκο, γι αυτο γελασα
- ειναι σοβαρα τα πραγματα σου λεω
- δηλαδη?
- οι ερωτες βαζουν λουκετο και αφηνουν στο δρομο τις ευαισθητες ψυχες.
- μα ελα τωρα, σοβαρεψου
- ειμαι ποιητης, αυτο θα με σκοτωνε
- υπηρξαν και σοβαροι ποιητες
- ολοι τους νεκροι
- συνεχισε
- υπαρχουν πολλα. Ξεχνας μηπως τα εργατικα ατυχηματα του ερωτα?
- ο ερως ειναι ανασφαλιστος, αυτο ειναι αληθεια
- ακριβως!
- μα, αν υπηρχε ασφαλιση, ο ερωτας θα ηταν μια συμβαση
- συνδικαλιστικα θα απαιτουσαμε ρομαντισμο εφ απαξ
- μα, ακους τι λες? Βαζεις στις φρασεις σου, λεξεις που δεν ανηκουνε μαζι
- ρομαντισμος εφ απαξ και συνταξιουχος εραστης
- ακριβως
- ειναι που απεργω... Ρομαντικως και ποιητικως
- και ποια ειναι τα αιτηματα σας, δεν καταλαβα...
- να σταματησει να μας πετροβολα η πραγματικοτητα
- δυσκολα τα πραγματα...
- σπορακια?

Τι σκεφτόσουν άνθρωπε, όταν ρώταγες της google το ψαχτήρι? Νο 6

Νέα ολόφρεσκη συλλογή με τα keyword που στέλνουν ανυποψίαστους ερωτώντες του google στα φιλικά λημέρια της εξωγήινης αλεπούδας.

Καπως ετσι καταλαβαίνω ότι μπήκε ο χειμώνας και άρχισαν τα σχολεία…

Οσοι το πιστευετε κρατήστε αυτο το λινκ για μετα >>>

Vlosyroi papountes anazitoun asteies giagiades me vinteo kai dikia tous syntaksi

Μετάφραση: Ζητούνται γιαγιάδες με βυτίο. Χιούμορ και συνταξη προαιρετικά

Χα!

Ερωτηση 1η

Ερωτηση 2η

Ετσι! Να ψαχνουμε την τσόντα μας αλλα με τρόπο ευγενή, ποιότητα και επίπεδο ανωτάτου, Χαρίλαε φέρε μου το τσάι

Ετσι θα’ναι για να το λες, μάστορα. Δικό σου το καζάνι?

…και την περνάει από αυτόφωρο για αντίσταση κατά της βαφής

ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ GOOGLE ΓΙ'ΑΥΤΟ????!!

Υποψήφια σταρ-ελλάς προετοιμάζει την απάντηση που θα συγκινήσει τους κριτές (?)

αντράς ή γυναίκα, αντρας ή γυναίκα?? χμμμ?

Ψαξτε για το δοκίμιο «Ποιος απλωσε τα ρουχα στην ταράτσα» του Ι. Μ. Παπαγιωτόπουλου και για τη φιλοσοφική μελέτη «Μην πετάτε τα νερά Μανδάμ Κουλα» του Βγέλτσου.

Γιαυτο εφυγε από την καρεκλα του προέδρου?

Η εξωγηινη διαισθηση μου λεει ότι καποιος ψαχνει όλα τα σχετικά (τσσςςςς!) γιατι θελει να μπει στιν αστεινομοια

Τωρα θα του δείξω εγώ, που μου λέει ότι έχω σύνδρομο και δεν πετάω τις μπατονέτες που χρησιμοποιώ!

Για τον άντρα τον σωστό!

...

...

...

...

Λυπηρό

...

...

Παρακαλώ, ολοι!

...

Ένα λεπτο σιγής…

Ολα τα πόστ της σειράς GoogleLOL θα τα βρειτε εδω:

13, 12, 11, 10, 09, 08, 07, 06, 05, 04, 03, 02, 01

Γαμπρος κελεπούρι

-Γεια!
-Γειααα!
-Με είδατε, με είδατε?
-Σε βλέπουμε
-Όχι τώρα… πριν. Ειδατε το αμάξι?
-Ηρθες με αμάξι?
-Ναι, με ένα διθεσιο καμπριο
-Βγηκες με γκομενο?
-ΝΑΙ!! Αχ, ωραία ειναι εδώ
-Α, με εκεινον από τη δουλεια?
-Ναι, με εκεινον. Πήρατε να φάτε?
-Πήραμε, πεινας?

-Λίγο...

-Καλά, σου αρεσε εκεινος?? δεν το θυμόμουν αυτό…
-Μας εκλεισαν το ραντεβου αλλοι, τι ειναι αυτο?
-Χοιρινή τηγανιά μικροκυμάτων. Δεν παμε καλα… και… τι λεει ο τυπος?
-Ε!
-Τι ε?
-Ε! να… καλα ηταν… δηλαδή ενταξει… δηλαδή ε…
-Δηλαδή θα μας σκασεις.
-Όχι, θα σας τα πω όλα από την αρχη
-Αν κρινω από την στατιστική σου, καποιο προβλημα θα εχει ο τυπος, δεν μπορει.
-Ε, ναι
-...λοιπον?
-Να... με ενοχλησε λιγο που μου εκανε παρατηρηση για το ντυσιμο μου
-Για το ντυσιμο σου? Το δικό σου το ντυσιμο? Παει καλα? Δηλαδη τι ειπε?
-Ε, να, ηθελε να ερχομαι καλοντυμένη στη δουλεια με γοβες και φουστες και τέτοια
-Να του πεις να τα φοραει αυτος αν του αρεσουν!
-Ε, ναι. Αφου δεν μπορω τα ψηλά παπουτσια τοσες ωρες.
-Δεν αρχισαμε καλα… και τι άλλο σου ειπε?
-Ε, μου ειπε να κινούμαι με πιο πολύ χαρη
-Ολη μερα μπροστα στο κομπιουτερ εισαι, δεν δουλευεις αεροσυνοδός!
-Μα, ναι…
-Δεν μου αρεσει καθολου αυτό. Τι ειναι αυτο το πράγμα? Πρώτο ραντεβου και να σου λεει τι να φοράς και πώς να περπατάς? Με το καλημέρα σας να θελει να σε αλλαξει?
-Λες, ε?
-Τι λέω! Εννοείται. Τι σχεση να κανεις με αυτόν, αν θελει μια άλλη...? Ε, να παει να την βρει για να μην σε απασχολει κι ολας.
-Ναι, ναι.
-Κατι μου λεει πως εχει κι άλλο...
-Α! και βγαινει στα σκυλαδικα
-Τι!?
-Βγαινει και πεταει γαρυφαλλα και τετοια. Αμα βγαινει παει εκει. Τερλεγκας-καρρας-χρυσπα-τετοια
-Εμ, γιαυτο σε θελει με την γοβα, για να σε κανει τραπεζογκομενα και να σε δειχνει οπως δειχνει και το καμπριο. Α-πα-πα-πα-πα τι πάθαμε
-Ναι, λες, μαλλον, ε?
-Αν λέω? αν λέω? Αχ, λιγο νερό, να πιω απο το δικο σου?
-Μετά είναι και το άλλο…
-Τι, εχει κι άλλο?
-Δεν εχει κανενα ενδιαφέρον
-Είναι βαρετος?
-Ναι, όχι, ναι… δεν εχει ενδιαφέροντα, χομπυ…
-Τίποτα?
-Του αρεσει μονο να βγαινει εξω και να πινει καφεδες και ποτά
-Σινεμα, θεατρο, τσιγκελάκι?
-Τιιιποτα!

-Τιποτα??
-Ουτε βιβλία
-Ουτε??
-Μαλιστα μου ειπε πως

το διαβασμα είναι χασιμο χρόνου

-Μιλούσε για ολα τα βιβλία ή για καποια κατηγορία?

-ΟΧΙ! ΓΙΑ ΟΛΑ!!

-Ε, να τον παντρευτεις τοτε, τι καθεσαι, παμε!!

υποσημείωση: αληθινος διάλογος

ειμαι, λεμε, τρελη, ειμαι!

Ήταν η πρώτη εβδομάδα που κυκλοφορούσα το ποδήλατο. Ακόμα μάλιστα δεν είχα προλάβει να αγοράσω κράνος. Επέστρεφα στο σπίτι μου από το σουπερμάρκετ και παίδευα την ανηφορούλα αλλα κυρίως με παίδευε αυτή. Ξαφνικά, 15 μετρα πριν από το σπίτι μου, ακουω κορνάρισμα από πίσω. H κόρνα, ξέρετε, είναι το μαγικό κουμπί που έχουν τα αυτοκίνητα και με αυτό εξαφανίζουν το μπροστινό όχημα. Δυστυχώς η τεχνολογία αυτή δεν έχει προχωρήσει και το μόνο που κάνει το κουμπί είναι Μπιιιιιιπ – μπιιιιιπ!!!

Κοιτάζω αριστερά-δεξιά δεν έχει χώρο να σταματήσω το ποδήλατο. Τα αμάξια παρκαρισμένα σαν σαρδέλες, δεν χωρούσε να περάσει ούτε ο Τιραμόλα. Και στην άκρη να έκανα πάλι δεν θα χωραγε να περάσει το αυτοκίνητο. Κεντράρομαι λοιπόν στο δρομο για να του δείξω οτι δεν γίνεται αλλιώς.
Τα είχα πάρει βέβαια γιατί με εκνευρίζουν οι κόρνες.
Κοιτάζω από τον καθρέφτη και βλέπω ότι πλησιάζει και μαντέψτε… κάνει κι αλλα μπιιιιιιιμπ-μπιιιιιιιμπ. Τα παίρνω στο κρανίο, χάνω την ψυχραιμία μου και φρενάρω, με σκοπό να του πω: Τι θες ρε φίλε, να εξαφανιστώ? Δεν γίνεται! Να κάνω στην άκρη δεν γίνεται! Που θες να πάω?
Με το που φρενάρω λοιπόν – πλάτη γυρισμένη στο καλάθι - ακούω τα δικά του φρένα, τα λάστιχα του να τσιρίζουν, ένα μεγάλο μπαμ κι εγώ προσγειώνομαι 1μιση μέτρο πιο μπροστά στις 2 ρόδες και στα δυο πόδια μου. Ακόμα δεν έχω γυρίσει πίσω, αλλά τώρα έχω θυμώσει πραγματικά γιατί φαντάζομαι ότι η πίσω ρόδα μου θα μοιάζει με το σύμβολο του απειρου (λίγες μέρες πριν είχα ακουμπήσει 150 ευρω για τη νεκρανάσταση του ποδηλάτου και τωρα ποιος ξερει τι θα ειχε πάθει). Γυρίζω πίσω να κοιτάξω. Κοιτάζω πρώτα την ρόδα – έδειχνε στρογγυλή – και σηκώνω το βλέμμα μου στον οδηγό. Είχε κοκκαλώσει. Εγω τον κοίταξα – μάλλον με το φονικό ύφος που έχω σε ειδικές περιπτώσεις – και αυτός μόλις βρήκε τη μιλιά του μου ειπε: ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ???
Τον κοιτάω 2-3 δευτερόλεπτα (τοσο χρειάζεται για να βράσω αυγό με το συγκεκριμένο βλέμμα) και δεν απαντώ. Έπειτα γυρναω μπροστά, κάνω πεταλιά μέχρι τη γλίστρα παρακείμενου παρκινγκ και ανεβαίνω. Την ώρα που περνούσε από μπροστά μου, συνέχισε σοκαρισμένος να μονολογεί: ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ! ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ!
Ναι, σκέφτηκα, είμαι τρελή! Για να οδηγώ ποδήλατο ανάμεσα σε τόσους μαλάκες πρέπει και χρειάζεται να είμαι τρελή.

Από αυτό το περιστατικό εμαθα 2-3 βασικά πραγματα. Το κυριότερο είναι ότι δεν πρεπει να χανεις την ψυχραιμία σου, γιατι μπορει να χρειαστείς κατι περισσότερο από ακτινολόγηση.
Πάντως επειδή ειμαι πράγματι τρελή και δεν επαθα και τιποτα μπορώ να πω πως χάρηκα που συνέβαλα στο να εννοήσει αυτος ο ‘λογικός’ ότι πρεπει να κρατάει αποστάσεις ασφαλείας. Πάω στοιχημα ότι τώρα θα βλέπει ποδήλατο και δεν θα πλησιάζει στα 10 μέτρα.

Το αστείον της υπόθεσης ήταν οτι το μόνο που κατάφερε όταν με προσπέρασε ήταν να μπει στο δρομο που γινόταν η λαϊκή.

Κι υστερα ελεγε εμενα τρελή…



Την ιστορια θυμήθηκα με αφορμή ένα θέμα που διαβαζα στους ποδηλάτες

της θείας σου

φωτο: αλεπουδα

Επέστρεψα κι εγω από τη Θεσσαλονίκη τη μεγάλη ψηφομάνα, αυτή που βγαζει τους καταλληλότερους πρώην πρωθυπουργούς. Ψήφισα κι εγω ως ημεδαπός εξωγήινος, με έξι πόδια κι έξι χέρια. Μπήκα στο παραβάν μαζι με τα δυο ανιψια μου, εξ ου και η εμφάνιση του εξάποδου – εξαποδω – αναποφάσιστου ψηφοφόρου. Κοιτούσα τα ψηφοδέλτια και εβαζα στην ακρη όσα δεν ηθελα να ψηφίσω. Στο χέρι μου δεν έμεινε ουτε ένα. Τα ανίψια με κοιτούσαν, ημουν μια υπευθυνη ενηλικος που εδειχνε σε live μετάδοση το πώς εκτελείς τα δικαιώματα σου ως πολίτης. Ξαναπέρασα τα ψηφοδέλτια. Κράτησα με βαριά καρδιά δυο ψηφοδέλτια σαν τις τελικές υποψηφιότητες του Μις φάκελος-φάσκελος.
-Τι να ψηφισω από αυτά τα δυο, αναρωτηθηκα
-ιιιι, όχι αυτό, μου ειπε ο μεγάλος ψιθυριστά
-είναι δικη σου απόφαση, ειπε η μικρή
Διάολε, δεν είναι ουτε 9 χρονών και αντιμετωπίζει πιο ώριμα τις εκλογές από μενα.
-Κι εμενα δεν μου αρεσει αυτό, ειπα στον μεγάλο και διαλεξα το άλλο ψηφοδέλτιο.
Εκανα τη μεγαλη έξοδο από το βαραβάν, έβαλα το φακελο στην κάλπη και βγηκα από την ταξη.
Στη συνέχεια η μικρη ετρεξε στο προαυλιο φωναζοντας σε ολους τι ψηφισα. There it goes… πάει το μυστικόν της ψήφου, μετά πηρε τηλέφωνο τη μαμα, τον μπαμπα και το ειπε και στη γιαγιά και στον παππου. Γενικά νομίζω ότι το μαθανε ολοι, εκτος από τον Αρη Σπηλιωτόπουλο που με ειχε ταράξει στα sms spam ραντεβου και πολύ λανθασμένα με ευχαρίστησε στο τελος και για τη δυναμη που του εδωσα. Ο Αρης, αυτός με την πετσέτα…

Πετσετα δεν πήρα μαζι μου, αλλα πήρα μια σαμπρέλα και μια τρόμπα, γιατι βασικα ξεχασα να τις βγαλω απο το σακίδιο μου. Την προηγουμενη νυχτα αλώνισα την αθήνα μαζι με δεκάδες ποδηλάτες στην μαζική ποδηλατοβόλτα με το όνομα freeday. Νομισα οτι δεν θα επιβιωσω, αλλα 40 χιλιομετρα ποδηλασίας (ολη μερα) τελικά δεν με σκοτώσαν. Μονο τα ποδια μου κοιμηθηκαν πρωτα και τα εβλεπα να ονειρευονται πως κανουνε πετάλι. Το κεφάλι απο την αλλη ξαγρυπνο, να σκεφτεται "Κοιμησου, γιατι δεν κοιμασαι, μην κοιμηθεις πολυ και χασεις το τρενο, κοιμησου, γιατι δεν κοιμάσαι".

Στην διαδρομη διαβασα αρκετες σελίδες απο ενα πολύ ποδηλατικό και ακόμα πιο διασκεδαστικό blog που βρηκα πρόσφατα (coco-blog). Συνεχιζει να με κυνηγα η καταρα του βιβλίου στα τρενα. Μπορω να διαβασω βιβλιο ακομα και αναποδα, κρεμασμενη σαν νυχτερίδα, αλλα με κανέναν τροπο δεν μπορώ να διαβασω βιβλίο πανω στο τρένο. Τωρα είδα όμως τα καταφέρνω με ανάγνωση μπλογκ, πραγμα εντελώς φυσιολογικό για μένα αφου ειμαι τελειως ανάποδη στα περισσότερα πράγματα και εντελώς σε όλα τα υπόλοιπα.

Καθε φορά που επιστρέφω στη θεσσαλονίκη ακολουθώ πλεον μια μικρή παράδοση. Πηγαινω στο αγαπημενο μου βιβλιοπωλειο, ενα πολυ μικρο στη Ναυαρίνου και αγοράζω ενα-δυο βιβλια για να τα διαβασω με την ησυχία μου σε ενα συγκεκριμενο καφέ που συχναζα παλια.

-Θα πάρω αυτο και θα ερθω το απόγευμα μηπως εχετε βρει και το αλλο

-Να σας το τυλίξω?

-Οχι, θα το φαω στο χέρι.

Κάθισα στην καφετέρια και όταν σήκωσα το κεφάλι ειδα οτι ειχε αλλάξει όνομα, διακοσμηση, ιδιοκτητη και ακομα και η καρέκλα που καθόμουν ηταν διαφορετική. Τιποτα δεν εχει αλλάξει και τίποτα δεν ειναι οπως παλιά, οπως λεει και ενα παλιό ασμα.

-Βρήκατε μηπως τα 100 ερωτικα σονέτα στην παραλληλη εκδοση?

-Ναι, το βρηκα

-Ωραια

-Το αλλο...?

-Το αλλο, το έφαγα κιολας, ηταν πολύ νόστιμο.

Στο σπίτι η μαμά μου ρωτούσε την εγγονή της γιατι δεν με αποκαλει θεια και με φωνάζει με το όνομά μου.

-Γιατι δεν μοιαζει με θεία!

Σε μια ζωη βγαλμένη απο μιουζικαλ αυτη η απάντηση θα αρκούσε για μια σεκάνς στην οποια θα επαιρνα τα δυο ανίψια απο τα χέρια και θα τρεχαμε χοροπηδώντας σε μικρα λοφάκια απο γρασίδι, οπως στη "μελωδία της ευτυχιας". Αντι, γι'αυτο εχασα το ετοιμόλογο πνευμα μου και ειπα κατι που θα αρμοζε σε κάθε θεία. Είπα: Μπράβο!

Σημειωση: Την φωτογραφία αυτη την τραβηξα στην Τιθορέα κατα τη διαρκεια της 2ωρης καθυστερησης του τρένου. Αργότερα στο ταξί ανακάλυψα οτι ξέχασα τα κλειδια μου 504 χιλιομετρα βορειότερα της τσάντας μου.

Αυτο το πόστ (όπως και το freeday της προηγούμενης Παρασκευης) ειναι για τον Σπύρο Κλαδίτη, τον 30χρονο ποδηλάτη που έχασε τη ζωή του στην Πανεπιστημίου στις 26-9-09 μετά απο σύγκρουση με φορτηγό