Η γλυκιά εκδίκηση της γειτονιάς. Πάρκο με το ζόρι!

Πήγα σήμερα το Σαββατο στο πρώην άχαρο πάρκινγκ και νυν αναρχοαυτόνομο πάρκο των εξαρχείων. Όταν έφτασα είχαν ήδη ξηλωθεί πολλά πάνελ της περίφραξης με κλωτσιές αλα Bruce lee. Μεγάλη εκτόνωση ήταν αυτό, μου είπε αργότερα ο Η.

Κομμάτια της ασφάλτου πεταμένα στην ακρη κατω απο ενα πανό με μια γιαγια με Π που σπαει το τσιμέντο. Εργάτες με κομπρεσέρ να τα σπάνε (εντος και εκτός εισαγωγικών). Ο κόσμος με φτυαρια, τσαπες και αξίνες να ελευθερώνει το χώμα απο το ζυγό του τσιμέντου. Μικρά παιδια πασαλειμένα με χρώματα και χώματα. Μουσική απο τα ηχεία. Γλαστρες με φυτα και δεντρα για μεταφύτευση στην ακρη περιμένουν. Κουβεντούλα και χαμόγελα. Φίλοι συναντιούνται και αγκαλιάζονται. Πώ-πω, εισαι μές στο χώμα. Ναι, λεει ο αλλος και χαμογελάει. Τσιπουρα και ρακη με μεζεδακια για τσιμπολόγημα. Μαζεμα κοτρώνων. Πολύ κοτρώνα, αδέλφια! Πέσαμε σε πέτρινα θεμέλια. Δεν μας πειραξε. Τα βάλαμε στις ακρες και στολίσαμε τα παρτέρια. Κοπελες σε ξυλοπόδαρα πειράζουν τον κόσμο και μαζεύουν λεφτα για το πάρκο.

-Να βαλετε και μπασκέτες, λένε κατι παιδιά καθως δίνουν ενα χαρτονόμισμά.

-Εγώ δίνω λεφτά για να μην βαλετε μπασκέτες, αστειευεται η Χ.

Οι γείτονες έχουν τραβήξει καλώδια και δίνουν ρεύμα και νερό για πότισμα. Κατι παιδιά φτιαχνουν δυο τεραστια ντιζαηνάτα παγκάκια. Παντου κόσμος. Σκαβει ο ένας το χώμα, ο αλλος να το μαζευει. Αγόρια, κορίτσια, κύριοι με μουστακάκι και σκαρπίνια που περνούσαν απο εκεί τυχαία, κυριες που γυρνανε απο τη λαικη. Ολοι προσπαθούν να βρουνε τρόπο να βοηθήσουν. Πολυ όρεξη για δουλειά. Βλέπεις τον κόσμο να παλευει με τα χωματα και τις πέτρες και τα εργαλεία να σπάνε. Πολλοι συνεχίζουν να σκαβουν με τις σπασμένες λαβές. Στο βλέμμα όλων μια αγρια χαρά. Μια χαρά-εκδίκηση. Να ξηλωθεί το τσιμέντο. Να ξηλωθεί η ασχήμια. Να φτιάξουμε κατι όμορφο. Εμείς. Εμείς, μόνοι μας. Ενας πολυχρωμος πανζουρλισμός, με παιδια, σκυλιά και μεγάλους που γίναν πάλι παιδιά.  Ενα μικρό αγόρι εχει πιάσει ενα κομπρεσεράκι και σπάει το τσιμέντο, με μεγάλη περηφανια. Καποιοι μεγαλοι τρομάζουν. Του αρπάζουν το κομπρεσερ απο τα χέρια. Μαζεύεται και μας κοιτάζει με ένα βλέμμα, σαν να μας ρωτάει"έκανα κατι κακό? Ηθελα να βοηθήσω κι εγω...". Αυτο το αγόρι ξηλώνει το σήμερα που του δίνουμε για να φτιάξει ενα πιο όμορφο αυριο. Του επιστρέφουν το κομπρεσερ και συνεχίζει να ξηλώνει με ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο.

Αλλα παιδιά πιο πέρα βαφουν πολύχρωμο έναν πέτρινο τοίχο και ό,τι βρουν που να βάφεται. Πανω σε ενα λοφάκι χώμα κοιμάται ενας ασπρος σκύλος που έχει πάνω του πολύχρωμες δαχτυλιές.

Ενας κύριος ψαχνει να βρει που εχει φυτευτεί η νεραντζια που έφερε. Αφηστε με να σας πω, λεει, αυτη η νεραντζια εχει ιστορία. Παρακάτω φυτεύουμε τις ελιές. Τις καμαρώνουμε και τις φανταζόμαστε να μεγαλώνουν.

Η μουσική σταματαει. Στο μικρόφωνο ενας απο τους αντάρτες κηπουρούς. "Όσοι θέλετε να μάθετε να φτιάχνετε βόμβες σπόρων ελάτε μπροστά στην είσοδο". Μινι σεμινάριο για να πρασινίσει η πόλη. Πηλός και σπόροι. Ερχεται μια μπάντα για να παίξει μουσική. Μια μπαλα του βολλευ χοροπηδαει πανω απο ενα κυκλο ανθρωπων. Στο παιχνίδι παίρνουν μερος κοπελες με λουκ "αναρχοαντιεξουσιαστικο", ενας σκανδιναβός, γειτόνισσες που κατεβήκαν απο τις πολυκατοικίες,  ενας πακιστανός που σχόλασε απο τη δουλειά, όποιος περνούσε, οποιος γούσταρε. Οι φυλές των Εξαρχείων αυτο-οργανωμένες στο πιο χαρούμενο παιχνίδι ανάκτησης της γειτονιάς.

Μια μέρα γεμάτη γλυκιά εκδίκηση, γλυκια κούραση, χαμόγελα και χώμα.

Ξημερωνει Κυριακή. Θα συνεχίσουμε και σήμερα.

Αντε, ελάτε...

φωτογραφίες απο το αναρχο-αυτόνομο, αυτοδημιουργητο παρκο των Εξαρχείων