Η ανασκαφή μιας καρδιάς

Εδώ και δυο χρόνια κάθε μέρα κάνω μια διαδρομή με τα πόδια για να πάω στη δουλειά μου. Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα άλλο από μια σειρά οικοπέδων που είχαν καταληφθεί απο αγριόχορτα, παπαρούνες και μερικές αγριοσυκιές. Σιγά-σιγά έστησαν τις ταμπέλες οι εργολάβοι. Ξήλωσαν τα λουλούδια και φέρανε τους γερανούς. Πολύ σύντομα, πίσω από τους φράχτες από ελενίτ σηκώθηκαν τα καλούπια για τους ορόφους και δεν υπήρχε πια τίποτα ενδιαφέρον να κοιτάζω καθώς περπατούσα. Ένα-ένα τα οικόπεδα έβρισκαν κάποιον για να τα αξιοποιήσει. Ένα τεράστιο πολυκατάστημα με διώροφο παρκινγκ, μια αντιπροσωπεία ακριβών αυτοκινήτων, ένας μικρός γυάλινος ουρανοξύστης για γραφεία. Μόνο ένα οικόπεδο είχε μείνει. Μια μέρα είδα κι εκεί μπουλντόζες. Σκάβανε βαθιά. Αυτό είχα μάθει τώρα πιά πως σημαίνει ότι ετοιμάζανε μεγάλο κτίριο.

Ξαφνικά οι εργασίες σταμάτησαν. Τα μεγάλα μηχανήματα απομακρύνθηκαν. Την άλλη μέρα μια ομάδα δέκα εργατών δούλευε με τα χέρια και απομάκρυνε σιγά το χώμα. Αυτό ήταν περίεργο. Δεν φτιάχνονται έτσι τα θεμέλια, σκέφτηκα. Οι εργάτες δούλευαν προσεκτικά, μερικοί με μικρά σκουπάκια, υπο την εποπτεία κάποιου με λευκό ψάθινο καπέλο. Είχε αρχίσει να φαίνεται η βάση ενός αρχαίου πέτρινου κτίσματος, μια πέτρινη κολώνα και το μέρος ενός τείχους με μεγάλο πάχος. Αυτό ήταν πολύ ασυνήθιστο. Το σημείο είναι πάνω από 12 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Τι να ήταν άραγε, αναρωτήθηκα.

Κάθε μέρα περνούσα και έριχνα κλεφτές ματιές, αλλά οι εργασίες προχωρούσαν βασανιστικά αργά. Οι εργάτες πάντως είχαν βολευτεί. Στον ίδιο χρόνο που οι άλλοι οικοδόμοι διπλά τους χτίζαν έναν όροφο, αυτοί έβγαζαν το πολύ ένα κυβικό μέτρο χώμα από την ανασκαφή. Σκέφτηκα ότι ίσως να καλοπληρώνονται κιόλας. Βδομάδα με τη βδομάδα, οι εργάτες ελαττώνονταν, ώσπου δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί. Η ανασκαφή έχασκε, ανοιχτή στον καιρό, περιστοιχισμένη από λόφους χώμα που δεν είχαν απομακρυνθεί από το οικόπεδο.

Ύστερα από λίγο, πάνω στους λόφους φύτρωσαν αγριόχορτα, ψηλά και πυκνά και με εμπόδιζαν να δω. Όχι πως υπήρχε καμία εξέλιξη. Έτσι ξέχασα κι εγώ την ανασκαφή και συνέχισα να περπατάω κάθε μέρα εκεί χωρίς να κοιτάω.

Προχθές λίγο πριν φτάσω κοντά στο σημείο, ένα κουρνιαχτό σηκώθηκε. Σκόνη πολλή, ψηλά στον αέρα, στα μάτια μου, παντού. Σκέφτηκα πως θα σήκωσε αέρα προς τα εκεί και ετοιμάστηκα για να διασχίσω την «αμμοθύελλα». Κοίταξα δεξιά και τότε το είδα. Μια μπουλντόζα έσερνε το χώμα πίσω, σκεπάζοντας την ανασκαφή. Μου ήρθε να σηκώσω το χέρι και να φωνάξω να σταματήσουν. Είχα δει να αποκαλύπτονται αυτές οι πέτρες με τόση προσπάθεια, που ξαφνικά ένιωσα ότι κάποιο λάθος γίνεται. Στεκόμουνα στη μέση του κουρνιαχτού με το πρόσωπο μου μισοχωμένο μέσα στην μπλούζα. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει με την λεπτή σκόνη που απομάκρυναν με τόση προσοχή από τις πέτρες οι εργάτες. Τώρα κοιτούσα το μηχάνημα να ισιώνει το χώμα.

Προχώρησα για την δουλειά μου.

Μετά κατάλαβα. Αυτό το κτίσμα τελικά δεν είχε καμία αξία. Άρχισα να σκέφτομαι και να γελάω με τον εαυτό μου που η πρώτη αντίδραση μου ήταν να τους σταματήσω.

Κι ύστερα κοκκάλωσα εκεί στο δρόμο.

Υπάρχουν άνθρωποι, που τους βρίσκεις εκεί που δεν τους περιμένεις. Στέκουν κρυμμένοι και μόνο η τύχη ίσως σε κάνει να τους δεις. Κι εκεί που άλλα κοίταζες, κι άλλα σχεδίαζες, κι άλλα υπολόγιζες, να’σου σκοντάφτεις πάνω τους. Αλλάζουν τα όνειρα, αλλάζουν τα σχέδια και πέφτεις με τα μούτρα. Σιγά-σιγά καθαρίζεις το χώμα, αφιερώνεις τον χρόνο σου για να τους ανακαλύψεις, με ενθουσιασμό και υπομονή. Κάνεις τα πάντα προσεκτικά κι ευγενικά. Κοιμάσαι και γελάς, ξυπνάς και ονειρεύεσαι το μέλλον.

Μια μέρα έρχεται όμως και αρχίζεις να μαθαίνεις και να καταλαβαίνεις περισσότερα. Αυτό που βρήκες, δεν ήταν αυτό που νόμιζες. Ελεύθερη πτώση. Και είναι αυτή η ανασκαφή σαν την καρδιά σου, ένα οικόπεδο με μια τρύπα ανοιχτή. Αφήνεις τότε την πληγή να χάσκει, στον καιρό και στην βροχή.

Μια μέρα θα φωνάξεις το βαρύ μηχάνημα της λογικής, να κλείσει την τρύπα και να ισιώσει το χώμα

…γιατί αυτό το οικόπεδο, η καρδιά σου, έχει μεγαλύτερη αξία από αυτό που τυχαία πάνω του σκόνταψες