Μέσατζ

Όσο οι αδυναμίες γίνονται κατακτητές και παρηγοριά μας

κι όσο οι άνθρωποι που αγαπάμε γίνονται η πιό μεγάλη αδυναμία μας

κι όσο ο χρόνος γίνεται πιο ακριβός και μείς πιο φτηνοί

γίνομαι λίγο πιο μεγάλη και λίγο πιο παιδί,

λίγο πιο ηλίθια και λίγο πιό σοφή,

λίγο πιό ευγνώμων και λίγο πιό ανυπόμονη.

Προχωράει η ζωή σε μια ελλειπτική τροχιά, που μοιάζει να επαναλαμβάνεται αλλα και πάλι όχι. Κινείται αλλά μένει ίδια. Τα πάντα έχουν σημασία και τίποτα τελικά δεν είναι σημαντικό. Το σύμπαν είναι ελλιπές κι εγώ αισθάνομαι σαν άγιος που αμαρτάνει ή μάλλον χειρότερα σαν διάβολος που κάνει συνέχεια το καλό.

Χωρίζομαι στα δύο.

Σαν να χωρίζομαι στη μέση όπως το όνομα μου. Υπάρχει ένα ‘αν’ και ένα ‘να’. Το πρώτο μισό γίνεται ερώτημα και μπαίνει μπροστά απο τις σκέψεις και με βασανίζει. Και το δέυτερο μισό κολλάει και ψάχνει για αποδείξεις, δείχνει, κοιτάει για επιχειρήματα, ψάχνει να βρει προθέσεις.

Κι εγώ βρισκομαι ανάμεσα στο ‘αν’ και το ‘να’, σε ένα τεράστιο κενό και ψάχνω να βρω μια κόλλα που να κολλάει τις συλλαβές κι εμένα.