Τα 15 kilobyte της διασημότητας

Η Αλεπούδα δίνει συνέντευξη ή αλλιώς:

με ρώτησαν και απάντησα

στο franchise me (Ιστορίες απο την κουζίνα)

Η αλεπούδα είναι blogger. Δεν τη γνωρίζω την κυρία. Θα αναφέρομαι σε αυτή στο θηλυκό, γιατί είναι ένα ζωάκι κοριτσάκι. Η σύντομη ιστορία που ακολουθεί είναι γραμμένη από την ίδια. Μια φορά και ένα καιρό, μια εξωγήινη αλεπούδα προσγειώθηκε στον πλανήτη Γη. Τα πρώτα διάσημα λόγια της ήταν "Γαμώτο, πάλι λάθος πλανήτης!" Από τότε προσπαθεί να προσαρμοστεί στο καινούργιο της περιβάλλον και συνεχώς αποτυγχάνει. Η αλεπούδα αγαπάει τη μουσική και τους ανθρώπους και μισεί τον θόρυβο και τους απανθρώπους. Την ανακάλυψα τυχαία, τη διαβάζω κάθε εβδομάδα και ζήτησα να μου απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις μου.

Καλημέρα αλεπούδα, που σε πετυχαίνω?
Πουθενά, πρόλαβα και έσκυψα

Μπορείς να μας περιγράψεις τι βλέπεις από το παράθυρο σου?
Τα πάντα τρέχουν! Δέντρα, χωράφια και κολώνες της ΔΕΗ. Επιστρέφω με το τρένο στην Αθήνα, από ένα 4ήμερο στη Θεσσαλονίκη

Ποια είναι η πιο αγαπημένη σου λιχουδιά?
Όταν σκέφτομαι ‘λιχουδιά’ μου έρχεται στο μυαλό η σοκολάτα, αν και για να είμαι ειλικρινής αν μου λέγαν ότι πρέπει να σταματήσεις τα γλυκά ή τα αλμυρά, θα απαρνιόμουν τα γλυκά.

Με ποιόν άνθρωπο ή ζώο θα διάλεγες να γευματίσεις?
Μάλλον θα διάλεγα άνθρωπο γιατί φοβάμαι πως πολλά ζώα έχουν αντίθετα table manners από μένα και θα ήθελαν να με γευματίσουν. Μπορεί να είμαι εξωγήινη αλλά προσγειώθηκα μέσα στην τροφική αλυσίδα και είμαι και νόστιμη.
Σε άνθρωπο θα διάλεγα την Sugahspank! γιατί τελευταία προσπαθούμε να βγούμε για καφέ ή ποτό και δεν μας κάθεται ποτέ. Μπορεί τελικά να είναι το ριζικό μας να συναντηθούμε για φαί 

Τι θα τρώγατε?
Έχω αδυναμία στα θαλασσινά. Αυτό δεν είναι γνωστό στο ευρύτερο κοινό, αλλά τα θαλασσινά είναι εξωγήινοι που ήρθαν να κατακτήσουν τον πλανήτη Γη, μα προσγειώθηκαν στη θάλασσα. Η στατιστική είναι εναντίον σου όταν είναι να προσγειωθείς στην Γη. Έχεις 71% πιθανότητες να πέσεις στο νερό και 29% πιθανότητες να πέσεις πάνω σε θερμοσίφωνα. Σηκωθείτε από καναπέδες, ντιβάνια, καρέκλες! τα χταπόδια, τα μύδια και οι κουτσομούρες συνωμοτούν ενάντια στην ανθρωπότητα. Ο καλύτερος τρόπος να αντεπιτεθείς στην απειλή είναι να τρως τα μύδια σαγανάκι, με μουστάρδα και όχι κόκκινη σάλτσα. Μουστάρδα, πιπεριά, φέτα, μαϊντανό και λίγη κρέμα γάλακτος

Τι σου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση στη διατροφική κουλτούρα των ανθρώπων?
Κουλτούρα σημαίνει πολιτισμός. Είναι σχήμα οξύμωρο να μιλάς για πολιτισμό όταν σκοτώνεις, μαγειρεύεις και τρως τον από κάτω σου στην τροφική αλυσίδα. Δηλαδή τον κόσμο όλο, τα ζώα, τις θάλασσες, τα ποτάμια, τα δάση και τα βουνά. Αυτό δεν είναι διατροφή, είναι διαστροφή
Είναι αλήθεια πως σήμερα το φαϊ έχει μετατραπεί από καθημερινή ανάγκη και απόλαυση σε μόδα και lifestyle χωρίς όμως να αξίζει ούτε διατροφικά, ούτε γευστικά

Τι μαγειρεύεις με μεγάλη επιτυχία?
Ό,τι φάω έξω και μου αρέσει είμαι ικανή να το ανασυνθέσω και να το μαγειρέψω. Με βοηθάνε οι εξωγήινοι γευστικοί μου κάλυκες

Ποιο είναι το αγαπημένο σου κρασί?
Προτιμώ να παραγγέλνω λευκό γιατί είναι πιο εύκολο να πετύχεις καλό λευκό σε λογική τιμή. Τελευταία είχα πάρει ένα ποτήρι μοσχοφίλερο και όταν ρώτησα, μου είπαν ότι το είχαν πάρει από το Οινότυπο στα Εξάρχεια. Θα περάσω να το επισκεφτώ, δεν χρειάζεται να είναι τυποποιημένο ένα κρασί για να αξίζει. Το καλύτερο κρασί όμως που έχω πιεί ήταν κόκκινο, γαλλικό, ακριβό και δεν θυμάμαι την ετικέτα (600 ευρώ τα 750ml)

Πες μας μερικά αλεπουδίσια λογάκια για το γάλα γαϊδάρας.
Η Κλεοπάτρα πολύ το εκτιμούσε και έκανε μπάνιο μέσα σε αυτό. Οι γαϊδάρες πάλι, μάλλον έναν εκνευρισμό θα τον είχαν με αυτή την συμπεριφορά της. Μα να έρχεται να σε αρμέγει ο άλλος, κάθε τρεις και λίγο, για να κάνει η Κλεοπάτρα το beaute της?
Το blog «γάλα γαϊδάρας» είναι μικρές γουλιές από το αφρόγαλα των ασήμαντων / σημαντικών πραγμάτων που μου κάνουν εντύπωση καθημερινά και θέλω να κρατήσω ή να μοιραστώ. Σαν ένα κουτί γεμάτο ποστ-ιτ, σημειώσεις, φωτογραφίες, σκέψεις…

Νιώθω πως αρχίζεις και προσαρμόζεσαι σιγά σιγά στον πλανήτη Γη, ή είναι ιδέα μου?
Ιδέα σου είναι. 
Νόμιζα ότι θα με ρώταγες για πιο κίνκυ πράγματα. Τζάμπα έβαλα την καλτσοδέτα στην ουρά 

Ποια γεύση, ή μυρωδιά σου θυμίζει το μητρικό σου πλανήτη?
Μεγάλωσα σε έναν πλανήτη-κουζίνα. Όλες οι μυρωδιές και οι γεύσεις που προέρχονται από μια εξαιρετικά ενεργή και χαρισματική κουζίνα, μου θυμίζουν τον πλανήτη μου.

Η φιλία των σκύλων

Κάθε φορά που πάω να πάρω το τρένο για τη δουλειά μου, περνάω μπροστά απο ένα βενζινάδικο στην Πατησίων. Εκεί είναι μόνιμα αραγμένοι δυό σκύλοι. Οι υπάλληλοι έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι σκύλοι είναι παλιοσειρά και τίποτα δεν τους κουνάει.
Ο πρώτος της δυάδας είναι ένας κόκκινος μακρύτριχος αλητάμπουρας και ο άλλος είναι ένας στραβοπόδης σκατόφατσας που κρατάει απο μπουλντόγκ. Την στήνουν εκεί που αρχίζει η άσφαλτος και με ύφος goodfellas εποπτεύουνε σαν αρχιμαφιόζοι τη λεωφόρο.

Μιά μέρα είδα τον σκατόφατσα να σταματάει ολόκληρη Πατησίων πάνω σε κεντρική διασταύρωση. Κοίταξα καλύτερα και κατάλαβα το γιατί. Δίπλα του περπάταγε κουτσαίνοντας ο αλητάμπουρας και αυτός του έδινε το χρόνο για να περάσει το δρόμο. Ο σκατόφατσας γαύγιζε στα αμάξια που κορνάρανε και κοιτούσε με ένα ύφος, σαν να έλεγε: «Τι θες ρε? Τι θες? Τραβάς κανα ζόρι?»

Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να φτιάξει λίγο το πόδι του και όλο αυτό το διάστημα ο σκατόφατσας πρόσεχε τον φίλο του πολύ. Σταματήσανε τα πολλά πέρα-δώθε και την βγάζανε στο βενζινάδικο. Καθόντουσαν δίπλα-δίπλα ρίχναν πλάγιες ματιές μπας και πετύχουν κανένα να τους στραβοκοιτάζει. Όταν θέλανε να παίξουν τσαμπουκά με κανέναν που τους μύριζε περίεργα, σηκωνόντουσαν και βάζαν μπρος το γαύγισμα. Ο αλητάμπουρας όμως κούτσαινε, δεν μπορούσε να ακολουθήσει και ξέμενε πίσω. Ο σκατόφατσας έριχνε μιά ματιά πίσω στο φίλο του, έριχνε και ένα τελευταίο γαύγισμα στον «εισβολέα» και επέστρεφε για να κάνει παρέα στον αλητάμπουρα.

Ηρθε ο χειμώνας και οι υπάλληλοι φορέσανε τα φουσκωτά μπουφάν της εταιρίας και βγαίναν έξω μόνο όταν έβλεπαν πελάτη. Οι σκύλοι μαζεύτηκαν λιγάκι και ψάχναν να βολευτούν στα πιό απάνεμα σημεία του βενζινάδικου. Μερικές βραδιές το κρύο ήταν πολύ χοντρό και καθως περνούσα βιαστικά, χωμένη στο μπουφάν και το κασκώλ μου, τους έβλεπα δίπλα-δίπλα να ξυλιάζουν. Μια τέτοια κρύα βραδιά είδα περνώντας οτι κάποιος απο το μαγαζί είχε φτιάξει πρόχειρα ένα μικρό σκυλόσπιτο. Ηταν φτιαγμένο απο χαρτόκουτο και για σκεπή είχε μιά μεταλλική πινακίδα που έγραφε “No Parking”. Μέσα στο No Parking - σκυλόσπιτο καθόταν ο κουτσός αλητάμπουρας. Ήταν όμως τόσο μικρό που έμοιαζε σαν να το φοράει. Ο φίλος του ο σκατόφατσας καθόταν εκει δίπλα και κάποιος του είχε φορέσει στους ώμους, σαν μπέρτα, ένα πατάκι αυτοκινήτου.

Την βγάλανε καθαρή κι εκείνον τον χειμώνα. Ήρθε η άνοιξη, το καλοκαίρι, το χλιαρό φθινόπωρο και πάλι ο χειμώνας. Ποτέ δεν τους είδα χώρια.

Τελευταία περνάω και βλέπω τον αλητάμπουρα μόνο του. Την ημέρα κάθεται μελαγχολικός και τα βράδια γαυγίζει στα αμάξια και πότε-πότε σε μένα που τον ρωτάω που είναι ο φίλος του.

Απλό μάθημα

Ένα το κρατούμενο

και το κρατάω

κοινός διαιρέτης

και σπάει στα δύο

προσθέτω εύκολα

μα δύσκολη η αφαίρεση

κάνω επαλήθευση

και πάλι λάθος

Τι λένε οι γάτες όταν λείπουμε

...
-So, what do you got there?
-Nothing, just biting my nails
-No. I mean, you have a human, right?
-Yeah, I’m no freelancing cat. Do you mean what kind of human?
-Yes, that.
-I got me a female.
-Never had one of that, tell me, how is she?
-Ermm, she is the caucasian type, tall like me, kinda soft, for a human I mean.
-Hairy enough?
-Hairy? No. That’s the hemale kind. She is hairy more like…you know, in a fluffier way.
-Oh, alright. Smelling nice?
-Yeah, I’m cool with that. She carries a soft powderish friendly scent, in a way, I guess… Oh, and she smokes! I hate that when she does it! But other than this, she is ok
-Yeah, I guess, she must be nice
-Not clean as a cat though.
-No human is. I wonder why they got their tongues. Such a waste…
-Yes and she bathes with water. What a waste of water.
-So, you are a human-loving cat
-You could say that. I have a tender caring loving relationship… and independent as well. No hidden cats, no strings attached, just free love.
-Some two-leg creatures are pretty cool
-She has very cold feet though
-Oh no!
-Oh yes! If I’ll send her to Antarctica we might stop the ice from melting
-That cold?
-It’s unbelievable. She could wake up a bear in winter with her feet.
-And how do you handle it?
-Always stay away from the feet, always. It’s the rule.
-You must really love her
-Yeah, she is alright.
-Cooking?
-Delivering mostly
-Mine too
-Yeah, nobody’s cooking these days. Only on television.
-Oh, oh, arrrgg…
-What? What?
-Nothing, I was stretching. My tail is killing me. Maybe I slept on it last night.
-I know that pain. Isn’t it like a kick in the balls and bucket of water splashed all over you kinda feeling?
-I don’t know what you are talking about. It’s more like a pain in the tail, tail-pain…
-Well…
-Oh, oh…
-That tail again?
-No. We must hang up now. I think my human is back and he doesn’t know that I can use the phone.
-Oh, I see, ok then…
-Thanks for calling… and making such a long-distance call from Greece
-Oh, my pleasure. Nice meeting you
-Me too. Bye-bye now!
-Bye!


Ποιόν να πάρω τώρα ρε γμτ? Να πάρω Ισπανία? Τι ώρα έχει πάει?

-Hola! ¿Hay un gato allí?
-¿como?

Προσοχή είναι κολλητικό!!!

Διαβάζοντας το μπλογκ του Petri (Crayon Physics) έπεσα πάνω σε ένα ποστ, στο οποίο πανηγύριζε για την πολυαναμενόμενη έκδοση του “World of Goo”. Όταν κάποιος που κάνει καταπληκτικά πράγματα περιμένει κάτι πως και πως σημαίνει ότι πρέπει να δώσεις σημασία. Είδα λοιπόν το τρέηλερ του παιχνιδιού και δεν πίστευα στα μάτια μου. Κατέβασα αμέσως το demo (είναι δωρεάν όλο το 1^ο κεφάλαιο) και γυρω στις 2μιση το βράδυ, έβγαλα την τελευταία πίστα στην κυριολεξία πετώντας πάνω από το παιχνίδι. Δεν θα πω περισσότερα για αυτό, είναι κάτι που θα μείνει ανάμεσα στα goo balls και σε μένα.

Σύμφωνα με τους δημιουργούς του (Ron Carmel & Kyle Gabler) το World of Goo είναι ένα puzzle / construction game, βασισμένο στους νόμους της φυσικής. Εκατομμύρια goo-μπαλάκια ζούνε στον πανέμορφο κόσμο των goo μη γνωρίζοντας ότι είναι σε ένα παιχνίδι, ή ότι είναι εξαιρετικά νόστιμα.

Το World of Goo συνδυάζει απίστευτη φαντασία, ένα τρελό χιούμορ, αισθητική αλα Tim Burton, γρήγορη σκέψη, μηχανική, καταπληκτικό animation, πολύ καλό σαουντρακ και πολύ πετυχημένα εφέ.

Δεν είναι τυχαίο ότι έχει πάρει πολλά βραβεία (Design Innovation Award και το Technical Excellence Award στο INDEPENDENT GAMES FESTIVAL) και έχει συγκεντρώσει αποθεωτικές κριτικές.

Ακόμα και αν είστε σαν κι εμένα που δεν κολλάω με παιχνίδια στον υπολογιστή, ετοιμαστείτε για να κολλήσετε με τα goo.

Σκέτη μαγεία

Όλοι όσοι ζωγραφίζαμε από παιδιά έχουμε φανταστεί τις ζωγραφιές μας να ζωντανεύουν και να κινούνται πάνω στο χαρτί. Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι αυτό γίνεται…?

Πρόκειται για το Crayon Physics που πολύ σύντομα βγαίνει στην Delux έκδοση. Το Crayon Physics είναι ένα 2D mind-puzzle game στο όποιο τα σχήματα που ζωγραφίζουμε ως δια μαγείας ακολουθούν τους νόμους της φυσικής. Το τετράγωνο που θα ζωγραφίσεις στον αέρα θα πέσει λόγω βαρύτητας. Η μπάλα θα κυλίσει κτλ. Ο στόχος του παιχνιδιού είναι πολύ απλός. Πρέπει να κάνουμε μια μπάλα να κυλίσει μέχρι να ακουμπήσει ένα αστέρι. Μπορεί να ακούγεται πολύ απλό αλλά πρέπει να βάλεις όλη την εφευρετικότητα σου για να βγαλεις τις πίστες και μπορεί να κολλήσεις άσχημα .

Μέχρι να έρθει στα χέρια μας η Delux έκδοση μπορούμε να παίξουμε με την πρώτη version του παιχνιδιού. Το κατά κάποιο τρόπο demο του Crayon Physics.

Θες να το δεις με τα ματια σου?

Δεν είναι ανάγκη να έχεις οθόνη - touch pad ή wacom digitizer για να ζωγραφίσεις. Μπορείς να το κάνεις χρησιμοποιώντας απλά το ποντίκι

Το Crayon Physics μπορείς να το κατεβάσεις από εδω

Περισσότερες πληροφορίες, εδώ κι εδώ

Σημαντικοί Άνθρωποι

Σημαντικός άνθρωπος δεν είναι απλά αυτός

που αν φύγει για λίγο, θα σου λείψει.

Σημαντικοί άνθρωποι στην ζωή μας

είναι αυτοί που όταν τους γνωρίσεις,

θα νιώσεις οτι σου έλειπαν

μια ολόκληρη ζωή.

και δεν είναι πολλοί

δυο-τρεις

ίσως τέσσερεις

αν είσαι στα αλήθεια τυχερός

είπε ο πρίγκιπας

που σιγά-σιγά μάθαινε τη ζωή

και έσβησε τα αστέρια

για να κοιμηθεί

Η ανασκαφή μιας καρδιάς

Εδώ και δυο χρόνια κάθε μέρα κάνω μια διαδρομή με τα πόδια για να πάω στη δουλειά μου. Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα άλλο από μια σειρά οικοπέδων που είχαν καταληφθεί απο αγριόχορτα, παπαρούνες και μερικές αγριοσυκιές. Σιγά-σιγά έστησαν τις ταμπέλες οι εργολάβοι. Ξήλωσαν τα λουλούδια και φέρανε τους γερανούς. Πολύ σύντομα, πίσω από τους φράχτες από ελενίτ σηκώθηκαν τα καλούπια για τους ορόφους και δεν υπήρχε πια τίποτα ενδιαφέρον να κοιτάζω καθώς περπατούσα. Ένα-ένα τα οικόπεδα έβρισκαν κάποιον για να τα αξιοποιήσει. Ένα τεράστιο πολυκατάστημα με διώροφο παρκινγκ, μια αντιπροσωπεία ακριβών αυτοκινήτων, ένας μικρός γυάλινος ουρανοξύστης για γραφεία. Μόνο ένα οικόπεδο είχε μείνει. Μια μέρα είδα κι εκεί μπουλντόζες. Σκάβανε βαθιά. Αυτό είχα μάθει τώρα πιά πως σημαίνει ότι ετοιμάζανε μεγάλο κτίριο.

Ξαφνικά οι εργασίες σταμάτησαν. Τα μεγάλα μηχανήματα απομακρύνθηκαν. Την άλλη μέρα μια ομάδα δέκα εργατών δούλευε με τα χέρια και απομάκρυνε σιγά το χώμα. Αυτό ήταν περίεργο. Δεν φτιάχνονται έτσι τα θεμέλια, σκέφτηκα. Οι εργάτες δούλευαν προσεκτικά, μερικοί με μικρά σκουπάκια, υπο την εποπτεία κάποιου με λευκό ψάθινο καπέλο. Είχε αρχίσει να φαίνεται η βάση ενός αρχαίου πέτρινου κτίσματος, μια πέτρινη κολώνα και το μέρος ενός τείχους με μεγάλο πάχος. Αυτό ήταν πολύ ασυνήθιστο. Το σημείο είναι πάνω από 12 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Τι να ήταν άραγε, αναρωτήθηκα.

Κάθε μέρα περνούσα και έριχνα κλεφτές ματιές, αλλά οι εργασίες προχωρούσαν βασανιστικά αργά. Οι εργάτες πάντως είχαν βολευτεί. Στον ίδιο χρόνο που οι άλλοι οικοδόμοι διπλά τους χτίζαν έναν όροφο, αυτοί έβγαζαν το πολύ ένα κυβικό μέτρο χώμα από την ανασκαφή. Σκέφτηκα ότι ίσως να καλοπληρώνονται κιόλας. Βδομάδα με τη βδομάδα, οι εργάτες ελαττώνονταν, ώσπου δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί. Η ανασκαφή έχασκε, ανοιχτή στον καιρό, περιστοιχισμένη από λόφους χώμα που δεν είχαν απομακρυνθεί από το οικόπεδο.

Ύστερα από λίγο, πάνω στους λόφους φύτρωσαν αγριόχορτα, ψηλά και πυκνά και με εμπόδιζαν να δω. Όχι πως υπήρχε καμία εξέλιξη. Έτσι ξέχασα κι εγώ την ανασκαφή και συνέχισα να περπατάω κάθε μέρα εκεί χωρίς να κοιτάω.

Προχθές λίγο πριν φτάσω κοντά στο σημείο, ένα κουρνιαχτό σηκώθηκε. Σκόνη πολλή, ψηλά στον αέρα, στα μάτια μου, παντού. Σκέφτηκα πως θα σήκωσε αέρα προς τα εκεί και ετοιμάστηκα για να διασχίσω την «αμμοθύελλα». Κοίταξα δεξιά και τότε το είδα. Μια μπουλντόζα έσερνε το χώμα πίσω, σκεπάζοντας την ανασκαφή. Μου ήρθε να σηκώσω το χέρι και να φωνάξω να σταματήσουν. Είχα δει να αποκαλύπτονται αυτές οι πέτρες με τόση προσπάθεια, που ξαφνικά ένιωσα ότι κάποιο λάθος γίνεται. Στεκόμουνα στη μέση του κουρνιαχτού με το πρόσωπο μου μισοχωμένο μέσα στην μπλούζα. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει με την λεπτή σκόνη που απομάκρυναν με τόση προσοχή από τις πέτρες οι εργάτες. Τώρα κοιτούσα το μηχάνημα να ισιώνει το χώμα.

Προχώρησα για την δουλειά μου.

Μετά κατάλαβα. Αυτό το κτίσμα τελικά δεν είχε καμία αξία. Άρχισα να σκέφτομαι και να γελάω με τον εαυτό μου που η πρώτη αντίδραση μου ήταν να τους σταματήσω.

Κι ύστερα κοκκάλωσα εκεί στο δρόμο.

Υπάρχουν άνθρωποι, που τους βρίσκεις εκεί που δεν τους περιμένεις. Στέκουν κρυμμένοι και μόνο η τύχη ίσως σε κάνει να τους δεις. Κι εκεί που άλλα κοίταζες, κι άλλα σχεδίαζες, κι άλλα υπολόγιζες, να’σου σκοντάφτεις πάνω τους. Αλλάζουν τα όνειρα, αλλάζουν τα σχέδια και πέφτεις με τα μούτρα. Σιγά-σιγά καθαρίζεις το χώμα, αφιερώνεις τον χρόνο σου για να τους ανακαλύψεις, με ενθουσιασμό και υπομονή. Κάνεις τα πάντα προσεκτικά κι ευγενικά. Κοιμάσαι και γελάς, ξυπνάς και ονειρεύεσαι το μέλλον.

Μια μέρα έρχεται όμως και αρχίζεις να μαθαίνεις και να καταλαβαίνεις περισσότερα. Αυτό που βρήκες, δεν ήταν αυτό που νόμιζες. Ελεύθερη πτώση. Και είναι αυτή η ανασκαφή σαν την καρδιά σου, ένα οικόπεδο με μια τρύπα ανοιχτή. Αφήνεις τότε την πληγή να χάσκει, στον καιρό και στην βροχή.

Μια μέρα θα φωνάξεις το βαρύ μηχάνημα της λογικής, να κλείσει την τρύπα και να ισιώσει το χώμα

…γιατί αυτό το οικόπεδο, η καρδιά σου, έχει μεγαλύτερη αξία από αυτό που τυχαία πάνω του σκόνταψες

Μέσατζ

Όσο οι αδυναμίες γίνονται κατακτητές και παρηγοριά μας

κι όσο οι άνθρωποι που αγαπάμε γίνονται η πιό μεγάλη αδυναμία μας

κι όσο ο χρόνος γίνεται πιο ακριβός και μείς πιο φτηνοί

γίνομαι λίγο πιο μεγάλη και λίγο πιο παιδί,

λίγο πιο ηλίθια και λίγο πιό σοφή,

λίγο πιό ευγνώμων και λίγο πιό ανυπόμονη.

Προχωράει η ζωή σε μια ελλειπτική τροχιά, που μοιάζει να επαναλαμβάνεται αλλα και πάλι όχι. Κινείται αλλά μένει ίδια. Τα πάντα έχουν σημασία και τίποτα τελικά δεν είναι σημαντικό. Το σύμπαν είναι ελλιπές κι εγώ αισθάνομαι σαν άγιος που αμαρτάνει ή μάλλον χειρότερα σαν διάβολος που κάνει συνέχεια το καλό.

Χωρίζομαι στα δύο.

Σαν να χωρίζομαι στη μέση όπως το όνομα μου. Υπάρχει ένα ‘αν’ και ένα ‘να’. Το πρώτο μισό γίνεται ερώτημα και μπαίνει μπροστά απο τις σκέψεις και με βασανίζει. Και το δέυτερο μισό κολλάει και ψάχνει για αποδείξεις, δείχνει, κοιτάει για επιχειρήματα, ψάχνει να βρει προθέσεις.

Κι εγώ βρισκομαι ανάμεσα στο ‘αν’ και το ‘να’, σε ένα τεράστιο κενό και ψάχνω να βρω μια κόλλα που να κολλάει τις συλλαβές κι εμένα.