Καλοκαίρι στην αλάνα

Αλεξανδρούπολη
Καλοκαίρι και περπατάω με βήμα γρήγορο μέσα στο απομεσήμερο για να φτάσω στο μακρινό ψιλικατζίδικο που μένει ανοιχτό τέτοια ώρα. Ο κόσμος κοιμάται, ο κόσμος κοιμάται, το βάζω στο replay και παίζει μέσα στο μυαλό μου, πότε να το λέει σαν μάλωμα η μάνα μου και πότε σαν φυσική διαπίστωση. Οι κουρτίνες χορεύουν στην παραμικρή αύρα και κρυφοβγαίνουν από τα ανοιχτά παράθυρα. Μέσα κοιμούνται τον ημιεπίσημο μεσημεριανό τους ύπνο πάνω σε μπαουλοντίβανα στην κουζίνα και στα δροσερά πίσω δωμάτια. Κάποιος στριφογυρίζει στο μαξιλάρι του όταν ακούει τα φλάπα-φλούπα από τα πλαστικά γαλάζια πέδιλα. Το πόδι ιδρώνει και γλιστραει μέσα στο παπούτσι. Πώς σκεφτήκαν να κάνουν πλαστικό παπούτσι για το καλοκαίρι? Από τα κενά περνάει η σκόνη και ζωγραφίζει με βρομιά τριγωνακια σαν σεμεδάκι στα πόδια μου. Στο ψιλικατζίδικο χώνομαι μέχρι την μέση του ψυγείου για να βρω τη γρανίτα πορτοκάλι στην τρίγωνη συσκευασία. Δεν είναι ο,τι καλύτερο αλλα είναι αυτό που αντεχει το χαρτζιλίκι μου. Το απολαμβάνω με την ιεροτελεστία που αρμόζει σε γκουρμέ επιδόρπιο. Τίποτα δεν μπορει να σταματήσει αυτή την υπέροχη τρισδιάστατη φαντασία των παιδιών.

Στις πέντε ραντεβού στην μικρη πλατεία για ανταλλαγή μικυ-μάους. Το καλοκαίρι η ανταλλαγή παίρνει διαστάσεις μανιάς μια που έχω όλο το χρόνο να τα διαβάσω και πάντα ξεμένω.

Θεσσαλονίκη

Το καλοκαίρι μυρίζει λαδερά και γεμιστά και καρπούζι στο ψυγείο. Αρωμα απο αντιλιακό και πικρό λάστιχο απο την υποβρύχια μάσκα. Καλοκαίρι με χρώματα πορτοκαλιά και κίτρινα στις μπλούζες με τις ντίσκο στάμπες και τα σατέν κόκκινα σορτσάκια. Ώρες να χαζεύω το μωσαϊκό και να φαντάζομαι τις πέτρες να φτιαχνουν σχήματα.

Ραντεβού για παιχνίδι στους δρόμους και τις αλάνες. Σκαρφάλωμα πάνω σε μαντρα απο τσιμεντόλιθους. Δείχνουμε τις καινούργιες γρατζουνιές που κερδίσαμε στο χθεσινοβραδυνό παιχνίδι. Κοιτάμε τα τραύματα σαν στρατιώτες που ελπίζουν σε παράσημα ανδρείας ή έστω σε παράσημα βλακείας. Τα αγοράκια κρυφά μέσα τους εύχονται να τους μείνουν ουλές, αλλά αγνοούν όλες οι ουλές θα πνιγούν σε μια ζούγκλα τρίχας που έπεται μόλις στρίψουν τη γωνία της εφηβείας τους.

Τα κοριτσάκια παίζουν λάστιχο και οι πρωταθλήτριες τινάζουν το πόδι τους σε ύψος που θα ζήλευαν και οι καρατέκα στις βιντεοκασέτες. Εγώ που δεν χαίρω - από μικρό παιδί - τέτοιας ευλυγισίας προτιμώ να χρησιμοποιώ το λάστιχο για να παίζω το ζιγκ-ζαγκ-ζονγκ. Φαντάζομαι ότι το μπλεγμένο λάστιχο - που πρέπει μέσα του να ελιχθω - είναι λέήζερ-συναργερμός που προστατεύει ένα πράσινο σμαράγδι ή μήπως ένα μωβ? Ειμαι ακόμα και σήμερα άσχετη στα σπάνια και ακριβά πετράδια.
Τελείως απρόσμενα δέχομαι πρόσκληση για τσάι. Αυτό στον κόσμο των παιδιών –θηλυκου γένους – σημαίνει εως και κοινωνική άνοδο. Απορώ με την πρόκληση γιατί δεν ανήκω στην θρησκευτική σέχτα αυτών που παίζουν λάστιχο. Ίσως να φαντάζει εξωτικό το ότι έρχομαι από άλλη πόλη, ίσως να βαρέθηκαν η μία την άλλη και θέλουν νέο αίμα. Το τσάι ήταν νεροκακάο σερβιρισμένο σε αμφίβολης καθαριότητας παιδικό σετ τσαγιού.
-Ποιοι σου αρέσουν οι A-ha ή οι Duran-Duran? με ρωτάει η οικοδεσποινα.
-Κανείς…
-Δεν μπορει να μην σου αρεσει πιο πολύ καποιος από τους δυο…
Η ερώτηση δείχνει να αποτελεί περισσότερο ένα είδος μύησης παρά άνοιγμα συζήτησης γιατι τελικά η κουβέντα θα καταλήξει αντι για την μουσική στα μαλλιά τους. Απάντησα ότι προτιμώ ένα από τα δύο, στην τύχη. Κάποιες χάρηκαν, κάποιες διαφώνησαν μαζί μου. Δεν είχα επιχείρημα ούτε για τις μεν ούτε για τις δε. Βαρέθηκα θανάσιμα εκείνο το απόγευμα. Εδωσα στο νεροκακάο άλλη μια ευκαιρία, σε ένα άλλο σπίτι, μα τελικά το πήρα απόφαση και επέστρεψα μόνιμα στην αλάνα…