Μπηκαμε σε μια παμπ που μυριζε μπυρα, οπως κάθε ακάπνιστο μαγαζί.
Ο πορτιερης στη παμπ, μεγαλος και μαυρος ζήτησε να κοιταξει τις τσαντες μας. Ειδε τα σληπινγκ-μπαγκ.
-Κοιμομαστε στο παρκο.
-Στο παρκο?
Στο σπίτι στην Old Street μας περίμενε η Γιοντασε. Θα μεναμε στο δωμάτιο της και οι 4 μια που αυτη θα ελειπε για συναυλίες απο την επόμενη βραδιά. Αφήσαμε τα βαριά πράγματα και πήραμε το λεωφορείο του-φορτυ-θρι του γουντ-γκρην, και δωστου πάλι σε καθε σταση να μας θυμιζει οτι ειμαστε στο του-φορτυ-θρι του γουντ-γκρην. 243 ανακοινωσεις μετά φτάσαμε στη συνοικια της Ενφιλντ οπου μας περίμενε η Στέλα η ες-τρέλα, ενα χαρούμενο γλυκό παιδί με μια φωνή που μου θύμιζε δικούς μου ανθρώπους. Ανεβήκαμε στο σπίτι, που ήταν στ'αλήθεια ενα όμορφο σπιτικό. Εκει έμενε και ο Ηλίας που δουλευει σαν ηχολήπτης, προφανώς καταξιωμένος αν κρίνουμε απο το καδρο που του ειχαν απονειμει για τους 1.200.000 δίσκους των Kaiser Chiefs. Το βράδυ λιωσαμε οι 2 στο φουτον του σαλονιου και οι 2 σε ενα κρεβάτι μέσα.
Το πρωϊ ξαμοληθήκαμε για ψώνια, καφέδες, ποτά, συναντήσαμε και τη Κορίνα που εγινε η 5η της τετράδας και το βράδυ βγηκαμε για να ακουσουμε μουσική.
Οι μέρες περάσαν καπως έτσι... εισπνεύσαμε το underground σε όλα τα χρώματα των γραμμών του, περπατήσαμε, κυλίσαμε πάνω στις αυτόματες σκάλες, σκαρφαλώσαμε στις απλές σκαλες, αναρωτηθήκαμε πώς μετακινούνται οι ανάπηροι στο Λονδίνο (πάντως όχι με tube), κοιτάξαμε τις κάμερες και αυτες μας κοιτάξαν κατα χιλιάδες, διασχίσαμε τους δρόμους ξεχνώντας που και που να κοιτάζουμε απο τη σωστή πλευρά και θαυμάσαμε τα καταπράσινα πάρκα στα οποία επιτρέπεται να πατήσεις/ξαπλώσεις/κοιμηθεις στο γκαζόν.
Στις εφημερίδες τα πρωτοσελιδα γραφαν για τη συντριβή του αεροπλάνου και για μια γυναίκα που γέννησε μέσα στον underground. Ελάχιστα πράγματα έβλεπες που θύμιζαν οτι η Ευρώπη έχει εκλογές. Πίσω στο σπίτι στην Old Street ενα διαφημιστικό φυλλάδιο του Χριστιανικού κομματος της Αγγλίας έλεγε "Ανησυχεις για την ανοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη? Βοηθησε μας για μην γίνει πραγματικότητα".
Κοιτα να δεις... οι χριστιανοι εδώ ειναι ενάντια στην ακροδεξια...
Το Λονδίνο ειναι μια πολυχρωμη πολυεθνική μητρόπολη. Ειναι δύσκολο να βρεις αγγλο λονδρέζο. Ο Ρομπερτ που είχε το μαγαζί στο west ham γεννήθηκε στο Λονδίνο αλλα ήταν απο την Τζαμάικα. Αυτός ο αχταρμάς φυλών και εθνών με εκανε να αισθανομαι οτι δεν ειμαι ξένη γιατι ολοι στο Λονδίνο ειναι ξένοι.
Ο Ρέζα, ο συγκάτοικος της Γιοντάσε, ειναι απο το Ιράν. Καποια στιγμή σκέφτηκα πως θα ηταν αν αντι για το Λονδίνο διάλεγε να μεινει στην Αθήνα. Εδω οι μετανάστες δεν δουλευουν σε αρχιτεκτονικα γραφεία αλλα σε οικοδομές και το κρατος τους αντιμετωπίζει σαν παράσιτα. Μετα το live στο Buffalo Bar η Γιοντάσε μας έγραψε οτι ο Ρεζα την ξύπνησε το πρωί βάζοντας στο στερεοφωνικό το scooter boy των Berlin Brides. Αυτος μαλλον ειναι ο πρώτος Ιρανός φαν της μπάντας.
Το Λονδίνο και οι κάμερες.
Ειναι απίστευτο πόσες πολλές κάμερες υπάρχουν... και δεν εννοώ μόνο αυτες που ειναι πάνω σε κολώνες, τοιχους, γωνίες, σκάλες και στον underground. Μπήκαμε το βράδυ σε ένα μινι-μαρκετ, σαν αυτα που πετυχαινεις εδω σε παραθαλασσια μέρη, δηλαδή ένα μινι-μαρκετ που εχει τα πάντα. Δεν πρέπει να ηταν πάνω απο 30τμ και εκτός απο τις 4 κάμερες, μας παρακολουθούσαν σε κάθε κίνηση μας και 4 ακροβολισμένοι πακιστανοί.
Στο club Heaven που ειχε το live αυτη η σαχλή η Little Boots, μας ψαξαν τις τσαντες ενδελεχώς και μας κάνανε σωματικό έλεγχο (πασπατεμα). Βγαινοντας απο το μαγαζι πήγα να πάρω την μηχανη, εδωσα το χαρτακι με το νουμερο και επειδη δεν την εβρισκε ο ανεγκεφαλος φουσκωτος, εσκυψα για να κοιταξω κι εγω. Η αντίδραση του 200 κιλών πατσα-παπαρίδη μαλάκα άγγλου ήταν να με σπρώξει λες και πήγα να του πάρω το κόκκαλο. Αν δεν λυπόμουν τον εξοπλισμό μου θα του τον εφερνα στο κεφάλι. Εντάξει, δεν θα το έκανα, αλλα το φαντάστηκα σε replay 2-3 φορές. Σε ενα αλλο club παλι μας καναν φύλλο και φτερό, αυτοι μάλιστα ειχαν και ανιχνευτες μετάλλων αλλα τουλάχιστον δεν μας είχαν σαν γίδια σε μαντρί.
Αυτο το "γίδι σε μαντρι" το αισθανεσαι και στον underground. Αν δεν προσεξεις, μπορει να σε πατήσει ολόκληρο κοπάδι Λονδρεζων που τρεχει για να προλάβει το συρμό. Αυτη η βιασυνη ειναι μαλλον ανακλαστική γιατί τρενο περναει καθε 1 λεπτό. Ευτυχως βεβαια που περναει τοσο συχνα, γιατι οι περισσότερες πλατφόρμες ειναι τοσο μικρές που αν αργούσε, θα εβλεπες τον κοσμο να τρεχει πανω κατω στα τουνελ.
Πανω στους δρόμους τα πάντα ειναι ηρεμα και τοσο γραφικά, τα σπίτια, οι τηλεφωνικοι θάλαμοι, τα σκιουράκια στα πάρκα... και απο κάτω οι Λονδρέζοι τρέχουν σαν αρουραίοι με μια γατα απο πίσω τους.
Θα μπορουσα να γραψω κι αλλα - ισως το κάνω- αλλα όχι τώρα
Κλείνοντας, θελω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τα 3 κορίτσια που μας φιλοξένησαν
(με σειρα φιλοξενίας)
Στελλα, Γιοντασε, Σωζήτα
και την 5η της παρέας Κορίνα
καθώς και όσους γνωρισα στο Λονδίνο
Ηλιας, Ρεζα, Τομπυ, Robert, Alessandra, James, Justin, Felix, Stef, Marissa, Γιαννης, Στελιος, Στελλα, Αθηνα, Αδωνης, Ξαδελφος Ονούφριος
(καποιους θα ξεχναω σιγουρα)
και βέβαια την Μαριλένα, την Νατάσσα και την Έλενα για αυτη την τρελή εβδομάδα στο Λονδίνο
1 σχόλιο:
ti wraia,ti wraia!!!!
Δημοσίευση σχολίου