Το τηλεφώνημα της Τσικνοπέμπτης

Χθες το βράδυ απαρνήθηκα το ντοκυμαντερ του Velvet Bus Tour που παίχτηκε στο Μικρόκοσμο και ο δρομος με έφερε στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, λίγο πριν καταλήξω στο σπίτι.
Η λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά ήταν οτι δεν ηταν μια απλή Πέμπτη αλλα η Τσικνοπέμπτη.
Στο μαγαζι, που λειτουργει και σαν εστιατόριο και ντελιβεράδικο, γινόταν λαϊκό προσκύνημα στα κάρβουνα. Ο κόσμος ήταν παντου και κοιτουσε τα κρέατα, περιμένε ή πλήρωνε. Ηταν αδυνατο να καταλαβεις ποια ήταν η σειρά για παραγγελία και ποιά για παραλαβή. Ημουν ετοιμη να το βαλω στα πόδια, όταν ξαφνικά ανοιξε το πληθος στα δυο – οπως η Ερυθρα θαλασσα μπροστα στον Μωυσή – και βρεθηκα κατα μετωπο με την ταμία. Δεν καταλαβα πως εγινε αυτο και ημουν τελειως απροετοιμαστη στο τι θα παραγγείλω.

Την ωρα που επαιρνα τα ρεστα χτυπησε το κινητο μου. Ηταν ο μπαμπας μου. Ανησυχησα και σαστισα γιατι δεν συνηθίζει να με παίρνει τηλέφωνο και πάντα το τηλεφώνημα γινεται απο το σταθερο. Κρατουσα τα χαρτονομισματα, τα ψιλά, τα γαντια, τα ακουστικα απο το mp3 player, την αποδειξη και το κινητο. Δεν προλαβα να σηκωσω το τηλεφωνο. Τακτοποιω τα πραγματα σε τσεπες, χερια, ποδια και αφτια και οταν σηκωνω το κεφαλι βλεπω οτι ειμαι στην ουρά. Ισως μαλιστα να ειναι και η σωστη ουρα. Το τηλέφωνο ξαναχτυπάει – ο μπαμπας παλι – και αυτη τη φορα το προλαβαινω
-Ναι....?
-Ελα, τι κανεις?
-Καλά ειμαι...
Πιατα με κοντοσουβλι περνανε πανω απο το κεφάλι μου. Οι υπαλληλοι φωναζουν δυνατα τις παραγγελίες. Ο κόσμος που τρωει κανει φασαρία και οι ανθρωποι στην ουρα μιλανε και περιμενουν ανυπόμονα. Η γραμμή ειναι χαλια και κανει διακοπές.
-Δεν σε ακούω καλά, λεει ο μπαμπας μου
-Ναι, ουτε κι εγωωωω. Εγινε κατι?
-Πηρα για...μπακ-μπακ...(κενο)... μου ειπε... και... ετσι...(μια μεριδα παϊδάκιαααα) ε... μπικ-μπικ-μπικ.
Η αγωνία μου στο κατακόρυφο. Φευγω απο την ουρα και προσπαθω να πιασω καλυτερο σημα.
-Δεν σε ακουω ρε μπαμπα, κανει διακοπες.
-Ουτε κι εγω σε ακούω
Χωρις να το καλάβω εχω βρεθει πανω απο το κεφάλι κάποιου που καταβροχθίζει ενα ψαρονέφρι. Ασυναισθητα εχω καρφωθει και κοιταω υπνωτισμένη το κρεάς του. Το καταλαβαίνω όταν σηκώνει το κεφάλι του και με κοιταει με απορία. Κανω επιτοπια μεταβολή.
-Ελα ρε μπαμπα, εγινε τιποτα?
-Κατσε να σου δωσω τη μανα σου.
Χιλιάδες ανησυχητικά πράγματα περνάνε απο το μυαλό μου μεχρι να αλλάξει χερια το τηλέφωνο.
-Ελα βρε παιδι μου
-Ελα μαμα, τι έγινε?
-Δεν σε ακουω καλα. Πολλη φασαρια εχει.
-Ναι κι εγω δεν σε ακουω καλα.
-Ξέρεις που ειμαι?
Περιμενω με φοβο να ακουσω «ειμαι στο νοσοκομειο» ή «πεθανε ο τάδε»
-Ειμαι στην τουαλέτα!
-Στην τουαλέταααα?
Εχω βρεθει πάλι χωρις να το καταλαβω πάλι πίσω στην ουρά. Θέλω να ρωτησω ‘τι κανεις στην τουαλέτα’ αλλα ο κοσμος γυρω μου ήδη με κοιτάει και σκύβω το κεφάλι. Το μυαλό μου συνεχίζει να κινειται σε ανησυχητικά σενάρια, όταν ακούω τη μανα μου να λέει:
-Ναι, χαχα ειμαι στην τουαλέτα. Αυτος ο αθεοφοβος ο μπαμπας σου μου εδωσε το τηλέφωνο ενω ημουν στην τουαλέτα
-Μα γιατι με πήρατε?
-Δεν μπορουμε να σε παίρνουμε τηλέφωνο, θες να μας πεις?
-Οχι, δεν λεω αυτο... εννοω, εγινε κατι? Με πηρε ο μπαμπας απο το κινητο και...
-Πολλη φασαρία εχει. Εξω είσαι πάλι?
-Ναι έξω ειμαι
-Ολο έξω είσαι. Ποτέ δεν πας σπιτι σου.
-Τι?
-Συνέχεια έξω εισαι. Ολο τριγυρνάς
-Στο σουβλατζιδικο ειμαι ρε μανα!
-και θα πας σπιτι μετα?
-Ε, ναι... σπίτι θα πάω. Δεν εγινε κατι δηλαδή?
-Οχι, ετσι πηραμε να δουμε τι κάνεις.
-Καλά ειμαι.
-Δεν παιρνεις ποτε κι εσυ βρε παιδι μου
-Εεε...
-Να μαθουμε αμα εισαι καλά. Αυτό θέλουμε. Να προσέχεις εκει εξω που εισαι. Η Παναγια να σε βοηθάει (ηχος απο καζανάκι)
Ακουω στο βαθος τη φωνη του μπαμπα να λεει κατι που δεν ακουω καλά.
-Ο μπαμπας σου, λεει οτι ακόμα δεν του έφερες ένα γαμπρο.
Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας δεν εχει υπάρξει ποτέ ακατάλληλη στιγμή για τους γονεις για να ανοιξουν συζητηση για την αποκατάσταση του παιδιού τους.
-Γαμπρο θελει?
-Ναι, χαχα, γαμπρο θελει...
-Αμα θελει, να του παραγγείλω ένα.
-Τι ειπες Γιαννη? Αλβανό? Αλβανό λεει θέλει.
-...(εχουνε κεφάκια)...
-Οχι, αλβανο, εγω λεω να του φέρεις μαυρο. Καλύτερα μαυρο...
-Ο,τι προτιμαει θα του φέρω.
-Για τον μπαμπα σου θα τον φέρεις? Γιαννη, για σενα λεει θα τον φερει.... Χαχαχα. Οχι, ο μπαμπας σου δεν θελει γαμπρο για τον εαυτο του. Για σενα το λέει.
-Επειδη λεμε βλακείες τόση ώρα και δεν ειναι καλή η γραμμή, μήπως να το κλείναμε τωρα?
-Καλά παιδι μου, να προσέχεις που εισαι συνέχεια έξω
-Ναι, ναι, ναι...

Κλείνω το τηλέφωνο και περιμένω, περιμενω, περιμένω, περιμένω για να ζητήσω την παραγγελια μου επιτέλους. Ενας γερος απο πίσω πετιέται για να μου φαει τη σειρα. Τον αγριοκοιτάζω – ισως υπερβολικά - και λουφάζει στη θέση του τρομαγμένος.

Απίστευτοι οι γονείς...