Η φωτογραφία

Άνοιξα τη φωτογραφία. Όταν την ανοίγεις σε πιάνει κάτι, δεν ξέρεις τι. Στην αρχή νομίζεις οτι είναι η στάση του πυροσβέστη που κοιτάει προς τα κάτω. Στάση θλιμμένη, δεν είναι αυτό ομως. Απλά κοιτάει κάτι. Μετά σκέφτεσαι πως ειναι η δραματική γωνία απο πάνω και κάπως διαγωνια. Το ματι μελετάει τις λεπτομέρειες, γλιστραει στον τοίχο που έχει μαυρίσει. Πολλή κάπνα σκέφτεσαι. Μαυρίλα που βγάζουν τα χαρτιά, τα πλαστικά, όλα τα ασήμαντα αντικείμενα που πλαισιώνουν τη ζωή ενος γραφείου. Κι όπως κοιτάς και ξεχνιέσαι, ξαφνικά το μάτι κολλάει στα εκρου γοβάκια που εξέχουν απο τα κάγκελα του διπλανού μπαλκονιού. Μοιαζουν να ειναι μόνα τους, μα τα φοράνε δυο πόδια μαυρισμένα απο την κάπνα. Υστερα προσέχεις το κόκκινο φορεμα να διακρίνεται αναμεσα απο τις σιδερένιες γοργόνες που διακοσμούν τα κάγκελα αυτου του θανάτου. Για μια στιγμη δεν μπορεις να πιστεψεις πως βλέπεις έναν άνθρωπο νεκρό. Ισως να ξαπλωσε για να ξαποστάσει, να βρει την ανάσα της, αλλα σύντομα παραδέχεσαι την αλήθεια, οτι αυτή η γυναίκα δεν θα πάρει άλλη ανάσα. Στέκει μαζεμένη σε εμβρυακή στάση, όπως οι τελευταίοι κάτοικοι της Πομπήιας, ανέπαφη και ακίνητη, τόσο νεκρή όσο ζωντανή. Κολλάω στα γοβάκια, την σκέφτομαι να τα φοράει το πρωϊ, ανέμελα, χωρίς να ξέρει τίποτα. Αναρωτιεμαι αν της αρέσανε ή αν τα αγόρασε έτσι γιατι τα βρήκε σε ευκαιρία, περπατώντας στα μαγαζιά με κάποια φίλη της. Αναρωτιέμαι αν κάποια στιγμή περπατώντας στην Αθήνα, διασταυρώθηκε με αυτόν που έβαλε φωτιά στην τράπεζα, αν της χαμογέλασε κι αν έκανε στην άκρη να περάσει.

Αναρωτιέμαι...

η φωτογραφία...