Τα παιδιά χωρίζονται σε δυο ομάδες. Οι δυο ομάδες φτιαχνουν απο μια ανθρώπινη αλυσίδα και στέκονται αντιμέτωπες σε αποσταση μερικών μέτρων. Η μια πλευρά παίρνει τον ρόλο του Πολέμου και η άλλη της Ειρήνης. Υστερα αρχίζει η πρόκληση, καθε ομάδα όλη μαζι μια φωνή:
-Ζητάμε Πόλεμο!!!
-Κι εμείς Ειρήνη!
-Σε ποιόν παραδίνεστε?
Πρέπει να διαλέξουμε ποιός θα μας επιτεθεί. Διαλέγουμε. Παίρνει φόρα για να μας ορμήσει. Τα χέρια σφίγγουν για να κρατήσουν. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει, ξέρεις οτι θα επιτεθεί απο στιγμη σε στιγμή, αλλά δεν ξέρεις σε ποιόν. Τρέχει με όλη τη φόρα, όλο το βάρος και σπάει την αλυσίδα. Παίρνει έναν απο εμάς, εναν απο αυτούς που σπάσαν, τον πιο δυνατό, και τον πάει στην ομάδα του. Συνεχίζουν...
-Ζητάμε Πόλεμο!!!
-Κι εμείς Ειρήνη!
Οι μανάδες βγαινουν στα μπαλκόνια, να μας μαζέψουν γιατι έχει βραδιάσει.
Μερικές φορές είναι σαν να ξαναζώ εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν την επίθεση. Τις στιγμές που σφίγγουν τα χέρια σου και περιμένεις χωρίς να ξέρεις πού θα χτυπήσουν. Εκείνες τις στιγμές που βλέπω τα ΜΑΤ να σηκώνουν τα γκλομπ και να ορμάνε, σε κάθε δρόμο, σε καθε πορεία, στην πολυκατοικία της Ασκληπιού, στο Λονδίνο, παντού...
-Ζητάμε Πόλεμο!
-Κι εμεις Ειρήνη!!!
-Σε ποιον παραδίνεστε?
-Σε κανέναν...
Οι αλάνες δεν υπάρχουν πια. Οι μανάδες κοιτάζουν τα παιδιά να τρέχουν στους δρόμους. Σε παίρνουν στο κινητό.
-Παιδί μου, έβγαλε σκοτάδι, γύρνα πίσω
-Μαμά, θα αργήσω. Ζητάνε πόλεμο και λεφτά και ψήφους και να δουλευω χωρις να σηκώνω το κεφάλι. Με καταλαβαίνεις? Ζητάνε τη ζωή μου
3 σχόλια:
Το θυμήθηκα. Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που κλείνεις. Είναι κάπως απρόβλεπτο αλλά και αναμενόμενο ταυτόχρονα.
ζητάΝε πόλεμο και μεις ειρήνη!!!!!!!!!
Ωραιες οι σκεψεις σου μου αρεσουν!το θεμα ειναι οτι ολοι βλεπουμε,ακουμε και αντιλαμβανομαστε πια, αλλα λιγοι αντιδρουν...και αυτοι που το κανουν θαβονται γρηγορα απο τα μεσα μαζικης αποχαυνωσης.πολυ αληθινη η σκεψη που εξεφρασες!
Δημοσίευση σχολίου