Νηνεμία

Μέσα σε μια βάρκα μικρή, στη μέση του πελάγου, στέκομαι και μετράω. Μετράω το χρόνο με βαριές πέτρες, ασήκωτες, που δεν κυλάνε κι ας μοιάζουνε με άμμο σε κλεψύδρα.

Αποτραβήχτηκαν μακριά θαρρείς, όλα τα νησιά, όλα τα βράχια, όλη η ξηρά αυτού του κόσμου. Τριγύρω μόνο η θάλασσα. Όπου φτάνει το μάτι, η θάλασσα. Πάνω απ’ το κεφάλι μου, ο ουρανός σαν άδειο σπίτι, χωρίς σύννεφα, χωρίς γλάρους. Και οι αέρηδες, παρεξηγημένοι φίλοι που μου κρατάνε μούτρα και δεν περνάνε πια απο δω. Πάνω μου χτίζει το αλάτι μια κρούστα σκληρή και πυρπολεί ο ήλιος ο,τι απομένει. Τα ΄χω καταφέρει και στέκομαι μα δεν ξέρω στ’αλήθεια αν χρωστάω στην τύχη ή στην ατυχία. Κι αυτό με κάνει πότε να γελάω και πότε να κλαίω. Κάποιοι θα πουν «αναπνέεις, ζεις, αρκέσου σε αυτό για την ώρα», μα πότε κάτι τέτοιο ήταν αρκετό?  «Δεν είναι αρκετό, όχι για μένα» επαναστατώ. Χτυπάω κάτω το πόδι σα θυμωμένο παιδί, παίρνω βαθιά ανάσα για να φωνάξω τη δίκαια διεκδίκηση μου, μα φωνή δε βγαίνει. Τι να πω? Ακόμα και αυτά που έχω γράψει, όλα τα όμορφα και τα αληθινά με κυνηγάνε σα λογαριασμοί απλήρωτοι. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, δεν έχω να πληρώσω με τίποτα άλλο. Μακριά απο καταιγίδες και μπόρες, μακριά απο τα κύματα, αιχμάλωτος ταξιδιώτης της νηνεμίας.

Ειρωνεία.

Μέσα σε μιά απέραντη έρημο φτιαγμένη απο νερό αλμυρό, να βασανίζομαι απο τη δίψα.