Riot before Christmas

Merry Crisis
and a Happy New Fear

Το μεγαλο μας πλιατσικο - 2ο μερος

Η ιστορία μας διαδραματίζεται σε μιά φανταστική χώρα, όπου όλα είναι φανταστικά. Συχνα μαλιστα τα γεγονότα ξεπερνούν την φαντασία.

-Κύριε πρόεδρε...
-μμμ...
- Ο υπουργός Βλακείας ειναι στη γραμμή
-Ειμαι απασχολημένος πες του
-Επιμένει, κυριε πρόεδρε
-Να επιμείνεις κι εσυ!
-Μα, τρεις μερες τον αποφεύγετε
-Δεν τον αποφευγω, ειμαι απασχολημένος. Κατάλαβες? Ειμαι απασχολημένος!
-Μαλιστα, κυριε πρόεδρε
-και παραγγειλε μου, σε παρακαλώ μερικές ακόμα ράγες για το τρενάκι μου.
-Ναι, μαλιστα, βεβαιως...

Λιγη ωρα αργότερα το τηλέφωνο του προέδρου χτυπάει.

-Ναι...
-Κυριε πρόεδρε, επιτέλους!
-Ποιος είναι?
-Εδω υπουργός Βλακείας
-Να πάρει ο διάολος
-Ορίστε?
-Τίποτα, τίποτα, δεν μίλησα σε εσας
-Κύριε πρόεδρε, ψάχνω μέρες να σας βρω
-Μαλιστα, μαλιστα
-Η κατάσταση έχει ξεφύγει
-Τι συμβαίνει?
-Οι νέοι... έχουν βγει στους δρόμους
-Για καφέ?
-Όχι, δυστυχώς, όχι.
-Μιλήστε επιτέλους!
-Εχουν βγει στους δρόμους, διαδηλώνουν, φωνάζουν συνθήματα και κατεβάζουν τα παντελόνια τους!
-Αυτό είναι ανήκουστο!
-Το πρόγραμμα της Βλακείας κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα!
-Γιατι δεν ειναι στις τάξεις τους?
-Δεν θέλουν
-Μα πρέπει να τους μαντρώσετε πάλι μέσα
-Φοβάμαι πως ειναι πολύ δύσκολο
-Τι θα πει αυτο?
-Εχουν, έχουν αρχίσει... να σκέφτονται...
-Πως μπορέσατε να το επιτρέψετε αυτο!
-Μα κυριε πρόεδρε, έψαχνα μέρες να σας βρω
-Δεν σας επιτρέπω! Δεν είναι δικαιολογία αυτό. Το πρόγραμμα Βλακείας είναι φτιαγμένο εδώ και δεκαετίες και δουλεύει απο μόνο του. Εντατική παπαγαλευτική μέθοδος και αποστήθιση. Πως θα μπορέσουν αυτα τα παιδιά να μαθουν να αποστηθίζουν τόσα pin όταν μεγαλώσουν?
-Δεν ξέρω, δεν ξέρω...
-...και τι θα πει, ‘έχουν αρχίσει να σκέφτονται’? Σε τι θα τους οφελήσει αυτό!? Δεν υπάρχει απολύτως καμία ανάγκη για σκέψη. Αν αρχίσει να σκέφτεται ο ένας και ο άλλος, θα... θα... καταστραφούμε.
-Το ξέρω κυριε πρόεδρε...
-Κυριε υπουργέ της Βλακείας, σας καθιστώ υπεύθυνο! Οι νέοι πρέπει να σταματήσουν να σκέφτονται!!!

συνεχίζεται...

Το μεγάλο μας πλιάτσικο -1ο μερος

Η ιστορία μας διαδραματίζεται σε μιά φανταστική χώρα, όπου όλα είναι φανταστικά. Συχνα μαλιστα τα γεγονότα ξεπερνούν την φαντασία.

-Με καλέσατε κύριε πρόεδρε?
-Ναι, πέρασε μέσα...
-Μάλιστα
-...ηθελα να σε ρωτήσω... σου μυρίζει τίποτα?
-σκατά
-όχι αυτό!
-σαπίλα?
-Ω, μα εισαι καινούργιος εδώ. Αυτά δεν μου μυρίζουν πια. Το συνηθίζεις με τον καιρό. Πρόκειται για κάτι διαφορετικό. Αποπνικτικό...
-Κυριε Πρόεδρε, εσεις είστε...
-Μα δεν ακούς τι σου λέω! Δεν μου μυρίζω πια!... και σταμάτα με τα σκατά και τις σαπίλες! Κι εσύ βρωμάς, σαν κουνάβι. Σαν ιδρωμένο κουνάβι!
-Μαλιστα
-Ειναι κατι διαφορετικό. Μου καιει το στήθος αυτό το πράγμα και τσούζουν και τα μάτια μου
-Τα δακρυγόνα κυριε προεδρε...
-Τα δακρυγόνα? Μα πως? Ειμαστε χιλιόμετρα μακριά απο την πραγματικότητα
-Ισως, ίσως έγινε υπερβολική χρήση των δακρυγόνων. Ετσι ακούγεται...
-Ετσι ακούγεται? Απο την τηλεόραση?
-Οχι βέβαια!
-Αλήθεια, τι δείχνει η τηλεόραση?
-Ο,τι επιθυμείτε!

Ο πρόεδρος χαϊδεψε αφηρημένα την κοιλιά του και έκανε ένα νόημα στο κουνάβι για να φύγει απο το γραφείο του. Υστερα σηκώθηκε απο την καρέκλα του, πλησίασε το παράθυρο και κοίταξε προς τη θάλασσα.

Συνεχίζεται...

Εκκληση για οικονομική ενισχυση της συνδικαλίστριας που δεχθηκε επίθεση

Δεν ξέρεις απο που να κρατηθείς πια. Τα πάντα καταρρέουν. Η πραγματικότητα μας επιτειθεται δείχνοντας το χειρότερο της πρόσωπο. Ξυπνήσαμε μέσα σε έναν εφιάλτη που όμως είναι αληθινός.

Είσαι νέος?

Τα νιατα σου ειναι απειλή! Διαλεξε, θα πεθάνεις ή θα ξεπουληθεις...

Παιρνεις ψίχουλα?

Αμα δεν σου αρέσει φύγε. Σκλάβε!

Βγαινεις στους δρομους?

Παρε το δακρυγόνο σου, κατσαρίδα!

Μιλάς?

Σκάσε!

Διεκδικείς?

Σκάσε σου ειπα.

Η Κωνσταντινα Κουνεβα, υπέπεσε στο υπέρτατο αμαρτημα. Παρότρυνε τους συναδέλφους της να μην υπογράψουν όταν ο εργοδότης προσπάθησε να τους φαει ένα μέρος του δωρου των χριστουγέννων. 

Η γυναίκα αυτη άφησε τη χωρα της για να βρει μια καλύτερη τύχη - όπως κάναν εκατομμυρια έλληνες μετανάστες - και απο ιστορικός έγινε καθαρίστρια. Μια δουλειά... κατι να κανει για να δωσει ενα καλύτερο μέλλον στο παιδί της. Δεν έμεινε όμως μόνο σε αυτό. Διεκδικήσε τα αυτονόητα για αυτήν και για τους συναδέλφους της.

Η ανταμοιβή της: επίθεση με καυστικό οξύ. Τωρα κινδυνευει να χασει εντελώς την οραση της και ακομα δεν εχει ξεπεράσει το κίνδυνο να χασει την ίδια της τη ζωή.

Η αιτία για την επίθεση: Το οτι ειχε γνωμη και θαρρος. Το οτι έκανε το σωστό.

Αυτη η ιστορια πάει να περάσει στα ψιλά γράμματα για τα Μεσα Μαζικού Νανουρίσματος. Ας τους αφήσουμε να πλεκουν την συγκαλυψη και το ψέμα. Εμείς δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Εχει ανοιξει ένας λογαριασμός για οικονομική ενίσχυση της Κ. Κουνεβα.

Ας δώσουμε ο καθένας ό,τι μπορεί και μαζί με αυτό, ας δώθει και το μηνυμα αλληλεγγυης και συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα κάθε συνάνθρωπου μας.

5012 01902​1 277 Τράπε​ζα Πειρα​ιώς
DECHE​VA ELENA​ KUΝEV​A KOSTA​DINKA​ NIKOL​OVA

Χειρότεροι και απο τους μπάτσους!

Υπαρχουν παρα πολλοι αναμεσα μας, που ουτε η αστυνομία δεν θα τους εκανε δεκτούς.

Ολες αυτες τις μερες που δεχομαι επίθεση γιατι εβγαλα κατι ασχημο για το συστημα, είδα με μεγαλη εκπληξη πως και μεις οι υπολοιποι δεν ειμαστε καλυτεροι.

Για την ακριβεια... σκατά στα μούτρα μας! Γαμώ τις κοινωνίες εχουμε φτιάξει όλοι οι παλιομαλάκες μαζι.
Αυτές τις μερες, εχω κατηγορηθεί/χαρακτηριστεί απο αναρχικη, σταλινιστρια, ψευτρα, θρασυδειλη, προβοκάτορας, φαντασιοπληκτη, αναξιόπιστη, εχθρος της ταξης και της ησυχιας, δημαγωγός, ανοητη, νοικοκυρα που φτιαχνεται με ιστοριες με προστακτικους μπατσους, οτι η αλεπουδα ειναι το μπλογκ του κωλου, βρισαν την μανα μου και αλλα χιλιαδες...

Ο,τι τους ερχοταν, το λεγαν, κι εγω το διαβαζα...

Παρακολουθησα δεκαδες συζητησεις σε φορουμς που εχουν ανοιχτει. Διαβασα εκατονταδες κομμεντς στο δικο μου και αλλα μπλογκ.

Προσπαθουσα να καταλάβω, αλλα ήταν αδύνατο να χωρέσει ο νους του ανθρωπου όλη αυτη την αηδιαστική δυσωδία που αρχισε να ξεχύνεται.

Μεχρι και για διασπορά ψευδών ειδήσεων με απειλησαν οτι θα κατηγορηθώ...

...και αν η Μυρτω δεν ηταν αυτη που ειναι (και εκανε πισω, φοβισμενη ή αηδιασμενη απο ολους σας) μπορει να με τρεχαν και στα δικαστηρια ολοι αυτοι οι "φιλαλήθεις" γραμματεις και φαρισαιοι

Παράλληλα εγω έβλεπα να ξεδιπλώνονται μπροστά μου απεριγραπτα πράγματα.

Θα σας δωσω μερικά παραδείγματα... 

πχ. οταν επιτελους εβγαλα το ποστ οτι θα μιλησει στο ραδιοφωνο η Μυρτω, βγηκε το παρακατω thread σε ενα φορουμ.

Σε αυτο οπως θα δειτε, εμφανιζεται παραποιημενο το ποστ μου, με ενα επιθετο που εφηυραν, με μια φωτογραφια αλλα'ντι' αλλον, με προσθηκες στο κειμενο (όπως η λεξη 'βασανισμος') και ολο αυτο παρουσιαστηκε σαν δελτιο τυπου του City 99,5

Διαβάστε το και σας έχω και αλλα...

Κατι λεγαμε για διασπορα ψευδων ειδησεων? (koch2 αυτο πως θα το ελεγες? Δημιουργικη δημαγωγία?)

Στο ίδιο φορουμ, διαβασα 28 (εικοσιοχτώ!) σελιδες thread, γεματο συζητησεις ακρατης παπαρολογιας, χυδαιοτητας και φασιστολαγνιας, με καποιες όμως φωνες λογικής να ακουγονται....

όπως αυτη:

"Ακόμα πιο θλιβεροί κι αποκρουστικοί απ' τους τραμπούκους και βασανιστές μπάτσους, είναι εκείνοι που χλευάζουν και λοιδορούν το θύμα της βαρβαρότητας. Αλλά η τρέλα κι η βαρβαρότητα δεν κάνει διακρίσεις, λεβέντες. Τη μια χτυπάει την πόρτα του διπλανού, την άλλη τη δικιά μας"

Γκρινιάζουμε για τους "καρχαρίες" και εμεις ειμαστε πιραγχας και πτωματοφάγοι. Κατηγορούμε του δημοσιογράφους αλλα κανενας δημοσιογραφος δεν μπορει να κανιβαλισει τις ιστοριες οπως εμεις!

Ορδές απο wanna be Ευαγγελάτους έτρεξαν να αναλύσουν, να υπεραναλύσουν, να διυλήσουν τα γεγονότα, να κανουν αντιπαράθεση με τις γνωσεις τους (τόση πια εξιδειδίκευση εχουμε ολοι στη ΓΑΔΑ? ουτε ο σόμπολος δεν γυρναει να κανει τετοιες δηλώσεις). Γεμισε ο τόπος με επίδοξους Σερλοκ Χόλμς που όμως δεν ηταν τίποτα αλλο απο Επιθεωρητές Κλουζώ (δυστυχώς μονο με την βλακεία και χωρις την πλάκα).

Ξερω οτι κολλησε πολυς κοσμος στο γεγονος οτι δεν φανηκε το επιθετο απο την αρχη. Αυτο μπορει να δικαιολογήσει εναν σκεπτικισμό.

Ομως!

Το να λυσσας, να σκιζεις τα ρουχα σου, να ξημεροβραδιαζεσαι στο ιντερνετ, για να διασπείρεις οτι κάτι είναι ψέμα, χωρις να μπορεις να αποδειξεις συναμα οτι δεν ειναι αληθεια...

αυτο ειναι ενα θεμα που χριζει ψυχανάλυσης.

Για τον Πανο με τις κοκκινες ρεγγες... (ευτυχως εχω φιλους μεταφραστες και εμαθα τι σημαινει). Αφου ειχε αφησει τις αποψεις του σαν κομεντ στο μπλογκ μου (βασικα, επιχειρηματολογουσε οτι λεω ψεμματα) και αφησε και το λινκ για το μπλογκ του για να μην πανε χαμενες οι σκεψεις του... αφου αρχισε να με ρωταει για στοιχεια κτλ (σαν να επρεπε να καταθεσω στον ανακριτη, δηλαδη σε αυτον) και δεν απαντουσε στην ευλογη απορια μου: (γιατι να εχω κανει αυτα για τα οποια με κατηγορεις)  συνεχισε τα δικα του...

'Υστερα ήρθανε η ρεγγες' και η κατηγορία οτι δημαγωγω. Υστερα περίμενε να ακουσει τη συνεντευξη της Μυρτως και μετα εγραψε το τριτο ποστ στο μπλογκ του, με το οποιο αποκαταστουσε την αληθεια (την οποια ο ιδιος ειχε αποκαθηλώσει με την επιχειρηματολογια του)

Αν ειχε απλά προσπαθησει να καταλαβει τον απλό λόγο, γιατι το κειμενο κυκλοφορησε αρχικα με το μικρο ονομα, θα ειχαμε γλιτωσει ολη την ταλαιπωρια. Αλλα ετσι εχουμε γινει σχεδον κακοβουλα δυσπιστοι απεναντι στα παντα.

Πηγα να βγαλω προς τα εξω την ιστορια, για να μην χαθει η αληθεια και καθομουν μετα να διαβαζω 'τι θα κανει στην μανα μου' ενας (προφανως) χρυσαυγιτης (οπωσδηποτε) με σεξουαλικο προβλημα, ανιστορητος παπάρας.

Πολλα σκατά τριγύρω μας. Πιο πολλά έξω, παρά μέσα στους υπονόμους.

Ξαφνικά με όλα αυτα που είδα, μπορεσα να κατανοήσω την σουρεαλιστικά παρανοϊκή εμπειρία που είχε η Μυρτώ με τους μπάτσους. Στα αλήθεια, τωρα κατάλαβαίνω, γιατί καποιος που δεν φταιει σε τίποτα μπορει να πέσει θύμα της εγκληματικής ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων. Καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να σε σπάσει στο ξύλο όταν είσαι στα γόνατα και με χειροπέδες (όπως κανανε σε εκεινα τα 3 παιδιά στην Ομόνοια).

Καταλαβαίνω πώς μπορεί να σε (δια)σύρουν σαν να εισαι εγκληματίας, να σε φοβερίσουν, να δεχθεις λεκτικη σεξουαλική επίθεση και ύστερα να σου πουν αντε και Καλα Χριστούγεννα!

Θα συνεχίσω αυτο το κείμενο καποια αλλη στιγμή. Θα σας δείξω όλη την ιστορια όπως ξεδιπλώθηκε ιντερνετικα, θα δειτε όλα αυτα που ειπώθηκαν...

και στο τελος το θέμα είναι για να το πάρει κάποιος και να κανει κοινωνιολογική ανάλυση και διδακτορικό

Y.γ1: Πανο, επειδη μαλλον συνεχιζεις να αναρωτιεσαι... το κειμενο ανέβηκε αυθόρμητα, με βασικό σκοπό (απο μενα, τη Xripol και τη Μυρτω) να το μαθει ο κόσμος, να το καταλαβουν ολοι οτι η καταχρηση εξουσιας μας αφορά όλους. Την δεδομενη στιγμή, δεν υπήρχε σκέψη για δραση, ουτε νομικά, ουτε αλλιως... Αλλα και ούτε, ειναι αλήθεια, μπήκαμε σε σκέψη με ποιον τροπο πρεπει να γραφτει το κειμενο, για να σε ικανοποιήσει.

Η βασικη σκεψη ηταν να προστατευτει η ανωνυμία της Μυρτως απο ό,τι ενδεχόμενο

μόνο που δεν ειχα υπολογίσει όλους εσας...

Y.γ2: ...και δεν μετάνιωσα για τίποτα. Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω πάλι τα ίδια θα έκανα

και τα ίδια θα συνεχίσω να κάνω

Ολοι οι παπάρες, θα με βρίσκετε μπροστά σας!

Y.γ3: ...και να μην σας ακούσω να λέτε:"Ετσι είναι ο κόσμος, δεν το ήξερες?"

Γιατι εγώ ΑΥΤΟΝ τον κόσμο, ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ

και θα κάνω ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ και Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΩ για να αλλάξει κάτι

Ο κοσμος εχει γίνει σαν τα μουτρα μας γιατι όλοι λένε "ετσι είναι", και "τι να κανεις..." και χαρις σε αυτην την ηττοπαθεια και τον ωχαδελφισμο εχουν βρει προσφορο εδαφος όλοι οι ψυχανώμαλοι και εχουν γινει (και συνεχιζονται να γίνονται) όλα τα εγκλήματα εναντια στην Ανθρωπότητα

Η συνέντευξη της Μυρτώς στο City 99,5

Δώστε λίγο την προσοχή σας

Το περιστατικό με τη Μυρτώ, συνέβη την Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου. Την ημέρα αυτή είχε κατεβεί κόσμος για να διαδήλωσει και να διαμαρτυρηθεί μπροστά στη ΓΑΔΑ. Ο ξυλοδαρμός και η σύλληψη έγινε γύρω στις 2 το μεσημέρι μπροστά σε κόσμο, δίπλα στο νοσοκομείου Αγ. Σαββα. Υπήρχαν άνθρωποι που σταμάτησαν και κοιτούσαν. 

Όποιος έχει πληροφορίες ή έχει τραβήξει φωτογραφίες ή βιντεο παρακαλείται να επικοινωνήσει με το greekpoliceviolence@gmail.com

Εδώ μπορείτε να βρείτε και να κατεβάσετε το Δελτίο τύπου της ενημερωτικής εκπομπής του City 99, 5 "Ο σφυγμός της ημέρας" με την απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη της Μυρτώς στον δημοσιογράφο Νίκο Παπαδημητρίου.

κι αφου σκοτώνουν στ'ονομα μου, πες αναβάλλεται η γιορτή

Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά

Αυριο το πρωϊ θα μιλήσει στο ραδιόφωνο η Μυρτώ

Αυριο, Τρίτη 23 Δεκεμβρίου, στο πρωϊνό δελτίο του City 99,5

θα μιλήσει επώνυμα η Μυρτώ στον δημοσιογράφο Νίκο Παπαδημητρίου, για το περιστατικό του ξυλοδαρμού και της σύλληψης της, που συνέβη την προηγούμενη Δευτέρα.

Το δελτίο ξεκινάει στις 8 το πρωϊ

Μέσω ιντερνετ μπορειτε να το ακούσετε απο εδώ

Η συνεντευξη θα ανεβει επισης σαν αρχειο ήχου και στο blog

Εκκληση προς τους bloggers ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ - ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

http://policeviolence.blogspot.com/


"Αυτές τις μέρες η Αστυνομία καταπάτησε τους νόμους, το Σύνταγμα και την Ελευθερία του πολίτη. Το περιστατικό με την Μυρτώ ήταν το έναυσμα μιας οργανωμένης προσπάθειας άμυνας ενάντια στην βία και την κατάχρηση εξουσίας της Αστυνομίας. Καλούμε τα θύματα των εγκληματικών ενεργειών να ενώσουν επώνυμα τις μαρτυρίες τους ωστε να στοιχειοθετηθεί νομικά μια ομαδική καταγγελία απέναντι σε όσα συμβαίνουν."

Αν θέλεις να καταγγείλεις ένα γεγονός ή να βοηθήσείς, στείλε mail: greekpoliceviolence@gmail.com

Κανουμε έκκληση να διαδωθεί η ιστορία και να μαζέψουμε όσες περισσότερες καταγγελίες υπάρχουν.

Υπερασπίστε την Αλήθεια!

Ευχαριστούμε

Χωρίς Αιτία! Ξυλοδαρμός και σύλληψη κοπέλας μπροστά στη μητέρα της

Ανεβάζω αυτή τη μαρτυρία για μια εντελώς παρανοϊκή σύλληψη και κακοποίηση μιας κοπέλας που ούτε σε διαδήλωση συμμετείχε, ούτε πείραξε κανέναν. Επίσης, δεν θελω να ακούσω οτι βρισκόταν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, γιατι αν υπάρχει ένα λάθος σημείο αυτό βρίσκεται στον εγκέφαλο αυτών των επικίνδυνων τραμπούκων που φροντίζουν υποτίθεται για την ασφάλεια μας.

...μου φαινεται κάπως ειρωνικό πως το προηγούμενο πόστ που ανέβασα είναι ο "πρακτικός οδηγός σε περίπτωση σύλληψης" και όταν το διάβαζα έλεγα απο μέσα μου <εντάξει όμως, δεν νομίζω οτι μπορει να μου συμβεί εμένα κάτι τέτοιο>

Σήμερα με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα και έτσι έμαθα τι συνέβη χθες το μεσημέρι στη Μυρτώ.

Το κείμενο είναι της Xripol

Η Ιστορία

Η Μυρτώ είναι μία φίλη 26 χρονών που εργάζεται και κάνει το μεταπτυχιακό της στο Brighton της Αγγλίας. Εδώ και λίγες μέρες έχει έρθει στην Αθήνα για τις γιορτές. Είναι ζωντανός άνθρωπος, καλλιτέχνης, ιδεολόγος, χορτοφάγος, φιλική, γεμάτη ιδέες και όνειρα...
Είναι καλή ερασιτέχνης φωτογράφος και συνήθως κυκλοφορεί με τη φωτογραφική της μηχανή. Το Φεβρουάριο σκοπευει (ή σκόπευε...) να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα.

Στο δρόμο:
Εχθές, Δευτέρα 15/12 λίγο πριν τις 2:00 το μεσημέρι, περπατούσε βιαστικά μαζί με τη μητέρα της για να προλάβουν ανοικτή την τράπεζα. Το σπίτι τους είναι στου Γκύζη, κάποιους δρόμους πίσω από την Ασφάλεια. Ήθελαν να πάνε στη στάση μετρό των Αμπελοκήπων. Δύο δρόμους πάνω από την Γ.Α.Δ.Α, τους σταμάτησαν τα Μ.Α.Τ, λέγοντάς τους να μην προχωρήσουν άλλο, αλλά να πάνε από άλλο δρόμο. Η μητέρα της κοντοστάθηκε και έπιασε την κουβέντα με έναν αστυνομικό, ρωτώντας τον ποιά στάση μετρό είναι ανοικτή, από ποιό δρόμο να πάνε κλπ.
Η Μυρτώ στάθηκε κι εκείνη, περιμένοντάς την στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Τότε ένας «άνδρας» των ΜΑΤ την πλησίασε λέγοντάς της «τι κάνεις εδώ ρε κωλόπαιδο?! Δεν σου είπαμε να φύγεις από δω?!». Η Μυρτώ εκνευρίστηκε με τον τρόπο του και έκατσε εκεί φωνάζοντας «περιμένω τη μητέρα μου (δείχνοντάς την), είτε το πιστεύεις είτε όχι!».
Μετά από μισό λεπτό, μπροστά στα μάτια της μητέρας της, τέσσερεις άνδρες των ΜΑΤ ήρθαν κατά πάνω της. Της έριξαν κλωτσιά στην πλάτη κι εκείνη έπεσε στο δρόμο. Η Μυρτώ είναι λίγο πάνω από 50 κιλά. Όπως είναι φυσικό, άρχισε να φωνάζει και να τους βρίζει. Η μητέρα της άρχισε να φωνάζει πανικόβλητη και να τους παρακαλάει να αφήσουν ήσυχη τη Μυρτώ.
Κάποιοι άνδρες των Μ.Α.Τ τη σταματούσαν από το να πάει κοντά στην κόρη της, όσο οι άλλοι τέσσερεις είχαν γυρίσει το χέρι της Μυρτούς πίσω από την πλάτη κρατώντας την κάτω στο δρόμο. Την κλωτσούσαν στην κοιλιά, στα πόδια, στα πλευρά, βρίζοντάς την χυδαία και σεξιστικά!
Εκείνη αντέδρασε και προσπάθησε να τους ξεφύγει. Τέτοια ήταν η οργή της που τα κατάφερε για λίγο, παρόλο που στην προσπάθεια της παραλίγο να χάσει το χέρι της. Οι αστυνομικοί όμως ήταν πολλοί. Εκείνη την ώρα ήρθαν στο μέρος της «οι άνδρες με τα μπλε» (με κράνη κλπ) και της είπαν «προσαγωγή!». Η Μυρτώ τους είπε –εξουθενωμένη από το ξύλο αλλά και οργισμένη-, «εντάξει, μόνο μην με αγγίζετε! Θα περπατήσω μόνη μου».
Τότε ένας απ’ αυτούς πήγε από πίσω της και έκανε πάνω της την κλασική χυδαία κινήση προσποίησης σεξ.
Στο δρόμο για την Γ.Α.Δ.Α την έβριζαν (λέγοντάς της το πώς θα την γ...) κι έφαγε κι άλλη κλωτσιά στην πλάτη. Η μητέρα της ακολουθούσε.
Κάθε τόσο η Μυρτώ τους ρωτούσε γιατί κατηγορείται, αλλά κανείς βέβαια δεν της έλεγε.
Όταν έφτασαν, δεν άφηναν τη μαμά της να ανέβει μαζί με τη Μυρτώ (και τη συνοδεία της), αλλά ένας (πιο «καλός») τελικά την άφησε.

Στη Γ.Α.Δ.Α:
Στον 11ο όροφο της Ασφάλειας γινόταν χαμός. Πολλά παιδιά, που τα τραβούσαν από δω κι από κει.
Τη Μυρτώ την έβαλαν σε ένα δωμάτιο (φυσικά αφήνοντας απ’ έξω τη μαμά), που είχε 2 καναπέδες. Στον ένα καθόταν ένας έφηβος 17 χρονών –όπως έμαθε αργότερα η Μυρτώ- που έκλαιγε ασταμάτητα (όσο ήταν εκεί η Μυρτώ, αυτό το παιδί -με σπασμένα τα νεύρα- δεν σταμάτησε καθόλου να κλαίει). Στο δωμάτιο ήταν 2 άνδρες γύρω στα 30, καλοβαλμένοι και μοντέρνα ντυμένοι. Είπαν στη Μυρτώ να κάτσει στον ένα καναπέ. Αμέσως της είπαν (βρίζοντάς την) να σηκωθεί και να πάει να κάτσει στον άλλο καναπέ. Η Μυρτώ δεν μιλούσε. Με το που σηκώθηκε για να πάει στον άλλο καναπέ (δίπλα στο παιδί που έκλαιγε) την κλώτσησαν στην πλάτη.
Η Μυρτώ έμεινε στην Ασφάλεια γύρω στις 3,5 ώρες. Όσο ήταν σ’ αυτό το δωμάτιο, οι μπάτσοι δεν την κτύπησαν ξανά, με κλωτσιές. Της έκαναν ψυχολογικό πόλεμο, εξευτελίζοντας την προσωπικότητά της. Πλησίαζαν το πρόσωπό τους γύρω στα 10 εκατοστά από το δικό της και αποκαλώντας την ...διάφορα, της περιέγραφαν το πως θα «ασελγήσουν» επάνω της. Κάθε τόσο της τραβούσαν τα μαλλιά.
Όταν ρώτησε πόσο θα κρατήσει αυτό κι αν αργούν πολύ ακόμα, ο ένας της είπε να τον ξαναρωτήσει το ίδιο πράγμα όταν θα την π... όλοι μαζί.
Επειδή βρήκαν στην τσάντα της τη φωτογραφική μηχανή, τη ρωτούσαν επίμονα κάθε λίγο αν είναι δημοσιογράφος. Όταν η Μυρτώ έλεγε ότι δεν είναι, την έβριζαν.
Δεν είχε μαζί της ελληνική ταυτότητα, αλλά είχε χαρτιά (ταυτότητα από τη σχολή της, πάσο κλπ) από την Αγγλία. Η μητέρα της είχε ταυτότητα μαζί της.
Όταν είδαν αυτά τα χαρτιά, έδειξαν πιο εξοργισμένοι και τη ρωτούσαν τι γυρεύει στην Ελλάδα!
Η Μυρτώ τους είπε ότι ήρθε στην πόλη της, για να κάνει Χριστούγεννα με τη μητέρα της, αλλά εκείνοι της έλεγαν ότι δεν την πιστεύουν και ότι είναι ξένος δημοσιογράφος, σκουλήκι κλπ...
Είδαν τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει αυτές τις μέρες και ήθελαν να κατασχέσουν την κάρτα μνήμης της μηχανής, αλλά η Μυρτώ δεν την έδινε. Επειδή έχει σχετικά καλή Digital SLR μηχανή, την ειρωνευόντουσαν για το πώς είχε τέτοια μηχανή, ενώ δεν είναι δημοσιογράφος και πώς την αγόρασε, πόσο κοστίζει και τέτοια...
Αργότερα, μπήκε στο δωμάτιο η δικηγόρος του 17χρονου. Αμέσως μαζεύτηκαν λίγο οι μπάτσοι και έγιναν πιο «ευγενικοί». Έκανε κάποιες συνεννοήσεις για το παιδί. Όπως άκουσε η Μυρτώ, το παιδί είπε ότι αστυνομικοί έβαλαν πέτρες στις τσέπες του, καθώς τον ανέβαζαν στον 11ο όροφο... (αυτός όπως είπαμε, δεν σταμάτησε καθόλου να κλαίει).
Μετά η δικηγόρος πλησίασε τη Μυρτώ. Τότε τη σταμάτησαν οι μπάτσοι, λέγοντάς της ότι η κοπέλα εκπροσωπείται ήδη και ότι ο εκπρόσωπος της είναι απ’ έξω.
Η δικηγόρος απάντησε ότι απ’ έξω είναι η μητέρα της κοπέλας κι ότι μόλις τη διόρισε δικηγόρο και της Μυρτούς, όταν είδε ότι έμπαινε στο δωμάτιο ως δικηγόρος του άλλου παιδιού.
Είπε στη Μυρτώ να μη φοβάται.
Έκανε κάποιες συνεννοήσεις, χαρτούρα κλπ. Η κατηγορία της τελικά ήταν «αντίσταση κατά της αρχής».
Την άφησαν να φύγει. Ο 17χρονος έμεινε εκεί.
Μετά πήγε στο νοσοκομείο. Στον Ερυθρό Σταυρό που εφημέρευε. Ήταν γεμάτο έφηβους.
Η Μυρτώ, που δεν μπορεί και τα νοσοκομεία, έφυγε μετά από λίγο χωρίς να βγάλει ακτινογραφία. Ήθελε μόνο να πάει σπίτι της και να βγάλει τη βρωμιά από πάνω της. Το μόνο που ήθελε απεγνωσμένα, ήταν να πλυθεί. Κι ας πόναγε παντού.

Έξω από το δωμάτιο στον 11ο όροφο, μπροστά στη δικηγόρο, ένας αστυνομικός της έκανε το εξής χιούμορ:
«σκέψου και την καλή πλευρά. Σε φέραμε εδώ γιατί σε περάσαμε για 10 χρόνια νεώτερη!»

Επίλογος:
Πώς αισθάνεται η Μυρτώ; Μόνο όποιος έχει ζήσει κάτι τέτοιο μπορεί να την καταλάβει.
Μου είπε ότι αισθάνεται άδεια. Σαν μετά από βιασμό. Πιο πολύ απ’ όλα την τρόμαξε ο εαυτός της. Αυτό μου είπε. Από άνθρωπος δυναμικός, αλλά ειρηνιστής, είδε τον εαυτό της να θέλει να σκοτώσει. Δεν ήθελε να πετάξει πέτρα ή να διαμαρτυρηθεί. Μετά από λίγο δεν τους μιλούσε καθόλου. Δεν τους απαντούσε. Ήθελε μόνο να τους σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια. Τίποτ’ άλλο. Αυτό την τρόμαξε πιο πολύ απ΄ όλα.
Μετά αμφισβήτησε το νόημα των ονείρων της.

Η Μυρτώ, εκεί που περπατούσε με τη μητέρα της, σωφρονίστηκε από την κρατική μηχανή.

Εδώ μπορείτε να ακούσετε τη συνέντευξη που έδωσε η μυρτώ, λίγες μέρες μετά το περιστατικό, σε εκπομπή στο City 99,5

Χριστ​ουγεν​νιατι​κος Πρακτ​ικος Οδηγο​ς Σε Περιπ​τωση Συλλη​ψης

Επειδ​ή ζουμε​ περιε​ργες γιορτινές μερες​ και η αστυν​ομια εχει ξεσαλ​ωσει, καλο ειναι​ να μαθου​με ποια ειναι​ τα δικαι​ωματα​ μας και τι επιτρ​επετα​ι να κανει​ η αστυν​ομια σε περιπ​τωση συλλη​ψης,​ εξακρ​ιβωση​ς στοιχ​ειων,​ ερευν​α σε ιδιωτ​ικο χωρο κτλ

Διαβάστε εδώ TVXS

Τα ΜΑΤ σας ευχονται χρονια πολλα!

(φωτο: alepouda 13/12/08)

Η χορωδία των ΜΑΤ στους γιορτινούς δρομους των Εξαρχείων μοιράζει δώρα, χαρά και συγκίνηση (με τα γνωστά δακρυγόνα) όλα μέσα στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Οι κάτοικοι τους πετάνε λουλούδια, μαζί με την γλάστρα, και ανταποδίδουν με την νούμερο 1 επιτυχία αυτών των χριστουγέννων: Μπατσοι-γουρούνια-δολοφόνοι

Η κυβέρνηση δεν θα τυπώσει ευχετήριες κάρτες φέτος ωστε να διαθέσει το αντίστοιχο ποσό για την αγορά νέων χριστουγεννιάτικων δακρυγόνων 

...Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάντζα καμιά

Το παρακάτω κείμενο το έγραψε η Xripol (που τοσο καιρό της λέω να κάνει blog και δεν με ακούει). Ανεβάζω λοιπόν εγώ το κείμενο, για να μπορέσει να το διαβάσει περισσότερος κόσμος, γιατι πραγματικά αξίζει

Video που δείχνει πώς καταστέλουν τα ΜΑΤ νεαρούς διαδηλωτές (και ψεκαζουν με δακρυγονα στο προσωπο μια κοπέλα)

...Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες

δίχως καβάντζα καμιά

ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας

και η ψυχή μου πηδά

στου απέραντου τη ψύχρα...

 

Αναρωτιέμαι αν η απογοήτευση οδήγησε στον ατομισμό, τη στενοκεφαλιά και την πλήρη έλλειψη ήθους, ιδεών και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ που συναντά κανείς καθημερινά στην εποχή μας, σ' αυτή τη χώρα (τουλάχιστον).

Μάλλον έγινε το αντίθετο και έτσι κατασκευάσαμε ανάλογα και τους πολιτικούς που μας αξίζουν.

Τα παιδιά μας, μαθαίνουν ότι πρέπει να έχουν μέσον και να λαδώσουν προκειμένου να πετύχουν… οτιδήποτε. Αλλά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Τα πάντα έχουν την τιμή τους.

Μαθαίνουν να μην αναλαμβάνουν ποτέ καμιά ευθύνη για κάποιο λάθος τους (στη δουλειά, στο δρόμο κλπ) και να βλέπουν παντού το άδικο. Παντού.

Άχρηστοι παλιάνθρωποι τη γλυτώνουν πάντα (είτε πρόκειται για μεγάλα σκάνδαλα, για άμεσους ή έμμεσους φόνους, είτε για μικρότερα «κόλπα» στη δουλειά κλπ) και οι γλύφτες, τα λαμόγια και οι άξεστοι ανεβαίνουν ψηλά.

Όλα αυτά με ή χωρίς το περίβλημα ενός λάιφ-στάιλ του εξυπνακισμού, του σνομπισμού και της υποκουλτούρας. Το ταπεινό έχει πεθάνει. Είναι ισοδύναμο με την αδυναμία. Οι hype καλλιτέχνες (και οι  post-"δημοσιογράφοι") αναλώνονται στη δηθενιά που τους κάνει να αισθάνονται «μέσα στα πράγματα» και στην «ιν παρεούλα της πόλης», χωρίς να προσφέρουν κάτι το αξιόλογο ή κάτι που να μιλάει για της ζωές μας!

Βέβαια, άλλοι «καλλιτέχνες» απλά φτιάχνουν άθλια, πανομοιότυπα καψουροτράγουδα. Αυτοί είναι και οι πιο καλοπληρωμένοι.

(φυσικά υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις, αλλά είναι λάθος όλοι μας να θεωρούμε αβασάνιστα τον εαυτό μας ως τέτοια).

Αν δεν χάσουν κάθε ηθική και αξιοπρέπεια τα παιδιά, μια μέρα θα αφεθούν να πεθάνουν στα νοσοκομεία μας, θα ταλαιπωρηθούν από το δημόσιο, θα παιδεύονται στη δουλειά –αν βρουν- για 700 ευρώ. To κράτος (δηλαδή ο κάθε βυσματίας  ψηφοφόρος του) θα τους κατακλέψει και δεν θα τους προσφέρει τίποτα ποτέ. Ούτε ασφάλεια, ούτε ασφάλιση, ούτε σύνταξη. Δικαιοσύνη, δρόμους, έργα, καθαριότητα, σεβασμό, πολιτισμό, έρευνα, επιστήμη…

Τα πτυχία τους, τα ταλέντα τους και οι υγιείς προσπάθειες τους θα εκτιμηθούν μόνο αν φύγουν απ' τη χώρα. Εδώ μετράει μόνο «ο γνωστός» και η λαμογιά. Η πονηριά και τα παραθυράκια.

Φυσικά δεν θα πάρουν ποτέ μια αξιόλογη παιδεία, η οποία φυσικά κι αυτή δεν θα είναι δωρεάν.

Κι άλλα πολλά…

Εχθές άκουγα εδώ τους συναδέλφους μου να λένε «να πάνε τα σκοτώσουν όλα τα κωλόπαιδα που καίνε τις περιουσίες του κοσμάκη!!».

(επιτέλους, ο «κοσμάκης» ας γίνει κόσμος και η περιουσία του, υλική ή μη, θα σωθεί!)

Οι συνάδελφοι αυτοί είναι όλοι γονείς. Δεν τους άκουσα ποτέ να εκφράζονται έτσι, τόσο «έντονα» για όλα τα παραπάνω. Είμαι χρόνια σ' αυτή τη δουλειά. Έχουμε ακούσει τόσα σκάνδαλα, τόσα εγκλήματα κατά του συνόλου, τόσες καταστροφές… 

Μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να γίνουν όπως οι ίδιοι! Αυτοί που δημιούργησαν και συντηρούν την κατάσταση που ζούμε. Μάλλον θεωρούν ότι αυτή η ελληνική πραγματικότητα δεν αφορά τα δικά τους παιδιά, γιατί έχουν «άκρη» κι έτσι στο δρόμο με τα σκατά, αυτά θα βαδίσουν στο πεζοδρόμιο. Τα έχουν ήδη προορισμένα για το πεζοδρόμιο της λαμογιάς και την ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ.

Τα παιδιά τους θα διαπράξουν μεγάλα ή μικρά εγκλήματα μεγαλώνοντας! Έτσι τα διαπαιδαγωγούν, σ' αυτή τη χώρα.

Θέλουν όμως να τα σκοτώσει ένας μπάτσος, αν τους πειράξουν το αυτοκίνητο (τη μεγαλύτερη αγάπη και στάτους σύμπολ τους. Την πεμπτουσία του γκρηκ ντρημ!).

Το κράτος έβαλε τους προβοκάτορές του να κάψουν μικρομάγαζα (σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο, αλλά και που είδαμε με τα μάτια μας. Αλλά έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε αυτές τις τακτικές από παλιά).

Μετά αμέσως βγαίνει με γενναιοδωρία και δίνει αποζημιώσεις στους πληγέντες, όπως έκανε τότε που άφησε την Ελλάδα να καεί (και η κυβέρνηση επιβραβεύτηκε με επανεκλογή).

Δημιουργεί εντυπώσεις, με θύματα τη χώρα, τον άνθρωπο, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την κοινή λογική, τις τσέπες μας. Και τα καταφέρνει.

Μας βάζει να πληρώνουμε μια άχρηστη, αλλά και (δολοφονικά) επικίνδυνη Αστυνομία, που δουλεύει μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μιας επικίνδυνης πολιτείας. 

Παρεμπιπτόντως, είναι γνωστό ότι στην περιοχή που σκότωσαν το παιδί, την περιοχή που «μαζεύονται οι αλήτες, που τους αξίζει ότι κι αν πάθουν» δρα η μαφία της αστυνομίας. Τα μαγαζιά (όπως ξέρω από άνθρωπο που έχει κατάστημα εκεί) πληρώνουν προστασία στη μαφία της αστυνομίας (η οποία θεωρείται η ακριβότερη, πάνω από την Αλβανική, τη Ρώσικη κλπ, που έχουν άλλες περιοχές). Φυσικά, αν δεν πληρώσουν όλοι ξέρουμε ότι οι ίδιοι τους σπάνε τα μαγαζιά σε χρόνο μηδέν.

Τα ναρκωτικά που διακινούν είναι άλλο θέμα…

Ντροπή να κατηγορείς το χέρι που σε ταΐζει, λένε… Οι μπάτσοι (γενικά το παρακράτος που μας κυβερνά) έχουν βγάλει βίλες (και) από τα Εξάρχεια. 

Ακόμα κι αν η θεωρία ότι το (παρα)κράτος έσπασε τα μικρομάγαζα φαίνεται αναληθής και τραβηγμένη (φυσικά έκαναν ζημιές και οι αντεξουσιαστές, τα παιδιά, διάφοροι καταπιεσμένοι, αγανακτισμένοι, αλλά και κάποιοι χουλιγκάνοι. Οι κοινωνία μας έχει απ' όλα), όλοι (πολλοί, έστω) είδαμε με τα μάτια μας το εξής: η αστυνομία και το κράτος άφησαν να καεί ότι κάηκε (μπορώ να πω τουλάχιστον για την Κυριακή).

Ξέρουμε ότι η αστυνομία μπορεί, αν θέλει, να συλλάβει τους ταραξίες και μάλιστα χωρίς να τους σαπίζει στο ξύλο και να τους πατάει το λαιμό (όπως έκανε με το ζευγαράκι των γυμνασιόπαιδων στην Ομόνοια). Αυτή ήταν –ας πούμε- και η δουλειά της. Δεν την έκανε.

Αυτή η ιστορία είναι πολύ παλιά. Η ίδια τακτική. Γνωστά πράγματα. Αναρωτιέμαι πώς ο μέσος οικογενειάρχης αδυνατεί να το καταλάβει, τόσα χρόνια!

Αν κατέβαινες στην Αθήνα την Κυριακή (και άντεχες τα δακρυγόνα –και βασικά την αηδία- στην ατμόσφαιρα), μπορούσες άνετα να παρακολουθήσεις (από το «πεζοδρόμιο») ομάδες των 5-10 ατόμων να τα σπάνε με ξύλα και πέτρες. Οι παρέα σου στο πεζοδρόμιο θα ήταν δυο-τρεις διμοιρίες καρα-αρματωμένων ματατζήδων που παρακολουθούσαν χαλαροί. Σχετικά χαλαροί, γιατί εκνευριζόντουσαν που άκουγαν τους «ταραξίες» να τους περιγελούν και να τους βρίζουν. Ήξεραν ότι τους είχαν για την πλάκα –αν δεν είχαν αυτές τις ρημάδες τις οδηγίες- και ο «ανδρισμός» τους δεν το σήκωνε. Μπορούσαν μόνο να εκτονωθούν πάνω σε κανένα πιτσιρίκι όταν το ξεμονάχιαζαν (καμιά δεκαριά απ' αυτούς), εκτός φάσης. Οι ζημιές έπρεπε να γίνουν.

Έπρεπε το κράτος και η κοινωνία από θύτης να παρουσιαστεί ως θύμα και μετά και ως σωτήρας του «απλού πολίτη»!

Τέλος υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Του μέσου νεοέλληνα (όπως διαπιστώνω). Το κράτος έκανε ότι μπορούσε. ΟΚ. Ένας ψυχάκιας μπάτσος τα πήρε στο κρανίο με κάποιους θερμόαιμους πιτσιρικάδες και πυροβόλησε ένα παιδί. Ναι, σίγουρα κρίμα το παιδί! Όμως μετά, με αυτή την αφορμή, οι μικροί κακομαθημένοι -που έχουν μάθει να μη σέβονται τον κόπο του άλλου, γιατί ο μπαμπάς τους τα προσφέρει όλα απλόχερα στο πιάτο και ακόμα δεν ξέρουν τι πάει να πει «βγάζω το ψωμάκι μου»- τα σπάσανε και τα κάψανε! Βαριούνται τη ζωή τους τα βρωμόπαιδα και θέλουν, εις βάρος του αθώου έλληνα πολίτη, να κάνουν χαβαλέ και να νοιώσουν ότι έχουν δύναμη και κάνουν μια επανάσταση. Απλά καταστρέφοντας και χωρίς να προτείνουν κάτι.

Ακόμα κι έτσι, πόσες επιχειρήσεις κάηκαν? Δεν ξέρω. Ας υποθέσω 20, στην Αθήνα. Πόσες έχουν σπασμένα τζάμια και λείπει και μέρος του εμπορεύματος? Να πούμε 200 (στην Αθήνα)? Θέλετε να πούμε 400 τζαμαρίες? Οι περισσότερες απ' αυτές τις επιχειρήσεις είναι ασφαλισμένες και θα πάρουν και αποζημίωση απ΄το κράτος.

Φυσικά και είναι λυπηρό και –για κάποιους καταστηματάρχες- άδικο!!

Διάβασα ότι από 1/1/2008 μέχρι και 31/10/2008 έκλεισαν 3.000 επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Βασικά, άνοιξαν 5.127 και έκλεισαν 8.112. Και πόσες χιλιάδες απολύθηκαν? Πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες χρωστάνε στο ΤΕΒΕΕ που τρέχει κάθε μήνα, ενώ αυτοί δεν βγάζουν τίποτα (ή πληρώνονται για τις δουλειές τους τουλάχιστον μετά από εξάμηνο)? Πόσοι δεν βρίσκουν δουλειά? Πόσοι έχασαν τα σπίτια τους από τις τράπεζες?

Αυτοί δεν θα αποζημιωθούν ποτέ. Αυτοί απλά βλέπουν το χρήμα να πηγαίνει σε πονηρές τσέπες και σε κρυφούς λογαριασμούς (γιατί χρήμα υπάρχει, παρά την όποια «κρίση»). «Τι Χριστούγεννα θα περάσουν αυτοί οι άνθρωποι»?!

Όμως δεν άκουσα ποτέ όλον αυτόν τον καιρό τέτοια «λαϊκή οργή» για όλα αυτά. Παράδοξο. Άδικο. Άνισο.

Μόνο αποδοχή, σκύψιμο, αλλά και τροφοδοσία της όλης αυτής κατάστασης, με όποιο μέρος της ευθύνης φέρει ο καθένας μας με τις πράξεις του, τις επιλογές του, την «καριέρα» του και τη ζωή του.

Το «να τα σκοτώσουν όλα τα κωλόπαιδα», το άκουσα τώρα. Για αυτές τις ζημιές, όσες κι αν ήταν αυτές (και όσες απ΄ αυτές κι αν έκαναν τελικά τα εν λόγω κωλόπαιδα).

Μάλλον τα κωλόπαιδα (τα παιδιά τους!) είναι απλά ο εύκολος στόχος για την αγανάκτησή τους.

Αν αυτοί οι γονείς αντιδρούσαν σε οτιδήποτε από αυτά που γίνονται σ' αυτή τη χώρα, που γίνεται χρόνο με το χρόνο και πιο ανήθικη –με τον τρόπο ζωή τους,  με τη συμπεριφορά τους, με την ψήφο τους, αλλά και με τη φωνή τους και με ειρηνικές διαδηλώσεις- ίσως να είχαν αλλάξει κάποια πράγματα.

Ίσως το κράτος και η πολιτεία που δημιουργήσαμε να ήταν καλύτερη.

Ίσως οι ένοχοι να έπαιρναν την τιμωρία που τους άξιζε όλα αυτά τα χρόνια των σκανδάλων και της παρακμής. Οι δολοφόνοι το ίδιο.

Τα παιδιά δεν θα έβλεπαν το μέλλον με κυνισμό και απογοήτευση. 

Ίσως να μάθαιναν να σας σέβονται. Τώρα γιατί να σας σεβαστούν, εσάς και τις περιουσίες σας?

Τελικά ο δρόμος των εξεγέρσεων (ή απλά του μπάχαλου), των καταστροφών, της φωτιάς, της πέτρας, της αναίδειας (και του δακρυγόνου, του ξυλοδαρμού από το κράτος δικαίου κλπ) γίνεται η μόνη ευκαιρία που θα έχουν τα παιδιά σας στη ζωή τους ώστε να ξυπνήσουν, να αφήσουν τις τηλεοράσεις που τους προσφέρετε και το ζάλισμα από μια στείρα παραπαιδεία. Να νοιώσουν ότι είναι υπολογίσιμοι (έστω ως ψευδαίσθηση).

Να γίνουν καχύποπτοι απέναντι στους μηχανισμούς αυτού του κράτους, να αμφισβητήσουν την «έγκυρη δημοσιογραφία» και να αισθανθούν τη γλυκιά αίσθηση της αλληλεγγύης.

Είναι η μόνη ευκαιρία που έχουν να πετάξουν πέτρα σε αυτούς που αργότερα θα πληρώνουν, ενδεχομένως για να σκοτώνουν τα δικά τους παιδιά.

Τελικά, για πολλά από αυτά, θα είναι η μόνη ευκαιρία για να αποκτήσουν μια ιστορία δράσης, μια ιστορία αντίδρασης μέσα στη μίζερη ζωή που τους έχετε προσχεδιάσει, έτσι ώστε να έχουν κάτι να λένε στα τραπέζια με τους φίλους τους (αν προλαβαίνουν να δουν τους φίλους τους) όταν θα είναι 40άρηδες. 

Και για αυτό: Ντροπή σας!!!

Απλά ελπίζω κάποια από τα παιδιά μεγαλώνοντας, να δουλέψουν με ήθος, αξιοπρέπεια κι αφύπνιση και με την αξία (και τις αξίες) τους να πετύχουν κάτι καλύτερο για αυτή τη χώρα. Σίγουρα υπάρχουν τέτοια παιδιά (είτε είναι στο δρόμο τώρα είτε δεν είναι), αλλά ελπίζω να μην αποτελέσουν τη συντριπτική μειοψηφία και να μην τους φάνε λάχανο οι αποβλακωμένοι μπούληδες που τρέφετε στα σαλόνια σας. Να μην εξοστρακιστούν. Δυστυχώς αυτά εξοστρακίζονται και όχι οι σφαίρες.

Ελπίζω επίσης αυτή η τραγωδία (η δολοφονία του παιδιού), το μπάχαλο και η αηδία  των τελευταίων ημερών να μην πάει εντελώς χαμένη. Να σταθεί αφορμή για να ξυπνήσουμε και μερικοί «μεγάλοι».

Ήδη κάποιοι διαβάζουν περισσότερο, ενημερώνονται από το ίντερνετ αλλά και από τον διπλανό τους, συζητάνε μεταξύ τους ουσιώδη θέματα. Ίσως να αναλογίζονται τις δικές τους ευθύνες για όλα αυτά, όποια κι αν είναι η θεωρία τους για αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες.

Οι παρέες ανταλλάσουν μεταξύ τους απόψεις για ουσιώδη θέματα (και όχι για τα μποτάκια της απέναντι και το που τραγουδάει ο Μαζωνάκης)!

Αυτό είναι ήδη ένα κέρδος.

Και η ζωή συνεχίζεται…

 

Εδω ο κοσμος καιγεται... και οι υπουργοι στα μπουζουκια

Σύμφωνα με άρθρο που διαβασαμε στην Ελευθεροτυπία, το σαββατο βραδυ, λιγες ωρες μετα τη δολοφονια του Αλέξη, και την αμεση πυροδοτηση των επεισοδιων, ο υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης πήγε σε γνωστο κεντρο της Ιερα οδου για να απολαυσει τον Τερζη και την Παπαρίζου. Δεν ηταν μονος, μαζι του διασκέδασε και ο υφυπουργος Εσωτερικων Χρήστος Ζώης (δηλαδη ο αμεσος υφισταμενος του Προκοπη Παυλόπουλου)
Την Κυριακή ο υπουργός μας ενώ η Αλεξάνδρας καιγότανε πήγε στο ΟΑΚΑ για να δει ποδόσφαιρο (ετσι βρε αδελφε για να ξεσκάσει λίγο ακόμα) και τη Δευτερα γυρισε στη δουλιτσα του, στο υπουργειο παιδείας και εξέφρασε την οδύνη του για το γεγονός...

Ας μάθουμε όμως δυο-τρια πράγματα για τους ανθρώπους που μας κυβερνάνε και ας δουμε και τις φωτογραφίες τους για να συνδυάσουμε την φάτσα με το έργο και να μην ξεχάσουμε...

Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1966 στην Κομοτηνή. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, από την οποία αποφοίτησε το 1989. Το 1994 έγινε διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου από το Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
Διετέλεσε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ την περίοδο 1984-1989 και πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ την περίοδο 1994-1995. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ροδόπης στις εκλογές του 2000 και ανέλαβε υφυπουργός Εξωτερικών το 2004. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007 του ανατέθηκε η θέση του Υπουργού Παιδείας.
Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Μιλά αγγλικά και γερμανικά.

Εχει γράψει διάφορα που αυτή την στιγμη και μονο σαν τιτλοι φαντάζουν ειρωνικά, όπως:
Σπάστε τη σιωπή
Το όραμα και ο ρόλος της ελληνικής νεολαίας στην Ευρώπη που ενώνεται
Πως θα ανατρέψουμε τη δικτατορία των μετριοτήτων
Για μια κοινωνία ανθρώπινη- Για μια Ελλάδα ισχυρή

Διαβάστε τα σχετικά κειμενα εδώ

Ο Χρήστος Ζώης γεννήθηκε στο Ντύσελντορφ της Δυτικής Γερμανίας στις 10 Μαΐου 1968. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές (DEA) στο Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Toulouse I της Γαλλίας. Στις εκλογές του 2000, του 2004 και του 2007 εκλέγεται βουλευτής Λάρισας με την ΝΔ.
Στις 7/10/2002 εκλέγεται Γραμματέας του Προεδρείου της Βουλής και διετέλεσε μέλος σε Διαρκείς και Ειδικές Επιτροπές. Τον Μάιο του 2007, ορίζεται Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της ΝΔ και ex officio μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΝΔ. Από τις 19 Σεπτεμβρίου 2007 είναι υφυπουργός Εσωτερικών.
Από το 1983 είναι μέλος της ΟΝΝΕΔ και της ΝΔ Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος από το 1997. Εκτελεστικό μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της ΟΝΝΕΔ, υπεύθυνος για θέματα σχετικά με εργατικά σωματεία, συνεταιριστές και νέους επιστήμονες.
Γνωρίζει Γαλλικά και Αγγλικά.

προσωπικό site του υφυπουργού μας

Euro-Police-vision θα διοργανωσει η κυβέρνηση

Σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να διοργανώσει ένα νέο ευρωπαϊκο διαγωνισμό με στόχο τον πολίτη. Στην μοναδική σε σύλληψη εκδήλωση θα συμμετέχουν οι ευρωπαϊκές αστυνομίες και θα διαγωνιστούν σε 4 βασικές κατηγορίες.

1η Κατηγορία: Το γρηγορότερο πιστόλι

2η Κατηγορία: 'Ασκοπη χρήση καρκινογόνων χημικών

3η Κατηγορία: Προβοκάτσια, Αγάπη μου

4η Κατηγορία: Ξυλοδαρμός περαστικού (ένας περαστικός ανα διμοιρία)

Ειδικό βραβείο "Προκόπης" θα δωθεί στην αστυνομία που θα συλλάβει τον μικρότερο διαδηλωτή.

Η ψηφοφορία θα γίνει απο το κόσμο που θα ξυλοκοπείται κατα τη διάρκεια της εκδήλωσης (50% συμμετοχή στην τελική βαθμολογία) και απο όλους τους ευρωπαίους τηλεθεατές που θα παρακολουθούν ζωντανά αυτή τη μοναδική γιορτή της (νεας) δημοκρατίας. Οι ψήφοι θα στέλνονται μέσω sms στο 100

Ο Πρωθυπουργός στο τέλος της βραδιάς θα απονείμει το "χρυσό Γκλομπ" στην αστυνομία της χώρας που θα ψηφιστεί σαν νικήτρια.

Θα ακολουθήσει μασκέ-πάρτυ με παρακρατικούς ασφαλίτες 

Ελληνική Αστυνομία - Μα πάνε καλά???

Α) Με καθε κράνος δώρο ένας βλάκας

Β) Τελειοποιούμε τις μεθόδους μας για να σας δερνουμε καλύτερα

Γ) Η δουλειά μας δεν σταματάει ποτέ.

Δ) Κανουμε μόνοι μας το έλεγχο ποιότητας στις υπηρεσίες μας

Αυτο πρεπει να το ακουσουν ολοι!

Να ενημερωθουμε για την πραγματικοτητα που μας περιβαλλει.

Το ηχητικό ντοκουμεντο απο την ραδιοφωνικη μεταδοση του αλφα.

Τα Ματ δερνουν τρια παιδια στην Ομονοια ενω αυτα ειναι ηδη με χειροπεδες. Ο κοσμος αντιδρα απεναντι στην απροκάλυπη βια και καταχρηση εξουσίας. Ειναι ανατριχιαστικό... και αυτά συνέβαιναν παντου χθες.

ακουστε το!

Διαδηλωση στην Αλεξανδρας 7 δεκεμβριου 2008

(Για περισσότερες φωτογραφίες απο χθες και σε μεγαλυτερη ανάλυση κλικ εδω)

Έχω καθυστερήσει στο ραντεβού. Κατεβαίνω με το τρόλεϊ. Είμαι από τους ελάχιστους που ξέρουν τι συμβαίνει. Πολλοί ανύποπτοι μετανάστες και μερικοί έλληνες κατευθυνόμαστε προς το κέντρο. Ο οδηγός κάθε τόσο λέει ότι η κίνηση έχει διακοπεί πριν το πολυτεχνείο. Το τρόλεϊ πρέπει να γυρίσει πίσω. Μια κυρία μονολογεί φωναχτά, ενάντια στις αναταραχές. Ένας κύριος που θυμίζει καθηγητή προσπαθεί να της εξηγήσει την κατάσταση. Φαίνεται καλλιεργημένος άνθρωπος αλλά στο τέλος δεν αντέχει το συντηρητικό της μονόλογο και αρχίζει να της λέει φωναχτά «Σκοτώσανε ένα 15χρονο, σκότωσαν ένα 15χρονο, μπορείτε να το καταλάβετε αυτό?» Η κυρία δεν δείχνει να καταλαβαίνει, του λέει «Μα να βάζουν φωτιές και να χτυπάνε αστυνομικούς? Γιατί χτυπάνε τους αστυνομικούς?». Ανεβάζω σφυγμούς, μου ’ρχεται να της φωνάξω. Δεν αντέχω, θέλω κι εγώ να φωνάξω σε όλους όσους δεν καταλαβαίνουν, ότι σκοτώσανε ένα 15χρονο, σκοτώσανε ένα παιδί και εγώ αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε να το δεχθώ. Δεν φωνάζω όμως. Ντρέπομαι τους μετανάστες που κάθονται ανάμεσα σε μένα και σε αυτήν και δεν θέλω να βάλω τις φωνές.

Κατεβαίνουμε. Από νωρίς αρχίζει να φαίνεται οτι κάτι συμβαίνει. Οι τροχονόμοι έχουν κλείσει από πολύ ψηλά την πατησιών. Περπατάω βιαστικά. Οι πρώτες σπασμένες βιτρίνες. Η μυρωδιά από καμένο. Φτάνω στη στροφή για Αλεξάνδρας. Έχει μια ανατριχιαστική ησυχία. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από τα βήματα των ανθρώπων. Στο βάθος της Αλεξάνδρας, καπνοί, θολή ατμόσφαιρα και χαμηλή ορατότητα. Κοιτάζω γύρω μου. Άνθρωποι σαν κι εμένα, τίποτα το αντιεξουσιαστικο ανεβαίνουν αμίλητοι, βιαστικά για να βρουν την πορεία. Αριστερά και δεξιά στα πεζοδρόμια περίεργοι που προσπαθούν να δουν τι γίνεται από απόσταση ασφαλείας. Θα συναντήσω πολλούς τέτοιους παραπάνω.
Κουβαλάω την φωτογραφική μαζί μου, όπως πάντα. Την βγάζω από την τσάντα μου. Τηλέφωνο:
-Που είσαστε?
-Είμαστε ψηλά, μην ανεβαίνεις, γίνεται χαμός
-Χαμός?
-Εσύ, που είσαι?
-Στο υψος του πάρκου, εκεί που έχει πιάσει φωτιά ένα κτίριο (1)
-Φωτιά σε κτίριο?
(ξαφνικά καταλαβαίνω ότι δεν μιλαει σε μένα πια)
-Ανδρέα μην πας εκεί! Φύγε Ανδρέα, φύγε
(κόβεται η γραμμή)

Αρχίζω πάλι να ανεβαίνω. Κάδοι καμένοι παντού(2, 3, 4, 5). Βρίσκομαι μέσα στους καπνούς που έβλεπα από την Πατησίων. Η μυρωδιά από τα δακρυγόνα γίνεται όλο και πιο έντονη. Προχωραω. Για πρώτη φορά συνειδητοποιώ πόσα πολλά βενζινάδικα έχει η Αλεξάνδρας. Έχουν βάλει φωτιά διπλά σε βενζινάδικο (7). Είναι τρελοί? Απέναντι έχει ένα ακόμα βενζινάδικο. Σκεφτομαι τα χειρότερα και περναω με διπλό βήμα από ανάμεσα τους. Λίγα μέτρα πιο πάνω βλέπω το πρώτο καμένο αυτοκίνητο.(8, 9, 10, 11, 12) Που είναι η πυροσβεστική? Μετά από λίγο εμφανίζονται. Είναι οι ίδιοι, 2-3 οχήματα που θα τους πετυχω πολλές φορές να πηγαίνουν την λεωφόρο πάνω κάτω τρέχοντας να προλάβουν.

Παρακάτω μια γυναίκα, απεγνωσμένη και απαίδευτη, πέταξε νερό από τον τρίτο σε μια εστία στο δρόμο και η φωτιά άπλωσε και ακούμπησε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ένας κάτοικος έτρεξε με λάστιχο στο δρόμο και συμμάζεψε λίγο την κατάσταση. Δεν ξέρω αν τα κατάφεραν, έπρεπε να συνεχίσω. (13)
Τα δακρυγόνα έχουν γίνει ανυπόφορα. Όλοι φορανε μαντήλια και κασκόλ στο πρόσωπο. Δεν γίνεται τίποτα. Τα καινούργια χημικά δακρυγόνα είναι ανίκητα. Ο δρόμος έχει γίνει κίτρινος από την σκόνη. Προσπαθώ να θυμηθώ αν πρέπει να αναπνέεις από τη μύτη ή από το στόμα. Είναι αδύνατο όπως και να’ναι. Μπροστά μου ένα τείχος πυκνού καπνού. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Έντονη δυσφορία. Είμαι σχεδόν μόνη μου σε αυτό το σημείο. Κάποιοι που είναι πιο μπροστά χάνονται γρήγορα μέσα στους καπνούς. Κάνω να προχωρήσω και δεν μπορώ άλλο… κάνω αναστροφή… Δυο βήματα – τρία βήματα και ντρέπομαι. Ντρέπομαι να τα παρατήσω. Στριβώ στα στενά. Ξέρω ότι οι άλλοι είναι πιο μπροστά και πρέπει να βρω τρόπο να τους συναντήσω. Προχωραω παράλληλα της Αλεξάνδρας. Οι κάτοικοι έχουν βγει, λίγο από περιέργεια, λίγο από ανησυχία στις εισόδους των πολυκατοικιών. Έχουν βγει έξω με τις παντόφλες. Με κοιτανε περίεργα. Σκεφτομαι πως ισως να φαίνομαι κάπως περίεργη κι εγώ έτσι όπως βούτηξα στον ήσυχο κόσμο τους. Μια κοπέλα αλαφιασμένη, με μια κάμερα και με ένα μάτι κλειστό από τα δακρυγόνα (θα μπορέσω να το ανοίξω μίση ώρα αργότερα)

Μιλαω στο τηλέφωνο. Τώρα είμαι εγώ μπροστά και οι άλλοι έχουν πάει πίσω. Βγαίνω πάλι στην Αλεξάνδρας. Βλέπω για πρώτη φορά τα ματ.(14) Στέκονται και καμαρώνουν τη φωτιά σε ένα παράρτημα υπουργείου, ή τράπεζας. Πολλοί περίεργοι κάθονται και χαζεύουν. Σαν να βλέπουν τηλεόραση. Με ανακατεύει αυτό, ίσως να είναι και τα δακρυγόνα. Ένας ματατζης με κοιταει. Ξέρω ότι δίνω στόχο με τη μηχανή στα χέρια. Βάζω τον τηλεφακό. Τραβαω μερικές με τα ματ και προχωραω προς το φλεγόμενο κτίριο μέσα από ένα παρκακι. Ξαφνικά αυτό που έβλεπα μέσα σε στενό πλάνο, εμφανίζεται μπροστά μου σαν ένα ολοκληρωμένο δράμα. Δεν είναι το κτίριο μόνο που καίγεται. Στην διπλανή πολυκατοικία δυο άνθρωποι με τα λάστιχα του ποτίσματος προσπαθούν να σώσουν τα σπίτια και τη ζωή τους. (15, 16) Ο κόσμος κάτω, τους κοιτάζει (17), τα ματ τους κοιτανε (18) κι εγώ σαν μέσα σε κακό όνειρο προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Που είναι η πυροσβεστική? Σε λίγο τους βλέπω να έρχονται. Εγώ πρέπει να φύγω, πρέπει να βρω τους άλλους. Μόλις πάω για να κατεβω, ακουω συνθήματα και μια βοή. Επιτέλους συνανταω και την πορεια. Τα ματ φεύγουν από τη θεση τους και συντάσσονται στο πεζοδρόμιο. Οι θεατές αφήνουν το θέαμα της πολυκατοικίας και γυρνάνε να κοιτάξουν προς την πορεία. Ακριβώς σαν να άλλαξαν καναλι. Ο κόσμος στην πορεία βλέπει την διμοιρία και οι φωνές τους δυναμώνουν. «Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι». Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι πίσω από τα ματ – δηλαδή σε πολύ κακό σημείο – πάνω που ετοιμάζονται να πέσουν δακρυγόνα, μολότοφ και ξύλο.

Χώνομαι στη Χαριλάου Τρικούπη. Οι άλλοι είναι κάπου κοντά, αλλά πάλι χανόμαστε. Γυρναω προς την Αλεξάνδρας. Με ειδοποιούν από το τηλέφωνο.
-Χαριλάου Τρικούπη και Αλεξάνδρας πέφτει άγριο ξύλο. Μην συνεχίζεις.
-Που είσαστε?
-Περάσαμε απέναντι. Έχουμε αποκλειστεί. Πήγαινε προς το σπίτι μου.

Ανεβαίνω πιο ψηλά, φτάνω Ασκληπειου. Γυρναω τα στενά μήπως αποκτήσω καλύτερη οπτική επαφή με την κατάσταση. Ξαφνικά, σαν από το πουθενά και εντελώς αθόρυβα βλέπω ένα ποτάμι ανθρώπων να ξεχύνεται από την Αλεξάνδρας, στην Ασκληπειου. Είναι τα παιδιά από την πορεία. Μικρά παιδιά, έφηβοι, κορίτσια και αγόρια, χωρίς κουκούλες, ξύπνιες φάτσες. Κάποιοι ανάμεσα τους τυλίγουν τις σημαίες. Είναι ανακατεμένοι, έφηβοι και πιο μεγάλοι. Μπροστά μου περναει κι ένας που κουβαλαει ένα βαρύ ξύλινο κοντάρι. Παγώνω. Μου φεύγει ο ρομαντισμός.

Έχω κουραστεί. Η Νεάπολη, εκεί κοντά στον Λυκαβηττό είναι όλο ανηφόρες. Τριγυρναω τόσες ώρες και δεν ξέρω πια τι ψάχνω.
-Είσαι δημοσιογράφος? Με ερωτάει κάποιος που στέκεται και κοιταει το αντιεξουσιαστικο ποτάμι.
Συνειδητοποιώ ότι κραταω ακομα τη μηχανή. Για μισό λεπτό σκέφτομαι, ποιος είναι αυτός, τι θέλει. Δεν ξέρεις ποιος είναι τι, αυτές τις μέρες και αυτές τις ώρες. Σκεφτομαι ποια είναι η πιο κατάλληλη απάντηση καθώς τον ζυγίζω από πάνω μέχρι κάτω και τελικά του λέω την αλήθεια.
-Όχι, ερασιτέχνης…
Με κοιτάζει κάπως δύσπιστα καθώς ακόμα έχω τον τηλεφακό πάνω στη μηχανή. Απομακρύνομαι από εκεί και σκεφτομαι ότι δεν ειδα ουτε ένα δημοσιογράφο, ούτε μια κάμερα τόσες ώρες που πάω πάνω-κάτω. Είχε βέβαια κόσμο που τραβούσε φωτογραφίες με τα κινητά τους. Όπως στις συναυλίες. Μονο που αντι για τραγούδια ακούγονταν σειρήνες και οι φωτιές δεν ήταν εφέ.

Έχω πάρει τις ανηφόρες με σκοπό να βρω ένα σπίτι που δεν το βρίσκω έτσι κι αλλιώς ούτε με χάρτη. Σε ένα ήσυχο δρόμο λέω να κάτσω σε ένα πεζούλι για να ξεκουραστώ. Δεν προλαβαίνω. Ακούω ποδοβολητά. Κάτι παιδιά ανεβαίνουν την ανηφόρα προς το μέρος μου. Αυτά δεν θα ηταν πια ουτε δεκαπεντε χρονων.
-Κάνουν ντου? Ρωταω ένα κορίτσι που θα ήταν το πολύ δεκατριών.
Το κορίτσι κοιταει τη μηχανή – πρέπει να την κρύψω σκέφτομαι – με κόβει για ένα δευτερόλεπτο και μου λέει «Ναι»
Πίσω από τον ώμο της είδα ματ με πλήρη εξάρτηση που όμως μόλις είδαν την ανηφόρα προτίμησαν να κυνηγήσουν κάποιους άλλους που πήγανε ευθεία.
Το κορίτσι προχώρησε πιο πάνω αλλά κοντοστάθηκε και γύρισε και μου είπε: «Έχουν σκορπίσει, κυνηγανε σε όλα τα στενά» Σαν να μου έλεγε, πρόσεχε, πουθενά δεν είσαι ασφαλής. Κι ύστερα χάθηκε στη στροφή.
Χαμογέλασα. Μου φάνηκε πολύ γλυκό αυτό. Αλληλεγγύη από μια μικρή και ατίθαση άγνωστη με φτερά στα πόδια.

Ανέβηκα την ανηφόρα και βρήκα το σπίτι
Η συνεχεία της βραδιάς είναι μια άλλη ιστορία που δεν θα την πω

Τελικά, αποκλείστηκα στα Εξάρχεια, η γάτα στο σπίτι ακόμα με περιμένει. Δεν κατάφερα να κοιμηθώ από την υπερένταση, είμαι κουρασμένη, το σώμα μου ποναει, τα μάτια ακόμα τσούζουν και ο λαιμός δεν έχει συνέλθει από τα δακρυγόνα.
Σε λίγο ξημερώνει, δεν έχω ιδέα τι μέρα θα είναι αυτή. Ελπίζω να αλλάξει κάτι, προς το καλύτερο… έστω για μια φορά προς το καλύτερο.

Για τη δολοφονία του έφηβου

Προσπαθώ να γράψω και δυσκολεύομαι. Μου είναι δύσκολο γιατί είμαι προκατειλλημένη. Όταν θα βγει το αποτελέσμα της νεκροψίας θα πρέπει να καταδείξει τους ενόχους και τα θύματα σε ένα πιο ευρύ κοινωνικό επίπεδο. Αν δεν γίνει αυτό, τοτε θα είναι απλά μία ακόμη φορά που η εξουσία σκοτώνει έναν αθώο.

Αυτή η σφαίρα θα δείξει οτι είμαστε θύματα ενός συνεχούς και αδιαόρατου φόβου.

Συνεχώς πέφτουμε θύματα της βίας του φόβου. Δεν είναι μόνο η άμεση βία που παραμονεύει απο πάνω μας. Αυτή είναι σχετικά σπάνια και μεμονωμένη. Η πιο καταλυτική βία είναι ο φόβος. Κανείς δεν ξεφεύγει απο αυτήν. Την άμεση βία την αποφεύγεις αν κάτσεις ήσυχος στο σπιτάκι σου, την έμμεση βία την ζεις μέσα στο σπιτάκι σου. Φοβόμαστε μην χάσουμε τον μικρό μας τεχνητό παράδεισο και συνένοχα κοιμόμαστε σε μιά βουβή κόλαση. Ανησυχούμε μόνο για την βολή μας.

Ευθεία βολή είναι το βόλεμα μας που τόσο τους βολεύει.

Εξοστρακισμός είναι το έγκλημα όλων αυτών που δίνουν όπλα σε πανηλίθιους, στερημένους ανθρώπους. Συγγνώμη… όργανα ήθελα να πω, που διψάν να αισθανθούν πως είναι κάτι σημαντικό, κάτι σπουδαίο, κάτι που αξίζει τον σεβασμό ή έστω τον φόβο.

 

Το να μην αντιδρούμε απέναντι σε όλα αυτά είναι ευθεία βολή απέναντι στη ζωή μας.

 

Κλείνω τωρα.

Πρέπει να κατέβω.

'Ωρες

Ταξιδεύω
κι αφήνω πίσω μου τις ώρες
σαν μικρά σημειώματα
ξεχασμένα σε συρτάρια
μαζί με ασήμαντα πράγματα
που όλο λέω να πετάξω.

Τις αφήνω μισο-μουτζουρωμένες σε μικρά χαρτιά
να αφηγούνται πώς πέρασα τον δρόμο στις 9 και 42
τι ονειρεύομουν και το ξέχασα μόλις άνοιξα τα μάτια
πόσες φορές ξεγέλασα τον εαυτό μου σήμερα
και σε σκέφτηκα

‘Υστερα βγαίνω στο κατάστρωμα
γεμίζω το πιστόλι με όλα αυτά
και σημαδεύω τον ουρανό
με τροχιοδεικτικά ποιήματα
που φωτίζουν για λίγο γύρω μου
κι έπειτα σβήνουν

Τα 15 kilobyte της διασημότητας

Η Αλεπούδα δίνει συνέντευξη ή αλλιώς:

με ρώτησαν και απάντησα

στο franchise me (Ιστορίες απο την κουζίνα)

Η αλεπούδα είναι blogger. Δεν τη γνωρίζω την κυρία. Θα αναφέρομαι σε αυτή στο θηλυκό, γιατί είναι ένα ζωάκι κοριτσάκι. Η σύντομη ιστορία που ακολουθεί είναι γραμμένη από την ίδια. Μια φορά και ένα καιρό, μια εξωγήινη αλεπούδα προσγειώθηκε στον πλανήτη Γη. Τα πρώτα διάσημα λόγια της ήταν "Γαμώτο, πάλι λάθος πλανήτης!" Από τότε προσπαθεί να προσαρμοστεί στο καινούργιο της περιβάλλον και συνεχώς αποτυγχάνει. Η αλεπούδα αγαπάει τη μουσική και τους ανθρώπους και μισεί τον θόρυβο και τους απανθρώπους. Την ανακάλυψα τυχαία, τη διαβάζω κάθε εβδομάδα και ζήτησα να μου απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις μου.

Καλημέρα αλεπούδα, που σε πετυχαίνω?
Πουθενά, πρόλαβα και έσκυψα

Μπορείς να μας περιγράψεις τι βλέπεις από το παράθυρο σου?
Τα πάντα τρέχουν! Δέντρα, χωράφια και κολώνες της ΔΕΗ. Επιστρέφω με το τρένο στην Αθήνα, από ένα 4ήμερο στη Θεσσαλονίκη

Ποια είναι η πιο αγαπημένη σου λιχουδιά?
Όταν σκέφτομαι ‘λιχουδιά’ μου έρχεται στο μυαλό η σοκολάτα, αν και για να είμαι ειλικρινής αν μου λέγαν ότι πρέπει να σταματήσεις τα γλυκά ή τα αλμυρά, θα απαρνιόμουν τα γλυκά.

Με ποιόν άνθρωπο ή ζώο θα διάλεγες να γευματίσεις?
Μάλλον θα διάλεγα άνθρωπο γιατί φοβάμαι πως πολλά ζώα έχουν αντίθετα table manners από μένα και θα ήθελαν να με γευματίσουν. Μπορεί να είμαι εξωγήινη αλλά προσγειώθηκα μέσα στην τροφική αλυσίδα και είμαι και νόστιμη.
Σε άνθρωπο θα διάλεγα την Sugahspank! γιατί τελευταία προσπαθούμε να βγούμε για καφέ ή ποτό και δεν μας κάθεται ποτέ. Μπορεί τελικά να είναι το ριζικό μας να συναντηθούμε για φαί 

Τι θα τρώγατε?
Έχω αδυναμία στα θαλασσινά. Αυτό δεν είναι γνωστό στο ευρύτερο κοινό, αλλά τα θαλασσινά είναι εξωγήινοι που ήρθαν να κατακτήσουν τον πλανήτη Γη, μα προσγειώθηκαν στη θάλασσα. Η στατιστική είναι εναντίον σου όταν είναι να προσγειωθείς στην Γη. Έχεις 71% πιθανότητες να πέσεις στο νερό και 29% πιθανότητες να πέσεις πάνω σε θερμοσίφωνα. Σηκωθείτε από καναπέδες, ντιβάνια, καρέκλες! τα χταπόδια, τα μύδια και οι κουτσομούρες συνωμοτούν ενάντια στην ανθρωπότητα. Ο καλύτερος τρόπος να αντεπιτεθείς στην απειλή είναι να τρως τα μύδια σαγανάκι, με μουστάρδα και όχι κόκκινη σάλτσα. Μουστάρδα, πιπεριά, φέτα, μαϊντανό και λίγη κρέμα γάλακτος

Τι σου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση στη διατροφική κουλτούρα των ανθρώπων?
Κουλτούρα σημαίνει πολιτισμός. Είναι σχήμα οξύμωρο να μιλάς για πολιτισμό όταν σκοτώνεις, μαγειρεύεις και τρως τον από κάτω σου στην τροφική αλυσίδα. Δηλαδή τον κόσμο όλο, τα ζώα, τις θάλασσες, τα ποτάμια, τα δάση και τα βουνά. Αυτό δεν είναι διατροφή, είναι διαστροφή
Είναι αλήθεια πως σήμερα το φαϊ έχει μετατραπεί από καθημερινή ανάγκη και απόλαυση σε μόδα και lifestyle χωρίς όμως να αξίζει ούτε διατροφικά, ούτε γευστικά

Τι μαγειρεύεις με μεγάλη επιτυχία?
Ό,τι φάω έξω και μου αρέσει είμαι ικανή να το ανασυνθέσω και να το μαγειρέψω. Με βοηθάνε οι εξωγήινοι γευστικοί μου κάλυκες

Ποιο είναι το αγαπημένο σου κρασί?
Προτιμώ να παραγγέλνω λευκό γιατί είναι πιο εύκολο να πετύχεις καλό λευκό σε λογική τιμή. Τελευταία είχα πάρει ένα ποτήρι μοσχοφίλερο και όταν ρώτησα, μου είπαν ότι το είχαν πάρει από το Οινότυπο στα Εξάρχεια. Θα περάσω να το επισκεφτώ, δεν χρειάζεται να είναι τυποποιημένο ένα κρασί για να αξίζει. Το καλύτερο κρασί όμως που έχω πιεί ήταν κόκκινο, γαλλικό, ακριβό και δεν θυμάμαι την ετικέτα (600 ευρώ τα 750ml)

Πες μας μερικά αλεπουδίσια λογάκια για το γάλα γαϊδάρας.
Η Κλεοπάτρα πολύ το εκτιμούσε και έκανε μπάνιο μέσα σε αυτό. Οι γαϊδάρες πάλι, μάλλον έναν εκνευρισμό θα τον είχαν με αυτή την συμπεριφορά της. Μα να έρχεται να σε αρμέγει ο άλλος, κάθε τρεις και λίγο, για να κάνει η Κλεοπάτρα το beaute της?
Το blog «γάλα γαϊδάρας» είναι μικρές γουλιές από το αφρόγαλα των ασήμαντων / σημαντικών πραγμάτων που μου κάνουν εντύπωση καθημερινά και θέλω να κρατήσω ή να μοιραστώ. Σαν ένα κουτί γεμάτο ποστ-ιτ, σημειώσεις, φωτογραφίες, σκέψεις…

Νιώθω πως αρχίζεις και προσαρμόζεσαι σιγά σιγά στον πλανήτη Γη, ή είναι ιδέα μου?
Ιδέα σου είναι. 
Νόμιζα ότι θα με ρώταγες για πιο κίνκυ πράγματα. Τζάμπα έβαλα την καλτσοδέτα στην ουρά 

Ποια γεύση, ή μυρωδιά σου θυμίζει το μητρικό σου πλανήτη?
Μεγάλωσα σε έναν πλανήτη-κουζίνα. Όλες οι μυρωδιές και οι γεύσεις που προέρχονται από μια εξαιρετικά ενεργή και χαρισματική κουζίνα, μου θυμίζουν τον πλανήτη μου.

Η φιλία των σκύλων

Κάθε φορά που πάω να πάρω το τρένο για τη δουλειά μου, περνάω μπροστά απο ένα βενζινάδικο στην Πατησίων. Εκεί είναι μόνιμα αραγμένοι δυό σκύλοι. Οι υπάλληλοι έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι σκύλοι είναι παλιοσειρά και τίποτα δεν τους κουνάει.
Ο πρώτος της δυάδας είναι ένας κόκκινος μακρύτριχος αλητάμπουρας και ο άλλος είναι ένας στραβοπόδης σκατόφατσας που κρατάει απο μπουλντόγκ. Την στήνουν εκεί που αρχίζει η άσφαλτος και με ύφος goodfellas εποπτεύουνε σαν αρχιμαφιόζοι τη λεωφόρο.

Μιά μέρα είδα τον σκατόφατσα να σταματάει ολόκληρη Πατησίων πάνω σε κεντρική διασταύρωση. Κοίταξα καλύτερα και κατάλαβα το γιατί. Δίπλα του περπάταγε κουτσαίνοντας ο αλητάμπουρας και αυτός του έδινε το χρόνο για να περάσει το δρόμο. Ο σκατόφατσας γαύγιζε στα αμάξια που κορνάρανε και κοιτούσε με ένα ύφος, σαν να έλεγε: «Τι θες ρε? Τι θες? Τραβάς κανα ζόρι?»

Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να φτιάξει λίγο το πόδι του και όλο αυτό το διάστημα ο σκατόφατσας πρόσεχε τον φίλο του πολύ. Σταματήσανε τα πολλά πέρα-δώθε και την βγάζανε στο βενζινάδικο. Καθόντουσαν δίπλα-δίπλα ρίχναν πλάγιες ματιές μπας και πετύχουν κανένα να τους στραβοκοιτάζει. Όταν θέλανε να παίξουν τσαμπουκά με κανέναν που τους μύριζε περίεργα, σηκωνόντουσαν και βάζαν μπρος το γαύγισμα. Ο αλητάμπουρας όμως κούτσαινε, δεν μπορούσε να ακολουθήσει και ξέμενε πίσω. Ο σκατόφατσας έριχνε μιά ματιά πίσω στο φίλο του, έριχνε και ένα τελευταίο γαύγισμα στον «εισβολέα» και επέστρεφε για να κάνει παρέα στον αλητάμπουρα.

Ηρθε ο χειμώνας και οι υπάλληλοι φορέσανε τα φουσκωτά μπουφάν της εταιρίας και βγαίναν έξω μόνο όταν έβλεπαν πελάτη. Οι σκύλοι μαζεύτηκαν λιγάκι και ψάχναν να βολευτούν στα πιό απάνεμα σημεία του βενζινάδικου. Μερικές βραδιές το κρύο ήταν πολύ χοντρό και καθως περνούσα βιαστικά, χωμένη στο μπουφάν και το κασκώλ μου, τους έβλεπα δίπλα-δίπλα να ξυλιάζουν. Μια τέτοια κρύα βραδιά είδα περνώντας οτι κάποιος απο το μαγαζί είχε φτιάξει πρόχειρα ένα μικρό σκυλόσπιτο. Ηταν φτιαγμένο απο χαρτόκουτο και για σκεπή είχε μιά μεταλλική πινακίδα που έγραφε “No Parking”. Μέσα στο No Parking - σκυλόσπιτο καθόταν ο κουτσός αλητάμπουρας. Ήταν όμως τόσο μικρό που έμοιαζε σαν να το φοράει. Ο φίλος του ο σκατόφατσας καθόταν εκει δίπλα και κάποιος του είχε φορέσει στους ώμους, σαν μπέρτα, ένα πατάκι αυτοκινήτου.

Την βγάλανε καθαρή κι εκείνον τον χειμώνα. Ήρθε η άνοιξη, το καλοκαίρι, το χλιαρό φθινόπωρο και πάλι ο χειμώνας. Ποτέ δεν τους είδα χώρια.

Τελευταία περνάω και βλέπω τον αλητάμπουρα μόνο του. Την ημέρα κάθεται μελαγχολικός και τα βράδια γαυγίζει στα αμάξια και πότε-πότε σε μένα που τον ρωτάω που είναι ο φίλος του.