...Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάντζα καμιά

Το παρακάτω κείμενο το έγραψε η Xripol (που τοσο καιρό της λέω να κάνει blog και δεν με ακούει). Ανεβάζω λοιπόν εγώ το κείμενο, για να μπορέσει να το διαβάσει περισσότερος κόσμος, γιατι πραγματικά αξίζει

Video που δείχνει πώς καταστέλουν τα ΜΑΤ νεαρούς διαδηλωτές (και ψεκαζουν με δακρυγονα στο προσωπο μια κοπέλα)

...Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες

δίχως καβάντζα καμιά

ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας

και η ψυχή μου πηδά

στου απέραντου τη ψύχρα...

 

Αναρωτιέμαι αν η απογοήτευση οδήγησε στον ατομισμό, τη στενοκεφαλιά και την πλήρη έλλειψη ήθους, ιδεών και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ που συναντά κανείς καθημερινά στην εποχή μας, σ' αυτή τη χώρα (τουλάχιστον).

Μάλλον έγινε το αντίθετο και έτσι κατασκευάσαμε ανάλογα και τους πολιτικούς που μας αξίζουν.

Τα παιδιά μας, μαθαίνουν ότι πρέπει να έχουν μέσον και να λαδώσουν προκειμένου να πετύχουν… οτιδήποτε. Αλλά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Τα πάντα έχουν την τιμή τους.

Μαθαίνουν να μην αναλαμβάνουν ποτέ καμιά ευθύνη για κάποιο λάθος τους (στη δουλειά, στο δρόμο κλπ) και να βλέπουν παντού το άδικο. Παντού.

Άχρηστοι παλιάνθρωποι τη γλυτώνουν πάντα (είτε πρόκειται για μεγάλα σκάνδαλα, για άμεσους ή έμμεσους φόνους, είτε για μικρότερα «κόλπα» στη δουλειά κλπ) και οι γλύφτες, τα λαμόγια και οι άξεστοι ανεβαίνουν ψηλά.

Όλα αυτά με ή χωρίς το περίβλημα ενός λάιφ-στάιλ του εξυπνακισμού, του σνομπισμού και της υποκουλτούρας. Το ταπεινό έχει πεθάνει. Είναι ισοδύναμο με την αδυναμία. Οι hype καλλιτέχνες (και οι  post-"δημοσιογράφοι") αναλώνονται στη δηθενιά που τους κάνει να αισθάνονται «μέσα στα πράγματα» και στην «ιν παρεούλα της πόλης», χωρίς να προσφέρουν κάτι το αξιόλογο ή κάτι που να μιλάει για της ζωές μας!

Βέβαια, άλλοι «καλλιτέχνες» απλά φτιάχνουν άθλια, πανομοιότυπα καψουροτράγουδα. Αυτοί είναι και οι πιο καλοπληρωμένοι.

(φυσικά υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις, αλλά είναι λάθος όλοι μας να θεωρούμε αβασάνιστα τον εαυτό μας ως τέτοια).

Αν δεν χάσουν κάθε ηθική και αξιοπρέπεια τα παιδιά, μια μέρα θα αφεθούν να πεθάνουν στα νοσοκομεία μας, θα ταλαιπωρηθούν από το δημόσιο, θα παιδεύονται στη δουλειά –αν βρουν- για 700 ευρώ. To κράτος (δηλαδή ο κάθε βυσματίας  ψηφοφόρος του) θα τους κατακλέψει και δεν θα τους προσφέρει τίποτα ποτέ. Ούτε ασφάλεια, ούτε ασφάλιση, ούτε σύνταξη. Δικαιοσύνη, δρόμους, έργα, καθαριότητα, σεβασμό, πολιτισμό, έρευνα, επιστήμη…

Τα πτυχία τους, τα ταλέντα τους και οι υγιείς προσπάθειες τους θα εκτιμηθούν μόνο αν φύγουν απ' τη χώρα. Εδώ μετράει μόνο «ο γνωστός» και η λαμογιά. Η πονηριά και τα παραθυράκια.

Φυσικά δεν θα πάρουν ποτέ μια αξιόλογη παιδεία, η οποία φυσικά κι αυτή δεν θα είναι δωρεάν.

Κι άλλα πολλά…

Εχθές άκουγα εδώ τους συναδέλφους μου να λένε «να πάνε τα σκοτώσουν όλα τα κωλόπαιδα που καίνε τις περιουσίες του κοσμάκη!!».

(επιτέλους, ο «κοσμάκης» ας γίνει κόσμος και η περιουσία του, υλική ή μη, θα σωθεί!)

Οι συνάδελφοι αυτοί είναι όλοι γονείς. Δεν τους άκουσα ποτέ να εκφράζονται έτσι, τόσο «έντονα» για όλα τα παραπάνω. Είμαι χρόνια σ' αυτή τη δουλειά. Έχουμε ακούσει τόσα σκάνδαλα, τόσα εγκλήματα κατά του συνόλου, τόσες καταστροφές… 

Μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να γίνουν όπως οι ίδιοι! Αυτοί που δημιούργησαν και συντηρούν την κατάσταση που ζούμε. Μάλλον θεωρούν ότι αυτή η ελληνική πραγματικότητα δεν αφορά τα δικά τους παιδιά, γιατί έχουν «άκρη» κι έτσι στο δρόμο με τα σκατά, αυτά θα βαδίσουν στο πεζοδρόμιο. Τα έχουν ήδη προορισμένα για το πεζοδρόμιο της λαμογιάς και την ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ.

Τα παιδιά τους θα διαπράξουν μεγάλα ή μικρά εγκλήματα μεγαλώνοντας! Έτσι τα διαπαιδαγωγούν, σ' αυτή τη χώρα.

Θέλουν όμως να τα σκοτώσει ένας μπάτσος, αν τους πειράξουν το αυτοκίνητο (τη μεγαλύτερη αγάπη και στάτους σύμπολ τους. Την πεμπτουσία του γκρηκ ντρημ!).

Το κράτος έβαλε τους προβοκάτορές του να κάψουν μικρομάγαζα (σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο, αλλά και που είδαμε με τα μάτια μας. Αλλά έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε αυτές τις τακτικές από παλιά).

Μετά αμέσως βγαίνει με γενναιοδωρία και δίνει αποζημιώσεις στους πληγέντες, όπως έκανε τότε που άφησε την Ελλάδα να καεί (και η κυβέρνηση επιβραβεύτηκε με επανεκλογή).

Δημιουργεί εντυπώσεις, με θύματα τη χώρα, τον άνθρωπο, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την κοινή λογική, τις τσέπες μας. Και τα καταφέρνει.

Μας βάζει να πληρώνουμε μια άχρηστη, αλλά και (δολοφονικά) επικίνδυνη Αστυνομία, που δουλεύει μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μιας επικίνδυνης πολιτείας. 

Παρεμπιπτόντως, είναι γνωστό ότι στην περιοχή που σκότωσαν το παιδί, την περιοχή που «μαζεύονται οι αλήτες, που τους αξίζει ότι κι αν πάθουν» δρα η μαφία της αστυνομίας. Τα μαγαζιά (όπως ξέρω από άνθρωπο που έχει κατάστημα εκεί) πληρώνουν προστασία στη μαφία της αστυνομίας (η οποία θεωρείται η ακριβότερη, πάνω από την Αλβανική, τη Ρώσικη κλπ, που έχουν άλλες περιοχές). Φυσικά, αν δεν πληρώσουν όλοι ξέρουμε ότι οι ίδιοι τους σπάνε τα μαγαζιά σε χρόνο μηδέν.

Τα ναρκωτικά που διακινούν είναι άλλο θέμα…

Ντροπή να κατηγορείς το χέρι που σε ταΐζει, λένε… Οι μπάτσοι (γενικά το παρακράτος που μας κυβερνά) έχουν βγάλει βίλες (και) από τα Εξάρχεια. 

Ακόμα κι αν η θεωρία ότι το (παρα)κράτος έσπασε τα μικρομάγαζα φαίνεται αναληθής και τραβηγμένη (φυσικά έκαναν ζημιές και οι αντεξουσιαστές, τα παιδιά, διάφοροι καταπιεσμένοι, αγανακτισμένοι, αλλά και κάποιοι χουλιγκάνοι. Οι κοινωνία μας έχει απ' όλα), όλοι (πολλοί, έστω) είδαμε με τα μάτια μας το εξής: η αστυνομία και το κράτος άφησαν να καεί ότι κάηκε (μπορώ να πω τουλάχιστον για την Κυριακή).

Ξέρουμε ότι η αστυνομία μπορεί, αν θέλει, να συλλάβει τους ταραξίες και μάλιστα χωρίς να τους σαπίζει στο ξύλο και να τους πατάει το λαιμό (όπως έκανε με το ζευγαράκι των γυμνασιόπαιδων στην Ομόνοια). Αυτή ήταν –ας πούμε- και η δουλειά της. Δεν την έκανε.

Αυτή η ιστορία είναι πολύ παλιά. Η ίδια τακτική. Γνωστά πράγματα. Αναρωτιέμαι πώς ο μέσος οικογενειάρχης αδυνατεί να το καταλάβει, τόσα χρόνια!

Αν κατέβαινες στην Αθήνα την Κυριακή (και άντεχες τα δακρυγόνα –και βασικά την αηδία- στην ατμόσφαιρα), μπορούσες άνετα να παρακολουθήσεις (από το «πεζοδρόμιο») ομάδες των 5-10 ατόμων να τα σπάνε με ξύλα και πέτρες. Οι παρέα σου στο πεζοδρόμιο θα ήταν δυο-τρεις διμοιρίες καρα-αρματωμένων ματατζήδων που παρακολουθούσαν χαλαροί. Σχετικά χαλαροί, γιατί εκνευριζόντουσαν που άκουγαν τους «ταραξίες» να τους περιγελούν και να τους βρίζουν. Ήξεραν ότι τους είχαν για την πλάκα –αν δεν είχαν αυτές τις ρημάδες τις οδηγίες- και ο «ανδρισμός» τους δεν το σήκωνε. Μπορούσαν μόνο να εκτονωθούν πάνω σε κανένα πιτσιρίκι όταν το ξεμονάχιαζαν (καμιά δεκαριά απ' αυτούς), εκτός φάσης. Οι ζημιές έπρεπε να γίνουν.

Έπρεπε το κράτος και η κοινωνία από θύτης να παρουσιαστεί ως θύμα και μετά και ως σωτήρας του «απλού πολίτη»!

Τέλος υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Του μέσου νεοέλληνα (όπως διαπιστώνω). Το κράτος έκανε ότι μπορούσε. ΟΚ. Ένας ψυχάκιας μπάτσος τα πήρε στο κρανίο με κάποιους θερμόαιμους πιτσιρικάδες και πυροβόλησε ένα παιδί. Ναι, σίγουρα κρίμα το παιδί! Όμως μετά, με αυτή την αφορμή, οι μικροί κακομαθημένοι -που έχουν μάθει να μη σέβονται τον κόπο του άλλου, γιατί ο μπαμπάς τους τα προσφέρει όλα απλόχερα στο πιάτο και ακόμα δεν ξέρουν τι πάει να πει «βγάζω το ψωμάκι μου»- τα σπάσανε και τα κάψανε! Βαριούνται τη ζωή τους τα βρωμόπαιδα και θέλουν, εις βάρος του αθώου έλληνα πολίτη, να κάνουν χαβαλέ και να νοιώσουν ότι έχουν δύναμη και κάνουν μια επανάσταση. Απλά καταστρέφοντας και χωρίς να προτείνουν κάτι.

Ακόμα κι έτσι, πόσες επιχειρήσεις κάηκαν? Δεν ξέρω. Ας υποθέσω 20, στην Αθήνα. Πόσες έχουν σπασμένα τζάμια και λείπει και μέρος του εμπορεύματος? Να πούμε 200 (στην Αθήνα)? Θέλετε να πούμε 400 τζαμαρίες? Οι περισσότερες απ' αυτές τις επιχειρήσεις είναι ασφαλισμένες και θα πάρουν και αποζημίωση απ΄το κράτος.

Φυσικά και είναι λυπηρό και –για κάποιους καταστηματάρχες- άδικο!!

Διάβασα ότι από 1/1/2008 μέχρι και 31/10/2008 έκλεισαν 3.000 επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Βασικά, άνοιξαν 5.127 και έκλεισαν 8.112. Και πόσες χιλιάδες απολύθηκαν? Πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες χρωστάνε στο ΤΕΒΕΕ που τρέχει κάθε μήνα, ενώ αυτοί δεν βγάζουν τίποτα (ή πληρώνονται για τις δουλειές τους τουλάχιστον μετά από εξάμηνο)? Πόσοι δεν βρίσκουν δουλειά? Πόσοι έχασαν τα σπίτια τους από τις τράπεζες?

Αυτοί δεν θα αποζημιωθούν ποτέ. Αυτοί απλά βλέπουν το χρήμα να πηγαίνει σε πονηρές τσέπες και σε κρυφούς λογαριασμούς (γιατί χρήμα υπάρχει, παρά την όποια «κρίση»). «Τι Χριστούγεννα θα περάσουν αυτοί οι άνθρωποι»?!

Όμως δεν άκουσα ποτέ όλον αυτόν τον καιρό τέτοια «λαϊκή οργή» για όλα αυτά. Παράδοξο. Άδικο. Άνισο.

Μόνο αποδοχή, σκύψιμο, αλλά και τροφοδοσία της όλης αυτής κατάστασης, με όποιο μέρος της ευθύνης φέρει ο καθένας μας με τις πράξεις του, τις επιλογές του, την «καριέρα» του και τη ζωή του.

Το «να τα σκοτώσουν όλα τα κωλόπαιδα», το άκουσα τώρα. Για αυτές τις ζημιές, όσες κι αν ήταν αυτές (και όσες απ΄ αυτές κι αν έκαναν τελικά τα εν λόγω κωλόπαιδα).

Μάλλον τα κωλόπαιδα (τα παιδιά τους!) είναι απλά ο εύκολος στόχος για την αγανάκτησή τους.

Αν αυτοί οι γονείς αντιδρούσαν σε οτιδήποτε από αυτά που γίνονται σ' αυτή τη χώρα, που γίνεται χρόνο με το χρόνο και πιο ανήθικη –με τον τρόπο ζωή τους,  με τη συμπεριφορά τους, με την ψήφο τους, αλλά και με τη φωνή τους και με ειρηνικές διαδηλώσεις- ίσως να είχαν αλλάξει κάποια πράγματα.

Ίσως το κράτος και η πολιτεία που δημιουργήσαμε να ήταν καλύτερη.

Ίσως οι ένοχοι να έπαιρναν την τιμωρία που τους άξιζε όλα αυτά τα χρόνια των σκανδάλων και της παρακμής. Οι δολοφόνοι το ίδιο.

Τα παιδιά δεν θα έβλεπαν το μέλλον με κυνισμό και απογοήτευση. 

Ίσως να μάθαιναν να σας σέβονται. Τώρα γιατί να σας σεβαστούν, εσάς και τις περιουσίες σας?

Τελικά ο δρόμος των εξεγέρσεων (ή απλά του μπάχαλου), των καταστροφών, της φωτιάς, της πέτρας, της αναίδειας (και του δακρυγόνου, του ξυλοδαρμού από το κράτος δικαίου κλπ) γίνεται η μόνη ευκαιρία που θα έχουν τα παιδιά σας στη ζωή τους ώστε να ξυπνήσουν, να αφήσουν τις τηλεοράσεις που τους προσφέρετε και το ζάλισμα από μια στείρα παραπαιδεία. Να νοιώσουν ότι είναι υπολογίσιμοι (έστω ως ψευδαίσθηση).

Να γίνουν καχύποπτοι απέναντι στους μηχανισμούς αυτού του κράτους, να αμφισβητήσουν την «έγκυρη δημοσιογραφία» και να αισθανθούν τη γλυκιά αίσθηση της αλληλεγγύης.

Είναι η μόνη ευκαιρία που έχουν να πετάξουν πέτρα σε αυτούς που αργότερα θα πληρώνουν, ενδεχομένως για να σκοτώνουν τα δικά τους παιδιά.

Τελικά, για πολλά από αυτά, θα είναι η μόνη ευκαιρία για να αποκτήσουν μια ιστορία δράσης, μια ιστορία αντίδρασης μέσα στη μίζερη ζωή που τους έχετε προσχεδιάσει, έτσι ώστε να έχουν κάτι να λένε στα τραπέζια με τους φίλους τους (αν προλαβαίνουν να δουν τους φίλους τους) όταν θα είναι 40άρηδες. 

Και για αυτό: Ντροπή σας!!!

Απλά ελπίζω κάποια από τα παιδιά μεγαλώνοντας, να δουλέψουν με ήθος, αξιοπρέπεια κι αφύπνιση και με την αξία (και τις αξίες) τους να πετύχουν κάτι καλύτερο για αυτή τη χώρα. Σίγουρα υπάρχουν τέτοια παιδιά (είτε είναι στο δρόμο τώρα είτε δεν είναι), αλλά ελπίζω να μην αποτελέσουν τη συντριπτική μειοψηφία και να μην τους φάνε λάχανο οι αποβλακωμένοι μπούληδες που τρέφετε στα σαλόνια σας. Να μην εξοστρακιστούν. Δυστυχώς αυτά εξοστρακίζονται και όχι οι σφαίρες.

Ελπίζω επίσης αυτή η τραγωδία (η δολοφονία του παιδιού), το μπάχαλο και η αηδία  των τελευταίων ημερών να μην πάει εντελώς χαμένη. Να σταθεί αφορμή για να ξυπνήσουμε και μερικοί «μεγάλοι».

Ήδη κάποιοι διαβάζουν περισσότερο, ενημερώνονται από το ίντερνετ αλλά και από τον διπλανό τους, συζητάνε μεταξύ τους ουσιώδη θέματα. Ίσως να αναλογίζονται τις δικές τους ευθύνες για όλα αυτά, όποια κι αν είναι η θεωρία τους για αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες.

Οι παρέες ανταλλάσουν μεταξύ τους απόψεις για ουσιώδη θέματα (και όχι για τα μποτάκια της απέναντι και το που τραγουδάει ο Μαζωνάκης)!

Αυτό είναι ήδη ένα κέρδος.

Και η ζωή συνεχίζεται…