Όσοι είχατε την ευκαιρία να ακούσετε το καινούργιο άλμπουμ της Bjork μπορεί με δυσκολία να ξεχωρίσατε ένα – δύο κομμάτια. Δυστυχώς η πιο ιδιόρρυθμη περίπτωση στη σύγχρονη μουσική, συνεχίζει να αναζητεί νέους ήχους σε απόμακρες παραλλήλους του διαστημικού ταλέντου της. Σίγουρα το “Volta” είναι πιο βατό από το “Medulla” για το μέσο ανθρώπινο αυτί που έχει μάθει να αγαπάει τη φωνή της.
«Το αγαπημένο νούμερο της Bjork είναι το μηδέν, γιατί συμβολίζει γι’ αυτήν το αέναο ξεκίνημα»
Την Bjork δε την συγχωρώ και τη συγχωρώ ταυτοχρόνως.
Δεν τη συγχωρώ που έχει χαθεί μέσα στη συνεχή αναίρεση/ανανέωση των κατακτήσεων της. Τη συγχωρώ γιατί μας χάρισε ολόκληρο το “Debut” και πάρα πολλά εκπληκτικά τραγούδια από τους επόμενους τις δίσκους.
Δεν τη συγχωρώ γιατί τελικά αποδείχθηκε πως οι Cocorosie χρησιμοποίησαν καλύτερα το μοναδικό ηχόχρωμα του Antony (από τους Antony & the Johnsons) στο τραγούδι “Beautiful Boyz”, από ότι εκείνη στο “the dull flame of desire”, τη συγχωρώ όμως την ίδια στιγμή γιατί θυμάμαι «ότι δε ξέρω το μέλλον μου μετά από αυτό το σ/κ και δε θέλω να το μάθω»
Ακούστε για όση ώρα μπορέσετε τις κόρνες των ισλανδικών βαποριών και μετά γυρίστε στην προηγούμενη δισκογραφία της Bjork, με τα τραγούδια που λάμπουν σα να τα ακούς για πρώτη φορά
«Δε χρειάζεται να μιλάς – καταλαβαίνω»
Αγαπημένος στίχος από το τελευταίο άλμπουμ
«well, I dont care
love is all
I dare to drown
to be proven wrong»
(από το Hope)
(από το Hope)
