Καλοκαίρι στην αλάνα

Αλεξανδρούπολη
Καλοκαίρι και περπατάω με βήμα γρήγορο μέσα στο απομεσήμερο για να φτάσω στο μακρινό ψιλικατζίδικο που μένει ανοιχτό τέτοια ώρα. Ο κόσμος κοιμάται, ο κόσμος κοιμάται, το βάζω στο replay και παίζει μέσα στο μυαλό μου, πότε να το λέει σαν μάλωμα η μάνα μου και πότε σαν φυσική διαπίστωση. Οι κουρτίνες χορεύουν στην παραμικρή αύρα και κρυφοβγαίνουν από τα ανοιχτά παράθυρα. Μέσα κοιμούνται τον ημιεπίσημο μεσημεριανό τους ύπνο πάνω σε μπαουλοντίβανα στην κουζίνα και στα δροσερά πίσω δωμάτια. Κάποιος στριφογυρίζει στο μαξιλάρι του όταν ακούει τα φλάπα-φλούπα από τα πλαστικά γαλάζια πέδιλα. Το πόδι ιδρώνει και γλιστραει μέσα στο παπούτσι. Πώς σκεφτήκαν να κάνουν πλαστικό παπούτσι για το καλοκαίρι? Από τα κενά περνάει η σκόνη και ζωγραφίζει με βρομιά τριγωνακια σαν σεμεδάκι στα πόδια μου. Στο ψιλικατζίδικο χώνομαι μέχρι την μέση του ψυγείου για να βρω τη γρανίτα πορτοκάλι στην τρίγωνη συσκευασία. Δεν είναι ο,τι καλύτερο αλλα είναι αυτό που αντεχει το χαρτζιλίκι μου. Το απολαμβάνω με την ιεροτελεστία που αρμόζει σε γκουρμέ επιδόρπιο. Τίποτα δεν μπορει να σταματήσει αυτή την υπέροχη τρισδιάστατη φαντασία των παιδιών.

Στις πέντε ραντεβού στην μικρη πλατεία για ανταλλαγή μικυ-μάους. Το καλοκαίρι η ανταλλαγή παίρνει διαστάσεις μανιάς μια που έχω όλο το χρόνο να τα διαβάσω και πάντα ξεμένω.

Θεσσαλονίκη

Το καλοκαίρι μυρίζει λαδερά και γεμιστά και καρπούζι στο ψυγείο. Αρωμα απο αντιλιακό και πικρό λάστιχο απο την υποβρύχια μάσκα. Καλοκαίρι με χρώματα πορτοκαλιά και κίτρινα στις μπλούζες με τις ντίσκο στάμπες και τα σατέν κόκκινα σορτσάκια. Ώρες να χαζεύω το μωσαϊκό και να φαντάζομαι τις πέτρες να φτιαχνουν σχήματα.

Ραντεβού για παιχνίδι στους δρόμους και τις αλάνες. Σκαρφάλωμα πάνω σε μαντρα απο τσιμεντόλιθους. Δείχνουμε τις καινούργιες γρατζουνιές που κερδίσαμε στο χθεσινοβραδυνό παιχνίδι. Κοιτάμε τα τραύματα σαν στρατιώτες που ελπίζουν σε παράσημα ανδρείας ή έστω σε παράσημα βλακείας. Τα αγοράκια κρυφά μέσα τους εύχονται να τους μείνουν ουλές, αλλά αγνοούν όλες οι ουλές θα πνιγούν σε μια ζούγκλα τρίχας που έπεται μόλις στρίψουν τη γωνία της εφηβείας τους.

Τα κοριτσάκια παίζουν λάστιχο και οι πρωταθλήτριες τινάζουν το πόδι τους σε ύψος που θα ζήλευαν και οι καρατέκα στις βιντεοκασέτες. Εγώ που δεν χαίρω - από μικρό παιδί - τέτοιας ευλυγισίας προτιμώ να χρησιμοποιώ το λάστιχο για να παίζω το ζιγκ-ζαγκ-ζονγκ. Φαντάζομαι ότι το μπλεγμένο λάστιχο - που πρέπει μέσα του να ελιχθω - είναι λέήζερ-συναργερμός που προστατεύει ένα πράσινο σμαράγδι ή μήπως ένα μωβ? Ειμαι ακόμα και σήμερα άσχετη στα σπάνια και ακριβά πετράδια.
Τελείως απρόσμενα δέχομαι πρόσκληση για τσάι. Αυτό στον κόσμο των παιδιών –θηλυκου γένους – σημαίνει εως και κοινωνική άνοδο. Απορώ με την πρόκληση γιατί δεν ανήκω στην θρησκευτική σέχτα αυτών που παίζουν λάστιχο. Ίσως να φαντάζει εξωτικό το ότι έρχομαι από άλλη πόλη, ίσως να βαρέθηκαν η μία την άλλη και θέλουν νέο αίμα. Το τσάι ήταν νεροκακάο σερβιρισμένο σε αμφίβολης καθαριότητας παιδικό σετ τσαγιού.
-Ποιοι σου αρέσουν οι A-ha ή οι Duran-Duran? με ρωτάει η οικοδεσποινα.
-Κανείς…
-Δεν μπορει να μην σου αρεσει πιο πολύ καποιος από τους δυο…
Η ερώτηση δείχνει να αποτελεί περισσότερο ένα είδος μύησης παρά άνοιγμα συζήτησης γιατι τελικά η κουβέντα θα καταλήξει αντι για την μουσική στα μαλλιά τους. Απάντησα ότι προτιμώ ένα από τα δύο, στην τύχη. Κάποιες χάρηκαν, κάποιες διαφώνησαν μαζί μου. Δεν είχα επιχείρημα ούτε για τις μεν ούτε για τις δε. Βαρέθηκα θανάσιμα εκείνο το απόγευμα. Εδωσα στο νεροκακάο άλλη μια ευκαιρία, σε ένα άλλο σπίτι, μα τελικά το πήρα απόφαση και επέστρεψα μόνιμα στην αλάνα…

Πλατεία Ναυαρίνου, Αύγουστος 2007

(φώτο αλεπούδα)

Κυλάνε τα λεπτά, οι ώρες
σαν νερό βιαστικό που χύνεται στους υπονόμους.
Ακολουθείς την πορεία του σε στοές σκοτεινές
που μυρίζουν ανθρώπινα κατάλοιπα
σκουπίδια, φλούδες από καρπούζι,
τσαλακωμένα χαρτιά, πλαστικά περιτυλίγματα

Τα σκουπίδια μας ζουν πιο πολύ απο εμας,
πιο πολύ απ΄τις ιδέες μας.
Κάθεσαι και αναπνέεις αυτή την ειρωνεία.
Σκέφτεσαι κι οι σκέψεις σου διασπώνται
πιό γρήγορα απ΄το χαρτί στις χωματερές.

Τα λάθη αντέχουν πιό πολύ.

Τα μασάς, τα καταπίνεις
κι αυτά συνεχίζουν
σχεδόν ανέγγιχτα να αιωρούνται μέσα σου.
Μαζεύονται στους αδένες, κολλάνε στις αρτηρίες.
Δεν τα βλέπεις αλλά ξέρεις πως υπάρχουν,
σαν εφιάλτης που επανέρχεται στις πιό ανύποπτες στιγμές.
Μια μυρωδιά, κάποιος που μοιάζει με κάποιον,
μια λέξη που άκουσες τυχαία στο δρόμο
κι όλα επανέρχονται πιό ζωντανά

Έχεις φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο,
που ό,τι έχεις, το χάνεις.
Ό,τι είσαι, σε αναιρεί.
Τα χαρίσματα σου είναι κατάρες
κι ό,τι επιβιώνει είναι αυτό που θες να σκοτώσεις.

Προικίστηκες με την ικανότητα να επιβιώνεις,
άραγε για να έχεις πιό πολλές ευκαιρίες
να αυτοκαταστραφείς;

Μισός Θεός, μισός ζώο.
Πολεμοχαρής ήρωας
με την αχίλλειο πτέρνα στην ψυχή.
Πουλάς κομμάτι-κομμάτι τον εαυτό σου.
Παραδίδεις τα δάση της καρδιάς σου στη φωτιά.
Ύστερα κλαις πάνω απ΄τις στάχτες
και κλείνεις τις πληγές σου με τσιμέντο.

Θες να κρυφτείς, να θαφτείς
κάτω από σίδερα, πίσσα και χαλίκια.
Η ψυχή σου κείτεται κάτω από βρώμικες πλατείες
και άσχημες πολυκατοικίες,
σαν τις αρχαίες πόλεις τις δοξασμένες που παρήκμασαν
και μένουν ερείπια κρυμμένα και σιωπηλά.

Πλατεία Ναυαρίνου, Αύγουστος 2007

Καλοκαιρινή ανάμικτη κασέτα

Είσαι στην ακρογιαλιά και ατενίζεις το απέραντο γαλάζιο / το απέραντο αμμουδογήπεδο με τους μαυρισμένους γυμνασμένους ρακετίστες / την πασαρέλα για μικροσκοπικά μπικίνι και τεράστιες βρεγμένες βράκες. Κοιτάζεις με ενδιαφέρον τα τατουάζ στα απόκρυφα σημεία των διπλανών σου. Θα έκανες και εσύ αλλά δεν έχεις αποφασίσει τι θες. Παίζεις με τα δαχτυλάκια των ποδιών σου στην καυτή άμμο. Ο φραπές δίπλα σου έχει βράσει ήδη. Θες να πάρεις άλλον, αλλά βαριέσαι να σηκωθείς και περιμένεις κάποιον άλλο να κάνει την κίνηση.
Ένα κινητό πιο πέρα χτυπάει με το ringtone που έχει κάποιος στη δουλειά. Παίρνεις αποφάσεις. Θα αλλάξεις δουλειά. «Από Σεπτέμβριο» λες και βυθίζεις περισσότερο τα πόδια σου στην άμμο. Κάποιος σηκώνεται και σου λέει πως θα βουτήξει. Εντάξει, βούτα. Είσαι με την καλοκαιρινή σου αγάπη ή σκέφτεσαι την περσινή σου καλοκαιρινή αγάπη? Πάλι σκέφτεσαι πως πάλι σκέφτεσαι. Ύστερα παίρνεις κι άλλη απόφαση. Θα γυρίσω από την άλλη. Λίγο ακόμα φύτεμα στην άμμο και θα γίνω αρμυρίκι. Δε θα ήταν κι άσχημα, σκέφτεσαι. Εντάξει, από Σεπτέμβριο θα κοιτάξω αλλού. Κάποιος επιστρέφει στη διπλανή ξαπλώστρα και σου πετάει κρύες σταγονίτσες θάλασσας καθώς σκουπίζεται. Εκνευριστικό. Δε θα εκνευριστώ. Ήταν τυχαίο. Κανείς δεν πάει για καφέδες στο μπαρ από τη δικιά σου παρέα. Όλοι τριγύρω κυκλοφορούν χαρούμενοι με δροσερά ποτά λες και παίζουν σε διαφήμιση.
Χαλαρώνεις και κοιμάσαι προτού βάλεις αντηλιακό. Μια ώρα αργότερα ξυπνάς στο χρώμα του αστακού και όλη η παρέα σου έχει πάρει φρέσκους παγωμένους καφέδες.
-Εμένα γιατί δε μου πήρατε?
-Δε θέλαμε να σε ξυπνήσουμε
Όταν γυρνάτε στο δωμάτιο βλέπεις ότι η πλάτη σου είναι κόκκινη, έχει ένα δεκάρι και το όνομα του Ριβάλντο γραμμένο με αντηλιακό.
-Όποιος μου το έκανε αυτό θα πεθάνει!

Η αλεπούδα συνιστά…
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πρώτα κατεβάζεις τα τραγούδια του Summer Mixtape για να έχεις να ακούς και μετά αφήνεις γκρίνια, σκέψεις και βλακείες και περνάς υπέροχες-υπέροχες διακοπές. Εντάξει?

Υ.Γ: κάνετε δεξι κλικ σε κάθε κομμάτι της λίστας για να το αποκτήσετε.

Μελιτζάνες Αλεπουδίσιους (2007 Edition)

(φώτος: αλεπούδα)

Μελιτζάνες Αλεπουδίσιους (2007 Edition)

Αυτό το πολύ ωραίο καλοκαιρινό φαγητό το μαγειρεύω από το 2004. Το κακό είναι ότι συνέχεια ξεχνάω να γράψω τη συνταγή, έτσι κάθε καλοκαίρι που το κάνω η συνταγή διαφέρει ανάλογα με την έμπνευση μου. Αυτή λοιπόν είναι η έκδοση 2007 και ελπίζω τώρα που τη γράφω να μη ξαναχρειαστεί να την επαναυτοσχεδιάσω.

Υλικά (για δυο άτομα)

2 μελιτζάνες (από τις καλοθρεμμένες)

1,1/2 κρεμμύδι

2 σκελίδες σκόρδο

Φέτα (όσο ένα πακέτο τσιγάρα Silk Cut Λευκό)

Λίγο ελαιόλαδο

Λίγο λευκό κρασί

1 χούφτα σταφίδες

Δυόσμος φρέσκος (πολύ βασικό αυτό)

Γιαούρτι στραγγιστό


Οδηγίες

Κόβουμε τις μελιτζάνες στη μέση (κατά μήκος). Έτσι έχουμε τέσσερις «βαρκούλες». Παίρνουμε ένα μαχαίρι (μικρό, όχι μπαλντά) και σκαλίζουμε την μελιτζάνα με σκοπό να περάσουμε ωραία και συνάμα να αφαιρέσουμε την ψίχα. Φροντίζουμε έτσι ώστε να αφήσουμε 0,7εκ. τοίχωμα και ταυτοχρόνως να μην κόψουμε τα χεράκια μας. Το υλικό που αφαιρούμε το βάζουμε σε ένα μπωλ για να ασχοληθούμε μαζί του μετά. Μόλις ολοκληρώσουμε το ξεκοίλιασμα, κόβουμε λίγο από κάτω στην καμπύλη πλευρά έτσι ώστε να μην τραμπαλίζεται η μελιτζάνα σε 12 μποφώρ. Στη συνέχεια θα τις αλείψουμε με ελαιόλαδο, μέσα-έξω και θα τις βάλουμε σε προθερμανσμένο φούρνο για 15 λεπτά.
Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και το ίδιο κάνουμε με το σκόρδο. Παίρνουμε την ψίχα της μελιτζάνας και την μετριοκόβουμε.
Σε μία μεσαίου μεγέθους κατσαρόλα βάζουμε ελαιόλαδο για να τσιγαρίσουμε τα κρεμμυδοσκόρδα. Ρίχνουμε πρώτα τα κρεμμύδια, μετά τα σκόρδα και μετά καπάκι τη μελιτζανόψιχα. Ανακατεύουμε και σε λίγο ρίχνουμε και το ολίγο κρασί. Εν συνεχεία πετούμε και τις σταφίδες εντός της κατσαρόλας. Οι σταφίδες να είναι ξανθές (σαντρέ της Loreal)
Αρχίζει να μαγειρεύεται η γέμιση. Ψιλοκόψτε τον φρέσκο δυόσμο. Σε λιγο θα τον βάλετε και αυτόν. Μετά τον δυόσμο βάζουμε στην κατσαρόλα τη μισή φέτα κομμένη σε κύβους. Προς το τέλος να το κάνετε αυτό για να μην παραλιώσει.
Δε χρειάζεται η γέμιση να μαγειρευτεί εντελώς γιατί θα παίξει και φούρνος στη συνέχεια. Όταν το μείγμα της γέμισης λοιπόν είναι έτοιμο το βάζουμε ισόποσα στις μελιτζάνες. Από πάνω ρίχνουμε την υπόλοιπη φέτα κομμένη σε κύβους (μέγεθος ζαριού) και βάζουμε το ταψί στον φούρνο.
Το πόση ώρα θα χρειαστεί να περάσει εξαρτάται από το πόσο μαγειρέψατε το μείγμα και πόσο θα αντισταθεί η μελιτζάνα. Υπάρχουν κάποιες αναρχο-αντιδραστικές που αργούν να ψηθούν.
Όταν είναι έτοιμες τις βγάζετε από το φούρνο, περιμένετε λίγο για να κρυώσουν και βάζετε το στραγγιστό γιαούρτι από πάνω. Αυτό το φαγητό τρώγεται και εντελώς κρύο την επόμενη μέρα. Ανάλογα μάλιστα με την ποιότητα της μελιτζάνας μπορεί να είναι και πιο νόστιμο όταν είναι κρύο.

Μπον απετίτ


Υ.γ. δεν είναι τρομερά βαρύ φαγητό, αλλά καλύτερα να μην το φάτε μετά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκτός αν δουλεύετε σαν νυχτοφύλακας. Σε αυτή την περίπτωση θα ήθελα να επικοινωνήσετε μαζί μου για να μου πείτε πως βρήκατε αυτή τη δουλειά. Έχω αϋπνίες και θέλω να τις αξιοποιήσω,
Σας ευχαριστώ

Κανείς δεν κάνει χαρακίρι σε αυτή τη χώρα

(φωτογραφία από άγνωστη πηγή)

Κανείς δεν κάνει χαρακίρι σε αυτή τη χώρα. Κανείς δε δηλώνει παραίτηση έστω! Πολλοί από αυτούς μάλιστα κάνουνε και θρασύτατες δηλώσεις του τύπου «Δεν ήταν το τελευταίο δάσος η Πάρνηθα, έχει κι άλλα η Αθήνα».

Να υποθέσω ότι θα εννοούν τα περιφραγμένα δάση που έχουνε εκείνες οι μεγάλες βίλλες. Είναι αλήθεια πως μοιάζουν με δάση. Ας μαζέψουμε λοιπόν τα ελάφια, τις αλεπούδες και όσα ζώα επιζήσανε και ας τα αμολήσουμε εκεί μέσα. Μαζί με τους πλούσιους πολιτικούς μας, θα φυλάνε οι ειδικοί φρουροί και τα αθώα ζώα.
Όταν πέφτουνε τα πρώτα χιόνια στην Αττική εκεί θα πηγαίνουμε τα παιδιά μας για να παίξουμε χιονοπόλεμο και τις εξορμήσεις του σαββατοκύριακου πάλι εκεί θα τις κάνουμε…
..εκεί, στις καταπράσινες βίλλες τους.

Ντουβρουντζάς το σαββατόβραδο

Την Κυριακή σερνόμουν από τη μία άκρη του σπιτιού στην άλλη κουβαλώντας παγωμένα νερά και κάνοντας απανωτά ντουζ. Η γάτα είχε βρει το λιγότερο καυτό σημείο του διαμερίσματος και κείτονταν ημι-λιπόθυμη. Κάθε φορά που περνούσα από δίπλα της έκανε κάτι ξεψυχισμένα νίαου-πεθαίνω, νιάου-λιώνω, νιάου-σβήνω, νιάου-χάνομαι.
Στην τηλεόραση έπαιζε ένα ντοκυμαντέρ για τα σκυλιά κατακτητές του διαστήματος. Τελικά δεν ήταν μόνο η Λάικα. Από τα 29 σκυλιά που βγήκαν στο διάστημα συνολικά πέθαναν τα 20. Η γάτα μου δεν έδειξε να συγκινείται ιδιαίτερα με το γεγονός. Αυτά τουλάχιστον πήγαν στο διάστημα, εγώ θα αφήσω τα κόκκαλα μου στα Πατήσια, σκέφτηκε και έκανε ένα νιάου-γαμώ τη γούνα μου.

Το Σάββατο πήγα στο Λυκαβηττό. Ζέστη τρελή και άπνοια και εκεί. Δεν κουνιόταν τίποτα. Μόνο η πλατφόρμα που είχαμε σκαρφαλώσει όλοι, τραμπαλιζόταν πέρα δώθε. Όταν πήρα στο κινητό την Trinity για να έρθει κι αυτή εκεί που καθόμασταν μου είπε «είμαι 28 χρονών, δεν κάνω τέτοια πράγματα» Έτσι όταν ήρθε τελικά τη σύστησα στους υπόλοιπους ως εξής «Από δω η Τριάδα, είναι 28 χρονών, η Χ. 36, η Κ. 32, η Λ 26, η Σ. 36 και αυτός απέναντι με την ιρλανδική σημαία δικός μας είναι. Για να μάθει να μας λέει ότι την πήρανε τα χρόνια και δεν είναι για τρέλες πια.
Η Dolores Ο’ Riordan (36 χρονών και με τρία παιδιά) βρισκόταν πάνω στη σκηνή. Τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα και έτρεχε πάνω κάτω σαν το ιρλανδέζικο ξωτικό της ροκ. Ήταν μια καταπληκτική συναυλία με πολλά κομμάτια από Cranberries και από το καινούργιο της άλμπουμ.

Την Παρασκευή βρέθηκα και πάλι να τρέχω πέρα δώθε στις μουσικές σκηνές της Ευρωπαϊκής Γιορτής της μουσικής. Από την Κοτζια, με τους Ekos Quartet και τους Expert Medicine πέρασα στην Κλαυθμόνος με τους Κόρε. Υδρο για να καταλήξω στο Σύνταγμα για τους Raining Pleasure. Το Σύνταγμα ήταν η σκηνή που χορηγούσε η κόκα – κόλα και είχε τον χειρότερο ήχο. Σηκώθηκα και έφυγα στο δεύτερο τραγούδι. Άλλη μια φορά που πετυχαίνω τους RP με χάλια ήχο. Έφυγα γιατί αγαπώ τη μουσική και τα αυτιά μου είναι όργανο απόλαυσης και όχι βασανισμού.
Αμάν πιά με αυτή την κοροϊδία. Γιατί στην Κοτζιά και στην Κλαυθμόνος ο ήχος δεν ήταν επώδυνος και στον Σύνταγμα μας βίαζαν τα τύμπανα? Γιατί στη Dolores ο ήχος ήταν τέλειος? (γιατί είχε φέρει τον τεχνικό ήχου των U2)
Πόσο άλλο να γκρινιάξω για αυτό το θέμα?

Ατάκα της εβδομάδας:
Την επόμενη φορά που θα χωρίσω θα κρατήσω εγώ το αιρ-κοντίσιον.

Νιαμ, Νιαμ, Νιάμ...

Μακαρόνια αλεπουδέ Μεσογειακέν

Πρόκειται για ένα πολύ γρήγορο, πολύ απλό και πολύ νόστιμο πιάτο. Θα σας πάρει όση ώρα χρειάζεται να βράσετε τα μακαρόνια.

Υλικά

1 πακέτο μακαρόνια
(πέννες κατά προτίμηση)

1 κονσέρβα ντομάτα σε κύβους
(πάρε βιολογική)

Φέτα

(ολίγη)

20 ελιές Καλαμών
(έχει βιολογικές, πάρε)

Μαϊντανό

Βασιλικό
(και ξερός μας κάνει)

Βάζουμε τα μακαρόνια να βράσουν. Κόβουμε τις ελιές σε ροδέλες. Μην πάρεις έτοιμες κομμένες, έχουν χάσει όλη τη γεύση. Κόφτες μόνος σου, τεμπελόσκυλο. Βάζουμε σε μια κατσαρολίτσα την ντοματοκονσερβα και τις κομμένες ελιές. Προσθέτουμε και λίγο βασιλικό. Σκοπός μας δεν είναι να βράσουμε τη σάλτσα αλλά να τη ζεστάνουμε. Μη βάλεις αλάτι, έχουν οι ελιές και η φέτα που θα μπει στη συνέχεια. Τώρα θα κάνεις ότι πω και όταν την ξανακάνεις αυτοσχεδίασε άμα θες.

Βάζουμε τα μακαρόνια στο πιάτο. Ρίχνουμε τη σάλτσα. Όχι όλη, άσε και για τους άλλους. Κόβουμε λίγη φέτα σε κυβάκια και τη ρίχνουμε πάνω από τη σάλτσα. Κόβουμε και λίγο μαιντανό και τον ρίχνουμε και αυτόν.

Μη βάλετε πιπέρι, κρεμμύδια και ότι σας έρθει στο μυαλό. Αυτή είναι μια συνταγή απλή αλλά όχι απλοική. Βασίζεται στον συνδυασμό των υλικών. Τα υλικά είναι λίγα, συνεπώς αξίζει να επενδύσετε στην ποιότητα τους.

Αυτά

Καλοκαίρι και Μουσική

Φούσκωσα το πράσινο σωσιβιάκι μου σε σχήμα του εξωγήινου κατοικίδιου ζώου γνωστό στην ευρύτερη περιοχή δεξιά της Ανδρομέδας με το όνομα Σαμιαμιραγοθ. Φόρεσα και τον θαλάσσιο εξοπλισμό μου και ανοίχτηκα στα μπλε άγνωστα πελάγη του καλοκαιριού παρέα με τη μουσική. Δεν έχω ιδέα τι μου επιφυλάσσει αυτό το καλοκαίρι αλλά ξέρω με τι μουσική υπόκρουση θα το συνοδεύσω. Είναι μια αρχή και αυτό.

Στην ερώτηση «ποιο τραγούδι σου έρχεται στο μυαλό σε συνδυασμό με το καλοκαίρι» η απάντηση είναι το «καλοκαίρι» του Σαββόπουλου.
Μου αρέσουν οι εικόνες και ο Σαββοπουλος ζωγραφίζει τα τραγούδια με τους στίχους του.

καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι


Well…
Ακούω εδώ και ώρα το καινούργιο CD της Cast-a-blast και εμμένω στην άποψη που είχα στο sneak-prehearing πριν λίγο καιρό. Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικό soundtrack για Summer in the city καταστάσεις. Σε μια Αθήνα πολύπολιτισμική μέσα στη σκόνη των δρόμων και στην ασχήμια των πολυκατοικιών μπορείς να βρεις τον χώρο, τη ζωή και τη μουσική που σου αρέσει.
Βάζεις το CD στο αμάξι να παίξει, μπαίνεις στο ρυθμό και στους γκρι δρόμους, κουνάς ρυθμικά το κεφάλι και νιώθεις πως σε σκηνοθετεί ο Ταραντίνο. Μετά το βάζεις να παίξει ξανά από το 1ο track μέχρι το τελευταίο, γιατί είσαι η Jackie Brown και ήρθε ο καιρός να σταματήσεις να το κρύβεις.

info: Backslam Extravaganza (Cast-a-blast)
Featuring new tracks & remixes by Featurecast, Sugahspank!, Blend, Jon kennedy, BnC, Spark Arrester, Kormac, Palov & Mishkin and more...
Already a favorite with the likes of Paul Murphy, Mad Mats, and Micheal Rutten from their release on Gamm and their current 12'' release for Scrible records, the infamous duo Palov & Mishkin returns with a full showcase compilation of what's happening with their cast-a-blast crew.
This time the boys collects sixteen fresh cuts of heavy b-boy breaks, old school Hip Hop, explosive Funk, and Reggae picked one by one from the Cast-a-Blast vault.

The Backslam Extravaganza marks the label's next steps by introducing Cast-a-Blast's forthcoming releases by artists BnC aka mc Rocklip, Blend, Thanos Amorginos, Ottawa Bros and Sugahspank! under production by Blend, merging with the remix talents of Southampton's Featurecast (Catskills, Funk Weapons), Virginia's finest dj's collection Spark Arrester, breakbeat swinger Kormac (Scribble records) and snareboarder Jon Kennedy (Grand Central, Tru Thoughts) with an exclusive yet unreleased track.

Τι θα φέρει πάλι αυτό το καλοκαίρι

(artwork by samiamidi)

Τι θα φέρει πάλι αυτό το καλοκαίρι


Έχω αφήσει τον Στρατή και την Παναγιά του πάνω στα βράχια και την κουβέντα με τη Μυρτώ στη μέση. Πάλι θέλησα να γράψω. Φταίνε τα παραμύθια για τα αστέρια και τον ουρανό και αυτό το άρωμα καλοκαιριού που τρυπάει το μυαλό και αφήνει υποσχέσεις. Όλα τα παραμύθια ξεκινούν με μιά κατάρα που πρέπει να λυθεί μα όταν παλεύω με τις λέξεις κάπου πάει ο χρόνος και κρύβεται. Ψάχνω ύστερα να τον βρω μα στ΄αλήθεια έχει χαθεί και το μόνο που έχω πια είναι αυτές οι λέξεις.



Πάλι θα πέσει η νύχτα, μαύρο γυαλί στο πάτωμα,
χιλιάδες κομμάτια σκόρπια εδώ και εκεί
Τα φώτα θα κάνουν δήθεν πως φωτίζουν
ίσα-ίσα για να βγουν να παίξουν στους δρόμους οι σκιές.

Εσύ θα παίξεις με το δάχτυλο σου την άκρη της σελίδας,
θα κοιτάξεις αφηρημένα στο βάθος, ώρα πολύ.
Σηκώνεσαι, δύο βήματα και ανάβεις το φως,
να φύγει το σκοτάδι, να στραγγίσει απ΄το μπαλκόνι κάτω.

Στην άκρη του μυαλού μου μαζεύω δυο σκέψεις,
κολλάω μισές εικόνες και φτιάχνω ένα χαμόγελο.
Παιδεύομαι να το κρατήσω να μην εξαφανιστεί.

Το βλέμμα με δυσκολεύει. Όλα τα ανεξήγητα είναι δύσκολα και όμορφα.
Το κρατάω εκείνο το βλέμμα για λίγο μα αυτό αντιστέκεται,
μπερδεύεται και σβήνει μπλεγμένο σε περίεργα συναισθήματα.

Μέσα στη σύγχυση ανοίγει την πόρτα
και μου επιτείθεται η πραγματικότητα
με κεφάλι μέδουσας αποτρόπαιο,
και με την υπεροψία της λογικής.

Κραδαίνω στα χέρια μου το παιδικό μου ξίφος.
Μου φωνάζει κυνικά πως αυτό είναι μιά σπασμένη κεραία και τίποτα άλλο.
Μα νιώθω το ξίφος μου όπλο και τα ποιήματα σα ξόρκια μαγικά.

Τη διασκεδάζω αφάνταστα την πραγματικότητα
γι’αυτό με επισκέπτεται συχνα.



Ενα σύννεφο ταξιδεύει

Στα σύννεφα αρέσουν τα ταξίδια. Εκεί στον ουρανό μαθαίνουν να ξεχωρίζουν τη γη από τα χρώματα και όχι από τα σύνορα. Ψηλά στο βουνό είν’ ένα μέρος που τ’ αγαπούν πολύ. Μαζεύονται τριγύρω και αρχίζουν να πέφτουν σαν σταγόνες. Υπάρχει ένας ρυθμός, μιά μελωδία κρυφή, σα δέηση, σαν προσευχή. Μέσα από τη μυστική σύναξη ετοιμάζεται μια δυνατή επιστροφή. Οι σταγόνες ενώνονται και γρήγορα βρίσκουν άλλες και κατρακυλάνε πάνω στα βράχια. Περνάνε από πάνω τους σα χάδι και κάνουν και την πιό σκληρή πέτρα να γλυκάνει. Χαχανίζουν γάργαρα και παρασύρουν στο γέλιο τους μικρά πετραδάκια. Τα ξεγελάνε και τα πείθουν να τους ακολουθήσουν στο ταξίδι.
Οι σταγόνες γίνονται ρυάκι που τραγουδάει στα φύλλα και τα κλαδιά. Μερικά φύλλα ξελογιάζονται και τρέχουν για να προφτάσουν. Το ρυάκι γίνεται διάφανο ποτάμι και περνάει κάτω από γέφυρες και γέρικα πλατάνια. Το τραγούδι δυναμώνει, είναι οι σταγόνες που μιλάνε για τα ταξίδια τους στον ουρανό.
Σκύβεις στην όχθη και πιάνεις με τη χούφτα σου νερό. Αυτό σταματάει να τρέχει και σε κοιτάει. Μέσα στα χέρια σου βρίσκεται και σε καθρεφτίζει. Έχει ταξιδέψει ψηλά και έχει δει όλη την ομορφιά, μα στέκεται εκεί για να δει και σένα. Χαμογελάς, πίνεις και ξεδιψάς. Σκουπίζεις τα χέρια στο παντελόνι και κοιτάς προς τα κάτω, εκεί που το ποτάμι συναντά τη θάλασσα και τα σύννεφα μαθαίνουν το μπλε χρώμα.

Αν σου λεγα πως τα σύννεφα είναι θάλασσα που πετάει
και η θάλασσα μπλε σύννεφα κολυμβητές,
δε θα με πέρναγες για τρελή;