Πονάν τα χείλη μου (Γεια!)

να σου δώσω όμως φιλί να φοράς
να το δείχνεις λέω παντου
να ξέρουν για μας, να ξέρουν για μας





Γονάτισα και ζήτησα απ τα θλιμμένα σύννεφα
να λάμψουν, να ξεσπάσουν με βροχές,
κι όλη τη νύχτα γίναμε σκυλάκια και ξεδίναμε
και γλείφαμε ο ένας τ άλλου τις πληγές
Μεθούσαμε και πίναμε απ τα φιλιά που δίναμε
και σβήναν μία μία οι φωτιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές
Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,
κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές
Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές
Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,
κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές
Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.

Το συμπαν που συνωμοτει

Ο,τι τα δαχτυλα και την καρδια μου ζεστανε
βλεπω να φευγει τωρα, τοσο μακρια
που ανθρωπος που γνωρισα ποτέ δεν εχει παει.

Μήπως δεν είχα φτασει κι εγω στις ακρες μου
και επρεπε να ανακαλυψω άλλες
πιο μακρινες και δύσβατες;

Μήπως ακούσανε τις σκέψεις μου τιποτε παλιοί θέοι
και θέλησαν να με πετάξουν στην θάλασσα
που κρυφα μέσα σ' όνειρα νοσταλγησα;

Ισως σ' αυτους να ετρεξε η ίδια η Μούσα
γιατί λυποτανε σε απάνεμο λιμανι να σαπίζω
κι ηθελε να με βλέπει στα βράχια πάλι να τσακίζομαι.



Ετσι ενα βραδυ
χωρις να ξερω
τουτη η πολύτροπη
τι μου ετοιμάζει
με βγαζει στ' ανοιχτα
κι υστερα
πάνω σε κύμα όμορφο κι αλμυρο με πετάει
μαζι με μια κουβεντα τελευταια
'μεσα του να πνιγεις κι εκεινο θα σε σωσει'

η γραφη του ερωτα

Θαρρω του ερωτα
δεν του ταιριαζουν οι τελειες
Μονο τα κομματα
Μισες ανασες μεταξυ γλυκων φιλιων

Ετσι να ρεει ζαλιστικος
Διαυγες μεθυσι
Και να σ΄ εθιζουν
Εννοιες κι ουσιες μυστικες

Κι υστερα ενα κενο
Να αφηνεις παραγραφους
Οπως χωριζει ο υπνος
Τις αχωριστες αγκαλιες 

Στο κατάρτι

Χθες έπεσα πάνω σε εκείνον τον αλλοπρόσαλλο ποιητή που απεργούσε ποιητικώς και ρομαντικώς. Τα τελευταία νέα που είχα μάθει για αυτόν ήταν πως τον είχαν μπουζουριάσει γιατί ανέβασε με το ζόρι ένα ζευγάρι πάνω σε στύλο της ΔΕΗ.
-Άκουσες τι μου κάνανε οι αχρείοι? Με βάλανε Αυτόφωρο.
-Καλά, πώς σου ήρθε να ανεβάσεις τους ανθρώπους στο στύλο?
-Ήταν ερωτευμένοι
-Ε, και τι πάει να πει αυτο?
-Ήταν μια καθαρά συμβολική κίνηση.
-Εξήγα
-Εξήγησε, λέγεται η λέξη
-Εχω ελεύθερη σχέση με την γραμματική
-Πράγματι
-Με τον στύλο δεν μου είπες τι έγινε
-Καθαρός οικολογικός συμβολισμός. Ερως, η αληθινά ανανεώσιμη και ανανεωτική μορφή ενέργειας
-Δηλαδή τους ανέβασες γιατι λάμπανε?
-Το έπιασες. Οι αστυνομικοί δεν αντιλήφθησαν το concept του installation μου. Ήσαντε σκοταδισταί
-Και σε συλλάβανε
-Εμ, τι λεμε τοση ωρα?
-Τι είναι πάλι αυτά? Αφησες την ποιηση και το έριξες στο σουρεαλισμό?
-Όχι, δεν άφησα την ποίηση. Τωρα ασχολούμαι με την Επιστημονική Νεορομαντική Ποίηση.
-Πρώτη φορά το ακούω.
-Δικό μου είναι, θα το κατοχυρώσω
-Και τι είναι πάλι τούτο?
-Μα… στ’αλήθεια… τώρα που σε βλέπω, θαρρώ πως λάμπεις κι εσύ…
-Δεν ανεβαίνω σε στύλο, στο ξεκαθαρίζω. Θα είναι το σαμπουάν μου μάλλον… Πήρα ένα καινούργιο που δίνει λάμψη στα μαλλιά, είναι άχρωμο σε διαφανές μπουκαλάκι και…
-Φρικτές συμβατικές συνθήκες της ζωής
-Δεν είναι συνθήκη, μυρίζει ωραία. Εξάλλου ήμουν 30 λεπτά μπροστά από τα σαμπουάν και είχα απελπιστεί, κάτι έπρεπε να διαλέξω. Ήταν μια λύτρωση.
-Η Επιστημονική Νεορομαντική Ποίηση, λειτουργεί με καθαρά επιστημονικό τρόπο.
Τρεις μέρες μέτραγα φιλιά / και βρήκα τ’άστρα λίγα
Ρομαντισμός, μελέτη, καταμέτρηση και αστροφυσική. Πλήρως επιστημονικό. Όμως κατι έχει αλλάξει πάνω σου, μήπως κουρεύτηκες?
-Όχι, λέμε, τίποτα! Ίσως είναι το καινούργιο αφροντους. Ένα ελαφρύ μώβ μπέημπη-κερ αφροντους για απαλή επιδερμίδα με άρωμα λεβάντα. Στον υπότιτλο έγραψε «πράγματι βοηθάει το μωρό σας να κοιμηθεί». Άρχισα να γελάω δυνατά μέχρι που ήρθε μια υπάλληλος του σουπερμάρκετ και με κοίταξε περίεργα.
-Μα κανείς δεν γελάει πιά μπροστά στα αφροντους?
είπα κι έφυγα γρήγορα-γρήγορα για να μη με δέσει τούτος ο τρελός σε κανένα κατάρτι

Ruins of a Dream

Melting Clock

Farwell Building

Μετάφραση του εισαγωγικού κειμενου της συλλογής φωτογραφιών Ruins of Detroit (yves marchand).

Στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα, το Ντιτρόιτ αναπτύχθηκε ραγδαία, χαρη στην αυτοκινητοβιομηχανία.
Ως τη δεκαετία του 50 ο πληθυσμός του έφτασε σχεδόν στα 2 εκατομμύρια. Εκείνη την εποχή το Ντιτρόιτ ήταν η 4η πιο σημαντική πόλη στις ΗΠΑ.
Υπήρξε το εκθαμβωτικό σύμβολο πόλης του 'Αμερικάνικου Ονείρου' με τους μνημειώδεις ουρανοξύστες και τις κομψές γειτονιές.

Οι αυξανόμενες διακρίσεις και η αποβιομηχανοποιηση της πόλης οδήγησε σε βίαιες εξεγέρσεις το 1967. Η μεσαία τάξη των λευκών αμερικάνων έφυγε απο την πολη του Ντιτροιτ και τα προάστια επεκτάθηκαν. Οι επιχειρήσεις και τα μεγάλα εργοστάσια άρχισαν να κλείνουν ή να μετακομίζουν σε άλλες πόλεις με φθηνότερα εργατικά χέρια.
Σιγα-σιγά τα πανύψηλα κτίρια του κέντρου άρχισαν να αδειάζουν. Σήμερα η "πόλη των μηχανών" έχει το μισό πληθυσμό απο αυτόν που είχε τη δεκαετία του 50. Τα εντυπωσιακά κτίρια που έχουν ερειπωθεί και ρημάζουν είναι όπως οι πυραμίδες της Αιγυπτου, το Κολοσσαιο της Ρωμης και η Ακρόπολη, τα απομεινάρια της παροδου ενος μεγαλου πολιτισμου

Αυτες οι φωτογραφίες είναι μια βουτιά στον "Τιτανικό" της βαριάς βιομηχανίας και της ματαιοδοξίας των ανθρώπων. Η παρακμή έχει μια μεγάλη γοητεία, ίσως γιατί την κρατάμε σε απόσταση απο τη ζωή μας και όταν την αντικρίζουμε βιώνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο. Ένα ταξίδι ταυτόχρονα μπροστά και πίσω. Μια φωτογραφία που αιχμαλωτίζει την ίδια στιγμή το Θάνατο και τη Ζωή, την Ευτυχία και την Απογοήτευση, την Λάμψη και την Σκόνη.
Ετσι ανακαλύπτουμε οτι τελικά η Ζωή καταφέρνει να κάνει αυτό που σπανίως καταφέρνει η Τέχνη.

Δειτε τις φωτογραφίες
RUINS OF DETROIT

Tip: για καλύτερη απόδοση της ατμόσφαιρας ακούστε ταυτόχρονα αυτό το κομμάτι

To link το βρηκα μέσω tweet του Paul Papadimitriou