Ο,τι τα δαχτυλα και την καρδια μου ζεστανε
βλεπω να φευγει τωρα, τοσο μακρια
που ανθρωπος που γνωρισα ποτέ δεν εχει παει.
Μήπως δεν είχα φτασει κι εγω στις ακρες μου
και επρεπε να ανακαλυψω άλλες
πιο μακρινες και δύσβατες;
Μήπως ακούσανε τις σκέψεις μου τιποτε παλιοί θέοι
και θέλησαν να με πετάξουν στην θάλασσα
που κρυφα μέσα σ' όνειρα νοσταλγησα;
Ισως σ' αυτους να ετρεξε η ίδια η Μούσα
γιατί λυποτανε σε απάνεμο λιμανι να σαπίζω
κι ηθελε να με βλέπει στα βράχια πάλι να τσακίζομαι.
Ετσι ενα βραδυ
χωρις να ξερω
τουτη η πολύτροπη
τι μου ετοιμάζει
με βγαζει στ' ανοιχτα
κι υστερα
πάνω σε κύμα όμορφο κι αλμυρο με πετάει
μαζι με μια κουβεντα τελευταια
'μεσα του να πνιγεις κι εκεινο θα σε σωσει'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου