H γεωμετρία του Έρωτα

Περίεργος αυτός ο χειμώνας. Κάπως σαν να έχει κατακαθίσει στον πάτο του φλιτζανιού, μα πάλι δεν μου κάθεται με τίποτα. Προλαβαίνει να πετρώσει το κατακάθι πριν βάλω το δάχτυλο να πάρω για να δοκιμάσω.
-Τι κάνεις εκεί? Τρως το κατακάθι?
-Ναι
-Δεν κάνει
-Γιατί?
-Γιατί… δεν κάνει!
Με ρωτάς τι κάνω. Ζυγίζω ποιος είσαι και τι θέλεις να ακούσεις και κάθε φορά το λέω με διαφορετικό τρόπο. Πρέπει να καταλήξω σε έναν. Από δω και πέρα θα σας λέω: Δεν έχω παράπονο, δεν μου κάθεται τίποτα.
Στ’ αλήθεια όμως δεν έχω παράπονο κανένα. Τώρα μάλιστα βρήκα κι ένα νέο έρωτα, έναν καινούργιο, μια που τον άλλον τον χάρισα
- Γιατρέ μου, μήπως τελικά το κάνω συχνά αυτό?
Έχω τώρα ένα έρωτα στα μέτρα μου για να τον φτιάξω όπως θέλω και να βολτάρουμε μαζί. Εγώ να κάθομαι και μαζί να τρέχουμε. Κάθομαι στον καναπέ και τον κοιτάω.

-Τώρα που είπα κοιτάω… γιατρέ μου τόση ώρα κοιτάω το ταβάνι σας και εκεί ψηλά, στη γωνία είναι δυο αραχνούλες που έχουνε στήσει αφτί. Να μην ανησυχώ, λέτε?

Καθόμαστε μαζί στο σαλόνι, εγώ στον καναπέ, αυτός απέναντι και του λέω τις ιδέες που έχω: Δεν θα σου αλλάξω χρώμα. Τιμόνι θα βάλεις άλλο. Θα μου φτάσουν οι τρεις ταχύτητες ή θα με παιδεύεις άτιμε? Φρένα χρειάζεσαι και μανέτες. Άσπρα λάστιχα και κόκκινες ακτίνες σαν κλωστές.

Μισοκλείνω τα βλέφαρα και μελετώ την γεωμετρία του Έρωτα που θα ξυπνήσει την Άνοιξη…