Χθες το βράδυ, καθώς έμπαινα στην πολυκατοικία μαζί με το ποδήλατο, τρύπωσε και ενας σκύλος. Ήταν ίδιος ο Λόλεκ ο μακαρίτης, μεγάλος, μαυρος μπουνταλάς με λίγο άσπρο στο λαιμό. Απο αυτους τους σκύλους που τρομάζουν τον κόσμο μόνο απο το χρώμα τους, λες και το μαύρο αποτελεί αυτούσιο κίνδυνο.
Με είδε καθώς πήγε να στρίψει από τη γωνία, εκανε αναστροφή, ήρθε κοντά μου, μύρισε το σακίδιο μου (ειχα δυο καλαμακια χοιρινά μέσα) και τσουπ! μπηκε στον προθάλαμο. Βρε, ξου-ξου, του έλεγα καθώς προσπαθούσα να βάλω το ποδήλατο μέσα, με την πόρτα να πέφτει κατά πάνω μου. Τίποτα αυτός. Ανέβηκε τα πρώτα σκαλιά και στρογγυλοκάθησε κοντά στο ασανσέρ. Καλά, κάτσε να ανεβάσω το ποδηλατο και θα σου πω εγω, σκέφτηκα.
Πήρα το ποδήλατο στα χέρια για να το ανεβάσω στον 1ο όροφο. Παράλληλα είχα το νου μου μην και με ακολουθήσει ο σκύλος και έρθει μούρη με μούρη με τη γάτα μου και έχουμε την μάχη των Γαυγαμήλων.
Δεν με ακολούθησε ευτυχώς και μπήκα μέσα. Η γάτα έκανε τα μιου-μιου του καλωσορίσματος της, την αγνοώ, αφήνω το ποδήλατο, ανοίγω την τσάντα, βγάζω έξω ένα καλαμάκι και κατεβαίνω με λιγο κρεας για να βγαλω το σκύλο εξω. Άνοιξα την πόρτα της πολυκατοικίας, βγηκα έξω και εκανα διάφορες γελοιες χειρονομίες και ψιτ-ψιτ-ψιτ (η δυναμη της συνήθειας βλέπετε). Αυτος καθόταν και με κοιταζε με ένα βλεμμα ότι δήθεν δεν καταλαβαίνει.
Δεν σας καταλαβαίνω καλή κυρία… Θελετε κατι να μου πειτε?
(μεταφραση: Σιγά μην το κουνήσω τωρα που βρηκα ζεστη καβάτζα. Κανε παντομίμα εσυ, θα ψυχαγωγούμαι κι ολας.)
Κόβω ένα κομματάκι κρέας και του το δίνω για να του ανοίξει η όρεξη. Το τρώει. Άρχοντας. Επιστρέφω στην εξώπορτα. Χειρονομίες, πόδια-χέρια. Ψιτ-ψιτ. Μουτς-μουτς.
-Παιζουμε τελικά παντομίμα, καλη κυρία? Τρεις λέξεις... ειναι ταινία? Μηπως ειναι ο Ανδαλουσιανός σκυλος? αναρωτήθηκε αραχτός
Όταν ο σκυλος αρνειται να φαει καλαμάκι, ξερεις ότι δεν του αλλάζεις γνώμη, εχει κερδίσει την μάχη. Εμπαινε κρυο από την εξώπορτα. Τον κοίταξα. Ηταν μια αληθινά χειμωνιάτικη βραδιά. Χθες ηταν η πρωτη φορά που σκέφτηκα σοβαρά ότι πρέπει να πάρω χειμωνιάτικα γαντια για το ποδήλατο. Αυτά τα κομμένα δεν κάνουν τιποτα αμα πιάσει κρύο. Λίγο λοιπον που έμοιαζε του Λολεκ, λίγο το κρύο, τον λυπήθηκα...
-Μεινε εδώ, να δουμε τι θα καταλαβεις! Του ειπα και τον τάισα το υπόλοιπο κρέας
Μνιάμ... κέρδισα, τον βρήκα τον τίτλο, σκεφτηκε αυτος
Ανέβηκα πάνω και έλπιζα να μην γινει κανενα σκηνικο και παθει καμια γρια έμφραγμα εξαιτίας του.
Δεν ακούστηκε κιχ ολη νυχτα. Όταν έφυγα δεν ηταν κάτω και ετσι δεν εμαθα τι απέγινε...
3 σχόλια:
ο κύριος Λόλεκ τά΄χε όλα προμελετημένα, πώς θα επιβιώσει η μαύρη του γούνα την κρύα βραδιά!
κι εγώ εκείνο το βράδυ σκέφτηκα τα ολόκληρα γάντια!! κάθε που κάνει κρύο δηλαδή το σκέφτομαι και όλο με τα κομμένα είμαι!
ωραία σύνθεση (το σουβλάκι δεν βλέπω, το έχει φάει)
Αγαπητο μου ημερολογιο, νομιζω οτι καποιος διαβαζει τις σκεψεις μου. Οχι, οχι δεν θελω να υπονοησω κατι εναντιον σου. Ξερω οτι εσυ δεν θα με προδιδες ποτε, αλλα να... Την επομενη κιολας μερα που σκεφτηκα τα χειμωνιατικα γαντια, μου τα πηραν σαν δωρο.
Αν ετυχε να πεσω σε χωροχρονικο πραγματωσης ευχων θα ηθελα να ζητησω τα παρακατω: Οσοι κλεβουν ποδηλατα να πεσουν σε τρυπα της ΔΕΗ και να τους μπει η σελα με τροπο μη ανατομικο
ΚΑΙ οσοι αγοραζουν κλεμμενα, να μην τους κραταει σαμπρελα ουτε για ενα τετραγωνο
cοcο, η συνθεση δεν ειχε σουβλακι για να αγγίξει και το βετζετεριαν κοινο
Δημοσίευση σχολίου