Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Μην κοιτάς, ο Κόσμος είν' έτοιμος να διαλυθεί




Harold Pinter
(1930-2008)

Don't look.

Don't look.
The world's about to break.

Don't look.
The world's about to chuck out all its light
and stuff us in the chokepit of its dark,
That black and fat suffocated place
Where we will kill or die or dance or weep
Or scream of whine or squeak like mice
To renegotiate our starting price.


Μην κοιτας

Μην κοιτάς
Ο Κόσμος είν’ έτοιμος να διαλυθεί

Μην κοιτάς
Ο Κόσμος είναι έτοιμος να διώξει όλο το φως του
και να μας χώσει σε κατακόμβη σκοτεινή
Εκείνο το μαύρο, λιγδερό κι ασφυκτικό μέρος
όπου θα σκοτώσουμε ή θα πεθάνουμε ή θα χορέψουμε ή θα θρηνήσουμε
ή θα ουρλιάξουμε ή θα κλαψουρίσουμε ή θα στριγκλίσουμε σαν τα ποντίκια
για να επαναδιαπραγματευθούμε την αρχική μας τιμή

5 σχόλια:

alepouda είπε...

αλεπουδομεταφραση

Ανώνυμος είπε...

καλέ, τι ωραία...
"Καλή χρονιά" και σε σένα βρε!
:)
Επειδή αυτό που περιγράφεται έχει ήδη γίνει, αν τα καλά νέα είναι ότι θα διαλυθεί ξανά, τότε ναι, θα ήθελα πολύ να κοιτάζω! ;)

ΥΓ: τελικά αυτό το γραφίστας-μεταφράστρια παίζει κατά κόρον!

alepouda είπε...

Ενα ακόμα απο τον Χαρολντ Πιντερ


Message


Jill. Fred phoned. He can't make tonight.
He said he'd call again, as soon as poss.
I said (on your behalf) OK, no sweat.
He said to tell you he was fine,
Only the crap, he said, you know, it sticks,
The crap you have to fight.
You're sometimes nothing but a walking shithouse.

I was well acquainted with the pong myself,
I told him, and I counselled calm.
Don't let the fuckers get you down,
Take the lid off the kettle a couple of minutes,
Go on the town, burn someone to death,
Find another tart, giver her some hammer,
Live while you're young, until it palls,
Kick the first blind man you meet in the balls.

Anyway he'll call again.

I'll be back in time for tea.

Your loving mother.

stardust30 είπε...

Κατ'αρχή χρόνια πολλά και καλή χρονιά με πολύ υγεία και αγάπη!
Πολύ όμορφη η σημερινή σου ανάρτηση..

chris_dkk είπε...

έχει βάλει ωραία πραγματάκια εδώ μέσα.να προσθέσω κι εγώ λίγο βάρναλη,έτσι για την κουλτούρα.

Οι μοιραίοι

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!