Ταξίδι - Αναμονή

φωτογραφία και μπλα-μπλα,
αλεπούδα-λαλαλα

Μαθαίνεις...

(φωτο Αλεπούδα)

Μαθαίνεις
(του Χόρχε Λούις Μπόρχες)

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις





You Learn
(Jorge Luis Borges)

After a while you learn the subtle difference
Between holding a hand and chaining a soul,

And you learn that love doesn't mean leaning
And company doesn't mean security.

And you begin to learn that kisses aren't contracts
And presents aren't promises,

And you begin to accept your defeats
With your head up and your eyes open
With the grace of a woman, not the grief of a child,

And you learn to build all your roads on today
Because tomorrow's ground is too uncertain for plans
And futures have a way of falling down in mid-flight.


After a while you learn...

That even sunshine burns if you get too much.
So you plant your garden and decorate your own soul,
Instead of waiting for someone to bring you flowers.
And you learn that you really can endure...

That you really are strong

And you really do have worth...

And you learn and learn...

With every good-bye you learn.





Y UNO APRENDE...
(De Jorge Luis Borges)

Después de un tiempo,
Uno aprende la sutil diferencia
Entre sostener una mano
Y encadenar un alma,


Y uno aprende
Que el amor no significa acostarse
Y una compañía no significa seguridad
Y uno empieza a aprender
...Que los besos no son contratos
Y los regalos no son promesas
Y uno empieza a aceptar sus derrotas
Con la cabeza alta y los ojos abiertos


Y uno aprende a construir
Todos sus caminos en el hoy,
Porque el terreno de mañana
Es demasiado inseguro para planes
...Y los futuros tienen una forma de
Caerse en la mitad.


Y después de un tiempo
Uno aprende que si es demasiado
Hasta el calorcito del sol quema.


Así que uno planta su propio jardín
Y decora su propia alma,
En lugar de esperar a que alguien
Le traiga flores.
Y uno aprende que
Realmente puede aguantar,

Que uno realmente es fuerte,

Que uno realmente vale,

Y uno aprende y aprende,

...Y con cada día uno aprende.

Σημείωση Αλεπούδας:

Δεν έβρισκα το ποιήμα στα ελληνικά

και έτσι αμάρτησα κάνοντας εγώ τη μετάφραση

Αλεξάνδρα Καρνέζη, πέτα!

Αγαπητή Αλεξάνδρα Καρνέζη,
ξέρεις πως είναι να είσαι ένα χρόνο και βάλε σε κρύο-ζεστό ντουζ?

Να θέλεις να καπνίσεις μέσα στα μεσάνυχτα και να μην έχεις καπνό?
Να βρίσκεις ένα ξεχασμένο καπνό με ελάχιστα τρίμματα μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις μετά ότι δεν έχεις χαρτάκια?
Να κάνεις άνω κάτω το σπίτι και να βρίσκεις ένα τελευταίο χαρτάκι?
Να στρίβεις το τσιγάρο και να μην κολλάει η κόλλα από το χαρτάκι.
Να σου χύνεται το μισό τσιγάρο κάτω.
Να έχεις τσιγάρο, μισό αλλά τσιγάρο, και να μην έχεις φωτιά.
Να βρίσκεις ένα κουτί σπίρτα με ένα σπίρτο μόνο.
…και μόλις το ανάψεις αυτό να σβήσει από μόνο του?

Αν ξέρεις, Αλεξάνδρα Καρνέζη, πέτα και σώσε μας, πέτα Αλεξάνδρα, πέτα.

Το τρελό φορτηγό

(φωτος αλεπούδα)


Χθές το βράδυ πήγα στο street party που έγινε έξω από το καφενείο "Θέμις" στην πλατεία Κοτζιά. Ένα κίτρινο φορτηγό πάρκαρε μπροστά στο μαγαζί και το πάρτυ ξεκίνησε. Οι Think of One, από το Βέλγιο, κουβαλάνε όλον το κόσμο μέσα τους και κυκλοφορούν στην Ευρώπη με το φορτηγό τους σε ένα μουσικό road trip. Παρκάρουν τη μουσική τους όπου τους καλέσουν.


Η μουσική
Η ένωση του Manu Chao με τον Bregovic. Ένα επιθετικό fusion πνευστών-κρουστών και μιάς ηλεκτρικής κιθάρας που δε σε άφηνε να μείνεις αμέτοχος. Και οταν μιλάμε για fusion, μιλάμε για fusion. Φανταστείτε ένα funk-hip hop κομμάτι με μουσική βάση τον επιβλητικό ήχο μιάς τούμπας (και ο κόσμος να γουστάρει!)
Αν πάρετε το cd τους που λέγεται "Trafico" να έχετε υπ΄όψιν οτι ο ήχος του είναι πιό μαλακός. Σε ύφος bossa , mambo με άρωμα Βραζιλιάς και με πιό ήπια πνευστά.


Το παράπονο
Ε, όχι ρε παιδιά πάνω που ζεσταθήκαμε, καήκαμε, αρχίσαν και τα μπουγέλα να τελειώσει η παράσταση. Παράπονο έχω, παράπονο.



P.S.1: θενκς στον Άγγελο που μου το σφύριξε
P.S.2: Το πάρτυ το διοργάνωσε ο Κορμοράνος
P.S.3: Ο σαξοφωνίστας και ο τρομπετίστας ήταν τόσο ψηλά που φορούσαν καπέλο την τέντα του μαγαζιού.
P.S.4: Στο Road trip ακολουθεί τους Think of One και ο μπαμπάς του ενός περκασιονίστα.

Μελιτζάνες Αλεπουδίσιους (2007 Edition)

(φώτος: αλεπούδα)

Μελιτζάνες Αλεπουδίσιους (2007 Edition)

Αυτό το πολύ ωραίο καλοκαιρινό φαγητό το μαγειρεύω από το 2004. Το κακό είναι ότι συνέχεια ξεχνάω να γράψω τη συνταγή, έτσι κάθε καλοκαίρι που το κάνω η συνταγή διαφέρει ανάλογα με την έμπνευση μου. Αυτή λοιπόν είναι η έκδοση 2007 και ελπίζω τώρα που τη γράφω να μη ξαναχρειαστεί να την επαναυτοσχεδιάσω.

Υλικά (για δυο άτομα)

2 μελιτζάνες (από τις καλοθρεμμένες)

1,1/2 κρεμμύδι

2 σκελίδες σκόρδο

Φέτα (όσο ένα πακέτο τσιγάρα Silk Cut Λευκό)

Λίγο ελαιόλαδο

Λίγο λευκό κρασί

1 χούφτα σταφίδες

Δυόσμος φρέσκος (πολύ βασικό αυτό)

Γιαούρτι στραγγιστό


Οδηγίες

Κόβουμε τις μελιτζάνες στη μέση (κατά μήκος). Έτσι έχουμε τέσσερις «βαρκούλες». Παίρνουμε ένα μαχαίρι (μικρό, όχι μπαλντά) και σκαλίζουμε την μελιτζάνα με σκοπό να περάσουμε ωραία και συνάμα να αφαιρέσουμε την ψίχα. Φροντίζουμε έτσι ώστε να αφήσουμε 0,7εκ. τοίχωμα και ταυτοχρόνως να μην κόψουμε τα χεράκια μας. Το υλικό που αφαιρούμε το βάζουμε σε ένα μπωλ για να ασχοληθούμε μαζί του μετά. Μόλις ολοκληρώσουμε το ξεκοίλιασμα, κόβουμε λίγο από κάτω στην καμπύλη πλευρά έτσι ώστε να μην τραμπαλίζεται η μελιτζάνα σε 12 μποφώρ. Στη συνέχεια θα τις αλείψουμε με ελαιόλαδο, μέσα-έξω και θα τις βάλουμε σε προθερμανσμένο φούρνο για 15 λεπτά.
Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και το ίδιο κάνουμε με το σκόρδο. Παίρνουμε την ψίχα της μελιτζάνας και την μετριοκόβουμε.
Σε μία μεσαίου μεγέθους κατσαρόλα βάζουμε ελαιόλαδο για να τσιγαρίσουμε τα κρεμμυδοσκόρδα. Ρίχνουμε πρώτα τα κρεμμύδια, μετά τα σκόρδα και μετά καπάκι τη μελιτζανόψιχα. Ανακατεύουμε και σε λίγο ρίχνουμε και το ολίγο κρασί. Εν συνεχεία πετούμε και τις σταφίδες εντός της κατσαρόλας. Οι σταφίδες να είναι ξανθές (σαντρέ της Loreal)
Αρχίζει να μαγειρεύεται η γέμιση. Ψιλοκόψτε τον φρέσκο δυόσμο. Σε λιγο θα τον βάλετε και αυτόν. Μετά τον δυόσμο βάζουμε στην κατσαρόλα τη μισή φέτα κομμένη σε κύβους. Προς το τέλος να το κάνετε αυτό για να μην παραλιώσει.
Δε χρειάζεται η γέμιση να μαγειρευτεί εντελώς γιατί θα παίξει και φούρνος στη συνέχεια. Όταν το μείγμα της γέμισης λοιπόν είναι έτοιμο το βάζουμε ισόποσα στις μελιτζάνες. Από πάνω ρίχνουμε την υπόλοιπη φέτα κομμένη σε κύβους (μέγεθος ζαριού) και βάζουμε το ταψί στον φούρνο.
Το πόση ώρα θα χρειαστεί να περάσει εξαρτάται από το πόσο μαγειρέψατε το μείγμα και πόσο θα αντισταθεί η μελιτζάνα. Υπάρχουν κάποιες αναρχο-αντιδραστικές που αργούν να ψηθούν.
Όταν είναι έτοιμες τις βγάζετε από το φούρνο, περιμένετε λίγο για να κρυώσουν και βάζετε το στραγγιστό γιαούρτι από πάνω. Αυτό το φαγητό τρώγεται και εντελώς κρύο την επόμενη μέρα. Ανάλογα μάλιστα με την ποιότητα της μελιτζάνας μπορεί να είναι και πιο νόστιμο όταν είναι κρύο.

Μπον απετίτ


Υ.γ. δεν είναι τρομερά βαρύ φαγητό, αλλά καλύτερα να μην το φάτε μετά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκτός αν δουλεύετε σαν νυχτοφύλακας. Σε αυτή την περίπτωση θα ήθελα να επικοινωνήσετε μαζί μου για να μου πείτε πως βρήκατε αυτή τη δουλειά. Έχω αϋπνίες και θέλω να τις αξιοποιήσω,
Σας ευχαριστώ

Κανείς δεν κάνει χαρακίρι σε αυτή τη χώρα

(φωτογραφία από άγνωστη πηγή)

Κανείς δεν κάνει χαρακίρι σε αυτή τη χώρα. Κανείς δε δηλώνει παραίτηση έστω! Πολλοί από αυτούς μάλιστα κάνουνε και θρασύτατες δηλώσεις του τύπου «Δεν ήταν το τελευταίο δάσος η Πάρνηθα, έχει κι άλλα η Αθήνα».

Να υποθέσω ότι θα εννοούν τα περιφραγμένα δάση που έχουνε εκείνες οι μεγάλες βίλλες. Είναι αλήθεια πως μοιάζουν με δάση. Ας μαζέψουμε λοιπόν τα ελάφια, τις αλεπούδες και όσα ζώα επιζήσανε και ας τα αμολήσουμε εκεί μέσα. Μαζί με τους πλούσιους πολιτικούς μας, θα φυλάνε οι ειδικοί φρουροί και τα αθώα ζώα.
Όταν πέφτουνε τα πρώτα χιόνια στην Αττική εκεί θα πηγαίνουμε τα παιδιά μας για να παίξουμε χιονοπόλεμο και τις εξορμήσεις του σαββατοκύριακου πάλι εκεί θα τις κάνουμε…
..εκεί, στις καταπράσινες βίλλες τους.