The souvlaki observation

Πριν απο λίγα χρόνια έγινα μάρτυρας ενός ενδιαφέροντος περιστατικού. Θα μπορούσε να είναι μέρος ενος ψυχολογικού πειράματος.
Είχα κάτσει όρθια έξω απο ενα σουβλατζίδικο για να φάω. Στα δυο διπλανά τραπέζια ειχε κάτσει χωρισμένη μια παρέα παιδιών λυκείου. Τρώγοντας αμέριμνη άκουσα το ενα αγόρι στο αριστερό τραπέζι να κομπάζει στα αλλα τρία ομοτράπεζα του για ενα περιστατικό. Περιέγραφε μια ιστορία στην οποία παρουσιαζόταν ως πρωταγωνιστής μιας εξαιρετικά προσβλητικής και ρατσιστικής συμπεριφοράς σε έναν πακιστανό. Το πλάσαρε σαν τρομερά αστείο και μεγάλη μαγκιά. Τα αγόρια γελούσανε πολλή ωρα, με αυτο το εκνευριστικό γελιο που θυμίζει γκάρισμα γαϊδάρου. Εγώ πάλι πνιγόμουν σε ενα μείγμα απογοήτευσης και θυμού. Ήθελα να τους αρχίσω στα γαμοσταυρίδια και να αρπάξω τα πιτόγυρα τους και να τους τα χώσω στο στόμα να το βουλώσουν. Αφού λοιπόν το αγόρι διασκεδασε τους φίλους του και ανταμειφθηκε με την έγκριση του γέλιου τους, είπε να πάει και στο άλλο μισό της παρέας που καθόταν σε ενα τραπέζι στα δεξιά μου.
Εκεί όμως για μεγάλη έκπληξη δική του - αλλα και δική μου - τα πράγματα έγιναν αλλιως.
Ξεκίνησε να λέει την ιστορία με τον ίδιο ακριβώς απεγνωσμένο τρόπο που προσπαθεί να σε πείσει οτι τωρα θα ακουσεις μια πολύ αστεία ιστορία. Σε αντίθεση όμως με πριν κανείς δεν γελούσε. Τον κοιτούσαν ανέκφραστοι. Αυτός έχασε το μαγκιώρικο υφάκι του και άρχισε να κομπιάζει. Σε μια προσπάθεια να το σώσει αρχίζει να αλλάζει την ιστορία.
-Καλά όμως εννοείται οτι δεν είπα τετοιο πράγμα.
Πάγος
-Το σκέφτηκα... αλλα δεν το είπα.
Καμία αντίδραση.
-Δηλαδή οταν λέμε το σκέφτηκα, δεν εννοώ οτι σκέφτηκα να το πω. Σκέφτηκα 'για φαντάσου να του ελεγες κατι τέτοιο'...
Σιωπή.
-Γιατί... ε, άνθρωποι είναι και αυτοί. Δεν είναι σωστό να τους φέρεσαι ασχημα.

Εγω ούρλιαζα απο χαρά μέσα μου. Τον έβαλαν στην θέση του χωρίς να πουν κουβέντα. Faith in youth restored.

Η βάρδια του πιγκάλ

To 1997 δούλευα σε μια μεσαία επιχείρηση οικογενειακού τύπου με 25 εργαζόμενους. Πηγαίναμε στην δουλειά στις 7μιση και το καθεστώς που είχα βρει έλεγε οτι καθαρίζουμε τον χώρο πριν ξεκινήσουμε. Ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα, στεγνωμα του πατώματος με πατινάζ με πατάκια και καθάρισμα τουαλέτας, κάθε μέρα. Ενώ το ξεσκόνισμα, σφουγγαρισμα, στέγνωμα εναλλασσονταν κυρίως βάση του πότε φτάναμε στην δουλειά (εγω συνήθως ημουν εκεί την ώρα του πατινάζ) ο καθαρισμός της τουαλέτας έμενε σταθερά στον Α. Τον ειχα ρωτήσει αν θέλει να κάνει κάτι άλλο και να κάνει αλλος την τουαλέτα αλλα αυτός επέμενε οτι το προτιμάει γιατί έχει την ησυχία του εκεί και προλαβαίνει να κάνει ένα τσιγάρο. Σε αυτή την δουλειά να προσθέσω οτι τρώγαμε το μεσημεριανό μας κρυμμένοι κάπου για να μην μας πετύχουν τα αφεντικά, οπότε το κάπνισμα ήταν ακόμα μεγαλύτερο ταμπού.
Μια μέρα με καλεί στο γραφείο του ο μεγαλύτερος γιός του αφεντικού, στα χέρια του οποίου περνούσαν όλες οι εξουσίες σιγά-σιγά μια που ο πατέρας τους ήθελε να αποσυρθεί.
-Κάθισε
-Κάθησα
-Δεν μου λες, τουαλέτα πας?
-Τουαλέτα?
-Ναι, τουαλέτα, πηγαίνεις στην τουαλέτα εδω?
-Ναι... πηγαίνω
-Ξέρεις ποιός την καθαρίζει?
-Η καθαρίστρια μήπως?
-ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ! ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ? Ο Α. ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ!
-Ξέρω πολύ καλά ποιός την καθαρίζει
-Εγώ δεν το ήξερα, αλλα τώρα θα αποδοθεί δικαιοσύνη!
-Θα πάρουμε καθαρίστρια?
-ΟΧΙ, ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΙΣ!!
-Μάλιστα
-Θα την καθαρίζετε ολοι σας, θα βάλω βάρδιες. Τέρμα η εκμετάλλευση του Α.!

Αυτη η κουβέντα του αφεντικού έγινε σε όλους τους εργαζόμενους. Ολοι μεταξύ μας ειπαμε οτι δεν θα δεχθούμε να κάνουμε βάρδια για να αναγκαστεί να πάρει καθαρίστρια όπως έπρεπε σε μια εταιρία αυτού του μεγέθους. Ομως όπως ακριβώς με την ιστορία με τη γατα και τα ποντίκια, αν και όλοι συμφωνήσαμε, η μόνη που αρνήθηκα να κάνω την βάρδια της τουαλέτας ήμουν εγώ.

-Σήμερα ηταν η μέρα που καθάριζες εσύ, το ξέχασες?
-Όχι, δεν το ξέχασα καθόλου
-Καλά, δεν πειράζει, θα την καθαρίσεις σε 15 μέρες που θα είναι πάλι η σειρά σου
-Δεν νομίζω

Μετά απο αυτό, από εκεί που ήμουν η αγαπημένη και το ανερχόμενο ταλέντο, αρχισε ενας γελοίος καθημερινός πόλεμος νεύρων εκ μέρους του για να με σπάσει. Εγώ δεν υποχωρούσα και αυτός έβγαζε ολο και πιο τιμωρητική και σαδιστική συμπεριφορά. Την τελευταία μερα πριν φύγω για διακοπές, μετά απο ενα πολύ χοντρό σκηνικό, παραιτήθηκα.
-Λυπάμαι, αλλα υπο αυτές τις συνθήκες, δεν θέλω να συνεχίσουμε την συνεργασία μας.

Η εταιρία μετά απο έναν χρόνο μετακόμισε και απο ο,τι έμαθα απέκτησε και κανονική καθαρίστρια.
Εγώ αλλαξα πόλη, βρήκα αλλού δουλειά και η ζωή μου πήρε τον δρόμο της. Δεν μετάνιωσα στιγμή.
Λιγα χρόνια μετά το πιγκάλ-γκέητ τον πήρα τηλέφωνο για να μου δώσει προσφορά για κάτι που ήθελαν στην νέα μου εταιρία. Μπορεί να μου είχε φερθεί σαν μεγάλος μαλάκας αλλα ήξερα απο προσωπική εμπειρία οτι ήταν μια απο τις καλύτερες εταιρίες στο χώρο. Δεν με άφησε καλά-καλα να μιλήσω, μου ζήτησε συγγνώμη για την συμπεριφορά του και είπε οτι χαρηκε που τον πήρα γιατί το είχε στη συνείδηση του.

Εκλεισα το τηλέφωνο και χαμογέλασα.

Έμεινε ικανοποιημένος

Ο Γ.Α. Παπανδρέου σε προεκλογική συνέντευξη στον Χατζηνικολάου στις 20/01/15 οταν ρωτήθηκε για την βίαιη καταστολή που υπέστει ο κόσμος στο Σύνταγμα κατα την διάρκεια της πρωθυπουργίας του δήλωσε οτι "έμεινε ικανοποιημένος που τηρήθηκε με ευλάβεια η εντολή του να μην υπάρξει νεκρός". Τοσο μεγάλη ηταν η ικανοποιηση του μάλιστα που δεν έγινε ποτέ ΕΔΕ για το παρακάτω δολοφονικό χτύπημα.

Je Suis Alepouda

Στο δημοτικό ειχα μια δασκάλα πολυ καλή και πολύ του κατηχητικού επίσης, τόσο που τελικά λιγα χρονια μετά, όπως έμαθα, εγινε καλόγρια. Μιά φορα με κάποια αφορμή που δεν θυμάμαι, στην ωρα των καλλιτεχνικών στη Β' Δημοτικου αποφάσισα μέσα στην ζωγραφια να βάλω και τον Θεο. Ήταν το σκίτσο ενός συμπαθητικού γέρου με άσπρο μούσι και μανδυα που καθόταν πάνω σε ενα συννεφο. Ήμουν ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και περίμενα να ακούσω καλά λόγια για την ζωγραφιά μια που ήμουν η καλύτερη στην τάξη στη ζωγραφική.

Η δασκάλα μου επέστρεψε τη ζωγραφιά μηδενισμένη και με κόκκινο στυλό είχε γράψει πάνω στην σελίδα ΔΕΝ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Ασήμαντο αν το καλοσκεφτείς αλλα εκείνη η στιγμή ήταν απο τις χειρότερες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Είχα γίνει κατακόκκινη απο θυμό και στενοχώρια συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά οτι είμαι αντιμέτωπη με έναν κόσμο παραδoμένο σε ηλίθιους κανόνες χωρίς λογική.
 
Τους ηλίθιους κανόνες χωρίς λογική έχουμε χρέος να τους αψηφούμε ώσπου να απορριφθούν και να γίνουν απλά μια κακή ανάμνηση ανάμεσα στις τόσες που έχει η ιστορία του ανθρώπου.

Ο φανατισμός είναι το πιό επικίνδυνο είδος βλακείας