ΙΑΧΗ

Την Γ.Τ.Χ την γνώρισα τις ανήσυχες μέρες του Δεκέμβρη του 2008 τότε που μια σφαίρα καρφώθηκε στο σώμα ενός νεαρού έφηβου κάνοντας τον κομμάτι της σύγχρονη ελληνικής ιστορίας. Η ίδια σφαίρα στην συνέχεια εξοστρακίστηκε πάνω στην κατσαρόλα που μέσα της έβραζε τόσο καιρό αυτό που ακούγαμε, μυρίζαμε και τρώγαμε αλλά παραδόξως σαν να μην είχαμε δει ποτέ, η Δημοκρατία. Το καπάκι έπεσε με θόρυβο κάτω, τα πάντα πάγωσαν μια στιγμή, κοιτάξαμε μέσα στην κατσαρόλα, σκουπίδια, κόκκαλα,  δυσκολο να αγνοήσεις την βρώμα τωρα που έβλεπες τί την γεννούσε. Δημοσιογράφοι με συνεργεία προσπαθούσαν να βαλουν το καπάκι στη θέση του. Αστυνομικοί προσπαθούσαν να μας διώξουν και να καλύψουν την μυρωδιά πετώντας δακρυγόνα κάνοντας την κατάσταση ακόμα χειρότερη. Οι εξουσίες συνεδριάσανε, το καπάκι είχε στραβώσει και δεν έκανε δουλειά πια αλλα η συνταγή δεν έπρεπε να αλλάξει.

Πάνω απο 40 μήνες περάσανε με ψέμματα, απειλές και εκβιασμούς, πολλοί είπαν καλύτερα να τρώω σκατά παρά να μην έχω τι να φάω και βάλανε τους ίδιους μαγειρες να ανακατεύουν την συνταγή της μπασταρδεμένης Δημοκρατίας.

-Φα'το σκατόπαιδο, για σένα το μαγείρεψα, φα'το ρε μαλακισμένο, θες να μας βάλεις όλους σε μπελάδες?

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τώρα η κατσαρόλα περιτριγυρίζεται κι απο κατσαρίδες απεχθείς, κάτι μικροσκοπικούς ασήμαντους ανθρώπους που φουσκώνουν με τρόμπα τα μυαλά τους και τα μπράτσα τους προσπαθώντας απεγνωσμένα να νιώσουν σημαντικοί. Το νερό στην κατσαρόλα σώθηκε, τώρα πια μυρίζει κομμένο, μυρίζει μαύρα μπλουζάκια που ορμάνε στους πιο αδύναμους που ήρθαν εδώ πιστεύοντας οτι θα σωθούν απο τους δικούς τους εφιάλτες. Κακόμοιροι ξένοι που για χρόνια ήταν οι αγελάδες που αρμέξανε οι έξυπνοι και τώρα τους κυνηγάνε οι ηλίθιοι με μαχαίρια για να τους φάνε. 

Ένα τέτοιο εφιαλτικό σκηνικό έζησε η Γ.Τ.Χ την Παρασκευή και της ζήτησα να γράψει την μαρτυρία της για να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι. Μου έστειλε αυτό το κείμενο που είναι κάτι παραπάνω απο μαρτυρία και με μεγάλη τιμή το φιλοξενώ στο μπλογκ και σας το παραθέτω.

ΙΑΧΗ

Τον Ιούλιο έγινα 32. Ανήκω στην τυχερή εκείνη γενιά που προλάβαινε να διακτινιστεί απο τη μία πλευρά της Αθήνας στην άλλη προκειμένου να παρεβρεθεί με φίλους και γνωστούς στα ίδια μέρη. Περπάτησα τη λεωφόρο Συγγρού που ήταν συγκεντρωμένη όλη η εναλλακτική ζωή της Αθήνας το 1996, την Ερμού το 1998, το Γκάζι το 2004, την Αθηνάς το 2007. Βρέθηκα πολλές φορές στην πλατεία Κοτζιά ξημερώματα πίνοντας καφέ, παρατηρώντας τους περαστικούς ντόπιους και μη, να αναζητούν την καλύτερη δυνατή επιλογή για φαγητό μετά απο ξενύχτι. Γύρισα με ποδήλατο δεκάδες φορές μέσα στο βράδυ αποστάσεις μεγαλύτερες των 30 χιλιομέτρων. Μερικές μάλιστα απο αυτές ίσως δεν είχα καν τη δύναμη να το κάνω απο την κούραση και τη νύστα, παρόλαυτα, ήταν οι μόνες παράμετροι που με δέσμευαν, αυτή η πόλη αγκάλιαζε τις αλλαγές.

Ήρθε η κρίση, το ήξερα απο το 2008 γιατι δουλεύω στον τομέα Μελετών και Κατασκευής και οι στάσεις πληρωμών ξεκινούσαν απο το δημόσιο, μη αναστρέψιμη κατάσταση δηλαδή. Το αφεντικό μου πήρε όλα τα χρήματα των εργαζομένων, μας άφησε ανασφάλιστους, ενώ όσο προσπαθούσαμε να μάθουμε αν η εταιρία έχει χρέη, συνεχώς ανακαλύπταμε λογαριασμούς απο ακριβά εστιατόρια, αγορές αμαξιών, εισιτήρια ταξιδίων. Έτσι είναι τα αφεντικά μου είπε η μανα μου ένα απόγευμα, πάντα κοιτάνε πρώτα την πάρτη τους.

Μάλλον εννοούσε τα αφεντικά στην Ελλάδα, γιατι στον υπόλοιπο κόσμο, το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου φροντίζει πρώτα την υγεία της επιχείρησης και μέσω αυτής, ευημερούν και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι. Έμεινα άνεργη με ένα κάρο χρέη μίας και ο καλός μου είχε φροντίσει να μας έχει με ΤΕΒΕ ενώ ήμασταν νύχτα μέρα εκεί.

Μου ήρθε διαταγή πληρωμής και πούλησα το ποδήλατο για να κλείσω κάποιες τρύπες. Δεν είχα άλλο τρόπο να βρώ άμεσα χρήματα και προσπαθώ να μην υποχρεώνομαι όσο γίνεται. Σταμάτησα και να κατεβαίνω κέντρο, άλλωστε και όλοι μου οι φίλοι είναι πλέον άνεργοι οπότε δεν βρισκόμαστε στα στέκια που είχαμε μετά τη δουλειά. Κλείσανε κιόλας τα μαγαζιά που αγαπούσα, οπότε ακυρώθηκε και η λέξη στέκι. Παρόλαυτα, οι αιτίες της κατάστασης στο μυαλό μου είναι καλά σχηματισμένες αφού τις έζησα σε μικρογραφία στην ίδια μου τη δουλειά. Χιλιάδες επιχειρηματίες, ιδιοκτήτες, αφεντικά, μετακύλισαν στους εργαζομένους τους τα χρέη προκειμένου οι ίδιοι να γλιτώσουν, ο μέσος μισθωτός πήρε στην πλάτη ένα βάρος δυσανάλογο των επενδύσεων που έχει κάνει στη ζωή του, μια γυναίκα, αντε κανα μωρό και ένα σπίτι στο νοίκι. Έσκυψε το κεφάλι προκειμένου να μη χάσει τη δουλειά του γιατι σκεφτόταν που θα βρεί χειρότερα αφού οι εναλλακτικές είναι λίγες σε μία χώρα με τεράστια κενά εργασιακής πολιτικής.

Μέσα στις μαύρες νότες μιας πόλης φαντάσματος, περπατώ και σήμερα στους ίδιους δρόμους με δέκα άντε είκοσι ευρώ στην τσέπη, τα πέντε για μια μπύρα, τέσσερα για ένα πακέτο τσιγάρα και άλλα πέντε για να βάλω βενζίνη να γυρίσω. Ποδήλατο έφτιαξα καινούργιο γιατι στο μεταξύ έκατσα κάτω και έμαθα τα βασικά.

Όμως πλέον φοβάμαι να γυρίσω με ποδήλατο, βλέπεις, στους δρόμους ο κόσμος έχει γίνει επιθετικός και αποδίδει την κατάσταση όπου τον βολεύει, φέτος είναι της μόδας οι μετανάστες και οι γκέι. Προχτές μου πανε ότι μοιράσανε φυλλάδια που γράφανε ‘Είστε οι επόμενοι’ στο Γκάζι. Αμφέβαλα για την αξιοπιστία της πηγής μιάς και πολλοί ανέφεραν ότι τα φυλλάδια δεν βρέθηκαν ποτέ.

Σήμερα το πρωί έμαθα ότι έφαγε ξύλο ένας φίλος μου στην Ομόνοια. Δεν έγινε κάποιος διαπληκτισμός, απλά ερωτήθηκε από δύο ‘περαστικούς’ αν είναι γκέι και απάντησε καταφατικά. Η ειλικρίνια στοιχίζει ακριβά μάλλον. Για να το θέσω καλύτερα, στη χώρα που έμαθε να ζεί στα ψέματα και την υποκρισία, η αλήθεια πονάει. Είναι πολύ ευφυές να χτυπάς τα παιδιά της πόλης αυτής, που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και της ζωής τους, χωρίς να κρύβονται, τι έχουν άλλωστε να κρύψουν, άλλοι τα πήραν και έφυγαν.

Κι ύστερα, για να ξεφύγω απο τη σειρά των προβληματισμών που με περιτριγυρίζουν, ξανακατεβαίνω κέντρο σήμερα και περπατώ την Αθηνάς. Ένα μπλόκ τριάντα (!!!) ατόμων με κράνη και μαδέρια μπροστά σε όλο τον κόσμο κυνηγάνε δύο μετανάστες, οι τελευταίοι φοράνε παντόφλες, ούτε να τρέξουν δεν μπορούν. Κοντοστέκομαι, βλέπεις, είμαι λεσβία και αν με ρωτήσουν θα απαντήσω και γώ καταφατικά, γιατι η ειλικρίνια και η αξιοπρέπεια μου είναι τα μόνα που ακόμα έχω. Περνάω απο δίπλα με το κεφάλι μπροστά και με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω να δώ ποιοι είναι. Ένας με καταλαβαίνει και αρχίζει να φωνάζει ‘Τι κοιτάς!!!’.

Η καρδιά μου έχει φτάσει στα πόδια μου, νιώθω εξαντλημένη, άκεφη και φοβισμένη. Νιώθω αηδία που δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα παραπάνω απο πανικό για την κατάσταση που βλέπω μπροστά μου. Δεν είναι που δύο χρόνια τώρα κυνηγάω να βρώ χρήματα, δεν είναι που έχω να πάρω ρούχα πάνω απο ένα χρόνο, είναι η κακομοιριά και το μίσος στα οποία επιπλέει η Αθήνα, που όσο και αν θές να μείνεις, σε διώχνει με χίλιους δύο τρόπους κουνώντας σου απειλητικά το δάχτυλο. Είσαι ο/η επόμενος/η.

Ήρθε η Χρυσή Αυγή να μας σώσει, είναι δεδομένο ότι τα προβλήματα μίας χώρας σε εμφύλιο λύνονται κόβωντας δάχτυλα, μαχαιρώνοντας στα στενά, και κραυγάζοντας σαν σε στρατόπεδο. Στο δικό τους σύμπαν, που μάλλον απο την ιστορία δεν έμαθε, ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι έννοια άγνωστη ή απολύτως θεμιτή, ένα απο τα δύο. Δεν τους άκουσα παραδόξως, ούτε μία φορά να μιλάνε για τις χιλιάδες περιπτώσεις αφεντικών που χρωστάνε μύρια ολόκληρα στους υπαλλήλους τους, στοίβες οι καταγγελίες. Ή αγορά παρόλαυτα, είναι βέβαιο ότι συρρικνώθηκε απο την μείωση της αγοραστικής δύναμης του μέσου αστού που τραβιέται στα δικαστήρια να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, ποιος νοιάστηκε για τις Louis Vuitton στα πεζοδρόμια, ακούς τους μαγαζάτορες στο κέντρο να διαμαρτύρονται, αλλά αν κάνεις μια βόλτα σε άλλες περιοχές, τους φταίνει και οι ποδηλατόδρομοι, και οι θάμνοι, και γενικά, ότι δεν τους βολεύει βραχυπρόθεσμα. Τι κι αν όλες αυτές οι συγκυρίες είναι αφορμές βελτίωσης μιάς επιχείρησης, αμα βολευτείς, δε γυρνάς πλευρό, και αν πιαστείς, φταίει το στρώμα.

Ας δείρουμε λοιπόν και το στρώμα ή τον ποδηλατόδρομο, ή τον ποδηλάτη που μας καθυστερεί, ότι αντιτίθεται στο μικρόκοσμό μας πρέπει να πεθάνει.

Όσο για την Ελλάδα -ιστορικά- έχει καλοδεχτεί με ξύλο και μαδέρια τα ίδια της τα παιδιά, τους Βενιζελικούς, τους Κρητικούς, τους Ρομά, τους Πομάκους, Έλληνες κατά τα άλλα, με διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις ή απλά διαφορετικό τόπο καταγωγής [1]. Δεν τα μαθα βέβαια αυτά στο σχολείο αφού εκεί, οι Έλληνες ήταν καλοί και οι υπόλοιποι σκάρτοι. Στο δε κομμάτι των εμφυλίων, τα λόγια ήταν  φειδωλά και πάντα υπήρχε ένας θύτης και ένα θύμα [2]. Δε θυμάμαι ποτέ μέχρι που αποφοίτησα να είχα ακούσει τις έννοιες ‘αλληλεγγύη, κατανόηση, πολυπολιτισμικότητα, διαφορετικότητα’, υποθέτω ότι στο σχολείο ήμασταν όλοι άχρωμοι και ανταγωνιστικοί μέχρι κάποιος να μιλήσει για την πραγματικότητα του και να πυροβοληθεί μέχρι να αφρίσει. Τρανά παραδείγματα οι -τότε-  αποδιοπομπαίοι τράγοι, τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών κ.ο.κ. Δεν πα να αρίστευαν, το κίνητρο, με το μικρό μυαλό της αστικής οικογένειας, ήταν η πλήρωση του κενού της έλλειψης ενός γονέα, δεν θα ήταν η αυτοβελτίωση, η ακαδημαϊκη προαγωγή, η μόρφωση ως αυτοσκοπός. Η αρνητική ερμηνεία προηγείτο της θετικής.

Και τώρα; Τώρα είμαστε ξανα στο σχολείο, το μεγάλο σχολείο της ζούγκλας της Αθήνας όπου στην κατά γενική ομολογία Δεξιά-Ακροδεξιά τάση που διέπει την πόλη, εάν μιλήσεις ή σκεφτείς διαφορετικά, σε περιμένει η ύψιστη των ποινών. Ξύλο μέχρι ακρωτηριασμού ώστε να ταιριάξεις με τη μονοχρωμία του χάους της ‘τάξης και της ηθικής’, το απόλυτο μαύρο.

Σκοταδισμός, ασορτί με το σχιζοφρενές τρίπτυχο ‘Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια’ [3] που πλέον τυπώνει ο κάθε ξέμπαρκος στην πλάτη, γιατι στην πραγματικότητα έχει ξεχάσει πώς είναι να συνυπάρχεις, η δε εκπαίδευση του είναι επιλεκτική, παραμορφώνοντας φρικιαστικά την Ελληνική ιστορική πραγματικότητα ώστε να χωρέσει σε δυό κλωτσομπουνίδια.

[1] Κορνήλιος Καστοριάδης – Είμαστε Υπεύθυνοι για την Ιστορία μας, Εκδόσεις Πόλις, 2000

[2] Η αντιμετώπιση των προσφύγων στην Ελλάδα - http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=310413

[3]  Κορνήλιος Καστοριάδης – Οι μύθοι της παράδοσης μας - http://www.amra.gr/forum/index.php?topic=1049.0;wap2