Μην κλαις. Εντάξει?

Από μικρή μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους, ίσως γιατί απο τότε προσπαθούσα να τους καταλάβω. Πίστευα πως αν καταλάβαινα τους άλλους θα μάθαινα περισσότερα και για μένα. Έτσι ενα μεγαλο μέρος της ζωής μου το πέρασα σαν παρατηρητής. Φυσικά αυτό δεν απέδωσε ιδιαίτερα γιατί μεγαλώνοντας ανακάλυψα το αυτονόητο, οτι μαθαίνεις τον εαυτό σου μέσα απο τις εμπειρίες που βιωνεις. Όσο πιο ζόρικες οι εμπειρίες, τόσο πιο πολλά μαθαίνεις για σένα.
Το Σάββατο που πέρασε έγινα πάλι παρατηρητής αλλα αυτή η φορά ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα.
Βρισκόμουν στην Καπνικαρέα και πριν προλάβω καλά-καλά να καθίσω, δυο κοπέλες γύρω στα δεκάξι κάθισαν δίπλα μου στη γωνία του πεζουλιού. Η μια έκλαιγε. Την είδα με την άκρη του ματιού μου, αλλα κυρίως την άκουγα. Ενστικτωδώς το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να την ρωτήσω τι έπαθε, δεν το έκανα όμως. Δεν θέλησα να ρωτήσω φοβούμενη οτι η απρόσκλητη επέμβαση μου θα την έκανε να νιώσει χειρότερα. Εξάλλου είχε και μια φίλη μαζί, σκέφτηκα καθησυχάζοντας την συνείδηση μου.
Η φίλη της κάτι μουρμούρισε και πήγε στο ζαχαροπλαστείο. Φαντάστηκα οτι θα ζητήσει χαρτομάντιλα ή κατι τέτοιο. Αντίθετα βγήκε κρατώντας μια γρανίτα φράουλα και της την πρόσφερε. Μάταια όμως γιατί η αλλη δεν ήθελε την γρανίτα και συνέχισε να κλαίει γοερά. Λιγα δευτερόλεπτα αργότερα πέρασε μπροστά μας ένα μικρό κοριτσάκι, γυρω στα 9, που κράταγε ένα ακορντεόν. Χωρίς να διστάσει στιγμή γύρισε και με σπασμένη προφορά ρώτησε:
-Γιατί κλαις?

 Η κοπέλα δεν απάντησε

-Γιατί κλαίει, ρώτησε απευθυνόμενη στην φίλη της κλαίουσας αλλα πάλι δεν πήρε απάντηση.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό της μικρής και πήγε παραπέρα να μιλήσει σε μια ακατανόητη για μένα γλώσσα. Τα παιδιά ειναι αυθόρμητα, σκέφτηκα, ειδικά όλα όσα γυρνάνε στους δρόμους είναι συχνά αυτό που θα λέγαμε (εμεις οι άνθρωποι με όλα τα πρέπει μας, εμεις οι καθως πρέπει) αδιάκριτα. Όταν τελείωσε το τηλεφώνημα το κοριτσάκι γύρισε πάλι σε μας και με εναν τόνο που έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον την ξαναρώτησε:
-Γιατί κλαις?

-Γιατί τσακώθηκε, απάντησε η φίλη που κατάλαβε οτι δεν θα γλίτωναν εύκολα απο την περιέργεια της.
-Ξύλο? ρωτησε η μικρή
Σαστίσαμε και οι τρεις
-Οχι, οχι ξυλο, μονο τσακώθηκε

-Μην κλαις. Ενταξει? Μην κλαις, ειπε η μικρή και ακούμπησε απαλά το κεφάλι της κοπέλας.
-Δεν μπορώ να μην κλαίω...

-Αυτό δεν το πίνεις? ειπε η μικρή και έδειξε την γρανίτα

-Όχι δεν μπορώ, πονάει ο λαιμός μου...

Το κοριτσάκι ξαφνικά έκανε αναστροφή και έφυγε. Πίστεψα οτι αποφάσισε να φύγει αφου ειδε οτι δεν μπορεί να κάνει κάτι. Ετσι όπως ξαφνικά εμφανίζονται αυτά τα παιδιά, ετσι ξαφνικά εξαφανίζονται. Η μικρή μπήκε στο ζαχαροπλαστείο. Φαντάστηκα οτι μπήκε για να παίξει ακορντεόν, να ζητήσει λεφτά. Αντίθετα  είδα να ζητάει χαρτοπετσέτες και να επιστρέφει. Στάθηκε σιωπηλή μπροστά στην κοπέλα που έκλαιγε και άπλωσε το χέρι με τις χαρτοπετσέτες. Σαν να κράτησε λιγο παραπάνω αυτή η στιγμή. Παρατήρησα τα μακριά καστανόξανθα της μαλλιά της μικρής, την τσαντούλα, το μικρό της ακορντεόν, και τις σαγιονάρες με τα κατάμαυρα δάχτυλα απο όλα τα χιλιόμετρα που είχε κάνει στους δρόμους. Η κοπέλα που έκλαιγε σάστισε, την κοίταζε στα μάτια και ξαφνικά άρχισε τους λυγμους πολύ πιο δυνατα απο ο,τι πριν.
-Μην κλαις, μην κλαις, ειπε το κοριτσάκι σαν να ειχε κάνει κάτι κακό.

-Οχι δεν... δεν... ειναι που... ειναι που συγκινήθηκα, ειπε μέσα στα αναφιλητά της η αλλη και πήρε τα χαρτομάντηλα.

-Εντάξει? μην κλαις... ειπε το κοριτσάκι και η φωνή της ακούστηκε να σπάει.
Η κοπέλα έδωσε τα μισά χαρτομάντιλα πίσω στο κοριτσάκι και αυτό σκούπισε τα δικά του δάκρυα. Εγω προσπάθησα να συγκρατήσω τα δικά μου.

-Μην κλαις, Εντάξει? της ξαναειπε η μικρή κλαίγοντας και αυτή
Τότε η κοπέλα απλωσε τα χέρια της στο μικρό κορίτσι και πέσανε η μια στην αγκαλιά της άλλης. Γυρισα απο την αλλη και σκουπισα με το χέρι τα μάτια μου. Βρε τί ειναι αυτό που πάθαμε στα καλά καθούμενα σκέφτηκα.
Υστερα η φίλη της κοπέλας ρώτησε την μικρή:

-Πας σχολείο? σκοπεύοντας ίσως να την ρωτήσει τί τάξη πάει και όλες αυτές τις ανέμπνευστες ερωτήσεις που κάνουμε στα μικρά παιδιά

-Όχι...

-Δεν πας σχολείο? μονολόγησε έκπληκτη η άλλη, Και τί κάνεις? συνέχισε

-Δουλεύω, ειπε η μικρή με φυσικότητα και έγνεψε με το κεφάλι της προς το μικρό ακορντεόν που κράταγε.
Για λίγα δευτερόλεπτα δεν μίλησε κανείς. Το κοριτσάκι γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Δεν έχω ιδέα τί έκφραση είχα πάρει. Η ώρα είχε περάσει και φάνηκε πως έπρεπε να φύγει. Ακούμπησε απαλά το χέρι της στο κεφάλι της κοπέλας και της ξαναείπε:

-Μην κλαις. Εντάξει?

-Ναι, απάντησε σιγανά η κοπέλα.
Το κοριτσάκι μας χαιρέτησε με ένα νεύμα του κεφαλιού και έφυγε.
Πράγματι όπως ξαφνικά εμφανίζονται αυτά τα παιδιά, έτσι ξαφνικά εξαφανίζονται
Μείναμε αμίλητες και οι τρεις για ώρα.

Στο Χυτήριο

Θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο για να σας πω πόση απόγνωση και πόση οργή αισθάνομαι με όσα συμβαίνουν σ'αυτή τη χώρα, με όσα επιτρέπει το κράτος και επιτρέπουμε κι εμεις να συμβαίνουν στους διπλανούς μας, σε όλους μας. Να σας μιλήσω για το πόσο θυμώνω που φοβάμαι και πως αισθάνομαι ντροπή που δεν κάνω κάτι για να βοηθήσω να σταματήσει η αδικία. Θα μπορούσα να συνεχίσω να ποστάρω λινκς στο fb ή στο twitter για να βλέπετε πόσο χειροτερευει η κατάσταση, να κάνετε like, share, rt και fav και να κουνάμε όλοι απελπισμένοι το κεφάλι, αλλα το ξέρω πως έτσι δεν αλλάζει κάτι. Ούτε θα αισθανόμουν απόψε έστω και ελάχιστα καλύτερα με τον εαυτό μου. Αντίθετα όλοι μαζι θα συνεχίζαμε να βουλιάζουμε σ'αυτην την αισθηση πώς ειμαστε έρμαια, κοπάδια αβοήθητα που οδευουν προς σφαγη.

Βεβαια, ισως αυτην την αισθηση της ασφυξίας να μην την έχουν όλοι και το χτυπημα στη πόρτα που ακούνε να πιστευουνε οτι δεν ειναι για αυτούς ή οτι όταν θα ειναι για αυτούς, θα εχουν ηδη προλάβει να αφήσουν αυτη την χώρα πίσω.

Τι ειναι όμως αυτό που μας απειλει? Ειναι ο Παναγιώταρος, ο μπράβος της κακιάς ώρας και η συμμορία του? Ειναι τα ημίτρελα απολιθώματα του μεσαίωνα που κραδαίνουν τους σταυρούς και φωνάζουν "κάψτε τους-καψτε τους", αυτή η αισχρή μειοψηφία των ψυχοπαθών που ποδοπατάει δικαιώματα και ελευθερίες που κερδήθηκαν με κόπο και αίμα? Μέσα σε λίγους μήνες έχουμε εγκαταλείψει κεκτημένα που χτίστηκαν επίπονα μέσα σε δεκαετίες, τα εχουμε εγκαταλείψει στα βρωμερά χέρια τους. Την ιδια ώρα καποιοι άνθρωποι, στοχοποιούνται γιατί είναι ξένοι, είναι γκέη ή πιστευουν ότι εχουν δικαίωμα να εκφραστουν, πιστευουν στην ελευθερία του λόγου, θελουν να δημιουργήσουν και όχι να καταστρέψουν. Αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους. Αν τους εγκαταλείψουμε εγκαταλείπουμε τους εαυτούς μας. Απόψε στηρίζουμε το δικαίωμα στην εκφραση, το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Απόψε στεκόμαστε κόντρα στο φασισμό, στο παράλογο, στην προκατάληψη  και στον φόβο. Είμαστε πολλοί, δεν θα αφήσουμε τους λίγους να μας τρομοκρατήσουν.

https://www.facebook.com/CHYTHRIOArtCafeBartheater/posts/393070977429868

To νέο λογότυπο και εταιρική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ

Συγχαρητήρια σε αυτούς που σχεδίασαν έναν τροχό κοπής και έπεισαν το ΠΑΣΟΚ να το υιοθετήσει για λογότυπο. Τίποτα πιο ταιριαστό σε ένα κόμμα που οδηγεί την χώρα σε τεμαχισμό και ξεπούλημα. Ελπίζω τα επιστολόχαρτα να είναι κάπως έτσι.

ΙΑΧΗ

Την Γ.Τ.Χ την γνώρισα τις ανήσυχες μέρες του Δεκέμβρη του 2008 τότε που μια σφαίρα καρφώθηκε στο σώμα ενός νεαρού έφηβου κάνοντας τον κομμάτι της σύγχρονη ελληνικής ιστορίας. Η ίδια σφαίρα στην συνέχεια εξοστρακίστηκε πάνω στην κατσαρόλα που μέσα της έβραζε τόσο καιρό αυτό που ακούγαμε, μυρίζαμε και τρώγαμε αλλά παραδόξως σαν να μην είχαμε δει ποτέ, η Δημοκρατία. Το καπάκι έπεσε με θόρυβο κάτω, τα πάντα πάγωσαν μια στιγμή, κοιτάξαμε μέσα στην κατσαρόλα, σκουπίδια, κόκκαλα,  δυσκολο να αγνοήσεις την βρώμα τωρα που έβλεπες τί την γεννούσε. Δημοσιογράφοι με συνεργεία προσπαθούσαν να βαλουν το καπάκι στη θέση του. Αστυνομικοί προσπαθούσαν να μας διώξουν και να καλύψουν την μυρωδιά πετώντας δακρυγόνα κάνοντας την κατάσταση ακόμα χειρότερη. Οι εξουσίες συνεδριάσανε, το καπάκι είχε στραβώσει και δεν έκανε δουλειά πια αλλα η συνταγή δεν έπρεπε να αλλάξει.

Πάνω απο 40 μήνες περάσανε με ψέμματα, απειλές και εκβιασμούς, πολλοί είπαν καλύτερα να τρώω σκατά παρά να μην έχω τι να φάω και βάλανε τους ίδιους μαγειρες να ανακατεύουν την συνταγή της μπασταρδεμένης Δημοκρατίας.

-Φα'το σκατόπαιδο, για σένα το μαγείρεψα, φα'το ρε μαλακισμένο, θες να μας βάλεις όλους σε μπελάδες?

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τώρα η κατσαρόλα περιτριγυρίζεται κι απο κατσαρίδες απεχθείς, κάτι μικροσκοπικούς ασήμαντους ανθρώπους που φουσκώνουν με τρόμπα τα μυαλά τους και τα μπράτσα τους προσπαθώντας απεγνωσμένα να νιώσουν σημαντικοί. Το νερό στην κατσαρόλα σώθηκε, τώρα πια μυρίζει κομμένο, μυρίζει μαύρα μπλουζάκια που ορμάνε στους πιο αδύναμους που ήρθαν εδώ πιστεύοντας οτι θα σωθούν απο τους δικούς τους εφιάλτες. Κακόμοιροι ξένοι που για χρόνια ήταν οι αγελάδες που αρμέξανε οι έξυπνοι και τώρα τους κυνηγάνε οι ηλίθιοι με μαχαίρια για να τους φάνε. 

Ένα τέτοιο εφιαλτικό σκηνικό έζησε η Γ.Τ.Χ την Παρασκευή και της ζήτησα να γράψει την μαρτυρία της για να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι. Μου έστειλε αυτό το κείμενο που είναι κάτι παραπάνω απο μαρτυρία και με μεγάλη τιμή το φιλοξενώ στο μπλογκ και σας το παραθέτω.

ΙΑΧΗ

Τον Ιούλιο έγινα 32. Ανήκω στην τυχερή εκείνη γενιά που προλάβαινε να διακτινιστεί απο τη μία πλευρά της Αθήνας στην άλλη προκειμένου να παρεβρεθεί με φίλους και γνωστούς στα ίδια μέρη. Περπάτησα τη λεωφόρο Συγγρού που ήταν συγκεντρωμένη όλη η εναλλακτική ζωή της Αθήνας το 1996, την Ερμού το 1998, το Γκάζι το 2004, την Αθηνάς το 2007. Βρέθηκα πολλές φορές στην πλατεία Κοτζιά ξημερώματα πίνοντας καφέ, παρατηρώντας τους περαστικούς ντόπιους και μη, να αναζητούν την καλύτερη δυνατή επιλογή για φαγητό μετά απο ξενύχτι. Γύρισα με ποδήλατο δεκάδες φορές μέσα στο βράδυ αποστάσεις μεγαλύτερες των 30 χιλιομέτρων. Μερικές μάλιστα απο αυτές ίσως δεν είχα καν τη δύναμη να το κάνω απο την κούραση και τη νύστα, παρόλαυτα, ήταν οι μόνες παράμετροι που με δέσμευαν, αυτή η πόλη αγκάλιαζε τις αλλαγές.

Ήρθε η κρίση, το ήξερα απο το 2008 γιατι δουλεύω στον τομέα Μελετών και Κατασκευής και οι στάσεις πληρωμών ξεκινούσαν απο το δημόσιο, μη αναστρέψιμη κατάσταση δηλαδή. Το αφεντικό μου πήρε όλα τα χρήματα των εργαζομένων, μας άφησε ανασφάλιστους, ενώ όσο προσπαθούσαμε να μάθουμε αν η εταιρία έχει χρέη, συνεχώς ανακαλύπταμε λογαριασμούς απο ακριβά εστιατόρια, αγορές αμαξιών, εισιτήρια ταξιδίων. Έτσι είναι τα αφεντικά μου είπε η μανα μου ένα απόγευμα, πάντα κοιτάνε πρώτα την πάρτη τους.

Μάλλον εννοούσε τα αφεντικά στην Ελλάδα, γιατι στον υπόλοιπο κόσμο, το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου φροντίζει πρώτα την υγεία της επιχείρησης και μέσω αυτής, ευημερούν και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι. Έμεινα άνεργη με ένα κάρο χρέη μίας και ο καλός μου είχε φροντίσει να μας έχει με ΤΕΒΕ ενώ ήμασταν νύχτα μέρα εκεί.

Μου ήρθε διαταγή πληρωμής και πούλησα το ποδήλατο για να κλείσω κάποιες τρύπες. Δεν είχα άλλο τρόπο να βρώ άμεσα χρήματα και προσπαθώ να μην υποχρεώνομαι όσο γίνεται. Σταμάτησα και να κατεβαίνω κέντρο, άλλωστε και όλοι μου οι φίλοι είναι πλέον άνεργοι οπότε δεν βρισκόμαστε στα στέκια που είχαμε μετά τη δουλειά. Κλείσανε κιόλας τα μαγαζιά που αγαπούσα, οπότε ακυρώθηκε και η λέξη στέκι. Παρόλαυτα, οι αιτίες της κατάστασης στο μυαλό μου είναι καλά σχηματισμένες αφού τις έζησα σε μικρογραφία στην ίδια μου τη δουλειά. Χιλιάδες επιχειρηματίες, ιδιοκτήτες, αφεντικά, μετακύλισαν στους εργαζομένους τους τα χρέη προκειμένου οι ίδιοι να γλιτώσουν, ο μέσος μισθωτός πήρε στην πλάτη ένα βάρος δυσανάλογο των επενδύσεων που έχει κάνει στη ζωή του, μια γυναίκα, αντε κανα μωρό και ένα σπίτι στο νοίκι. Έσκυψε το κεφάλι προκειμένου να μη χάσει τη δουλειά του γιατι σκεφτόταν που θα βρεί χειρότερα αφού οι εναλλακτικές είναι λίγες σε μία χώρα με τεράστια κενά εργασιακής πολιτικής.

Μέσα στις μαύρες νότες μιας πόλης φαντάσματος, περπατώ και σήμερα στους ίδιους δρόμους με δέκα άντε είκοσι ευρώ στην τσέπη, τα πέντε για μια μπύρα, τέσσερα για ένα πακέτο τσιγάρα και άλλα πέντε για να βάλω βενζίνη να γυρίσω. Ποδήλατο έφτιαξα καινούργιο γιατι στο μεταξύ έκατσα κάτω και έμαθα τα βασικά.

Όμως πλέον φοβάμαι να γυρίσω με ποδήλατο, βλέπεις, στους δρόμους ο κόσμος έχει γίνει επιθετικός και αποδίδει την κατάσταση όπου τον βολεύει, φέτος είναι της μόδας οι μετανάστες και οι γκέι. Προχτές μου πανε ότι μοιράσανε φυλλάδια που γράφανε ‘Είστε οι επόμενοι’ στο Γκάζι. Αμφέβαλα για την αξιοπιστία της πηγής μιάς και πολλοί ανέφεραν ότι τα φυλλάδια δεν βρέθηκαν ποτέ.

Σήμερα το πρωί έμαθα ότι έφαγε ξύλο ένας φίλος μου στην Ομόνοια. Δεν έγινε κάποιος διαπληκτισμός, απλά ερωτήθηκε από δύο ‘περαστικούς’ αν είναι γκέι και απάντησε καταφατικά. Η ειλικρίνια στοιχίζει ακριβά μάλλον. Για να το θέσω καλύτερα, στη χώρα που έμαθε να ζεί στα ψέματα και την υποκρισία, η αλήθεια πονάει. Είναι πολύ ευφυές να χτυπάς τα παιδιά της πόλης αυτής, που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και της ζωής τους, χωρίς να κρύβονται, τι έχουν άλλωστε να κρύψουν, άλλοι τα πήραν και έφυγαν.

Κι ύστερα, για να ξεφύγω απο τη σειρά των προβληματισμών που με περιτριγυρίζουν, ξανακατεβαίνω κέντρο σήμερα και περπατώ την Αθηνάς. Ένα μπλόκ τριάντα (!!!) ατόμων με κράνη και μαδέρια μπροστά σε όλο τον κόσμο κυνηγάνε δύο μετανάστες, οι τελευταίοι φοράνε παντόφλες, ούτε να τρέξουν δεν μπορούν. Κοντοστέκομαι, βλέπεις, είμαι λεσβία και αν με ρωτήσουν θα απαντήσω και γώ καταφατικά, γιατι η ειλικρίνια και η αξιοπρέπεια μου είναι τα μόνα που ακόμα έχω. Περνάω απο δίπλα με το κεφάλι μπροστά και με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω να δώ ποιοι είναι. Ένας με καταλαβαίνει και αρχίζει να φωνάζει ‘Τι κοιτάς!!!’.

Η καρδιά μου έχει φτάσει στα πόδια μου, νιώθω εξαντλημένη, άκεφη και φοβισμένη. Νιώθω αηδία που δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα παραπάνω απο πανικό για την κατάσταση που βλέπω μπροστά μου. Δεν είναι που δύο χρόνια τώρα κυνηγάω να βρώ χρήματα, δεν είναι που έχω να πάρω ρούχα πάνω απο ένα χρόνο, είναι η κακομοιριά και το μίσος στα οποία επιπλέει η Αθήνα, που όσο και αν θές να μείνεις, σε διώχνει με χίλιους δύο τρόπους κουνώντας σου απειλητικά το δάχτυλο. Είσαι ο/η επόμενος/η.

Ήρθε η Χρυσή Αυγή να μας σώσει, είναι δεδομένο ότι τα προβλήματα μίας χώρας σε εμφύλιο λύνονται κόβωντας δάχτυλα, μαχαιρώνοντας στα στενά, και κραυγάζοντας σαν σε στρατόπεδο. Στο δικό τους σύμπαν, που μάλλον απο την ιστορία δεν έμαθε, ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι έννοια άγνωστη ή απολύτως θεμιτή, ένα απο τα δύο. Δεν τους άκουσα παραδόξως, ούτε μία φορά να μιλάνε για τις χιλιάδες περιπτώσεις αφεντικών που χρωστάνε μύρια ολόκληρα στους υπαλλήλους τους, στοίβες οι καταγγελίες. Ή αγορά παρόλαυτα, είναι βέβαιο ότι συρρικνώθηκε απο την μείωση της αγοραστικής δύναμης του μέσου αστού που τραβιέται στα δικαστήρια να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, ποιος νοιάστηκε για τις Louis Vuitton στα πεζοδρόμια, ακούς τους μαγαζάτορες στο κέντρο να διαμαρτύρονται, αλλά αν κάνεις μια βόλτα σε άλλες περιοχές, τους φταίνει και οι ποδηλατόδρομοι, και οι θάμνοι, και γενικά, ότι δεν τους βολεύει βραχυπρόθεσμα. Τι κι αν όλες αυτές οι συγκυρίες είναι αφορμές βελτίωσης μιάς επιχείρησης, αμα βολευτείς, δε γυρνάς πλευρό, και αν πιαστείς, φταίει το στρώμα.

Ας δείρουμε λοιπόν και το στρώμα ή τον ποδηλατόδρομο, ή τον ποδηλάτη που μας καθυστερεί, ότι αντιτίθεται στο μικρόκοσμό μας πρέπει να πεθάνει.

Όσο για την Ελλάδα -ιστορικά- έχει καλοδεχτεί με ξύλο και μαδέρια τα ίδια της τα παιδιά, τους Βενιζελικούς, τους Κρητικούς, τους Ρομά, τους Πομάκους, Έλληνες κατά τα άλλα, με διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις ή απλά διαφορετικό τόπο καταγωγής [1]. Δεν τα μαθα βέβαια αυτά στο σχολείο αφού εκεί, οι Έλληνες ήταν καλοί και οι υπόλοιποι σκάρτοι. Στο δε κομμάτι των εμφυλίων, τα λόγια ήταν  φειδωλά και πάντα υπήρχε ένας θύτης και ένα θύμα [2]. Δε θυμάμαι ποτέ μέχρι που αποφοίτησα να είχα ακούσει τις έννοιες ‘αλληλεγγύη, κατανόηση, πολυπολιτισμικότητα, διαφορετικότητα’, υποθέτω ότι στο σχολείο ήμασταν όλοι άχρωμοι και ανταγωνιστικοί μέχρι κάποιος να μιλήσει για την πραγματικότητα του και να πυροβοληθεί μέχρι να αφρίσει. Τρανά παραδείγματα οι -τότε-  αποδιοπομπαίοι τράγοι, τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών κ.ο.κ. Δεν πα να αρίστευαν, το κίνητρο, με το μικρό μυαλό της αστικής οικογένειας, ήταν η πλήρωση του κενού της έλλειψης ενός γονέα, δεν θα ήταν η αυτοβελτίωση, η ακαδημαϊκη προαγωγή, η μόρφωση ως αυτοσκοπός. Η αρνητική ερμηνεία προηγείτο της θετικής.

Και τώρα; Τώρα είμαστε ξανα στο σχολείο, το μεγάλο σχολείο της ζούγκλας της Αθήνας όπου στην κατά γενική ομολογία Δεξιά-Ακροδεξιά τάση που διέπει την πόλη, εάν μιλήσεις ή σκεφτείς διαφορετικά, σε περιμένει η ύψιστη των ποινών. Ξύλο μέχρι ακρωτηριασμού ώστε να ταιριάξεις με τη μονοχρωμία του χάους της ‘τάξης και της ηθικής’, το απόλυτο μαύρο.

Σκοταδισμός, ασορτί με το σχιζοφρενές τρίπτυχο ‘Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια’ [3] που πλέον τυπώνει ο κάθε ξέμπαρκος στην πλάτη, γιατι στην πραγματικότητα έχει ξεχάσει πώς είναι να συνυπάρχεις, η δε εκπαίδευση του είναι επιλεκτική, παραμορφώνοντας φρικιαστικά την Ελληνική ιστορική πραγματικότητα ώστε να χωρέσει σε δυό κλωτσομπουνίδια.

[1] Κορνήλιος Καστοριάδης – Είμαστε Υπεύθυνοι για την Ιστορία μας, Εκδόσεις Πόλις, 2000

[2] Η αντιμετώπιση των προσφύγων στην Ελλάδα - http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=310413

[3]  Κορνήλιος Καστοριάδης – Οι μύθοι της παράδοσης μας - http://www.amra.gr/forum/index.php?topic=1049.0;wap2

Έξαφνα ομορφιά

Βλέποντας αυτό το time-lapse σκέφτηκα πως αυτός ο κόσμος είναι τόσο όμορφος που δεν του αξίζει του ανθρώπου. Ύστερα σκέφτηκα πως μάλλον είμαι σκληρή, γιατί άνθρωπος έγραψε την μουσική, άνθρωπος δημιούργησε την τεχνολογία της φωτογραφίας και άνθρωπος είδε την ομορφιά και θέλησε να την προσφέρει στους ανθρώπους.

Δημοσκοπήσεις, πόσο επιτυχημένες είναι οι προβλέψεις τους?

Τέτοια εποχή οι εταιρίες δημοσκοπήσεων έχουν την τιμητική τους. Τα αποτελέσματα των ερευνών τους γίνονται για κάποιες μέρες θέμα συζήτησης και μετά τις εκλογές ξεχνιούνται. Με την ευκαιρία των δευτερων εκλογών πέρασε απο το νου μου μια απορία. Πόσο επιτυχημένες ειναι οι προβλέψεις τους τελικά? Συγκέντρωσα τα στοιχεία έκανα συγκριτική αντιπαράθεση μεταξύ των εταιριών, μεταξύ των κομμάτων και σας παραδίδω τα αποτελέσματα σε μορφή infographic. Δεν θα κάνω ανάλυση των στοιχείων, το αφήνω αυτό στον καθένα απο εσάς. Αυτά που έχω να παρατηρήσω και προσωπικά μου προκάλεσαν πολλά ερωτηματικά ειναι η τεράστια αστοχία των δημοσκόπων να προβλέψουν το ποσοστό του Σύριζα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς εταιρίες που πέτυχαν την πρόβλεψη σε ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, Οικολόγους/Πράσινους στη μισή ποσοστιαία μονάδα, έπεσαν 4 εως 10 ολόκληρες μονάδες κάτω απο το αποτέλεσμα του Συριζα. Προσπαθώ να θυμηθώ αν τις τελευταίες 15 μέρες που δεν επιτρέπονται οι δημοσκοπήσεις έγινε κάτι που να ανατρέψει τις προβλέψεις και να φέρει τους αναποφάσιστους στο Σύριζα αλλα πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι.
Το βραβείο της πιο άστοχης πρόβλεψης (που φυσικά αφορούσε το Σύριζα) κερδίζει η GPO για την έρευνα που έκανε για λογαριασμό του Mega και της εκπομπής 'Ανατροπή'. Προέβλεψε ενα πενιχρό 6.2% ενω το αποτέλεσμα τελικά ήταν 16.78%. Έπεσε μόλις 10.58% έξω, ενώ απο ό,τι μπορεί να δει κανείς, στις προβλέψεις για τα άλλα κόμματα δεν τα πήγε άσχημα.
Οι εταιρίες αστόχησαν επίσης και στις απαισιόδοξες προβλέψεις τους για τους Ανεξάρτητους Έλληνες και βέβαια - όπως πιθανά θα θυμάστε - στα αποτελέσματα της Χρυσής Αυγής, απο μία έως πέντε ποσοστιαίες μονάδες.
Αντίθετα η Δημοκρατική Αριστερά, σύμφωνα με τις περισσότερες εταιρίες, προβλεπόταν να έχει εως και 6 μονάδες παραπάνω απο ο,τι κατάφερε να συγκεντρώσει. Μοναδική εξαίρεση απαισιοδοξίας η Kapa Research που πρόβλεψε για τη Δημ.Αρ. 4% έναντι του τελικού
 6.11%

Και παρακάτω φαίνεται η ευστοχία ανα εταιρία δημοσκόπησης

Τις παραπάνω εικόνες μπορείτε να τις κατεβάσετε και ως pdf εδω

Όποιος θέλει να τις χρησιμοποιήσει θα πρέπει να μου ζητήσει πρώτα την άδεια

Οχι-Ναι-Ναι-Οχι-Ναι-Ναι-Μπε

Abuela Grillo, ενα animation που πρέπει να δείτε

Abuela Grillo from Denis Chapon on Vimeo.

Σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής η βροχή έρχεται απο το τραγούδι της γιαγιάς Γκρίλο. Δείτε αυτό το υπέροχο, υπέροχο animated φιλμάκι που μιλάει για τον πόλεμο του νερού στην Βολιβία, όταν οι πολυεθνικές αγοράσαν το νερό και απαγορευσαν στον κόσμο να μαζευει ακόμα και το νερό της βροχής. Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα για το τί εγινε στη Βολιβία και σε άλλες χώρες μπορείτε να διαβάσετε εδω.

Η θερμανση σε καιρό κρίσης

Ολοι γκρινιάζουν για το κρύο, για το κόστος της θέρμανσης. Τί ακριβώς έχει αλλάξει στην κατάσταση απο πέρσι? Πάρε μέρος σε αυτό το πολύ σύντομο survey για να βοηθήσεις να δούμε τι γίνεται.

(Χρόνος συμπλήρωσης: λιγότερο απο 2 λεπτά)

http://www.surveygizmo.com/s3/803481/54476e8dbccb

Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στη συνέχεια απο αυτο το μπλογκ. Μπορείτε να παρακολουθήσετε στο twitter το hashtag #hot_survey

Αν θέλετε προωθήστε το. Περισσότερες συμμετοχές, πιό έγκυρα αποτελέσματα.

Infographic ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ της Ελλαδας 1980-2010 - DRAFT

(click για μεγεθυνση)

Ξεκίνησα να φτιάχνω αυτο το timeline του Δημόσιου Χρέους βασικά για μένα. Για να μπορέσω να βαλω στο μυαλό μου, σε μια σειρά την οικονομική ιστορία του χρέους. Για να να εξηγήσω εστω οπτικά καποιες σημαντικές αλλαγες, προσθεσα εκλογές, υποτιμήσεις, δανεια, Ευρωπαικές επιδοτήσεις και αλλα σημαντικά οικονομικά γεγονότα. Φτιάχνοντας το είδα πολυ γρήγορα οτι δεν υπάρχει κατι αλλο εξίσου αναλυτικό. Επειδή ενδέχεται να μου εχουν ξεφύγει καποια γεγονότα που μπορει να ειναι χρησιμα να βρισκονται στο timeline, θα ήθελα τη βοήθεια σας στον εμπλουτισμό του.
Το infographic θα ειναι online για μια περίοδο επισκόπησης και στη συνέχεια θα το ανεβάσω στην τελική μορφή του. Το αρχείο θα ειναι ελευθερο να χρησιμοποιηθει απο τον καθένα, με εξαίρεση την εμπορική χρήση του την οποια απαγορευω ρητά. Αν ειστε εφημερίδα, περιοδικό, website κτλ μπορείτε να πληρώσετε ενα γραφίστα για να σας φτιάξει ό,τι θέλετε, το ξερετε πολυ καλά αυτο.

Βρέθηκε τελικά ο πίνακας του Πικάσο που κλάπηκε απο την Εθνική πινακοθήκη