Have a good life

Ανέβηκα στο πεζοδρόμιο, σταμάτησα και κατέβηκα απο το ποδήλατο. Δεν ήταν το αγαπημένο μου σημείο, αλλα δεν μπορούσα να το δέσω κάπου αλλού. Το πέταλο είναι ναι μεν αρκετά ασφαλές αλλα σε περιορίζει, αφού δεν μπορεις να το δέσεις σε δέντρα και σε φαρδιές κολώνες. Απο την αλλη παρηγοριέσαι γιατι λες οτι ειναι πολυ πιθανό να το ξαναβρεις οταν θα γυρίσεις και έτσι δεν πολυγκρινιάζεις για το περιορισμό στη διάμετρο.

Εβγαλα την τσάντα για να πάρω το κλειδί του πέταλου. Το κινητό μου έπεσε στο χώμα του παρτεριού. Ο μικρόσωμος και πολυ μαυριδερός πακιστανος που με παρακολουθούσε, μου φώναξε για να το δω. Το είχα δει έτσι κι αλλιως και τον ευχαρίστησα με μια κινηση του κεφαλιού. Αυτός συνέχισε να λεει διάφορα, πιθανότατα στα αγγλικά, αλλα δεν τα έπιανα, τον πρόσεξα καλύτερα και κατάλαβα οτι ήταν μεθυσμένος. Ειχε το στυλ του ανθρώπου που τα πίνει για να ξεχάσει. Σκέφτηκα οτι αν κοντευουμε εμεις να πάθουμε κατάθλιψη με την κατάσταση αυτός έχει κάθε δικαίωμα να πίνει για να ξεχάσει πως ειναι μετανάστης μακριά απο την πατρίδα του σε ένα σκοτεινό παρκάκι στην Πατησίων. Αυτο το παρκάκι βασικά ειναι το προαύλιο μιας εκκλησίας. Η εκκλησία δεν φαίνεται απο την Πατησίων παρότι βρίσκεται μπροστά της. Καποια μεγάλα δέντρα, νομίζω φοίνικες, καλύπτουν την προσοψη της. Αυτά που φαίνονται απο τον δρόμο ειναι το περίπτερο και το σουβλατζίδικο, στο οποίο ήθελα να πάω για να πάρω το μεσημεροβραδιανό μου.

Αφησα το ποδήλατο με μιά μικρή ανησυχία, οχι για τον σκελετό, αυτον τον είχα δέσει, αλλα για τις ροδες και την σέλα που έχουν συστημα quick release. Δηλαδή με μια κίνηση, κλαπ, ανοίγει το κούμπωμα, το παίρνεις και φεύγεις, αν είσαι τέτοιος τύπος βεβαια. Απο την αλλη αρχισα να σκέφτομαι οτι δεν γινεται να ανησυχώ συνέχεια και για το καθετι. Αν ηθελα να ανησυχώ απο το πρωϊ ως το βράδυ θα έκανα παιδί. Το ποδήλατο σε βοηθάει να χαλαρώσεις, αν ανησυχείς συνέχεια ξεχαλαρώνεις και πάνε χαμένες και οι ενδορφίνες. Γιαυτό στο κάτω-κάτω έκανα και τέτοια έρευνα για να βρω το συγκεκριμένο πέταλο, για να μην ανησυχώ πολύ. Αν μου παιρνανε τις ρόδες, θα εμπαινα σε τρεξίματα και αυτο θα ήταν εκνευριστικό, αυτο μονο, εκνευριστικό, οχι στενοχώρια, νευρα. Εξάλλου πέντε λεπτά θα κάνω στο σουβλατζίδικο, αμα πια εσυ κι ο γρυλλος σου. Αυτά πρόλαβα και σκέφτηκα στα δεκαπέντε βηματα που χρειαζόταν για να μπω στο μαγαζί.

Οκ, δεν θα κάνω 5 λεπτά, είπα βλέποντας τον χαμό που επικρατούσε στο σουβλατζίδικο. Μυριζε ποδόσφαιρο η υπόθεση... και τσίκνα απο τα σουβλάκια βέβαια. Δεκα λεπτά αργότερα βγηκα απο το μαγαζί και βρήκα το ποδήλατο στη θέση του. Πήρα και μια σοκολάτα απο το περίπτερο και πήγα για να ξεκινησω τη διαδικασία λυσίματος, αναδιάταξης στο σακίδιο μου, φωτα, κράνος κτλ κτλ.

Ενας γκριζομάλλης γερος με μούσια και γκρι κοστούμι τουηντ, κοντοστάθηκε κοίταξε το ποδήλατο μου και είπε με πολύ θεατρικό τρόπο:

-Είναι το δικό μου αυτο? Ω! όχι, όλα μοιάζουν!

Τον κοίταξα με απορία και αυτός συνέχισε να πηγαίνει προς τα ενδότερα του πάρκου. Εριξα μια ματιά για να δω αν υπήρχε άλλο ποδήλατο, το δικό του, και βέβαια δεν υπήρχε. Στο παγκάκι που ήταν δίπλα μου καθόταν τωρα μια εξηντάρα με περίεργη φάτσα, απο αυτές που δεν τις λες και καλογερασμένες. Ειχε ανοίξει μια σακούλα και έτρωγε κάτι χαζευοντας εμένα. Ο γέρος επέστρεψε και πήγε να κάτσει δίπλα της, κατι πήγε να της πει αλλα αυτη τον αγριοκοίταξε απαγορευτικά. Τελικά αποφάσισε να κινηθει προς το μισοσκόταδο του πάρκου. Πιο μέσα ήταν δυο μετανάστες καθισμένοι σε ένα παγκάκι και γυρω γυρω μπύρες. Ο πακιστανος εκανε ασκοπες μικρες βολτες μπροστά μας και κοιτούσε τη γριά που κοιτούσε εμένα μασώντας το φαγητό της με το στόμα ανοιχτό και τα ψίχουλα να πέφτουν. Ο γέρος είχε φτάσει προς το τελευταίο παγκακι και προσπαθούσε θεατρικά να εξηγήσει κάτι στους πέρα μετανάστες. Ο πακιστανός πήγε να κάτσει στο παγκάκι της γριάς. Αυτη άρχισε να του φωνάζει

-Α-στοδιάλο, α-στοδιάλο, κι έτσι αυτός οπισθοχώρησε.

Υστερα τον ρώτησε πολυ γλυκά

-Δεν σου είπα να κόψεις το ποτό? Πότε θα το κόψεις, ε?

Εκεινος κατι ψιλομουρμούρισε. Την ίδια στιγμή πετάχτηκε ένας απο το παγκάκι που ήταν απέναντι και δεν τον ειχα προσέξει και ήρθε κατα πάνω μου, φωνάζοντας βιαστικά

-Να σου μάθω πώς να το δένεις καλά, να σου μάθω πως να το δένεις καλά?

Η γριά και ο πακιστανός σταμάτησαν να μιλάνε, πήραν μια σιωπηλή επιθετική στάση απεναντι του και κοιτούσαν απο κοντά τι θα γίνει.

-Να το δένεις εδω στο ψαλίδι, να εδώ, ειπε κι εσκυψε.

-Ναι, ναι, εντάξει, τον ξέρω αυτον τον τρόπο κλειδώματος.

Η φωνή του, η κίνηση του είχαν μιά ένταση και μια επιθετικότητα. Ξαφνικά όλοι είμασταν στην τσίτα.

-Εδώ στο ψαλίδι! δώσε μου να σου δείξω.

Εγω δεν εκανα καμια κίνηση, κρατούσα το ποδήλατο και δεν είχα σκοπό να του το δώσω. Η γριά άρχισε να του φωνάζει

-Αστηνα, άστηνα!

Μαζί άρχισε να φωνάζει και ο πακιστανός ακατάληπτα. Ο νεαρός οπισθοχώρησε το ίδιο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Κατι μουρμούρισε οτι να: "να βοηθήσω ήθελα και οτι ξερω οτι ξέρει, αφου την είδα με το κράνος της και τα φώτα της και ολα, να βοηθήσω..." υστερα στεκοταν μισοκρυμμένος στο παγκάκι του μέσα στο σκοτάδι. Η γριά συνέχισε δυνατά για να την ακούει και αυτός

-Αυτά τα βοηθητικά ειναι της κλεψιάς! τα ξέρουμε αυτα τα βοηθητικά! ειπε και μου έκλεισε το μάτι.

Ο πακιστανός έδειχνε χαρούμενος και σε υπερδιέγερση.

-Αλλα βέβαια η κοπέλα ξέρει απο αυτά, μουχαχαχαχα! γελασε με ύφος τρελού η γριά.

Εγώ επιτέλους ημουν έτοιμη να φύγω. Ο πακιστανός σχεδόν χοροπηδούσε γυρω μου, ανέβηκα, αναψα τα φώτα και αυτός άρχισε να μου φωνάζει: Have a good life, have a good life!!!

Κατέβηκα απο το πεζοδρόμιο, γύρισα και τους κοίταξα όλους. Ο πακιστανός συνέχιζε να χοροπηδαέι και να μου εύχεται καλη ζωη. Του είπα bye-bye! και 10 δευτερόλεπτα μετά παραλίγο να με κόψει ένα παπάκι.