Γύρω στο 1880, ο αμερικανος συγγραφέας Mark Twain έμαθε να οδηγεί ποδήλατο. Ηταν ένα high-wheel, ενα απο τα λεγόμενα ordinary. Τα ποδήλατα εκείνα ηταν φτιαγμένα ολόκληρα απο σίδερο, ακόμα και οι ρόδες τους. Τα πετάλια ήταν προσαρμοσμένα στην μπροστινή ρόδα και το υποτυπώδες φρένο έπιανε πάνω στον σιδερένιο τροχό. Ο Mark Twain περιέγραψε με απολαυστικό τρόπο και πολύ χιούμορ την extreme εμπειρία της εκμάθησης του ποδηλάτου στο διήγημα με τίτλο "Taming the bicycle". Το διήγημα αυτό δεν εκδόθηκε τελικά ποτέ και απο όσο ξέρω δεν μεταφράστηκε στα ελληνικά. Μιμούμενη την άγνοια κινδύνου και το ποδηλατικο θάρρος που είχε ο Mark Twain αποφάσισα να αποδώσω στα ελληνικά το συγκεκριμένο διήγημα και μετα απο μια βόλτα μαζί του σας το παραδίδω.
--------------------------------------------------------------------------------
Mark Twain
Δαμάζοντας το ποδήλατο
Κεφάλαιο Ι
Το σκέφτηκα και κατέληξα στο ότι μπορώ να το κάνω. Ετσι λοιπόν πήγα και αγόρασα ένα βαρέλι αλοιφή για τραύματα και ένα ποδήλατο. Ο ειδικός ήρθε στο σπίτι μαζί μου για να με καθοδηγήσει. Επιλέξαμε την πίσω αυλή για να έχουμε την ησυχία μας και το ρίξαμε στη δουλειά.
Το δικό μου δεν ήταν ένα πλήρως ανεπτυγμένο ποδήλατο, αλλα ένα colt – 50 ιντσών – ζόρικο όπως κάθε άλλο colt. Ο ειδικός εξήγησε τα σημεία του τέρατος πολύ περιληπτικά και μετά ανέβηκε πάνω του και έκανε μερικές γύρες για να μου δείξει πόσο εύκολο είναι. Είπε ότι το ξεκαβαλίκεμα είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα για να μάθει κάνεις, γι’ αυτό θα το άφηνε για το τέλος. Μα έκανε λάθος σε αυτό. Ανακάλυψε, προς μεγάλη του έκπληξη και χαρά, ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να με ανεβάσει στο μηχάνημα και να κάνει στην άκρη. Μπορούσα να κατέβω μόνος μου. Παρόλο που ήμουν εντελώς άπειρος, κατέβαινα σε χρόνο ρεκόρ. Αυτός στεκότανε στην μια πλευρά και κρατούσε κόντρα για να ανεβώ και πέφταμε όλοι μαζί, αυτός κάτω, εγώ πάνω του και το ποδήλατο στην κορυφή.
Εξετάσαμε το μηχάνημα μα δεν είχε την παραμικρή γρατζουνιά. Ήταν απίστευτο. Κι όμως, ο ειδικός με διαβεβαίωσε ότι έτσι ήταν στ’αλήθεια και η εξέταση το αποδείκνυε. Έτσι εν μέρει συνειδητοποίησα τι αξιοθαύμαστης κατασκευής είναι αυτά τα πράγματα. Βάλαμε λίγη αλοιφή και ξαναρχίσαμε. Ο ειδικός πήγε να σπρώξει από την άλλη πλευρά αλλά εγώ διάλεξα να πέσω από εκεί και έτσι το αποτέλεσμα ήταν ίδιο με πριν.
Το μηχάνημα δεν έπαθε τίποτα. Λαδωθήκαμε και ξαναρχίσαμε. Αυτή τη φορά ο ειδικός πήρε μια προφύλαξη, στάθηκε από πίσω, αλλά με κάποιον τρόπο πάλι καταφέραμε να πέσουμε πάνω του.
Ο ειδικός ήταν έκπληκτος, είπε πως αυτό είναι αφύσικο. Αυτή ήταν εντάξει, ούτε γρατζουνιά , ούτε ξυλαράκι δεν είχε κολλημένο πάνω της. Είπα πως είναι καταπληκτικό - καθώς γλιτσιαζόμασταν πάλι - αλλά αυτός μου είπε πως μόλις μάθω καλά αυτά τα ατσαλένια θηρία θα καταλάβω οτι μόνο ο δυναμίτης μπορεί να τα σακατέψει. Μετά πήρε κουτσαίνοντας πάλι θέση και ξαναρχίσαμε. Αυτή τη φορά ο ειδικός στάθηκε μπροστά από το ποδήλατο και έβαλε κάποιον άλλο να σπρώχνει από πίσω. Καταφέραμε να πιάσουμε μια σχετική ταχύτητα και καθώς περάσαμε πάνω από ένα τούβλο, εγώ πετάχτηκα πάνω από το πηδάλιο και προσγειώθηκα με το κεφάλι πάνω στην πλάτη του εκπαιδευτή. Την ίδια στιγμή έβλεπα το ποδήλατο να πετάει στο αέρα ανάμεσα σε μένα και στον ήλιο. Ευτυχώς προσγειώθηκε πάνω μας και έτσι δεν τραυματίστηκε αφού έπεσε στα μαλακά.
Πέντε μέρες μετά βγήκα από το σπίτι και με μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου βρήκα τον ειδικό σε αρκετά καλή κατάσταση. Λίγες μέρες αργότερα είχα γίνει περδικι. Το αποδίδω αυτό στην συνέπεια μου να πέφτω πάντα πάνω σε κάτι μαλακό. Κάποιοι προτείνουν πουπουλένιο στρώμα αλλά εγώ νομίζω ότι σε έναν ειδικό είναι ακόμα καλύτερα.
Όταν ο ειδικός τελικά πήρε εξιτήριο, έφερε τέσσερις βοηθούς μαζί του. Ήταν μια καλή ιδέα. Αυτοί οι τέσσερις κρατούσαν το μηχάνημα όρθιο καθώς εγώ σκαρφάλωνα στη σέλα και μετά σε σχηματισμό φάλαγγας παρέλαυναν δίπλα μου καθώς ο ειδικός έσπρωχνε από πίσω. Όλοι μαζί με βοηθούσαν να κατέβω.
Το ποδήλατο είχε αυτό που ονομάζεται το «πέρα-δώθε» και το είχε πολύ έντονα. Για να καταφέρω να κρατήσω την ισορροπία μου, πολλά πράγματα απαιτούνταν από μένα, και κάθε στιγμή αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν ενάντια στη φύση. Ενάντια στη φύση αλλά όχι ενάντια στους νόμους της φύσης. Δηλαδή, ό,τι κι αν ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω, η ιδιοσυγκρασία μου, οι συνήθειες και η ανατροφή μου με κάνανε να το προσπαθώ με τον Αλφα τρόπο, ενώ κάποιοι αμετάβλητοι νόμοι της φυσικής απαιτούσαν να γίνει με τον εντελώς αντίθετο, Βήτα, τρόπο. Έτσι αντιλήφθηκα πόσο θεμελιωδώς και ασυγχώρητα λάθος υπήρξε η εφ’ορου ζωής εκπαίδευση σώματος και μελών. Αυτά ήταν εμποτισμένα στην άγνοια, δεν ξέρανε τίποτα, τίποτα που θα τους ωφελούσε. Για παράδειγμα, αν βρισκόμουν να πέφτω προς τα δεξιά, έστριβα το πηδάλιο από την άλλη, από καθαρή παρόρμηση παραβιάζοντας ένα νόμο και ετσι συνέχιζα να πέφτω. Ο νόμος απαιτούσε το αντίθετο πράγμα, ο μεγάλος τροχός έπρεπε να στραφεί προς την πλευρά στην οποία πέφτεις. Είναι δύσκολο να το πιστέψεις αν σου το πούνε, και όχι απλά δύσκολο αλλά απίθανο είναι να μπορέσεις να το εφαρμόσεις ενάντια σε όλο σου το Είναι. Ακόμα όμως και αφού τελικά το πιστέψεις συνεχίζει να είναι δύσκολο στην πράξη. Το να το πιστεύεις και να έχεις και τις πιο πιστικές αποδείξεις ότι ισχύει, δεν βοηθάει. Δεν μπορείς να το κάνεις διαφορετικά από ό,τι πριν. Κι ουτε να σε αναγκάσεις, ούτε να σε πείσεις να το κάνεις πρώτο μπορείς. Το μυαλό πρέπει να βγει στην επιφάνεια άμεσα, να διδάξει στα άκρα πώς να απορρίψουν την παλιά τους εκπαίδευση και να υιοθετήσουν μια νέα.
Τα επίπεδα της προόδου κάθε ατόμου είναι ευδιάκριτα. Στο τέλος κάθε μαθήματος γνωρίζει το κατά πόσο έχει κατακτήσει κάτι και επίσης γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτό και επιπροσθέτως γνωρίζει ότι θα του μείνει κιολας. Δεν είναι σαν να μαθαίνεις γερμανικά, που το παιδεύεις και το ψαχουλεύεις με μια αβεβαιότητα για 30 χρόνια και τελικά πάνω που νομίζεις ότι το έχεις, σου πετάνε την υποτακτική και μένεις στον τόπο. Όχι – και το βλέπω τώρα, αρκετά καθαρά, ότι το μεγάλο κρίμα με την γερμανικήν είναι ότι δεν μπορείς να πέσεις από πάνω της και να χτυπήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό το χαρακτηριστικό της μεθόδου που να ευνοεί τόσο την αυτοσυγκέντρωση. Επίσης διακρίνω, με όσα έμαθα από την ποδηλασία, πώς ο σωστός και μόνος σίγουρος τρόπος να μάθεις γερμανικά είναι με την ποδηλατική μέθοδο. Δηλαδή, πιάσε το άτιμο το πράγμα και μάθε το ένα-ένα. Μη χαλαρώνεις και περνάς στο επόμενο αφήνοντας το προηγούμενο στη μέση.
Όταν φτάσεις στο σημείο - στην ποδηλασία - στο οποίο μπορείς να ισορροπήσεις το μηχάνημα σε ανεκτό επίπεδο και να το ωθήσεις και να το κατευθύνεις, τότε έρχεται η επόμενη αποστολή – Να ανέβεις! Το κάνεις καταυτόν τον τρόπο: Πηδάς από πίσω του, ενώ έχεις το αριστερό πάνω στο πετάλι, πιάνεις το πηδάλιο, ρίχνεις το βάρος σου στο αριστερό πόδι, σηκώνεις το δεξί στο αέρα με τρόπο γενικό και ασαφή, γερνεις το στομάχι σου πάνω στο πίσω μέρος της σέλας και μετά πέφτεις, μπορεί από τη μια πλευρά, μπορεί από την άλλη, πάντως πέφτεις. Σηκώνεσαι και το κάνεις ξανά και ξανά και μετά αρκετές φορές ακόμη,
Μέχρι στιγμής έχεις μάθει να κρατάς την ισορροπία σου και να κατευθύνεις το ποδήλατο χωρίς να ξεριζώνεις το πηδάλιο (λέω πηδάλιο γιατί είναι πηδάλιο, αυτο το πράγμα‘τιμόνι’ δεν το λες). Έτσι λοιπόν πιάνεις το τιμόνι, ίσια μπρος, για λίγο, μετά δίνεις ώθηση να ανέβεις, με σταθερό το αγχος, φέρνεις το δεξί σου πόδι και το σώμα σου πάνω στη σέλα, βρίσκεις επιτέλους την ανάσα σου, αλλα αυτή η ανάσα τραντάζει το ποδήλατο και πάλι πέφτεις.
Αλλα έχουν πάψει να σε νοιάζουν τα πεσίματα ως τώρα.
Έχεις αρχίσει να παίρνεις τον αέρα με το ένα ή το άλλο πόδι και έχεις μια σχετική σιγουριά. Εξι ακόμα προσπάθειες και έξι πτώσεις φέρνουν την τελειότητα. Ανεβαίνεις στη σέλα με άνεση και τη επόμενη φορά παραμένεις εκεί, αυτό μονο αν αφήσεις τα πόδια σου στον αέρα και τα πετάλια ήσυχα. Με το που βάζεις τα πόδια σου στα πετάλια πέφτεις. Σύντομα θα μάθεις να περιμένεις λιγάκι και να τελειοποιήσεις την ισορροπία σου μέχρι να ακουμπήσεις τα πετάλια. Έτσι η τέχνη του ανεβάσματος στο ποδήλατο έχει αποκτηθεί, είναι πλήρης και με λίγη εξάσκηση θα γίνει πιο εύκολη για σένα. Χρειάζεται βέβαια οι θεατές να βρίσκονται σε μερικά μέτρα απόσταση από σένα, αν δεν έχεις τίποτα εναντίον τους.
Και τώρα έφτασες στο εθελοντικό ξεκαβαλίκεμα, πριν από αυτό έμαθες όλα τα άλλα είδη κατεβάσματος. Είναι πολύ εύκολο να πεις σε κάποιον πώς να κατεβεί εθελοντικά, οι λέξεις είναι λίγες, οι απαιτήσεις απλές και προφανώς χωρίς δυσκολίες. Άσε το αριστερό πετάλι ώσπου το δεξί πόδι σχεδόν τεντώσει, στρίψε τη ρόδα προς τα αριστερά και κατέβα σαν να κατεβαίνεις από άλογο. Σίγουρα ακούγεται εκπληκτικά απλό, αλλα δεν είναι. Δεν ξερω γιατι δεν είναι, αλλα δεν είναι. Δοκιμάστε όπως θέλετε, δεν είναι σαν να κατεβαίνεις από άλογο, αλλά σαν να κατεβαίνεις από ένα σπίτι που έχει πιάσει φωτιά. Γίνεσαι θέαμα κάθε φορά.
Κεφάλαιο ΙΙ
Κατά τη διάρκεια των οχτώ ημερών έκανα καθημερινά μάθημα, μιάμισης ώρας. Στο τέλος αυτών των 12 εργατοωρών μαθητείας αποφοίτησα, σε γενικές γραμμές. Αποφασίστηκε ότι είμαι ικανός να κοπανιέμαι στο δικό μου ποδήλατο χωρίς έξωθεν βοήθεια. Μοιάζει απίστευτη αυτή η ταχύτητα με την οποία κατακτήθηκε αυτή η επάρκεια. Παίρνει σημαντικά περισσότερο χρονο να μάθεις ιππασία, πάλι σε γενικές γραμμές.
Για να ειμαι ειλικρινής θα μπορούσα να ειχα μάθει και χωρίς δάσκαλο, αλλα θα ήταν ριψοκίνδυνο για μένα, εξαιτίας της φυσικής μου αδεξιότητας. Ο αυτοδίδακτος σπανίως ξέρει κάτι επακριβώς και δεν ξέρει ουτε το δέκατο από αυτά που θα μάθαινε αν ήταν διδασκόμενος και εκτός αυτού καυχιέται συνέχεια στους άλλους. Υπάρχουν αυτοί που φαντάζονται ότι τα ατυχή συμβάντα της ζωής – οι «εμπειρίες» της ζωής θα φανούν με κάποιο τρόπο χρήσιμα. Μακάρι να έβρισκα το πώς. Ποτέ δεν πέτυχα κάτι τέτοιο δυο φορές. Πάντα οι ατυχίες αλλάζουν και εναλλάσσονται για να σε πιάσουν στην πιο άπειρη πλευρά σου. Αν η προσωπική εμπειρία αξίζει όσο η εκπαίδευση δεν θα ήταν εφικτό να ξεγελάσεις τον Μαθουσάλα. Αλλα παρ’όλα αυτά αν αυτος ο γέρος άνθρωπος ερχόταν πίσω στη ζωή, είναι πολύ πιθανό να έπιανε ένα από τα ηλεκτρικά σύρματα και να τα έδενε κομπο. Το καλύτερο και σοφότερο θα ήταν να ρωτήσει κάποιον αν μπορεί να τα ακουμπήσει. (αλλά αυτό δεν θα του ταίριαζε γιατί ανήκει στο είδος του αυτοδίδακτου που μαθαίνει με την εμπειρία και θα ήθελε να το εξετάσει ο ίδιος). Αν ρωτούσε θα μάθαινε ότι θα έπρεπε να τα αποφύγει και ότι θα του είναι χρήσιμα, γιατί θα αφήσουν την εκπαίδευση του ανέπαφη ετσι ώστε μια μέρα να μπορέσει να ξαναγυρίσει και να αρχίσει να παίζει με ένα δυναμίτη για να μάθει τι έχει μέσα.
Αλλά έχουμε φύγει από το θέμα. Όπως και να’χει, πάρτε ένα δάσκαλο, γλιτώνετε χρόνο και αλοιφή.
Προτού ξεμπερδέψει μαζί μου, ο εκπαιδευτής θέλησε να ρωτήσει πώς είναι η φυσική μου δύναμις και εγώ ήμουν σε θέση να τον ενημερώσω ότι δεν έχω καθόλου. Είπε ότι αυτή είναι μια έλλειψις που θα δυσκολέψει την ποδηλασία στις ανηφόρες αλλά ότι το ίδιο το ποδήλατο σύντομα θα την απαλείψει. Η αντίθεση ανάμεσα στους δικούς του μυς και στους δικούς μου ήταν αξιοπρόσεκτη. Θέλησε να δοκιμάσει τους δικούς μου μυς και έτσι του αποκάλυψα τους δικέφαλους μου– που ήταν και το δυνατό μου σημείο. Σχεδόν γέλασε. Είπε, «είναι σαν πολτός, μαλακοί, υποχωρούν, αποφεύγουν την πίεση και γλιστράνε από τα δάχτυλα, στο ημίφως θα μπορούσαν να περάσουν για μύδια σε σακούλα». Μπορεί να φάνηκε ότι πικράθηκα και πρόσθεσε ζωηρά. “Ω, μα δεν είναι τίποτα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς, σε λίγο καιρό θα είναι σαν μοσχαρίσιο μπούτι, απλά συνέχισε την εξάσκηση, όλα θα πάνε μια χαρά».
Μετά με παράτησε και άρχισα να ψάχνω μόνος μου τις περιπέτειες. Δεν χρειάζεται να τις ψάχνεις – αυτό είναι μια έκφραση – έρχονται από μόνες τους.
Διάλεξα ένα άνετο, σχετικά ήσυχο δρομάκι που ειχε πλάτος περίπου 27 μέτρων. Ήξερα πως δεν ήταν αρκετά φαρδύ, αλλα με λίγη προσοχή και καλή χρήση του χώρου θα μπορούσα να στριμωχτώ κι εγώ εκεί.
Φυσικά είχα πρόβλημα στο να ανέβω στο μηχάνημα, τελείως με δική μου ευθύνη, χωρίς ενθάρρυνση ή ηθική υποστήριξη από άλλους, χωρίς συμπονετικό εκπαιδευτή να λέει, « Ωραία! Τώρα τα πας καλά – ετσι μπράβο – μη βιάζεσαι – να, μια χαρά – κουράγιο – συνέχισε». Αντί για αυτό είχα αλλού είδους υποστήριξη. Ήταν ένα αγόρι που στηριζόταν στην πέτρινη κολόνα μιας εισόδου, μασουλώντας ζαχαρωτά.
Ήταν όλο ενδιαφέρον και σχόλια. Την πρώτη φορά που απέτυχα και έπεσα κάτω είπε οτι στη θέση μου θα ντυνόταν απο πάνω μέχρι κάτω με μαξιλάρια, ναι, αυτο θα έκανε. Τη δευτερη φορά που έπεσα με συμβούλεψε να ξεκινήσω απο τρίκυκλο πρώτα. Την τρίτη ειπε οτι δεν μπορώ να σταθώ ούτε σε κάρο. Αλλα την επόμενη τα κατάφερα και βρέθηκα σε κίνηση εκτελώντας αδέξια, ετοιμόρροπα οχτάρια, με αβέβαιο τρόπο ενώ καταλάμβανα λίγο πολύ όλο το δρόμο. Η εντυπωσιακή βραδύτητα μου εκανε το αγόρι να σηκώσει το πηγούνι του με περιφρόνηση και να φωνάξει κοροιδευτικά «Απαπα, καλε αυτος σκίζει τον δρόμο στα δύο». Ύστερα κατέβηκε απο το πόστο του και άρχισε να πηγαίνει δίπλα μου κατα μήκος του πεζοδρομίου, συνεχίζοντας να παρατηρεί και να σχολιάζει. Ενα κοριτσάκι που πέρασε, ισορροπώντας μια σκάφη μπουγάδας στο κεφάλι της, χαχάνισε και είπε κάτι. Το αγόρι της απάντησε σε ύφος επίπληξης. «Ασ’τον ήσυχο! Πάει σε κηδεία»
Ήξερα αυτον τον δρόμο εδώ και χρόνια και πάντα θεωρούσα οτι ήταν επίπεδος, αλλα δεν ήταν, όπως προς μεγάλη μου έκπληξη με ενημέρωσε το ποδήλατο. Το ποδήλατο στα χέρια ενός αρχαρίου ειναι τόσο νευρικό και ακριβές στην ανευρεση και της παραμικρής αυξομείωσης των κλισεων, όσο τα οριζόντια αλφάδια με τη φυσαλίδα. Προσέχει το παραμικρό υψωματάκι που ειναι αόρατο στο ανεκπαίδευτο ματι. Προσέχει την παραμικρή κατηφορική κλίση που θα έκανε το νερό να κυλίσει. Μοχθούσα πάνω σε μία ανηφορική πλαγιά την οποία δεν μπορούσα να δω. Ειχα ιδρώσει, βογγούσα και βαριανάσαινα αλλα παρ’όλη την προσπάθεια το μηχάνημα πήγαινε να ακινητοποιηθεί καθε λίγο. Εκείνες τις στιγμές το αγόρι έλεγε «Αυτό ειναι, ξεκουράσου – δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Δεν μπορούν να κάνουν την κηδεία χωρίς εσένα».
Οι πέτρες με ανησυχούσαν. Ακόμα και οι μικρότερες μου προκαλούσαν πανικό όταν περνούσα απο πάνω τους. Μπορούσα να πατήσω κάθε είδους πέτρα, άσχετα με το πόσο μικρή ήταν ή το πόσο προσπαθούσα να την αποφύγω και φυσικά στην αρχή πάντα προσπαθούσα να τις αποφύγω. Είναι καθ’όλα φυσικό. Ειναι μέρος του επίμονου γαιδάρου που έχουμε όλοι μέσα μας για κάποιον μυστήριο λόγο.
Είχα φτάσει στο τέλος της πρώτης ποδηλατικής μου απόπειρας, επιτέλους, και ήταν απαραίτητο να στρίψω. Πραγμα καθόλου ευχάριστο οταν το επιχειρείς για πρώτη φορά με δική σου ευθύνη ενώ βεβαια οι πιθανότητες ειναι εναντίον σου. Η αυτοπεποίθηση σου αποστραγγίζει, αισθάνεσαι να γεμίζεις με ανείπωτες ανησυχίες, κάθε ίνα σου εχει τεντωθεί και ξεκινάς μια προσεκτική καμπύλη πορεία, αλλά τα τσιτωμένα νεύρα σου είναι όλο ηλεκτρισμό και άγχος, έτσι η στροφή σύντομα μετατρέπεται σε ένα ασταθές επικίνδυνο τρέκλισμα όλο ζιγκ-ζαγκ. Τοτε ξαφνικα το νικελο-ντυμένο άλογο σου δαγκώνει τα γκέμια και σε πηγαίνει κατευθείαν προς το πεζοδρόμιο, αδιαφορώντας για τις προσευχές σου και την προσπάθεια σου να του αλλάξεις γνώμη. Η καρδιά σταματάει να χτυπά, σου κόβεται η ανάσα, τα πόδια ξεχνάνε τη δουλειά τους, πήγαινεις κατευθείαν προς τα εκει και τώρα πιά σε χωρίζουν μόνο λίγα εκατοστά απο το κράσπεδο. Τώρα ειναι η στιγμη της απελπισίας, η τελευταία ευκαιρία να σώσεις τον εαυτό σου, φυσικά όλες οι οδηγίες έχουν κάνει φτερά απο το κεφάλι σου και εσυ γυρίζεις τη ρόδα μακριά απο τη στροφή αντί κατα πάνω της και έτσι γκρεμοτσακίζεσαι πάνω σε εκείνη τη γρανιτένια αφιλόξενη ακτή. Αυτη ηταν η τύχη μου, αυτή ήταν η εμπειρία μου. Σύρθηκα κάτω απο το αθάνατο ποδήλατο και κάθησα κάτω για να εξετάσω την κατάσταση.
Ξεκίνησα για το ταξίδι της επιστροφής. Ηταν τότε που είδα το αγροτικό καρο να έρχεται προς τα εμένα, φορτωμένο με λάχανα. Αν χρειαζόμουν κάτι για να τελειοποιήσω την αστάθεια της οδήγησης μου, ήταν αυτό. Ο αγρότης κατελάμβανε την μέση του δρόμου με την άμαξα του αφήνοντας ίσα-ίσα 12-13 μέτρα απο κάθε πλευρά. Δεν μπορούσα να του φωνάξω, ενας αρχάριος δεν μπορεί να φωνάξει, αν ανοίξει το στόμα του χάθηκε, πρέπει να μείνει συγκεντρωμένος στη δουλειά του. Σε αυτη την τρομακτικα εκτακτη ανάγκη, το αγόρι ήρθε να με σώσει και για πρώτη φορά ένιωθα ευγνωμοσύνη απέναντι του. Ειχε το νου του στις ποικίλες εμπνεύσεις και αυτοσχεδιασμούς του ποδηλάτου μου και φώναζε στον αγρότη αναλόγως: «Αριστερά, στρίψε αριστερά αλλιώς αυτός βλάκας θα σε περάσει απο πάνω σου». Ο άντρας αρχισε να στριβει. Το αγόρι συνέχισε να τον καθοδηγεί, «Οχι, πήγαινε δεξιά, στα δεξιά! Κάτσε, δεν γίνεται! Στα αριστερά! Στα δεξιά, στα αριστερά, στα δε... μείνε όπου είσαι αλλιώς χάθηκες»
Και αμέσως μετά χτύπησα το πρώτο άλογο στα δεξιά και έπεσα κάτω σαν σακί με άμμο. Του ειπα: «Μα καλά! Δεν με είδες να έρχομαι?»
«Ναι, σε είδα αλλα δεν μπορούσα να καταλάβω απο πού θα ερχόσουνα. Κανεις δεν μπορούσε, μπορούσες εσύ? Τι να έκανα?»
Είχε τα δίκια του και αυτός και έτσι απο τη μεγαλοψυχία μου, παραδέχθηκα οτι φταίμε και οι δύο εξίσου.
Μέσα στις επόμενες πέντε μέρες είχα τέτοια μεγάλη πρόοδο που το αγόρι δεν μπορούσε να με προφτάσει. Τελικά περιορίστηκε στο πόστο του στην είσοδο του σπιτιού και με χαζευε να πέφτω απο μακριά.
Υπήρχε μια σειρά χαμηλών πέτρινων σκαλοπατιών στην μία άκρη του δρόμου. Ακόμα κι οταν άρχισα να τα καταφέρνω με την οδήγηση τις φοβόμουν αυτες τις πέτρες γιατι δεν μπορούσα να τις αποφύγω. Μου είχαν χαρίσει τις χειρότερες πτώσεις μου, αν εξαιρέσεις αυτές που είχα απο τα σκυλιά. Εχει ειπωθεί οτι κανείς ειδικός στο ποδήλατο δεν ειναι αρκετά γρήγορος ωστε να πατήσει ενα σκύλο, οτι ο σκύλος πάντα καταφέρνει να τη γλιτώσει. Πιστευω πως μπορεί να αληθευει αυτο, αλλα οτι ο λόγος που δεν μπορει να τον πατήσει ειναι γιατι το επιδιώκει. Ποτέ δεν θέλησα να πατήσω κανένα σκύλο, αλλα πάτησα όποιον σκύλο περνούσε απο εκει. Πιστεύω πως αυτό κάνει τη διαφορά. Αν πας κατα πάνω του, αυτος μπορει να υπολογίσει και να σε αποφύγει, αλλα αν προσπαθείς να τον αποφύγεις δεν μπορει να υπολογίσει και κινδυνεύει να πηδήξει σε λάθος σημείο κάθε φορά. Αυτο συμπέρανα απο την εμπειρία μου. Ακόμα κι οταν δεν κατάφερνα να χτυπήσω μια άμαξα, μπορουσα να χτυπήσω τον σκύλο που είχε έρθει να με παρακολουθήσει να εξασκούμαι. Σε όλους τους σκύλους αρεσε να με βλέπουν να εξασκούμαι, κι ολοι ερχόντουσαν, λιγα πράγματα μπορούσαν να διασκεδάσουν ετσι εναν σκύλο στη γειτονιά μας. Μου πήρε καιρό να μάθω να αποφευγω τους σκύλους αλλα ακόμα και αυτο το κατάφερα.
Μπορώ να οδηγήσω όσο καλά θελω, τωρα, και θα το πιάσω εκείνο το αγόρι μια απο αυτές τις μέρες και θα το πατήσω αν δεν συμμορφωθεί.
Πάρτε ποδήλατο. Δεν θα το μετανιώσετε, αν ζήσετε.
-------------------------------------------------------------------------------
Το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά
Εδώ θα βρειτε πολλά κείμενα του, κάποια απο αυτά και σε μορφή audiobook
Ενα σύντομο φιλμάκι που τράβηξε ο Thomas Edison το 1909 στο οποίο εμφανίζεται ο Mark Twain
