το νούμερο 481352

Διαβάστε αυτή τη μοναδική ιστορία

όπως δημοσιεύθηκε στην Athens Voice και το blog της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ

Τραγούδα οταν φοβάσαι

Η Florence Welch ειναι σίγουρα μια ειδική περίπτωση. Την ζωή της την τυλίγει μια αύρα μακάβριου. Θα έλεγε κανείς πως είναι ένα μικρό κορίτσι, εύθραυστο όσο και εκείνο το τζάμι στο Ανατολικό Λονδίνο

"Εμοιαζα με την Carrie μέχρι την ώρα που με μεταφέραν στο νοσοκομείο, με το αίμα να χύνεται απο τα χέρια και το στήθος μου"

Ξεκίνησε να τραγουδάει στην χορωδία της εκκλησίας μαζί με τη γιαγιά της. Στα εφτά άρχισε να τραγουδάει μπροστα σε κοινό, για την ακρίβεια σε γάμους και κηδείες (κυρίως σε κηδείες) και δεκατέσσερα χρόνια μετά κερδίζει στα Brit Awards το Critic's Choice Award.

H αντίδραση της όταν έμαθε οτι είναι υποψήφια ήταν να πάθει κρίση πανικού μέσα σε ένα caffe Nero γιατι πίστευε οτι έκανε ένα τίποτα και παίρνει και βραβείο γι'αυτο.

Η Florence μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με επιρροές που ενίσχυαν τις φοβίες και τις εμμονές της. H μητέρα της - κριτικός της αμερικάνικης τέχνης - την ενθάρρυνε να διαβάζει αιματοβαμμένες ιστορίες, Βικτωριανά μυθιστορήματα μυστηρίου και Αιγυπτιακή μυθολογία χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει οτι η κόρη της έπασχε απο OCD.

Το OCD ειναι μια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που παγιδεύει τον άνθρωπο σε επαναλαμβανόμενες δυσάρεστες σκέψεις, εικόνες και παρορμήσεις. Οι σκέψεις αυτές ειναι συχνά εντελώς εκτός της προσωπικότητας του ανθρώπου ωστε αρχικά να τον εκπλήσσουν ("πώς μπορώ έγω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο") αλλα στη συνέχεια τις δέχεται σαν δικές του ακόμα και αν διαφωνει με αυτες. Οι προσπάθειες να βγαλεις αυτα τα δυσάρεστα πράγματα απο το μυαλό σου αποτυγχάνουν με συνέπεια να παθαίνεις κρίσεις πανικού τις οποιες προσπαθείς να ξορκίσεις ακολουθώντας ψυχαναγκαστικές επαναληπτικές επίμονες πράξεις. "Αν ανοιγοκλείσω το φως 12 φορές δεν θα συμβει τίποτα κακό"

Η Florence θυμάται την εποχή που η μητέρα της την πήγαινε να δούνε αναγεννησιακές εκλησίες και τον εαυτό της έντρομο να μην μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια της απο την απεικόνιση της St Agatha (να κρατάει τα κομμένα στήθη της σε ασημένιο δίσκο).

Μεγαλώνοντας αποφάσισε να ασχοληθεί και η ίδια με την Τέχνη παρακολουθώντας μαθήματα στο κολλέγιο για να γίνει εικονογράφος αλλα σύντομα κατάλαβε οτι δεν μπορει να παρατήσει τη μουσική και παράτησε το κολλέγιο.

Το πρώτο της cd τα πηγαινει πολύ καλά και η Florence δεν έχει να αντιμετωπίσει τα τέρατα της παιδικής της ηλικίας αλλα - όπως όλοι μας - τους εφιαλτες της ενήλικης ζωής, την ερωτική απογοήτευση, την μοναξιά και επιπρόσθετα μερικά ακόμα θέματα (OCD, ADD, Dyspraksia, Dysmetria)

Γιατί όμως ειπα όλα αυτα για τη ζωή της και όχι για την μουσική της?

Γιατι μπορεί να μεγαλώνουμε αλλα όσο υπάρχει ο ήλιος τόσο θα υπάρχουν και οι σκιές που θα έρχονται για να μας στοιχειώσουν...

... έτσι κι εμεις, σαν μικρά παιδιά, θα τραγουδάμε για να μη φοβόμαστε

This is a gift, it comes with a price
Who is the lamb and who is the knife
Midas is king and he holds me so tight
And turns me to gold in the sunlight

(Rabbit heart)

Αν σας αρέσει η Kate Bush, η Pj Harvey και οι My Brightest Diamond ακούστε/δείτε τα παρακάτω απο τους Florence and the Machine

Dog Days Are Over (video)

Rabbit Heart (video)

Cosmic love (lyrics video)

Τραγούδια τους στο Hypem

official site

Λύση για κάμερα πανω σε ποδήλατο

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με βιντεάκια που έχουν θέμα τα ποδήλατα και τις βόλτες στην πόλη. Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος, ειδικά αν έχει ήδη το φωτογραφικό βακτηρίδιο για να μπει και ο ίδιος στο τριπάκι της ποδηλατοσκόπησης.
Ειχα βρει παλιότερα ένα do it yourself αρθρο για το πώς μπορείς να εγκαταστήσεις κάμερα πάνω στο ποδήλατο (camera mounting). Η λύση δεν ήταν τρομερά δύσκολη στην υλοποιήση. Το βασικό κόνσεπτ ήταν να σταθεροποιησεις στο τιμόνι μια βαση φωτ. μηχανης απο τρίποδο. Ήθελε να βρεις και κατι δακτύλιους, να κανεις σκάντζα κατι βίδες κτλ. Επειδή όμως στην πραγματική ζωή νομίζεις οτι τα έχεις καταφέρει αλλα τελικά βρισκεσαι να σου λειπει μια βίδα (κυριολεκτω) σκέφτηκα μηπως βρω καποια εναλλακτική.
Εκτός των αλλων η ιδέα να βαλω ολοκληρη μηχανη στο τιμόνι μου φαινόταν καπως υπερβολική. Έτσι σκεφτηκα μηπως θα μπορουσα να βιντεοσκοπήσω τη διαδρομη με το κινητο μου που φημιζεται για την ποιότητα του βιντεο του. Η ανάλυση ειναι στα 3.2mp και έχει φακό carl zeiss (η πρώτη ψηφιακή που είχα πριν μερικά χρόνια δεν ηταν καλύτερη απο το σημερινό κινητο μου)
Καθως λοιπόν τριγύρναγα στα δωμάτια της έπαυλης μου, έπεσε το μάτι μου σε κάτι που μου έδωσε μια ιδέα.
Ηταν μια θήκη καπνού που ποτέ δεν χρησιμοποιησα γιατι μου στεγνωνε τον καπνό.
Το μεγεθος της και το σχήμα ηταν ιδανικό.

Τι έκανα:
Εκοψα μια λωρίδα δέρμα απο την μέση, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, για να μπορει να κουμπωθεί η θήκη γύρω απο το Τ του τιμονιού. Έραψα καλου-κακού και ένα κουμπωμα ασφαλείας, παρόλο που βαριέμαι να μαντάρω και τις κάλτσες μου, και άνοιξα μια τρύπα για να μπορεί να «βλέπει» ο φακός. Για να μην «κολυμπάει» το κινητό μέσα στη θήκη, έκανα μια τομή στη μεμβράνη έτσι ωστε να το βαλω να στηρίζεται μεταξύ του δέρματος και της μεμβρανης (δειτε φωτο).
Σκέφτηκα και ακόμα μια τροποποίηση της θήκης για να μπορεί να στηριχτεί σε κάθετο σωλήνα ετσι ωστε να μπορει να τραβήξει και παράλληλα της κίνησης του ποδηλάτου, αλλα θα την προσθέσω μόλις την δοκιμάσω.

Αν δεν έχετε ή δεν θέλετε να μεταποιήσετε κάποια θήκη απο καπνό μπορείτε ενδεχομένως να δοκιμάσετε την τύχη σας και με μια μαλακή θήκη γυαλιών ή ό,τι σας φωτίσει ο θεός

Μόλις έχω αρκετό υλικό θα μοντάρω βιντεάκι βόλτα αλεπουδας στην πόλη.

Σας φιλώ

Στην Κοπεγχάγη αδελφές μου, στην Κοπεγχάγη

Στην Κοπεγχάγη αδελφές μου, στην Κοπεγχάγη...

κάθε μέρα το 37% του συνολικού πλυθυσμού της πολης

φτάνει στη δουλειά ή στο σχολείο/σχολή κτλ με ποδήλατο

το 25% των οικογενειών με 2 παιδιά

έχει ποδήλατο με καρότσα (cargo bike)

οι 519.000 κάτοικοι της Κοπεγχάγης

έχουν στην ιδιοκτησία τους 560.000 ποδήλατα

και τώρα που τα μάθατε όλα αυτά,

δείτε και το βίντεο για να πάρετε μια γευση

απο την Κοπεγχάγη των ποδηλάτων

Copenhagen - City of Cyclists from Colville Andersen on Vimeo.

Θυμάσαι?

Συγγνώμη που διακόπτω. Ξέρω οτι πνίγεσαι... Εχεις αγχωθεί... Ψάχνεις να βρεις δωμάτιο και εισιτήρια για το πλοίο. Πριν 6 μήνες έψαχνες να βρεις το γιατί.

Θυμάσαι το γιατί, ή γιατί έψαχνες?

Πατρίδα

Στιχοι-μουσική

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ΄τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ'τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ'άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ'την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ'την Ομόνοια να πετάν' δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας,η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις,ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Το video ειναι απο την συναυλία που έγινε Ενάντια στην Αστυνομική Βία, στα Προπύλαια, 19 Δεκεμβρίου 2008.

Η βερζιον του αλμπουμ ειναι εδώ. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, αυτο το κομματι γραφτηκε αρκετο καιρό πριν τα γεγονότα του Δεκέμβρη, αλλα ταιριάζει απολυτα.

Μοναδική στιγμή η εμφάνιση και τα λόγια της Μαρίζας Κωχ, την εποχή που κανένας καλλιτέχνης "βεληνεκούς" δεν τολμησε να μπλέξει το "ονομα" του με τα παιδιά που σήκωσαν κεφάλι.

Το λιγότερο που μπορούσε κανείς να κάνει τέτοιες μέρες είναι να σας ακολουθεί [...] εγώ όπου είσαστε μαζί σας και στη φωτιά.

Μαρίζα Κώχ, 19 Δεκέμβρη 2008

...και ενα πολυ ωραιο αποσπασμα απο την συναυλία Εναντια στην Αστυνομική Βια, που έγινε στη Θεσσαλονίκη με Αγγελάκα και Ψαρογιώργη. Κατάμεστη η πλατεία μπροστά στη ΧΑΝΘ!

Πες μου πως γίνεται η αγάπη
να ζει απ' τη λέξη εχθρός
και πως θα βρω τη σωτηρία σκυμμένος και βουβός
κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό
διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό.

Ποιος σκαλίζει το σκοτάδι στην ψυχή μου κι όταν χαίρομαι ποιος κλαίει
ποιος παλεύει να μισήσω το κορμί μου κι όταν τ' αγαπάω ποιος φταίει
ποιος φρενάρει και ρημάζει τη ζωή μου κι όταν προχωράω ποιος κλαίει
ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ' αρνηθώ ποιος φταίει