Το χθεσινο πρωϊ ξεκίνησε με χιλιόμετρα βαδην και ψώνια, συνεχισε με σουσι, καταπληκτικο, παρα πολυ ωραιο, εμενα δεν μου αρεσε (ειμαι του ψημενου, γιαυτο) και κατεληξε σε μουσικη βραδια.
Πηγαμε στο Heaven που επαιζε η παρα πολυ ανερχομενη "νεα λιλυ Αλλεν" Little Boots. Την λενε little boots γιατι οντως λεει φοραει size 2 παπουτσι. Εγω για να σκεφτειτε φοραω 7μιση και χθες πηρα κατι παπουτσια 7 νουμερο, γιαυτο και κουτσαινα το βραδυ καθως γυρναγαμε. Η μικρομπότα λοιπόν δεν ηταν κατι απο δαυτο. Οι μελωδιες προβλεπόμενες και οχι πρωτοτυπες, ο κόσμος ομως την αποθέωνε. Ξεχασα να σας πω πως ηταν και ποπ. Εντελώς. Οσο η Κάηλη Μινογκ, που πόσο την επεθύμησα χθες. Πολυ δυνατα ηχοσυστηματα το μαγαζι, παρα πολυ καλα, τοσο δυνατα που μου ηρθε να λιποθυμησω. Φυγαμε απο εκει και ολοι συμφωνησαμε πως το support της, οι Delphic ήταν καλυτεροι. Οι χειρότεροι όλων ηταν οι σεκιουριταδες, οι οποιοι μας ψαχναν τις τσαντες και καναν σωματικό έλεγχο, μας σπρώχναν σαν τα ζώα και καλά που δεν μας έριξαν και καμια αναποδη. Η συναυλια αυτη ειχε τον πιο mainstream λαλαλα κοσμο και αυτοι μας ειχαν σαν εγκληματιες. Αει σιχτίρ παπαρες!
Μετα ειπαμε να δουμε και ενα αλλο live. Εγω ειπα ενταξει, γιατι προς το τελος της little boots, σκεφτηκα να φορεσω τα near to ear ακουστικα του mp3 μου σαν ωτοασπιδες και έτσι σώθηκα. Τωρα που βρηκα αυτο το κόλπο, παω παντού! Μπορω να ακουσω και τον χειροτερο ηχο που με περιμένει οταν επιστρεψω.
Μπήκαμε στο μετρό και καθως τα κοριτσια ποζαρανε μπροστα σε μια διαφήμιση του Ιγκυ Ποπ, για ασφάλειες αυτοκινήτων, ακουσαμε κατι γνωστο... Ξεκινησαμε λοιπον να τραγουδαμε και τα λόγια που βγηκαν ηταν τα:"εκεινοι μες στα σιδερα κι οι αλλοι μες στο χώωωωμα". Κατεβηκαμε και ηταν 2 μεξικανοι, ενας με κιθαρα και ενας με μια μπαλαλάικα και παιζαν σε φαστ φοργουωρντ το "σωπα οπου να΄ναι, θα σημανουν οι καμπάνες".
Πηγαμε λοιπον σε ενα τελειωμενο, corsic studio λεγεται, κοντα ελεφάντου και καστρου γωνια. Το μαγαζι δαιδαλωδες και χαωτικο με διαδρομους - περα παναγιά, δώθε παναγια - γεματο με 16χρονα πιωμένα. Ξεκινησε να παιζει το πρωτο συγκροτημα, τζαμι ο ήχος. Μου ειναι δυσκολο να περιγραψω την μουσικη τους, επισης μου ειναι δυσκολο να πω αν δεν ειχαν ντραμμερ ή αν είχαν δύο. Το αποτελεσμα πολυ καλό, το όνομα τους: fiction.
Μετα περιμεναμε να βγουνε οι Teenagers from Tokyo, αλλα βγηκαν κατι αλλοι, συμπαθητικά παιδιά. Οι teenagers μπορει να μην καταφέραν να το σκασουν απο το σπιτι για να παρεβρεθουν.
Φυγαμε απο το μαγαζι με τα πι, καθότι μεσες, πόδια, χέσε μεσα και καναμε και μια παρακαμψη για να παρουμε και Μπειγκελς. Ο κόσμος εκει, τα απομεινάρια μιας νύχτας, πιωμένοι και σκαλωμένοι αλλα μπαιναν στην ουρά για το μπέιγκελ αυστηρά εκπαιδευμένοι.
Σημερα ειναι μια αλλη μερα. Θα παμε στον Σαρλί ντε κάτι-που-δεν-θυμάμαι...
υ.γ: τωρα κοιμόμαστε στο παλιοδρόμι, μέσα στο κέντρο
υ.γ: ο καιρός εχει βελτιωθεί
υ.γ: Ρε εσύ! εδώ κάνει έητις...
συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου