θα σας το κοψω αυτο της ανωνυμιας και θα αναγκαζεστε να αφηνετε ονοματακι. Εχε χαρη που ειμαι πνευμα feelελευθερο, ουχι καταπιεστικο (μονο ακουσια, τ'ορκίζομαι)και διακριτικό...
Μονο, να... περιμενα λιγη περισσοτερη δημιουργικοτητα και φαντασια εκ των αγνώστων αλεπουδαναγνώστων.
Να υπογραφουν με ψευδώνυμα οπως: Μισό μοχίτο ακομα, κουρκουμπινι ψιλο, κουρκουμπινι χοντρο, του κήτσου η μανα, μπαμπακούλας, τσίχλα διχως ζάχαρη, ο τιμωρός με την πετούνια, στρωμαντικός τύπος, Ηλιε μου, Ηλιε μου, βασιλιά μου, Η φεγγάρω μετράει τ'αστρα, τσιγκολελετα...
Ο φρουφρου και ο ξυλουργός, ένα πρωινό έφαγαν τσίχλα δίχως ζάχαρη και ξεκίνησαν τη βόλτα τους στο δάσος. Όπως κάθε μέρα, ξεκίνησαν για να βρουν κουρκουμπίνι ψιλό, που άρεσε πολύ στον ξυλουργό, αλλά και κουρκουμπίνι χοντρό να έβρισκαν ήταν ικανοποιημένοι. Δεν ήταν και εύκολη υπόθεση, γιατί στο δάσος παραμόνευε ο τιμωρός με την πετούνια! Μόνο στο άκουσμα του, κάθε τσιγκολελέτα θα ριγούσε, αλλά όχι αυτοί. Ήταν σκληροί και άφοβοι άντρες! Ο φρουφρου ήταν κάπως στρωμαντικός τύπος και αργούσε να σηκωθεί απ' το κρεβάτι το πρωί, ρεμβάζοντας. Κατά τα άλλα, μια χαρά σκληρός ήταν. Του άρεσε να χαζεύει τις όμορφες και ζεστές ακτίνες του ήλιου, που έμπαιναν από τις γρίλιες. Μάλιστα τραγουδούσε το "Ήλιε μου, Ηλιε μου, βασιλιά μου"... Κάθε πρωί. Τον ξυλουργό τον εκνεύριζε κάπως αυτό. Γιαυτό το λόγο, κάθε βράδυ έδινε την περίεργη παραγγελία στην μπαργούμαν: μισό μοχίτο ακόμα, παρακαλώ! Βασικά δεν ήθελε να πιει άλλο. Απλά ήλπιζε να πιεί τόσο ώστε να μην ακούει το τραγούδι του φρουφρου το πρωί. Βέβαια, πλήρωνε ολόκληρο το μοχίτο… Τέλος πάντων… Μεταξύ μας, είχε ένα μυστικό. Το αγαπημένο του βιβλίο ήταν το «Η φεγγάρω μετράει τ' άστρα». Αυτός ήταν πιο βραδινός τύπος απ’ τον φρουφρου. Κατά τα άλλα όμως κι αυτός σκληρός ήταν. Όπως λοιπόν περπατούσαν στο δάσος, συνάντησαν τον φίλο τους τον μπαμπακούλα, που είχαν καιρό να τον δουν. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας, αλλά τον φώναζαν έτσι γιατί έμοιαζε με τον Βαμβακούλα, αλλά είχε γίνει πρόσφατα μπαμπάς και την κόρη του την έλεγαν Κούλα. Αφού τον καλημέρισαν, τον ρώτησαν αν είχε δει πουθενά κουρκουμπίνια. Εκείνος τους είπε ότι είχε δει πολλά στον κήπο του Κήτσου. Τον ευχαρίστησαν και έτρεξαν αμέσως προς τα κει! Από μακριά, είδαν την κυρά Μάρω. Η κυρά Μάρω, του Κήτσου η μάνα, κάθονταν ψηλά στην κρύα βρύση και φύλαγε τα όμορφα κουρκουμπίνια, μην πάει και έρθει ο τιμωρός με την πετούνια. Αυτή κι αν ήταν σκληρή! Τον φρουφρου και τον ξυλουργό όμως, τους ήξερε και τους δύο από μικρά παιδιά. Χωρίς να το ζητήσουν, έβγαλε μόνη της μια σακούλα και άρχισε να μαζεύει κουρκουμπίνια για τους φίλους μας. Ψιλά και χοντρά… Έβαλε και λίγο δυόσμο γιατί ήξερε ότι αρέσει στον ξυλουργό να πίνει ένα ποτάκι που και που τα βράδια.
7 σχόλια:
you'll be given love
you'll be taken care of
you'll be given love
you have to trust it
maybe not from the sources
you have poured yours
maybe not from the directions
you are staring at
trust your head around
it's all around you
all is full of love
all around you
all is full of love
Νιψον anonymity μη μοναν οψιν!
θα σας το κοψω αυτο της ανωνυμιας και θα αναγκαζεστε να αφηνετε ονοματακι. Εχε χαρη που ειμαι πνευμα feelελευθερο, ουχι καταπιεστικο (μονο ακουσια, τ'ορκίζομαι)και διακριτικό...
Μονο, να...
περιμενα λιγη περισσοτερη δημιουργικοτητα και φαντασια εκ των αγνώστων αλεπουδαναγνώστων.
Να υπογραφουν με ψευδώνυμα οπως:
Μισό μοχίτο ακομα,
κουρκουμπινι ψιλο,
κουρκουμπινι χοντρο,
του κήτσου η μανα,
μπαμπακούλας,
τσίχλα διχως ζάχαρη,
ο τιμωρός με την πετούνια,
στρωμαντικός τύπος,
Ηλιε μου, Ηλιε μου, βασιλιά μου,
Η φεγγάρω μετράει τ'αστρα,
τσιγκολελετα...
κατι εξυπνο τελος παντων
σας φιλω!
Ντιλαντί φρέφει να φω όνομα μου?!!
:)
ο φρουφρού κι ο ξυλουργός
Ο φρουφρου και ο ξυλουργός, ένα πρωινό έφαγαν τσίχλα δίχως ζάχαρη και ξεκίνησαν τη βόλτα τους στο δάσος. Όπως κάθε μέρα, ξεκίνησαν για να βρουν κουρκουμπίνι ψιλό, που άρεσε πολύ στον ξυλουργό, αλλά και κουρκουμπίνι χοντρό να έβρισκαν ήταν ικανοποιημένοι.
Δεν ήταν και εύκολη υπόθεση, γιατί στο δάσος παραμόνευε ο τιμωρός με την πετούνια! Μόνο στο άκουσμα του, κάθε τσιγκολελέτα θα ριγούσε, αλλά όχι αυτοί. Ήταν σκληροί και άφοβοι άντρες!
Ο φρουφρου ήταν κάπως στρωμαντικός τύπος και αργούσε να σηκωθεί απ' το κρεβάτι το πρωί, ρεμβάζοντας. Κατά τα άλλα, μια χαρά σκληρός ήταν.
Του άρεσε να χαζεύει τις όμορφες και ζεστές ακτίνες του ήλιου, που έμπαιναν από τις γρίλιες. Μάλιστα τραγουδούσε το "Ήλιε μου, Ηλιε μου, βασιλιά μου"... Κάθε πρωί.
Τον ξυλουργό τον εκνεύριζε κάπως αυτό. Γιαυτό το λόγο, κάθε βράδυ έδινε την περίεργη παραγγελία στην μπαργούμαν: μισό μοχίτο ακόμα, παρακαλώ!
Βασικά δεν ήθελε να πιει άλλο. Απλά ήλπιζε να πιεί τόσο ώστε να μην ακούει το τραγούδι του φρουφρου το πρωί. Βέβαια, πλήρωνε ολόκληρο το μοχίτο…
Τέλος πάντων… Μεταξύ μας, είχε ένα μυστικό. Το αγαπημένο του βιβλίο ήταν το «Η φεγγάρω μετράει τ' άστρα». Αυτός ήταν πιο βραδινός τύπος απ’ τον φρουφρου.
Κατά τα άλλα όμως κι αυτός σκληρός ήταν.
Όπως λοιπόν περπατούσαν στο δάσος, συνάντησαν τον φίλο τους τον μπαμπακούλα, που είχαν καιρό να τον δουν. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας, αλλά τον φώναζαν έτσι γιατί έμοιαζε με τον Βαμβακούλα, αλλά είχε γίνει πρόσφατα μπαμπάς και την κόρη του την έλεγαν Κούλα.
Αφού τον καλημέρισαν, τον ρώτησαν αν είχε δει πουθενά κουρκουμπίνια.
Εκείνος τους είπε ότι είχε δει πολλά στον κήπο του Κήτσου.
Τον ευχαρίστησαν και έτρεξαν αμέσως προς τα κει! Από μακριά, είδαν την κυρά Μάρω. Η κυρά Μάρω, του Κήτσου η μάνα, κάθονταν ψηλά στην κρύα βρύση και φύλαγε τα όμορφα κουρκουμπίνια, μην πάει και έρθει ο τιμωρός με την πετούνια.
Αυτή κι αν ήταν σκληρή!
Τον φρουφρου και τον ξυλουργό όμως, τους ήξερε και τους δύο από μικρά παιδιά.
Χωρίς να το ζητήσουν, έβγαλε μόνη της μια σακούλα και άρχισε να μαζεύει κουρκουμπίνια για τους φίλους μας. Ψιλά και χοντρά…
Έβαλε και λίγο δυόσμο γιατί ήξερε ότι αρέσει στον ξυλουργό να πίνει ένα ποτάκι που και που τα βράδια.
τζηζους κράηστ!
Εντάξει, με αυτό δεν θα γράψω ιστοριούλα εδώ. Διάβασε τη βίβλο.
Δημοσίευση σχολίου