Τι θα φέρει πάλι αυτό το καλοκαίρι

(artwork by samiamidi)

Τι θα φέρει πάλι αυτό το καλοκαίρι


Έχω αφήσει τον Στρατή και την Παναγιά του πάνω στα βράχια και την κουβέντα με τη Μυρτώ στη μέση. Πάλι θέλησα να γράψω. Φταίνε τα παραμύθια για τα αστέρια και τον ουρανό και αυτό το άρωμα καλοκαιριού που τρυπάει το μυαλό και αφήνει υποσχέσεις. Όλα τα παραμύθια ξεκινούν με μιά κατάρα που πρέπει να λυθεί μα όταν παλεύω με τις λέξεις κάπου πάει ο χρόνος και κρύβεται. Ψάχνω ύστερα να τον βρω μα στ΄αλήθεια έχει χαθεί και το μόνο που έχω πια είναι αυτές οι λέξεις.



Πάλι θα πέσει η νύχτα, μαύρο γυαλί στο πάτωμα,
χιλιάδες κομμάτια σκόρπια εδώ και εκεί
Τα φώτα θα κάνουν δήθεν πως φωτίζουν
ίσα-ίσα για να βγουν να παίξουν στους δρόμους οι σκιές.

Εσύ θα παίξεις με το δάχτυλο σου την άκρη της σελίδας,
θα κοιτάξεις αφηρημένα στο βάθος, ώρα πολύ.
Σηκώνεσαι, δύο βήματα και ανάβεις το φως,
να φύγει το σκοτάδι, να στραγγίσει απ΄το μπαλκόνι κάτω.

Στην άκρη του μυαλού μου μαζεύω δυο σκέψεις,
κολλάω μισές εικόνες και φτιάχνω ένα χαμόγελο.
Παιδεύομαι να το κρατήσω να μην εξαφανιστεί.

Το βλέμμα με δυσκολεύει. Όλα τα ανεξήγητα είναι δύσκολα και όμορφα.
Το κρατάω εκείνο το βλέμμα για λίγο μα αυτό αντιστέκεται,
μπερδεύεται και σβήνει μπλεγμένο σε περίεργα συναισθήματα.

Μέσα στη σύγχυση ανοίγει την πόρτα
και μου επιτείθεται η πραγματικότητα
με κεφάλι μέδουσας αποτρόπαιο,
και με την υπεροψία της λογικής.

Κραδαίνω στα χέρια μου το παιδικό μου ξίφος.
Μου φωνάζει κυνικά πως αυτό είναι μιά σπασμένη κεραία και τίποτα άλλο.
Μα νιώθω το ξίφος μου όπλο και τα ποιήματα σα ξόρκια μαγικά.

Τη διασκεδάζω αφάνταστα την πραγματικότητα
γι’αυτό με επισκέπτεται συχνα.



Ενα σύννεφο ταξιδεύει

Στα σύννεφα αρέσουν τα ταξίδια. Εκεί στον ουρανό μαθαίνουν να ξεχωρίζουν τη γη από τα χρώματα και όχι από τα σύνορα. Ψηλά στο βουνό είν’ ένα μέρος που τ’ αγαπούν πολύ. Μαζεύονται τριγύρω και αρχίζουν να πέφτουν σαν σταγόνες. Υπάρχει ένας ρυθμός, μιά μελωδία κρυφή, σα δέηση, σαν προσευχή. Μέσα από τη μυστική σύναξη ετοιμάζεται μια δυνατή επιστροφή. Οι σταγόνες ενώνονται και γρήγορα βρίσκουν άλλες και κατρακυλάνε πάνω στα βράχια. Περνάνε από πάνω τους σα χάδι και κάνουν και την πιό σκληρή πέτρα να γλυκάνει. Χαχανίζουν γάργαρα και παρασύρουν στο γέλιο τους μικρά πετραδάκια. Τα ξεγελάνε και τα πείθουν να τους ακολουθήσουν στο ταξίδι.
Οι σταγόνες γίνονται ρυάκι που τραγουδάει στα φύλλα και τα κλαδιά. Μερικά φύλλα ξελογιάζονται και τρέχουν για να προφτάσουν. Το ρυάκι γίνεται διάφανο ποτάμι και περνάει κάτω από γέφυρες και γέρικα πλατάνια. Το τραγούδι δυναμώνει, είναι οι σταγόνες που μιλάνε για τα ταξίδια τους στον ουρανό.
Σκύβεις στην όχθη και πιάνεις με τη χούφτα σου νερό. Αυτό σταματάει να τρέχει και σε κοιτάει. Μέσα στα χέρια σου βρίσκεται και σε καθρεφτίζει. Έχει ταξιδέψει ψηλά και έχει δει όλη την ομορφιά, μα στέκεται εκεί για να δει και σένα. Χαμογελάς, πίνεις και ξεδιψάς. Σκουπίζεις τα χέρια στο παντελόνι και κοιτάς προς τα κάτω, εκεί που το ποτάμι συναντά τη θάλασσα και τα σύννεφα μαθαίνουν το μπλε χρώμα.

Αν σου λεγα πως τα σύννεφα είναι θάλασσα που πετάει
και η θάλασσα μπλε σύννεφα κολυμβητές,
δε θα με πέρναγες για τρελή;