Ατομικές σαπουνόφουσκες, εσείς έχετε?

Πριν λίγες μέρες ανηφόριζα τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου για να πάω στην έκθεση βιβλίου μαζί με αγαπημένη φίλη. Στη μέση περίπου της διαδρομής περάσαμε μπροστά από κάποιον που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Τον προσπεράσαμε. Δυο βήματα μετά κοκκαλώσαμε.
«Τι! Ωραία! Φωνή!» είπαμε ταυτόχρονα. Δώσαμε κάτι και κάναμε να φύγουμε. Το μετανιώσαμε πάλι. «Ας κάτσουμε λίγο και μετά πάμε και στην έκθεση»
Ο μουσικός αυτός είχε καταπληκτική φωνή, ολόσωστη με περίτεχνα γυρίσματα και καταπληκτική χροιά. Εδώ και χρόνια δεν έχω ακούσει τόσο ωραία αντρική φωνή. Καθόμασταν πίσω του και απολαμβάναμε αυτό το υπέροχο απόγευμα. Τότε άρχισα να προσέχω το κόσμο που περνούσε από μπροστά του. Όλοι τους κάνανε χαλαρά βόλτα, με σκοπό να χαζέψουνε ίσως στην Έκθεση Βιβλίου που γινόταν πιο πέρα. Κανένας δεν περνούσε αγχωμένος να προλάβει τα ραντεβού του. Όλοι εκεί θεωρητικά βρισκόταν για να απολαύσουν το απόγευμά τους. Με μεγάλη έκπληξη παρατήρησα πως κανείς τους δε γυρνούσε να κοιτάξει τον μουσικό. Ήταν απίστευτο. Μπροστά τους έπαιζε η καλύτερη φωνή που θα είχαν ακούσει τα τελευταία χρόνια και ελάχιστοι αξίωναν έστω και μια ματιά. Αντίθετα με τους μεγάλους, τα μικρά παιδιά έδειξαν τρομερό ενδιαφέρον στον ήχο αυτό. Δεν πέρασε ούτε ένα παιδί, από την ηλικία που αυτά είναι στο καροτσάκι και είναι σε θέση να σηκώσουν το βάρος του κεφαλιού τους, μέχρι την ηλικία που τρέχουν σα σβούρες, που να μην γοητεύτηκαν από τη μουσική. Οι μεγάλοι προχωρούσαν λες και ήταν μέσα σε μια φούσκα, απομονωμένοι από τον κόσμο και τα μικρά κρατούσαν κόντρα και είχαν ξελαιμιαστεί για να κερδίσουν μία στιγμή παραπάνω. Τα παιδιά ξέφευγαν από τα χέρια των γονιών τους και έτρεχαν μπροστά στον άνθρωπο με την κιθάρα. Μόνο τότε οι γονείς σταματούσαν λίγο, έδιναν ψιλά στο μικρό για να τα αφήσει στη θήκη της κιθάρας και έφευγαν.
Ανέβαιναν και κατέβαιναν οι ενήλικες την Αρεοπαγίτου, τσουλώντας μέσα στις αεροστεγείς ατομικές σαπουνόφουσκες τους. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμα αυτό το αξεσουάρ και μπορούν να ακούσουν. Μπορούν να βρούνε το γέλιο σε ένα σπουργίτι που θα προσγειωθεί στα πόδια τους και την απόλυτη ανόθευτη έκσταση στην όμορφη μουσική. Περνούσε ο κόσμος, καλοντυμένες κυρίες με ξανθά φουσκωτά μαλλιά, φωνάζανε, μιλούσαν για τον εαυτό τους, ευχαριστημένες με αυτά που λένε, ικανοποιημένες που περνάνε καλά. Νεαροί με γκόμενες, γκόμενες με γκόμενες, γέροι συνταξιούχοι με την εμπειρία της ζωής σε σχήμα στρογγυλής φαλάκρας, ερωτευμένα ζευγάρια. μαλωμένα ζευγάρια, βαρετά ζευγάρια. Περνούσανε και προσπερνούσανε χωρίς να πάρουνε χαμπάρι.
Θυμήθηκα την ιστορία με τον καλύτερο βιολιστή στον κόσμο που έπαιξε ένα δίωρο τα καλύτερα κομμάτια για βιολί σε ένα μετρό. Ο κόσμος που κανονικά θα πλήρωνε εκατοντάδες ευρώ για να τον απολαύσει σε κονσέρτο, δεν του έδινε φράγκο. Δε γυρνούσε να τον κοιτάξει. Μόνα τα παιδιά ήθελαν να μείνουν παραπάνω.
Όταν έκανε το διάλειμμα του ο μουσικός της Αρεοπαγίτου, πήγα να του μιλήσω. Του είπα πως μου έκανε εντύπωση που μόνο τα παιδιά μπορούσαν να τον προσέξουν. Μου είπε πως συνήθως παίζει ένα άλλο μουσικό, ένα κλασσικό βιολιστή, Βούλγαρο.
-Κάποιες φορές παίζουμε πραγματικά καλά. Ε! Εκείνες τις φορές δε βγάζουμε φράγκο. Περνάμε βέβαια πολύ καλά αλλά δε μας δίνουν τίποτα. Όταν θα τύχει να παίξουμε μέτρια, ο κόσμος αφήνει λεφτά! Βγάλε άκρη!
Ο μουσικός άρχισε να παίζει Ξυλούρη. Μία νέα μητέρα με το τρίχρονο αγοράκι της ανηφόριζαν. Προσπέρασαν. Ο μικρός το έσκασε από τη μαμά του και στάθηκε μπροστά στον κιθαρίστα. Το παιδί είχε κοκαλώσει και κοίταζε αποσβολωμένο. Η μαμά, που της φάνηκε πολύ χαριτωμένο αυτό, έβγαλε ψιλά για να δώσει ο γιος της. Αυτός δεν ήξερε. Πρώτη φορά ίσως στη ζωή του να πλήρωνε. Του έδειξε η μαμά τη θήκη και πήγε αυτός και τα άφησε. Ξαναστήθηκε ο μικρός και ρουφούσε τους ήχους, την εικόνα του κιθαρίστα. Η μαμά του έκανε νόημα να φύγουν. Ο μικρός ακίνητος. Ζούσε την απόλυτη μουσική έκσταση με τα μάτια, το μυαλό και τα αυτιά.
-Πώ-πω βλέμμα!, είπε ο κιθαρίστας
Η μαμά είπε να κάνει λίγη υπομονή μια που το καμάρι της βγήκε να είναι τόσο ευαίσθητος με τα μουσικά ερεθίσματα. Το τραγούδι τελείωσε και ο μικρός συνέχιζε να θέλει να κάτσει. Η μαμά, προσπαθούσε να τον πιάσει από το χέρι και αυτός το έκρυβε. Η μαμά σύντομα έγινε πιο αποφασιστική και τον άρπαξε για να φύγουν. Θα είχαν «χάσει» μπορεί και 5 ολόκληρα λεπτά από τη ζωή τους! Ο μικρός ανηφόριζε με παράπονο και με το κεφάλι γυρισμένο στο μουσικό ώσπου που χάθηκε από το οπτικό πεδίο.
Καθίσαμε μέχρι που ο μουσικός τελείωσε την υπέροχη του παράσταση. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και κατηφορίσαμε. Την έκθεση δεν την προλάβαμε. Καθόλου δε μας ένοιαζε. Ήταν που το είδαμε ολοζώντανα μπροστά μας, πως δε ζούμε μέσα σε ατομικές φούσκες. Που ίσως κάποιες φορές καταφέρνουμε να βλέπουμε και να νιώθουμε και να ζούμε. Εκείνες τις φορές που δεν προσπερνάμε τα όμορφα πράγματα που υπάρχουν δίπλα μας, αλλά στεκόμαστε για όσο κρατήσουν και τα απολαμβάνουμε.