Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Άβουλος Διγκομενισμός


Ας αφήσουμε την πολιτική και ας μιλήσουμε για τη ζωή με κανονικά παραδείγματα.
Έχω μια φίλη - ας την ονομάσουμε Μαρία - η οποία είναι συμπαθέστατη, όμορφη και καλό παιδί. Όλα τα παραπάνω με κάνουν να τη συγχωρώ για την κατά τα άλλα αλλοπρόσαλη συμπεριφορά της στα γκομενικά θέματα.
Έχω φτάσει στο σημείο κάθε φορά που τη συναντάω να τη ρωτάω:
-Να σου πω... τώρα τα έχεις με τον Κώστα ή όχι; για να ξέρω...
Περίπτωση Α
-Όχι, τα χάλασα, είπα πως μου αξίζει κάτι καλύτερο... (με χαρούμενο, δυναμικό ύφος)
Περίπτωση Β
-Ναί, είμαστε μαζί, είπα να του δώσω μιά δεύτερη ευκαιρία (για 10η φορά και με ύφος γεμάτο ανασφάλεια και ενοχές)
Οι έλληνες αντιμετωπίζουμε τα κόμματα σαν ερωτική σχέση. Οι πολιτικοί αρχηγοί είναι οι γκόμενοι μας. Δε μπορούμε με αυτούς αλλά δε μπορούμε και χωρίς αυτούς.
Ο Κώστας, χοντρός και με εμφάνιση ψητοπώλη, έρχεται το βράδυ και ξαπλώνει δίπλα της. Το ταλαιπωρημένο κρεβάτι λυγίζει στο βάρος του και η Μαρία κατρακυλάει δεξιά και καρφώνεται πάνω στην στιβαρή του πλάτη.
Ο Γιώργος, κανονικού μεγέθους και λιγότερο Νεάντερταλ από τον Κώστα. Πλένει πάντα τα πόδια του πριν κοιμηθεί. Διαβάζει ένα βιβλίο για να τον πάρει ο ύπνος και το πρωϊ ξυπνάει στις 5 αξημέρωτα για να τρέξει. Ούτε πρωινές αγκαλίτσες, ούτε τίποτα. Μόνο σουηδική γυμναστική και ντεκαφεϊνέ.
Η Αλέκα μοιάζει να σου εξάπτει τη φαντασία αλλά τελικά το βράδυ κοιμάστε σε ξεχωριστά κρεβάτια για να μη ξυπνήσετε τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ο Αλέκος κάπως καλύτερα, σε αφήνει να του χαϊδέψεις λίγο το μούσι αλλά πέφτει για ύπνο νωρίς, πριν απ' το Nip/Tuck
Να μη μιλήσω για τον τελευταίο. Πως να κάνεις σεξ με τον εσταύρωμένο πάνω από το κεφαλάρι;

Αφιερώνω στη "Μαρία" και κάθε μαζοχιστή αισθηματία ψηφοφόρο το τραγούδι του Μίμη Τραϊφόρου που τραγούδησε η Σοφία Βέμπο

Ο Άνθρωπος μου

Χρόνια και χρόνια
με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα
δεν με πονάει
γιατί;

Και ζω κοντά του
μες την μιζέρια
χειμώνες τώρα
και καλοκαίρια
γιατί;

Και με βαριέται
και μ΄άλλες πάει
και μου τα παίρνει
και με χτυπάει
γιατί;

Μα τον λατρεύω
κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις
ο άνθρωπός μου


Δεν είναι γόης
δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει
μέσα στο χρέος
γιατί;

κι ένα κοστούμι
μονάχα έχει
που το φοράει
χιονίζει βρέχει
γιατί;

κι όλο τα πίνει
κι όλο τα σπάει
κι όλο σε μένα
μετά ξεσπάει
γιατί;

Δεν μού μιλάει
για το φεγγάρι
κι ένα λουλούδι
δεν μού'χει πάρει
γιατί;

Μονάχα πίκρες
μού΄χει χαρίσει
ποτέ δεν μού΄χει
γλυκομιλήσει
γιατί;

Ποτέ δεν μού΄χει
χαμογελάσει
κι ο έρωτάς του
μ΄έχει γεράσει
γιατί...

(και τώρα όοοοολοι μαζί. Κώστα αυτό είναι για σένα)
Μαααααααααααααα τον λα-τρεεεεε-ύω
κι είναι το-φως-μου
για-τί-εί-ναι-βλέεεε-πεις
ο άν-θρω-πός μου

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μαααααααααααααα τον λα-τρεεεεε-ύω
κι είναι το-φως-μου
για-τί-εί-ναι-βλέεεε-πεις
ο άν-θρω-πός μου


Σε λα ματζόρε το πιάνεις?

Cyberella είπε...

Καταπληκτικό το post! Ισχύει τόσο για τέτοιους άντρες, όσο για τέτοιους πολιτικούς. :) :D