Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

There's More To Life Than This



Να φύγω από εδώ και να ΄ναι μέρα
Να ξαπλώσω στο γρασίδι και να δω τα σύννεφα να τρέχουνε
Να πατήσω στην άμμο ξυπόλυτη
Να τριγυρνάω σαν τα ανέμελα σκυλάκια
Να παίξω μήλα με τα άλλα παιδάκια
Να βρέξει σε ένα λιβάδι και να μυρίσω το χώμα
Να πιω μαργκαρίτες μέχρι να δύσει ο ήλιος και μετά να συνεχίσω.
Να κάνω όλα αυτά που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία
Να δω τους φίλους μου να χαμογελάνε

Παρασκευή 18 Μαΐου 2007

chilly blog-συνταγή


(photo, food styling & claysculpture: alepouda)



Chilly con carne αλά Αλεπούδα

Επιστρέφοντας πέρσυ από τη Νάξο βρέθηκα να έχω εθιστεί σε μία συνταγή από το μεξικάνικο στο οποίο σύχναζα. Έτσι λοιπόν κατα την προσφιλή μου συνήθεια με τα φαγητά που δοκιμάζω έξω και μου αρέσουν, «έσπασα» τον κώδικα και την αναδημιούργησα στο σπίτι. Επειδή οι φίλοι που την δοκίμασαν μου ζητάνε να τους δώσω τη συνταγή είπα να την ανεβάσω στο blog για να έχουν πρόσβαση όλοι ανεξαρτήτου γεωγραφικού πλάτους (και μήκους)

Τα Υλικά

500 με 700 γρ. κιμά μουσχαρίσιο
(κατά προτίμηση περασμένο μια μονό φορά από τη μηχανή, αλλιώς είναι νια-νιά και μπαίνει και στα δόντια)

½ κρομύδιον
(άντε και ολόκληρο, αλλά να ξέρεις βαραίνει)

2 με 4 σφόδρα
(ανάλογα με την αντοχή σας σε αυτά)

1 κονσέρβα τομέητο
(σε τζους ή κομμένη σε κυβάκια)

1 μέτρια πιπεριά πράσινη
(από αυτές για τα γεμιστά)

3-4 πιπεριές Φλωρίνης
(έτοιμες ψημένες από βάζο)

½ κονσέρβα Nachos de Jalapenos
(πρόκειται για τσιλυ πιπεριές τουρσί, τις βρίσκεις σίγουρα στον ΑΒ, εγώ παίρνω τη μάρκα «La Costena». Αν το λέει η καρδιά σας βάλτε τα ¾)

Λίγα αγγουράκια τουρσί
(προαιρετικά είναι, αλλά του πάνε)

Στραγγιστό γιαούρτι
(πάρτε ένα για κάθε άνθρωπο γιατί στο τέλος θα μαλώσετε. Το στραγγιστό το θέλω Όλυμπος και να είναι πλήρες, τα light και συμβατικά είναι μαλακίες)

1 πακέτο τορτίγιες (8 κομμάτια)
(είναι για να τυλίξετε τον κιμά, αλλά δε θα σας φτάσουν γι’αυτό τώρα που το σκέφτομαι πάρτε και ένα δεύτερο)


Προετοιμασία των Υλικών, Φιλοσοφία της Κουζίνας και Μαγείρεμα

Απομακρύνετε κάθε ανεπιθύμητο, δίνοντας του να δοκιμάσει ένα από τα κομματάκια της κονσέρβας με τα Nachos de Jalapenos. Αυτό θα τον κρατήσει μακριά σας για τουλάχιστον μισή ώρα, όσο χρειάζεστε για να ψιλοκόψετε τα υλικά και να τα μαγειρέψετε. Αν αγαπάτε να ψιλοκόβετε όσο εγώ, αυτό το σημείο θα το απολαύσετε. Αν όχι, ζητήστε ταπεινά συγνώμη από τον αγαπημένο σας για την πλάκα που του κάνατε και βάλτε τον να το κάνει για εσάς. Βάζετε ψιλοκοπτική* μουσική και ξεκινάτε. Πάρτε ένα μεγάλο μαχαίρι, αυτό με τη φαρδιά λάμα. Το ξέρω ότι συνηθίζεται κάπως δύσκολα αλλά τελικά βολεύει και επίσης σας κάνει να μοιάζετε σαν σεφ και συνάμα επικίνδυνη. Ψιλοκόβετε το κρεμμύδι. Προς Θεού μην το κάνετε στον τρίφτη, είναι τόσο ξενέρωτο. Ψιλοκόβετε τα σκόρδα. Όσο πιο λεπτές οι φέτες τόσο πιο περήφανη θα αισθάνεστε για τον εαυτό σας. Κόβετε την πράσινη πιπεριά πρώτα σε λωρίδες και μετά σε τετραγωνάκια (0,5 x 0,5 εκατοστά). Κόβετε και καμιά δεκαριά πίκλες σε λεπτές φετούλες 3 χιλιοστών και μετά πατήστε μερικές μαχαιριές για να γίνουν κομματάκια. Παίρνετε τις πιπεριές Φλωρίνης. Τις σχίζετε στη μέση, τις ανοίγετε και αφαιρείτε τα όποια σποράκια. Χαϊδεύετε την απαλή κόκκινη σάρκα τους. Μην το παρακάνετε όμως. Τις κόβετε σε λωρίδες και μετά σε τετραγωνάκια όπως κάνατε πριν και στις πράσινες ξαδελφούλες τους. Αν είστε γρήγοροι στο ψιλοκόψιμο, τότε τώρα είναι η ώρα να βάλετε την κατσαρόλα στη φωτιά με μια κουταλιά ελαιόλαδο. Αν δεν είστε γρήγοροι αφήστε το για όταν τελειώσετε με όλα τα υλικά. Τώρα θα ψιλοκόψετε τα Nachos de Jalapenos. Αν έχετε κοψίματα στα δάχτυλα ή παρανυχίδες μπορεί να γίνει επώδυνο. Σε αυτήν την περίπτωση μπορείτε να χρησιμοποιήσετε γάντια (τα χειρουργικά, όχι αυτά για τον κήπο) Παίρνετε λίγα-λίγα και τα ψιλοκόβετε. Όταν λέω ψιλοκόβετε, εννοώ ψ-ι-λ-ο-κόβετε. Αν αφήσετε μεγάλα κομμάτια μπορεί να κάψετε τον άνθρωπο που θα τα φάει. Όσο λοιπόν πιο μικρά, τόσο πιο ασφαλές θα γίνει το φαγητό σας.
Σε αυτό το σημείο τελειώσαμε με το κόψιμο των υλικών. Ήρθε η ώρα να τα ανακατέψετε όλα μαζί εκτός από το κρεμμύδι. Ξέρω, ξέρω ήταν πολύ όμορφα όλα σε κομματάκια και με τόσο ζωντανά χρώματα.
Ρίχνετε το κρεμμύδι στη κατσαρόλα. Δε μας ενδιαφέρει να σωταριστεί. Αν το σωτάρετε θα βαρύνει κάπως και με όλα αυτά τα βαριά υλικά που έχει η συνταγή δεν είναι να παίζεις. Μετά το κρεμμύδι, ρίχνετε τον κιμά. Ελπίζω να θυμηθήκατε να τον ξεπαγώσετε και μάλιστα κανονικά στο ψυγείο και όχι με ζεστά νερά και μαλακίες.
Ανακατεύεις, Ανακατεύεις. Σε λίγο θυμήσου να κατεβάσεις το μάτι μισό βαθμό. Ανακατεύεις, ανακατεύεις. Να τώρα κατέβασε μισό βαθμό. Σε αυτή τη στιγμή εγώ ρίχνω και λίιιιγο λευκό κρασί. Το κάνω για να το ξεφορτωθώ, δεν είναι υποχρεωτικό. Τώρα ρίξε και την ντοματοκονσέρβα, όχι όλη κράτα λίγη θα σου εξηγήσω παρακάτω.
Ανακατεύεις, ανακατεύεις. Τώρα ρίξε μέσα στην κατσαρόλα και τα υπέροχα ψιλοκομμένα υλικά σου. Ανακατεύεις, ανακατεύεις.
Για να καλύψουμε τους συνδαιτυμόνες μας στο θέμα του «καυτερού» μπορούμε να κάνουμε το εξής. Αν έχεις βάλει τη μισή κονσέρβα Nachos de Jalapenos, τότε ο κιμάς θα είναι καυτερός τόσο όσο για να τον φάει κάποιος που έχει σχετικά μεσαία αντοχή. Τι γίνεται όμως με τους πρωταθλητές του καυτερού? Θα τους αφήσουμε παραπονεμένους? Όχι. Σε ένα μικρό μπωλάκι για ντιπ ρίχνουμε την ντοματοκονσέρβα που κρατήσαμε προηγουμένως. Ψιλοκόβουμε και μια κουταλιά της σούπας Nachos de Jalapenos και 2 πίκλες και τα ρίχνουμε και αυτά μέσα. Βάλε και μισό καπάκι μπαλσάμικο ξύδι, λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι και ανακάτεψε. Αυτό θα το βγάλεις μετά στο σερβίρισμα και όλοι θα είναι ικανοποιημένοι. Αν έχεις βάλει τα ¾ της κονσέρβας Nachos de Jalapenos τότε μάλλον δε θα χρειαστεί η έξτρα καυτή σως.
Κατέβασε ακόμα μισό βαθμό τη φωτιά και ανακάτευε, ανακάτευε. Ο κιμάς λίγο από μόνος του και λίγο από την ντοματοκονσέρβα αυτή τη στιγμή είναι κάπως ζουμερός. Θα είναι έτοιμος όταν «πιει» το ζουμί του. Δε θα συμβεί ποτέ εντελώς, τον θέλουμε ελαφρώς ζουμερό αλλά να μη χύνεται πέρα δώθε. Ανακάτευε-ανακάτευε εσύ.
Θα έχουν περάσει σίγουρα 45 λεπτά από την ώρα που έκαψες αυτόν τον καημένο άνθρωπο. Έχει μπει στην κουζίνα και μπλέκεται στα πόδια σου λέγοντας πόσο ωραία μυρίζει το φαγητό. Μην τον διώχνεις, εκμεταλλεύσου τον. Δώς΄του το γιαούρτι.
-Αγάπη μου, θες να κάνεις τη σως γιαουρτιού?
Αυτός θα πει, ναι, χαρούμενος. Εσύ μην ανησυχείς, είναι πολύ απλό δεν πρόκειται να κάνει λάθος. Πες του να αδειάσει 2 γιαούρτια μέσα σε ένα μπωλ που θα τα χωράει. Αυτό φοβάμαι πως θα πρέπει να του το βρεις εσύ. Ανακατεύει, Ανακατεύει και μετά ρίχνει λίγο δυόσμο. Άντε και ο ξερός δυόσμος μας κάνει. Να ρίξει και μια κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο. Εγώ προτιμώ αγουρέλαιο αλλά όταν δεν έχω μου κάνει και το έξτρα παρθένο. Ανακατεύει, Ανακατεύει αυτός, ανακατεύεις και εσύ. Κάπου εδώ θα καταλάβεις ότι είναι η ώρα να κλείσεις το μάτι (της κουζίνας)
Σε αυτή τη φάση μπορείς να δοκιμάσεις για να δεις αν θέλει και λίγο αλάτι.
Ανάβεις το φούρνο και το γκριλ για προθέρμανση. Βγάζεις τις τορτίγιες. Ανοίγεις τη μία και της βάζεις στην άκρη 2μιση-τρεις κουταλιές της σούπας το υπέροχο μείγμα κιμά που έκανες με τα χεράκια σου. Την κλείνεις, σα φάκελο, όχι σα ρολό και την τοποθετείς με το άνοιγμα προς τα κάτω για να μην ανοίξει. Εντάξει, ξέρω ότι δεν είσαι χαζή αλλά κάποια άλλη – ονόματα δε λέω, υπολήψεις δε θίγω – μπορεί να είναι.
Βάζεις στο ταψί σου όσες χωρέσουν. Μια μερίδα για ένα άτομο είναι 2 τορτίγιες. Υπολόγισε όμως ότι μετά θα σου ζητήσουνε και άλλη και από ντροπή θα πούνε ότι θέλουνε μισή. Πόσα άτομα είστε? Κάνε το κουμάντο σου! Το μείγμα σου βγάζει περίπου 10 κομμάτια.
Τον έχεις ξεχάσει τόση ώρα να Ανακατεύει χαρούμενος, το γιαούρτι. Φτάνει. Βάλε στο φούρνο το ταψί. Μην το αφήσεις πολύ, ίσα-ίσα για να ψηθεί η πίτα του.
Σερβίρεις στα πιάτα τις τορτίγιες. Άμα θέλεις να κάνεις εντύπωση ή τέλος πάντως σε πιάσανε τα μεράκια μπορείς να κόψεις από ένα ντοματίνι (από τα μεγάλα) στα τέσσερα, ρίξε λίγο χοντρό αλάτι και λίγη ρίγανη. Πετάς και ένα φυλλαράκι μαϊντανό στη μέση και το έκανες κούκλα.
Μην ξεχάσεις της μαργκαρίτες. Να είναι οι «perfect», την ξέρουμε τη συνταγή, σωστά;

;)

Υ.Γ.1: Η παραπάνω συνταγή εκτός από ιδιαίτερα νόστιμη είναι και εξαιρετικά υγιεινή.
Το μοσχαρίσιο κρέας είναι εκτός των άλλων (πρωτεΐνες κτλ) είναι πλούσιο σε σίδηρο. Επίσης όλα σχεδόν τα υλικά της συνταγής έχουνε αντί-οξειδωτικές ιδιότητες (ντομάτα, σκόρδο, κρεμμύδι και πιπεριές) Αντί-οξειδωτικό σημαίνει «νέα και όμορφη»

Υ.Γ.2: Μπορείτε να κρατήσετε όσο κιμά σας περισσέψει στο ψυγείο και την επόμενη μέρα να το βάλετε στις τορτίγιες και να τις ψήσετε.

Υ.Γ.3: Αν θεωρείτε ότι υποτιμώ τους άντρες και τους έχω μόνο για τη «σως γιαουρτιού» έχετε δίκιο. Όχι! :) Στην πραγματικότητα χαίρομαι πολύ τους άντρες που έχουν μεράκι και μαγειρεύουν.

Καλή όρεξη, παιδάκια!

Θέλω μήνυμα ή τηλεφώνημα από όσους κάνουν την συνταγή.

xxx

* ψιλοκοπτική μουσική: κάθε μουσική που σας αρέσει και δεν έχει απότομες εναλλαγές και ξαφνικές τσιρίδες

Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Ατομικές σαπουνόφουσκες, εσείς έχετε?







Πριν λίγες μέρες ανηφόριζα τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου για να πάω στην έκθεση βιβλίου μαζί με αγαπημένη φίλη. Στη μέση περίπου της διαδρομής περάσαμε μπροστά από κάποιον που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Τον προσπεράσαμε. Δυο βήματα μετά κοκκαλώσαμε.
«Τι! Ωραία! Φωνή!» είπαμε ταυτόχρονα. Δώσαμε κάτι και κάναμε να φύγουμε. Το μετανιώσαμε πάλι. «Ας κάτσουμε λίγο και μετά πάμε και στην έκθεση»
Ο μουσικός αυτός είχε καταπληκτική φωνή, ολόσωστη με περίτεχνα γυρίσματα και καταπληκτική χροιά. Εδώ και χρόνια δεν έχω ακούσει τόσο ωραία αντρική φωνή. Καθόμασταν πίσω του και απολαμβάναμε αυτό το υπέροχο απόγευμα. Τότε άρχισα να προσέχω το κόσμο που περνούσε από μπροστά του. Όλοι τους κάνανε χαλαρά βόλτα, με σκοπό να χαζέψουνε ίσως στην Έκθεση Βιβλίου που γινόταν πιο πέρα. Κανένας δεν περνούσε αγχωμένος να προλάβει τα ραντεβού του. Όλοι εκεί θεωρητικά βρισκόταν για να απολαύσουν το απόγευμά τους. Με μεγάλη έκπληξη παρατήρησα πως κανείς τους δε γυρνούσε να κοιτάξει τον μουσικό. Ήταν απίστευτο. Μπροστά τους έπαιζε η καλύτερη φωνή που θα είχαν ακούσει τα τελευταία χρόνια και ελάχιστοι αξίωναν έστω και μια ματιά. Αντίθετα με τους μεγάλους, τα μικρά παιδιά έδειξαν τρομερό ενδιαφέρον στον ήχο αυτό. Δεν πέρασε ούτε ένα παιδί, από την ηλικία που αυτά είναι στο καροτσάκι και είναι σε θέση να σηκώσουν το βάρος του κεφαλιού τους, μέχρι την ηλικία που τρέχουν σα σβούρες, που να μην γοητεύτηκαν από τη μουσική. Οι μεγάλοι προχωρούσαν λες και ήταν μέσα σε μια φούσκα, απομονωμένοι από τον κόσμο και τα μικρά κρατούσαν κόντρα και είχαν ξελαιμιαστεί για να κερδίσουν μία στιγμή παραπάνω. Τα παιδιά ξέφευγαν από τα χέρια των γονιών τους και έτρεχαν μπροστά στον άνθρωπο με την κιθάρα. Μόνο τότε οι γονείς σταματούσαν λίγο, έδιναν ψιλά στο μικρό για να τα αφήσει στη θήκη της κιθάρας και έφευγαν.
Ανέβαιναν και κατέβαιναν οι ενήλικες την Αρεοπαγίτου, τσουλώντας μέσα στις αεροστεγείς ατομικές σαπουνόφουσκες τους. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμα αυτό το αξεσουάρ και μπορούν να ακούσουν. Μπορούν να βρούνε το γέλιο σε ένα σπουργίτι που θα προσγειωθεί στα πόδια τους και την απόλυτη ανόθευτη έκσταση στην όμορφη μουσική. Περνούσε ο κόσμος, καλοντυμένες κυρίες με ξανθά φουσκωτά μαλλιά, φωνάζανε, μιλούσαν για τον εαυτό τους, ευχαριστημένες με αυτά που λένε, ικανοποιημένες που περνάνε καλά. Νεαροί με γκόμενες, γκόμενες με γκόμενες, γέροι συνταξιούχοι με την εμπειρία της ζωής σε σχήμα στρογγυλής φαλάκρας, ερωτευμένα ζευγάρια. μαλωμένα ζευγάρια, βαρετά ζευγάρια. Περνούσανε και προσπερνούσανε χωρίς να πάρουνε χαμπάρι.
Θυμήθηκα την ιστορία με τον καλύτερο βιολιστή στον κόσμο που έπαιξε ένα δίωρο τα καλύτερα κομμάτια για βιολί σε ένα μετρό. Ο κόσμος που κανονικά θα πλήρωνε εκατοντάδες ευρώ για να τον απολαύσει σε κονσέρτο, δεν του έδινε φράγκο. Δε γυρνούσε να τον κοιτάξει. Μόνα τα παιδιά ήθελαν να μείνουν παραπάνω.
Όταν έκανε το διάλειμμα του ο μουσικός της Αρεοπαγίτου, πήγα να του μιλήσω. Του είπα πως μου έκανε εντύπωση που μόνο τα παιδιά μπορούσαν να τον προσέξουν. Μου είπε πως συνήθως παίζει ένα άλλο μουσικό, ένα κλασσικό βιολιστή, Βούλγαρο.
-Κάποιες φορές παίζουμε πραγματικά καλά. Ε! Εκείνες τις φορές δε βγάζουμε φράγκο. Περνάμε βέβαια πολύ καλά αλλά δε μας δίνουν τίποτα. Όταν θα τύχει να παίξουμε μέτρια, ο κόσμος αφήνει λεφτά! Βγάλε άκρη!
Ο μουσικός άρχισε να παίζει Ξυλούρη. Μία νέα μητέρα με το τρίχρονο αγοράκι της ανηφόριζαν. Προσπέρασαν. Ο μικρός το έσκασε από τη μαμά του και στάθηκε μπροστά στον κιθαρίστα. Το παιδί είχε κοκαλώσει και κοίταζε αποσβολωμένο. Η μαμά, που της φάνηκε πολύ χαριτωμένο αυτό, έβγαλε ψιλά για να δώσει ο γιος της. Αυτός δεν ήξερε. Πρώτη φορά ίσως στη ζωή του να πλήρωνε. Του έδειξε η μαμά τη θήκη και πήγε αυτός και τα άφησε. Ξαναστήθηκε ο μικρός και ρουφούσε τους ήχους, την εικόνα του κιθαρίστα. Η μαμά του έκανε νόημα να φύγουν. Ο μικρός ακίνητος. Ζούσε την απόλυτη μουσική έκσταση με τα μάτια, το μυαλό και τα αυτιά.
-Πώ-πω βλέμμα!, είπε ο κιθαρίστας
Η μαμά είπε να κάνει λίγη υπομονή μια που το καμάρι της βγήκε να είναι τόσο ευαίσθητος με τα μουσικά ερεθίσματα. Το τραγούδι τελείωσε και ο μικρός συνέχιζε να θέλει να κάτσει. Η μαμά, προσπαθούσε να τον πιάσει από το χέρι και αυτός το έκρυβε. Η μαμά σύντομα έγινε πιο αποφασιστική και τον άρπαξε για να φύγουν. Θα είχαν «χάσει» μπορεί και 5 ολόκληρα λεπτά από τη ζωή τους! Ο μικρός ανηφόριζε με παράπονο και με το κεφάλι γυρισμένο στο μουσικό ώσπου που χάθηκε από το οπτικό πεδίο.
Καθίσαμε μέχρι που ο μουσικός τελείωσε την υπέροχη του παράσταση. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και κατηφορίσαμε. Την έκθεση δεν την προλάβαμε. Καθόλου δε μας ένοιαζε. Ήταν που το είδαμε ολοζώντανα μπροστά μας, πως δε ζούμε μέσα σε ατομικές φούσκες. Που ίσως κάποιες φορές καταφέρνουμε να βλέπουμε και να νιώθουμε και να ζούμε. Εκείνες τις φορές που δεν προσπερνάμε τα όμορφα πράγματα που υπάρχουν δίπλα μας, αλλά στεκόμαστε για όσο κρατήσουν και τα απολαμβάνουμε.

Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Bjork. Μουσική αυτόϊκανοποίηση




Όσοι είχατε την ευκαιρία να ακούσετε το καινούργιο άλμπουμ της Bjork μπορεί με δυσκολία να ξεχωρίσατε ένα – δύο κομμάτια. Δυστυχώς η πιο ιδιόρρυθμη περίπτωση στη σύγχρονη μουσική, συνεχίζει να αναζητεί νέους ήχους σε απόμακρες παραλλήλους του διαστημικού ταλέντου της. Σίγουρα το “Volta” είναι πιο βατό από το “Medulla” για το μέσο ανθρώπινο αυτί που έχει μάθει να αγαπάει τη φωνή της.

«Το αγαπημένο νούμερο της Bjork είναι το μηδέν, γιατί συμβολίζει γι’ αυτήν το αέναο ξεκίνημα»

Την Bjork δε την συγχωρώ και τη συγχωρώ ταυτοχρόνως.
Δεν τη συγχωρώ που έχει χαθεί μέσα στη συνεχή αναίρεση/ανανέωση των κατακτήσεων της. Τη συγχωρώ γιατί μας χάρισε ολόκληρο το “Debut” και πάρα πολλά εκπληκτικά τραγούδια από τους επόμενους τις δίσκους.
Δεν τη συγχωρώ γιατί τελικά αποδείχθηκε πως οι Cocorosie χρησιμοποίησαν καλύτερα το μοναδικό ηχόχρωμα του Antony (από τους Antony & the Johnsons) στο τραγούδι “Beautiful Boyz”, από ότι εκείνη στο “the dull flame of desire”, τη συγχωρώ όμως την ίδια στιγμή γιατί θυμάμαι «ότι δε ξέρω το μέλλον μου μετά από αυτό το σ/κ και δε θέλω να το μάθω»
Ακούστε για όση ώρα μπορέσετε τις κόρνες των ισλανδικών βαποριών και μετά γυρίστε στην προηγούμενη δισκογραφία της Bjork, με τα τραγούδια που λάμπουν σα να τα ακούς για πρώτη φορά

«Δε χρειάζεται να μιλάς – καταλαβαίνω»

Αγαπημένος στίχος από το τελευταίο άλμπουμ

«well, I dont care
love is all
I dare to drown
to be proven wrong»
(από το Hope)