Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Ούτε άμμο αγόρασα, ούτε πρόλαβα να σώσω τον κόσμο απόψε


Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ το FlashForward, το οποίο ειναι αμερικανιά. Tο ήξερα απο την αρχή αλλα έχει και τις καλές στιγμές του, κυρίως σκηνοθετικά. Χθες όμως "αγανάκτησα" με το επεισόδιο του Halloween.
Ο ήρωας μας, πράκτορας του FBI εχει χωθει σε μια υπόθεση που επηρέασε όλον τον πλανήτη, σκότωσε 20 εκατομμυρια παγκοσμίως, ειναι απόλυτο μυστήριο και...
το πρωϊ
ηταν στο νοσοκομείο για να δει μια συναδελφό του που παραλίγο να την σκοτώσουν τρεις δολοφόνοι,
το μεσημέρι
συναντηθηκε με τη γυναίκα του,
το απόγευμα
πήγε σε συγκεντρωση των ΑΑ,
το βράδυ
ντύθηκε αποκριάτικα και έβγαλε την κόρη του για να κανει trick or treat στο Halloween,
αμέσως μετά
κυνήγησε κατι ύποπτους,
πιο μετά γύρισε στο σπίτι βρηκε ένα ξένο παιδί με αυτισμό να εχει κατσικωθει στον καναπέ του
και μετά το βραδάκι
πρόλαβε και να μαλώσει με την γυναίκα του πολύ άσχημα!

Όλα αυτά στον ίδιο χρόνο που εγώ απλώς προλαβαίνω να πάω στην δουλειά και να γυρίσω, αλλά δεν καταφέρνω να αγοράσω άμμο για τη γάτα μου...

Αντίθετα με το FlashForward, το Supernatural καταφέρνει να στηρίξει σεναριακά τα πάντα. Παρόλο που το βασικό κόνσεπτ του Supernatural είναι το υπερφυσικό (φαντάσματα, βαμπίρ, κτλ), όλα τα υπόλοιπα είναι απολύτως ισορροπημένα στην πραγματικότητα. Σαν συνέπεια δεν φαίνεται στον θεατή υπερβολικό ακόμα και το γεγονός οτι αυτή την περίοδο οι ηρωες κυνηγάνε να σκοτώσουν τον διάβολο τον ίδιο.

ιτς ελεμένταρυ ντίαρ Γουώτσον...


Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Η ασυγχώρητη ανηθικότητα της ηθικής

Πριν καμια 13-14 χρόνια, λίγο μετά το λύκειο, γνώρισα την Α. που ήταν γειτόνισσα μιας φίλης μου. Η Α. είχε πολύ γλυκιά φωνή, είχε το στυλ ντυσίματος γραμματέα μεγαλοστελέχους. Κατω από βαρύ μεηκάπ έκρυβε το γκρι που φαίνεται στα ξυρισμένα πρόσωπα. Μου πήρε πολύ λίγο να καταλάβω ότι είχα απέναντι μου ένα αγόρι που ντύνονταν γυναίκα. Οι κάπως έντονες γωνίες στο πρόσωπο και το μήλο του αδάμ – η μεγαλύτερη απόδειξη – την πρόδιδαν. Όχι βέβαια ότι είχε κανένα σκοπό να μου κρυφτεί. Κάναμε παρέα για κανένα εξάμηνο, ύστερα χάθηκε έτσι ξαφνικά, από μια χαζοπαρεξήγηση μέσα στην παρέα. Ούτε που θυμάμαι γιατί, ούτε που έχει σημασία. Την έβλεπα κυρίως τα απογεύματα, 3-4 φορές την εβδομάδα, όταν πήγαινα για καφέ στο σπίτι αυτής της φίλης. Εκείνη την περίοδο έμαθα πολλά για τους ανθρώπους και για μένα την ίδια.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πώς ένιωσα όταν μου είπε ότι κάνει πεζοδρόμιο. Πάντα νομίζουμε ότι είμαστε πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι από αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα. Πιστεύουμε ότι δεν έχουμε κόμπλεξ και προκαταλήψεις και ότι είμαστε δίκαιοι απέναντι στους ανθρώπους. Ειδικά όταν είσαι μικρός νομίζεις δεν είσαι πουριτανός, αλλα ενας πολύ κουλ και προχωρημένος επαναστάτης. Μαλακίες. Η κοινωνία, οι γονείς σου, οι φίλοι, σου έχουν αφήσει στρώσεις ολόκληρες από τον σοβά της ηθικής, των αρχών και αξιών τους. Σε ορίζει ένας κώδικας σωστού-λάθους, δίκαιου-άδικου, ηθικού-ανήθικου που δεν είναι δικός σου.

Όταν η Α. μου είπε ότι κάνει πιάτσα, ένιωσα σαν να είχα κάτι βρόμικο κοντά μου. Κάτι που δεν σε λερώνει αλλά το σκέφτεσαι συνέχεια. Σαν να σε έχουν καλέσει σε τραπέζι και να ανακαλύπτεις ότι πάνω από την τραπεζαρία υπάρχει ένας πίνακας με σκατά, που δεν μυρίζει αλλά τον έχεις συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού σου και σε χαλάει. Ταυτόχρονα κατάλαβα ότι αυτό που ένιωθα ήταν ανόητο και εντελώς ανάξιο του ανοιχτόμυαλου εαυτού μου (νόμιζα τότε). Θέλησα να μάθω περισσότερα, να καταλάβω και να καταλήξω στη δική μου άποψη για την Α. και όχι σε ένα γρήγορο καταδικαστικό συμπέρασμα.

Η Α. είχε ένα πολύ αλέγκρο χαρακτήρα, ήταν πολύ καλή στις διηγήσεις και συχνά την βάζαμε να κάνει τηλεφωνικές φάρσες. Μπορούσε να κάνει τέλεια την μίμηση της Βουγιουκλάκη από την ταινία στην οποία παίρνει τηλέφωνο στον μπακάλη και του ζητάει «Ζαμπόν, πολύ ζαμπόν, κυρ-Θόδωρε, βαλε και δυο πλάκες σοκολάτα, κάντες πέντε τις πλάκες κυρ-Θόδωρε». Ήταν τόσο καλή και μπορούσε να αυτοσχεδιάσει τόσο καλά, που το «θύμα» της φάρσας έμπαινε κι αυτός στο παιχνίδι και γελάγαμε όλοι μαζί. Πολλοί νομίζανε ότι κάποιος τους έβαλε να ακούσουν την ταινία από το τηλέφωνο. Αν κάποια μέρα σας πήρε τηλέφωνο η Βουγιουκλάκη, μάλλον ήμασταν εμείς.

Παράλληλα με το διασκεδαστικό κομμάτι του χαρακτήρα της, υπήρχε και το πιο σοβαρό. Ήταν τύπος με τον οποίον θα μπορούσες να κάνεις άνετα μια σοβαρή συζήτηση για βιβλία, για τους ανθρώπους, για τα πάντα. Στα αρνητικά μπορώ να θυμηθώ τον ευμετάβλητο ψυχισμό της, κυρίως συναισθηματικά. Αυτό όμως είχε μάλλον την πιο απλή εξήγηση και δεν είχε σχέση με τον αληθινό της χαρακτήρα. Οι ορμόνες που έπαιρνε, είναι τόσο ισχυρές που μπορούν να κάνουν έναν άντρα να βγάλει στήθος και να αποκτήσει την αψυχολόγητη συμπεριφορά μιας εγκύου. Απότομα νεύρα, ξαφνικά κλάματα και διάφορα άλλα που σε κρατούσαν σε εγρήγορση. Την ένεση των Αντροκιουρ την έκανε σε ένα φαρμακείο που εξυπηρετούσε κι άλλες τρανς, κάτω στο κέντρο. Είχα βρεθεί κι εγώ κάποια φορά εκεί. Μια άλλη τρανς που περίμενε την σειρά της με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και μού είπε: «Καλέ εσύ είσαι πολύ πετυχημένη». Δεν ήξερα αν έπρεπε να προσβληθώ και έτσι γέλασα και της εξήγησα ότι εγώ είμαι έτσι εκ γενετής. Γενικά εκεί γύρω στα 20 μου η ζωή μου είχε μια κινηματογραφική συγγένεια με τις ταινίες του Αλμοδοβαρ. Πράγμα που μπορώ να πω ότι το απολάμβανα.

Φυσικά η πρώτη ερώτηση που έκανα στην Α. όταν έμαθα για το επάγγελμα της, ήταν γιατί δεν κάνει κάτι άλλο για να ζήσει. Αυτή η απορία παρόλο που είναι εύλογη είναι και κάπως αφελής, αυτό το καταλαβαίνεις στην συνέχεια. Σε αυτό το σημείο θα κάνω μια παρένθεση για να εξηγήσω, στους λιγότερο εξοικειωμένους με το θέμα – κάποτε ήμουν έτσι κι εγώ – την διαφορά της ομοφυλοφιλίας με τον τρανσεξουαλισμό. Υπάρχει η άποψη ότι τρανς είναι ο υπερθετικός της κραγμένης αδελφής. Στην πραγματικότητα ενα γκεη αγορι και μια τρανς ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες. Οι τρανς μέχρι να κάνουν την εξωτερική τους μεταμόρφωση συνήθως περνάνε την γκέη φάση τους, αλλα σύντομα ανακαλύπτουν ότι έχουν πρόβλημα με τον ίδιο τους τον εαυτό, ως άντρες. Ο γκεη είναι αγόρι που πάει με αγόρια, ενώ η τρανς αισθάνεται σαν γυναίκα εγκλωβισμένη στο σωμα ενός αγοριού (μια γυναίκα που της αρέσουν οι άντρες). Αισθάνεται ο εαυτός της μόνο όταν κυκλοφορεί με γυναικεία ρούχα και καταπιέζεται στην αντρική της μορφή όπως θα καταπιεζόταν ενας στρεητ υδραυλικός που θα τον υποχρέωνε η κοινωνία να φοράει γόβες. Το ιδανικό για τις περισσότερες είναι να κάνουν την πλήρη μεταμόρφωση με εγχείρηση διόρθωσης φύλου, αλλά αυτό είναι κάτι που σπανια το κάνουν για λόγους που θα εξηγήσω στη συνέχεια.

Όταν ο μόνος τρόπος για να αισθανθείς ελεύθερος είναι να κυκλοφορείς σαν γυναίκα έχεις ένα πρόβλημα στο θέμα εργασίας, όπως μου εξήγησε η Α. Δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια πολλές δουλειές στις οποίες δεν θα σου ζητήσουν ταυτότητα έτσι ώστε να μην αποκαλυφθεί το μυστικό σου. Από την άλλη δεν υπάρχουν πολλοί εργοδότες «τίμιων» δουλειών που θα δέχονταν μια τρανς στο γραφείο, μαγαζί κτλ. γιατί… «τι θα πουν οι πελάτες… τι θα πουν οι άλλοι εργαζόμενοι…». Ακόμα και σε κομμωτήριο να ζητήσεις να πας για να σκουπίζεις τρίχες, το πιθανότερο είναι να φας πόρτα. Μια από τις δουλειές που έκανε – και δεν χρειαζόταν ταυτότητα – ήταν λουλουδού. Έτρεχε στα σκυλάδικα της εθνικής, έδινε τα λουλούδια στους μεθυσμένους μεγαλέμπορους αλλά δεν άντεξε πάνω από χρόνο. Δεν είναι εξάλλου και επάγγελμα για να κάνεις καριέρα. Νομίζω δοκίμασε και κανα δυο-τρεις ακόμα διεξόδους ώσπου κατέληξε όπως η συντριπτική πλειοψηφία των τρανς στο πεζοδρόμιο.

Στην αρχή όλες ξεκινάνε με την προοπτική να κάτσουν μέχρι να μαζέψουν τα λεφτά για την εγχείρηση και ύστερα να αλλάξουν όνομα, πόλη και να βρουν έναν άντρα να της αγαπήσει και να παντρευτούν. Κλασικά γυναικεία όνειρα, μικροαστικά θα έλεγε κανείς.

Κάθε βράδυ μετα τον απογευματινό καφε και την κουβεντούλα, έφευγε να πάει στο σπίτι της, να ετοιμαστεί και να βγει το βράδυ, πίσω από τα δικαστήρια, στο δρόμο για το Μυλο. Κάθε φορά που έφευγε, παρ’όλες τις πλακίτσες και τις ανάλαφρες κουβέντες, εμένα με έπιανε ένα σφίξιμο να την σκέφτομαι να κάθεται στον δρόμο και να περιμένει πελάτες. Το επάγγελμα ήταν αρκετά επικίνδυνο. Κυκλοφορούσαν πολλοί μαλάκες. Εκείνο το χρόνο, λίγο παρακάτω από το στέκι της Α. είχαν μαχαιρώσει ένα γκέη αγόρι, λίγο μικρότερο μου. Ήθελε να μαζέψει λεφτά για να φύγει από το σπίτι του και να πάει στην Αθήνα, να ζήσει μόνος του και το είχε ρίξει περιστασιακά στην πορνεία. Δυο τύποι του την πέσανε έτσι για πλάκα. Του ρίξανε τρεις μαχαιριές. Πάμε να σφάξουμε την αδελφή. Σε τέτοια φάση. Χωρίς αφορμή. Κυνήγι μαγισσών κανονικά. Εννοείται ότι δεν τους πιάσανε ποτέ. Μπήκε στην εντατική το αγόρι για πολλές μέρες. Σώθηκε τελικά. Τον χαιρέτησα όταν τον ξαναείδα. Δεν τον ήξερα καλά. Ήταν από αυτούς γνωστούς που πετυχαίνεις συνέχεια και τους χαιρετάς αλλά δεν θυμάσαι ποτέ το όνομα τους. Θυμάμαι ακόμα το πρόσωπο του όμορφο και χλωμό, με ήρεμο απόμακρο βλέμμα. Πρόσωπο που λες πως έχουν οι ποιητές κι όχι οι πόρνες. Και τι σημασία έχει θα μου πεις… ποια είμαι εγω να κρίνω τι πρόσωπο και τι ψυχή έχει μια πόρνη ή ένας ποιητής? Είχα αρχίζει να βγάζω αυτό τον ξένο ηθικοπλαστικό σοβά από πάνω μου και να αμφισβητώ τα πάντα και να χτίζω την δικιά μου γνώμη για τη ζωή και τους ανθρώπους. Είχα πολύ δρόμο μπροστά μου κι εχω ακόμα άλλο τόσο να κάνω.

Η Α. και οι άλλες σύντομα καταλάβαιναν ότι δεν υπάρχει κάτι μονιμότερο του προσωρινού και τα δυο χρόνια στο δρόμο γινόταν πέντε και σιγά-σιγά το όνειρο μιας κανονικής ζωής εξανεμίζονταν. Ενας από τους κυριότερους λόγους ήταν ότι καλομάθαιναν στο χρήμα που κέρδιζαν από το πεζοδρόμιο. Με πέντε ώρες κάθε βράδυ έβγαζαν όσα δεν θα βγάζανε μέσα σε μια εβδομάδα με μια από τις κανονικές – κακοπληρωμένες - δουλειές. Από την άλλη η συντήρηση του γυναικείου σώματος ήταν ένα ακριβό άθλημα. Τα ρούχα, οι τόνοι των καλλυντικών για να κρύψουν τις ατέλειες και τα ραντεβού για ριζικές αποτριχώσεις σε όλο το σώμα κόστιζαν πολύ ακριβά. Με μια απλή δουλειά γραφείου θα ήταν πολύ δύσκολο να μπορέσουν να διατηρήσουν την εμφάνιση τους σε καλά επίπεδα. Και σας μιλάω τώρα για τις περιπτώσεις των τρανς που ήταν τυχερές και δεν είχαν τρομερά αντρικό σωματότυπο και χαρακτηριστικά.

Ένας ακόμα λόγος που δεν επιθυμούν να το κόψουν (το πουλι τους) είναι γιατί αυτό είναι που τους φέρνει τα λεφτά. Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά πράγματα που έμαθα πάνω στις σεξουαλικές συναλλαγές των τρανς με τους πελάτες είναι το εξής: To 90% αντρών που πάνε με τρανς, δεν είναι ενεργητικοί. Δηλαδή – για να το πω πιο επιστημονικά – τον παίρνουν. Αν έχετε κανένα φίλο που σας λέει συνέχεια για τραβελότσαρκες και άλλες τέτοιες αηδιαστικές μάτσο μαλακίες, και όντως πηγαίνει με τρανς να ξέρετε ότι πιθανότατα στήνεται για να τον πάρει μια ψηλή «γραμματέας» με έντονη τριχοφυΐα. Το μόνιμο παράπονο της Α. και των άλλων ήταν αυτό. «Είμαι στην τρίχα, έχω κάνει τα πάντα, έχω γίνει τέλεια γκομενάρα και έρχεται, ρε γαμώτο, ενας παίδαρος μέχρι εκει πάνω και μου ζητάει να τον πηδήξω!». Η πλήρης απογοήτευση, καθώς όπως σας είπα και πριν οι τρανς δεν έχουν ιδιαίτερα γκέη τάσεις. Χάνοντας το πουλί τους, οι τρανς, χάνουν τους περισσότερους πελάτες και εκτός αυτού πρέπει να σας πω πως αλλάζουν και ταρίφα. Οι γυναίκες πόρνες παίρνουν το ¼ της τιμής που χτυπάει μια τρανς στα ίδια κόλπα. Ακόμα και εδώ λοιπόν μια γυναίκα πληρώνεται λιγότερο από έναν άντρα για την ιδια δουλειά, θα παρατηρήσει κάποιος.

Πολλές τρανς βλέποντας τα χρόνια να περνούν προτιμούν να μαζέψουν λεφτά για την «σύνταξη» τους, παρά να ριψοκινδυνέψουν να τα χάσουν όλα, να ξεκινήσουν από την αρχή και στο τέλος να καταλήξουν απλές πόρνες και να παίρνουν ψίχουλα.
Η Α. δεν ξέρω τι έκανε τελικά στη ζωή της. Αν βρίσκεται κάπου και είναι καλά, αν η ταυτότητα της έχει γυναικείο ή αντρικό όνομα.
Δεν θα ξεχάσω όμως μια ιστορία που μου είχε πει με έναν πελάτη της. Ήταν λέει ενας 45αρής που ειχε για ψιλομόνιμο πελάτη. Μια βραδιά δεν ήρθε μόνος. Έσκυψε η Α, στο παράθυρο του αυτοκινήτου και τι να δει! Ένα αγορι γυρω στα 13-14.
-Τι είναι αυτό! Ρωτάει εκπληκτη η Α.
-Ο γιός μου
-και τι τον εφερες εδώ?
-Τον έφερα για να πάει μαζί σου
Η Α. γούρλωσε τα μάτια και του απάντησε σε έντονο ύφος.
-Πάρε αυτό το παιδί και πήγαινε το για ύπνο. Αν θέλεις ξαναέλα μόνος σου. Εγώ τέτοια δεν κάνω. Σήκω και φύγε, τι κάθεσαι και με κοιτας?
Μου έλεγε αυτή την ιστορία και έβλεπα πάλι στα μάτια της την αγανάκτηση. «Κοίτα πατέρας που έτυχε σε αυτό το παιδί. Να μου φέρει εκείνο το μωρό. Να κάνω τι? Να κάνω τι με το μωρό!?»
Εκείνη την μέρα κατάλαβα πολύ καλά ποιος είναι ηθικά μεμπτός σε αυτή τη ζωή. Όχι η πόρνη, αλλά ο πελάτης. Όχι όλοι αυτοί τους οποίους εύκολα κατακρίνουμε, αλλά εμείς. Εμείς οι καθωσπρέπει. Όλοι αυτοί με μια στρωμένη ζωή, με μια στρωμένη δουλειά που εύκολα κατηγορούν τους άλλους… τους άλλους που γνωρίζουν καλά τα βρόμικα μυστικά των «ηθικών» και «τίμιων» ανθρώπων.

συγγνωμη

το μπλογκερ σε αψογη συνεργασια με το κινητο μου, εφαγαν το μισο κειμενο που ανεβασα το βραδυ της πεμπτης. Ζητω συγγνωμη σε οσους διαβασαν και εφτασαν στο αδικαιολογητο και αποτομο κοψιμο της ιστοριας. Θα ανεβασω παλι το κειμενο, το απογευμα της παρασκευης

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

A girl with all the flavor

Sugahspank! barGuruBar 2 nov 08

Την Κυριακή, ο Πάνος Μιχαήλ φιλοξένησε την Sugahspank! στην ραδιομπάμπλ εκπομπή του. Δεν σας λέω κάτι παραπάνω. Ακούστε μόνοι σας. Μεγάλα παιδιά ειστε.
H Γεωργία - σας ομιλώ σαν εξωγήινος - είναι το πιο ανεπιτήδευτο, χύμα, ταλαντούχο (all around player) παιδί που έχω γνωρίσει. Ο,τι και να πω είναι σαν να της κάνω στεγνά διαφήμιση, so I don't give a damn για το τι θα νομίσει ο ένας και ο άλλος (αυτό το έχω γενικά, οπότε εδώ θα κωλώσω? Darn! πολλά ωμέγα έχει αυτή η λέξη)
Το ηχητικό ντοκουμέντο μπορείτε να το κατεβάσετε ή να το ακούσετε στρήμιγκλυ απο εδώ.
Κι αν ειστε στην Αθήνα ειστε τυχεροί γιατι μπορείτε να δειτε την Sugahspank! λάηβ, στο Σταυρό του Νότου club κάθε Τρίτη μαζί με τους Swing Shoes (μέχρι τα Χριστούγεννα αν δεν κάνω λάθος).

Και για όσους ειναι και οπτικοι τυποι και δεν τους αρκεί η ραδιοφωνική εκπομπή, εδώ ειναι και ενα μινι documentary με την Sugahspank με θέμα πώς χτιζεται ένα beatbox κομμάτι.


Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Tα νέα της κυρα-Κούλας (daily updated)

1ον
Mε αφορμή την πορεία για την επέτειο της λαικής-φοιτητικής αντίδρασης ενάντια στη δικτατορία ή ελληνική αστυνομία έκανε περιορισμένη χρήση χημικών απαγορευμένων δακρυγόνων. Πολυ περιορισμένη όπως μπορείτε να δειτε σε αυτη τη φωτογραφία.
Οι αρχές ρίψης πολιτοκτόνων χημικών δήλωσαν οτι εκτεταμένη χρήση λέγεται όταν φαίνεται απο δορυφόρο. Σε κάθε αλλη περίπτωση την ονομάζουν περιορισμένη.

2ον
Με αφορμή τη ραδιοφωνική εκπομπή του greekgaylolita, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ζήτησε απο τον εισαγγελέα και ο εισαγγελέας απο την Δίωξη να επιτραπεί η κολονοσκόπηση σε όλους τους bloggers, twitters και γενικά σε όλους τους χρήστες του ίντερνετ. Απο τις γυναίκες θα ζητείται επιπρόσθετα και κολπικό επίχρισμά.

3ον
Εκτακτη είδηση
KAI o Κούγιας ήταν στο Πολυτεχνείο. Μα κανείς δεν ηταν στο σπίτι του εκεινη τη μέρα?

4ον
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δήλωσε πως καλωσορίζει όσους θέλουν να διαδηλώσουν για το Πολυτεχνείο και για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Θα τους φιλοξενήσουμε κιόλας, πρόσθεσε. Για να μην βγει λοιπόν ψεύτης ο υπουργός, η Αστυνομία χθες βράδυ προχώρησε σε 292 πιεστικές φιλοξενίες στην ΓΑΔΑ. Μετά την επιτυχημένη αυτη προσέγγιση μεταξύ αστυνομικών και πολιτών, ο υπουργός σκέφτεται να προχωρήσει σε ακόμα πιο προοδευτικά μέτρα φιλοξενίας. Μελετούν στο υπουργείο την εισήγηση του couch-surfing αστυνομικών σε σπίτια πολιτών, την προηγούμενη μαζικών διαδηλώσεων.

5ον
Γνήσιοι δημοκράτες, ανοιχτόμυαλοι, άνθρωποι του πνεύματος, μέλη του πολιτιστικού συλλόγου λογοτεχνικής ανάγνωσης η "Χρυσοποίκιλτη Αυγούλα, ω! πατρίς μου, ω!" εισέβαλαν σε παρουσίαση βιβλίου στην Στοά Βιβλίου, σταματήσανε την παρουσίαση και έσκισαν βιβλία, γιατί, λέει... διαφωνούσαν.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

ΣΙΝΕ-ΕΚΔΡΟΜΗ


Αυτή την εποχή η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γυρίζει την νέα της ταινία. Για τους πιο σινεφίλ η Αθηνά ειναι η σκηνοθέτης του "Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ"(The slow business of Going), επίσης ηταν πίσω απο την παραγωγή της ταινίας "Κινέττα" και του "Κυνόδοντα" του Λάνθιμου. Αν ολα αυτα δεν σας λένε τίποτα τότε σίγουρα θα ξέρετε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, στους οποιούς έκανε σκηνοθεσία και παραγωγή στην τελετη έναρξης, για το dvd, καθώς και στο 2 και στο Πουθενά του Παπαϊωάννου.
H νέα της ταινία που είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί, γυρίζεται στην φυσική της τοποθεσία, στα Άσπρα Σπίτια, την κωμόπολη που έχτισε ο Δοξιάδης στην Βοιωτία το 1960.
Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου θα γίνουν τα γυρίσματα στα οποία συμμετέχουν και οι Berlin Brides σε μια σκηνή συναυλίας σε ενα παλιό σινεμά. Όσοι θέλουν να πάρουν μέρος σαν κοινό της συναυλίας, μπορούν να στείλουν μέηλ στο info@berlinbrides.com (στείλτε ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο)
To πούλμαν της παραγωγής θα πάρει τον κόσμο από το κέντρο της Αθήνας, νωρίς το πρωί της Κυριακής και θα επιστρέψει αργά το βράδυ. Η κινηματογραφική... εκδρομή εκτός από την μουσική του rejection junkie περιλαμβάνει σάντουιτς, ένα πλήρες γεύμα, την ευκαιρία να εμφανιστείτε στην μεγάλη οθόνη και βέβαια να γνωρίσετε τις νύφες.
;)


Μπριτις μπρεκφαστ στο Πρέμισιζ στούντιο στο Λονδίνο

Το πρώτο και πολυαναμενόμενο cd των Berlin Brides θα βγει το 2010 σε παραγωγή του Coti K

Berlin Brides


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Είναι ακριβό πράγμα να πετάς στα σύννεφα



Μάλλον θα με έχει πιάσει μια χειμωνιάτικη cocooning φάση, γιατι μόλις είδα αυτο το αιωρούμενο σύννεφο, το ερωτεύθηκα.
Να το αγοράσεις δεν μπορείς γιατί είναι concept design, μια ιδέα σκέτη, που αιωρείται στο κενό χάρη στις μαγνητικές δυνάμεις ανάμεσα στη βάση και στο αναπαυτικό σύννεφο. Αν θελήσουμε να αναλύσουμε το σχέδιο απο πρακτικής απόψεως, θα δούμε ότι έχει πολλά προβλήματα τεχνικής φύσεως για να ξεπεράσει. Καταρχάς με το που θα έβαζες μπρος τους σούπερ-μαγνήτες θα απομαγνητιζόταν και η τελευταία πιστωτική κάρτα της πολυκατοικίας (και όχι μόνο οι κάρτες). Τα μαχαιροπήρουνα της απο κάτω σου θα κολλούσαν στο ταβάνι και της απο πάνω σου στο πάτωμα της. Ο,τι αλλο σιδερένιο στο σπίτι σου θα πετούσε με φόρα κατά πάνω σου. Αν παρ'ολα αυτα την γλίτωνες θα μπορούσες να τηγανίσεις τον εγκέφαλο σου σιγα-σιγά στα μαγνητικά-κύματα μέχρι να γίνει κεφτεδάκι σουηδικό. Μπορει βέβαια και να την γλίτωνες γιατι θα σου είχαν κόψει το ρευμα. Που να πληρώσεις ο άμοιρος τους 5ψήφιους λογαριασμούς στη ΔΕΗ που θα προκαλούσε το ηλεκτροβόρο σύννεφο.
Στην πραγματικότητα όμως, αυτη η τεχνολογία αιώρησης μέσω μαγνήτη υπάρχει. Τα προβλήματα που σας παρουσίασα παραπάνω, έχουν ξεπεραστεί, τα περισσότερα τουλάχιστον. Υπάρχει λοιπόν, ένα πρωτότυπο μοντέλο αιωρούμενου κρεβατιου που ειναι σε θέση να σηκώσει 900 κιλά (είναι βαρύ και το ίδιο). Παρουσιάστηκε στο Millionaire Fair 2006. Αυτή είναι μία έκθεση που προτείνει στους εκατομμυριούχους τους πιο ματαιόδοξους τρόπους να πετάξουν τα λεφτά τους. Θυμήθηκα τώρα ένα κόμικ που είχε στη Βαβούρα με μια οικογένεια εκατομμυριούχων που ήθελαν να γίνουν φτωχοί και όλο αποτύγχαναν. Το Magnetic Floating Bed είναι το αποτέλεσμα της 6ετούς προσπάθειας ενός Ολλανδού εφευρέτη-σχεδιαστή. Είναι εξοπλισμένο και κατι σουπερ-ντουπερ μαγνήτες και είναι θωρακισμένο για να μην βγάζει τα σφραγίσματα του περιπτερά κάθε φορά που το βάζετε σε λειτουργία. Επίσης το έχουν δεμένο με ατσάλινα καλώδια στο πάτωμα, για να μην σαλπάρει σε περίπτωση βλάβης (photo). Η τιμή του - μικρής κλίμακας - μοντέλου ειναι 115.000 ευρώ. Αν θέλετε να πάρετε το κανονικό κρεβάτι που δεν θα χωράει μόνο τη γάτα σας, θα πρέπει να πληρώσετε κάτι παραπάνω. Εκει γυρω στα 1.200.000 ευρώ (δεν ξέρω αν ειναι με φ.π.α)

Για κάτι λιγότερο προκλητικό προτείνω να δείτε αυτόν τον συννεφέ καναπέ. Βέβαια τώρα που τον βλέπω ειναι σαν να μίκρυναν τον γιαπωνέζο και τον έβαλαν να κάθεται πάνω σε κουκούλια μεταξοσκώληκα. Αληθινό κουκούλινγκ δηλαδή στην τελική...




Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Σημεια και κέρατα (daily updated)

my point of view
φωτο: alepouda


H απογοήτευση της εβδομάδας
Nόμιζα οτι η ΝΔ θα βγαλει πρόεδρο με τηλεψηφοφορία, οπως γίνεται σε όλα τα μεγάλα σώου.
Αμα δεν υιοθετούν τέτοιες τακτικές σε θεματα ψηφοφορίας γιατί με ταραξε προεκλογικά στα σπαμ sms ραντεβου ο Αρης?

Πρόταση της εβδομάδας
Να αγοράσει η Αλεκα το λιμάνι και να πληρώσει το δίκιο του εργάτη

Site της εβδομάδας
GOVMETER Πώς μια ιδέα που ξεκίνησε έτσι απλά, παρακολουθεί τις υποσχέσεις και τις πραξεις στις πρωτες 100 μερες διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Δειτε τα σταδια εξέλιξης/προοδου των προεκλογικών δεσμεύσεων

Η αναπάντητη κλήση της εβδομάδας
Βρήκα αναπάντητη στο κινητό μου απο άγνωστο νούμερο εκτός Αθήνας. Το εψαξα στο google και είδα ότι ανήκει σε βουλευτή στα Γιάννενα. Σας το εχω πει χίλιες φορές! Δεν κάνω ρουσφέτια. Σταματήστε να με ενοχλείτε!

H στατιστική της εβδομάδας
Δευτερη η Ελλάδα μας, πανευρωπαικά, στο άθλημα της ομοφυλοφιλοφοβίας. Την 1η θέση κατέλαβε η Κύπρος.
Τζαμπα τέτοια παράδοση στη eurovision ρε παιδιά?

Ντανσσόγκ της εβδομάδας
Το Unisibore των Just a Band. Προκειται για ενα σαμπλάρισμα του Revolution 909 των Daft Punk. Τωρα έγινε αληθινό τραγούδι.
Don't tell me what I can and what I can't do
I can change the world

To τραγούδι της χρονιάς
Η Χαρις Αλεξίου επιστρέφει και κοιτάει στον καθρέφτη τον εαυτό της και όλους εμάς. Ενα τραγούδι, ολόκληρη ζωή. "Μεγαλώνω"

Ο τηλεφωνικός διάλογος της εβδομάδας
-Θα ρθεις?
-Οχι, δεν εχω όρεξη. Θα προτιμούσα τώρα να διακτινιστώ στο σπίτι και να μου φτιάξω κρέπες.
-Κρεπες? Εχεις τα υλικά?
-Δεν εχω αυγα και που να βρισκω τετοια ώρα...
-Ε, τοτε βγες έξω μαζι μας
-Μα, να βγω έξω επειδή δεν εχω αυγά??

Απίστευτο κι όμως αληθινό της εβδομάδας
Η Σχολή Καλών Τεχνών οταν ιδρύθηκε ονομαζόταν "Σχολή Καλών και Βάναυσων Τεχνών"

Κουλαμάρα της εβδομάδας
Φίλη που ήταν σήμερα στα δικαστήρια για μια διεκδίκηση ενσήμων απο πρωην εργοδότη της, ακουσε τα παρακάτω σε εκδίκαση πριν την δική της δίκη.
-Όχι, δεν δουλευε σαν γραφίστρια σε εμας, για αυτο επαιρνε ενσημα χειριστή υπολογιστή. Τον υπολογιστή χειριζόταν και εμείς της λέγαμε να κανει το κόκκινο πράσινο.


Αγαπητοί γραφίσται...
Αν κάποιος έρθει και σας ζητήσει να κάνετε κάποια αλλαγή στη μακέτα, εσείς να αρνηθείτε. Θα του πειτε: Τι λες ρε! Ξέρεις τι ενσημα παίρνω εγω? Ενσημα γραφίστα! Δεν κανω αλλαγες και διορθωσεις εγω!
Αν παίρνετε αλλα ενσημα τότε οπωσδήποτε να περάσετε τις αλλαγές

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Τι σκεφτόσουν άνθρωπε, όταν ρώταγες της google το ψαχτήρι? Νο 8


Αλλο ένα κυνήγι θησαυρών-keyword στο καλάθι του αλεπουδομπλογκ. Εσεις ψάχνετε, εγώ βρίσκω...


Γυναίκα ψάχνει ανδρική φωνή, μόνο σοβαρές προτάσεις... Δεκτές και οι ανταλλαγές



Τα παιδιά λαμπατέρ



Αημ γκλαντ γιου ασκντ. Η Suez μπορει και θέλει να αγοράσει το νερό της Θεσσαλονίκης καθως και το λιγοστό νερό της Αργολίδας. Δυστυχώς δεν ειναι αστείο αυτο.



Αι παλαιοί άντρες όταν ήθελαν ποτάνα, μαγέρισσα και πλύστρα τζάμπα, παντρεύοντουστανε και γινόντουσαν πασάδες. Τώρα όμως αλλάξανε τα πράγματα. Αχ! βάϊ-βάϊ-βάϊ δύσκολοι καιροί για τον τσίπη τσιγγούνη άντρα. Που να βρεις τέτοια γυναίκα κορόιδο? Κατάρα την ώρα και την στιγμή που τις στείλαμε και μάθαν γράμματα. Χχχτού!



Ολα τα πόστ της σειράς GoogleLOL θα τα βρειτε εδω:
13, 12, 11, 10, 09, 08, 07, 06, 05, 04, 03, 02, 01


Αχρηστες γνώσεις - 10+1 πράγματα που δεν ήξερες για την γάτα μου



Η γάτα μου φωτογραφημένη σε πόζα Μαρκ Αλμοντ.

1) Σε αντιθεση με τις περισσότερες γατες μπορει να προφέρει λέξεις-νιαουρίσματα που ξεκινουν απο φωνήεντα

2) Δεν της αρέσουν τα αναμμένα κεριά και τα σβήνει με καρατέκα κίνηση

3) Ειναι απο το Γκύζη

4) Κοιμάται στο κρεβάτι μόνο αν είμαι κι εγω σε αυτό

5) Πέρασε περίοδο μιμητισμού και έμπαινε στην μπανιέρα καθε φορά που ήθελε να κάνει μπάνιο (να γλυφτει δηλαδή)

6) Δεν ειναι φιλόζωη

7) Εχει το πιο απαλό τρίχωμα απο όλες τις γατες που εχω ακουμπήσει (μαλλον βαζει και μαλακτικό οταν λείπω)

8) Το αγαπημένο της φαγητό ειναι τα κάστανα

9) Ειναι σχιζοφρενής >> και ρομαντική >>

10) Το ονομα της σημαίνει "Αυτη που ήρθε να σωσει τον κόσμο"

10+1) Είναι πολυ καλλιτεχνικός τύπος. Δείτε αυτο το βιντεο στο οποιο παρακολουθεί ενα animation με κλασικά έργα τέχνης

Υστερόγραφο:
Σήμερα το πρωί πριν σηκωθώ από το κρεβάτι έβαλα Klaus Nomi και η γάτα αρχισε να νιαουρίζει χωρίς σταματημό. Δεν την αδικώ, μαλλον κι εγω στη θέση της το ίδιο θα έκανα.

Mερικές ακόμα φωτογραφίες της 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7



Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Αστείο πλάσμα ο άνθρωπος (διήγημα)


Ο κόσμος περνάει και τυλίγεται στα παλτά του. Κοιτάζει ανήσυχα με την άκρη των ματιών του προς το σκοτάδι εδώ που στέκομαι και κάτι μουρμουρίζει για την υγρασία. Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια δεν σταματούν ποτέ, ούτε οι άνθρωποι. Σαν να μην θέλει κανένας να βρίσκεται εκει που βρίσκεται και όλοι τρέχουν γιατί θέλουν να πάνε αλλού. Όταν κάτι τους διακόψει απο αυτή την αέναη προσπάθεια, κορνάρουν, βρίζουν.
Το εδώ κανείς δεν το θέλει. Δεν ήταν πάντα έτσι.
Θυμάμαι παλιά τους ανθρώπους να ερχονται από μακριά για να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλον και να φιληθούν. Ύστερα ήρθαν εργάτες και φέρανε με τα άλογα και τις άμαξες τους υλικά. Έκοψαν και πολλά δέντρα τριγύρω. Εγώ τότε ήμουν μικρό, γι΄ αυτο τη γλίτωσα. Ο Γερμανός αρχιτέκτονας φώναζε και έτρεχε πάνω-κάτω κρατώντας μεγάλα ρολά απο χαρτί. Ανοιξαν ενα μεγάλο ξέφωτο και έκτισαν αυτο το σπίτι που βλέπετε - που σπανίως προσέχετε – και που καποτε ήταν ζωντανό, όσο ζωντανό μπορεί να είναι ένα σπίτι.
Τα βράδια αναβανε τις λάμπες λαδιού και απο το σκοτάδι ξεπρόβαλλαν σαν φωτεινά τετράγωνα τα παράθυρα του. Το βράδυ, τότε μάλιστα, τότε ήταν όμορφο. Την ημέρα, κάθε φορά που το έβλεπα ξαφνιαζόμουν. Έπειτα με τα χρόνια το συνήθισα. Εξάλλου άρχισαν να γίνονται πιο παράξενα πράγματα τριγύρω μου. Μια μέρα φέρανε και φύτεψαν φοίνικες γύρω απο το σπίτι. Περίεργα δέντρα, εξωτικά. Δεν τα είχα ξαναδεί ποτέ μου. Τα είχαν φέρει απο μακριά. Δεν μιλάγανε καθόλου. Πολύ ακατάδεχτα. Μίλησαν μόνο μια φορά, αλλά αυτό έγινε πολύ αργότερα.
Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ήταν πολύ πλούσιος. Αυτό δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει, σε μας τα δέντρα δεν σημαίνει κάτι αυτή η λέξη. Πλούσιο φύλλωμα λένε, μα για αυτόν δεν ίσχυε, γιατί πάνω του δεν φύτρωνε τίποτα. Λίγες τρίχες στο κεφάλι του μόνο αλλά κι αυτές έπεφταν με γοργό ρυθμό. Είχε και υπηρέτες, καμία δεκαριά - σαν κι αυτόν άνθρωποι με δυο ποδάρια και δυο χέρια - που έτρεχαν κάθε φορά που τους φώναζε. Οι υπηρέτες φτιάξαν τα σπίτια τους εδω πίσω. Να, εκεί που έχει σταματήσει το ταξί. Αρκετά κοντά για να τον υπηρετούν και αρκετά μακριά για να μην βλέπει τα χαμόσπιτα τους. Τα χαμόσπιτα πληθύνανε, έφεραν τις οικογένειες τους, φτιάξαν κι άλλα δωμάτια και ο χώρος ανάμεσα τους έγινε καλντερίμι.
Εκείνη την εποχή στο σπίτι κάθε βράδυ είχανε γιορτή. Βεγγέρες τα λέγαν τότε. Μια βραδιά ένας μεσήλικας με ρεντικότα και μουστάκι ξεμονάχιασε την μεγάλη κόρη του ιδιοκτήτη εδω κοντά μου. Είχα ψηλώσει κάπως τότε. Αφού κατάφερα να επιζήσω απο την επιδρομή των ελαφιών του Οθωνα οταν ήμουν μικρό, τίποτα πια δεν μπορούσε να με βλάψει. Ο Οθωνας είχε φέρει ελάφια στο κτήμα του στη Πάρνηθα για να έχει να κυνηγάει. Έφερε κάμποσα και ο πληθυσμός τους αυξήθηκε με τα χρόνια, μερικά απο εκείνα κατέβηκαν απο πάνω και έφτασαν μέχρι το δικό μου δάσος. Μασούλισαν πολλά απο τα φύλλα μου, που ήταν χαμηλά, και άρχισαν να τρώνε και τον τρυφερό, τότε, φλοιό μου. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού τα είδε και έστειλε έναν δικό του άνθρωπο, πάνω στον βασιλιά. Έπρεπε να πάρει ειδική άδεια, μιας που τα ελάφια ήταν βασιλική περιουσία. Μόλις γύρισε ο υπηρέτης με την άδεια, βγήκε ο ιδιοκτήτης με δυο φίλους του και τα σκότωσε με ενα καρυοφύλλι ιταλικό. Την βασιλική περιουσία την ψήσαν και την φάγανε κι εγω έφτασα έτσι να μεγαλώσω όπως με βλέπετε.
Την βραδιά εκείνη, του ερωτικού κόρτε με την κληρονόμο του σπιτιού, πρέπει να έφτανα τα 2μιση μέτρα, το φύλλωμα μου ήταν πυκνό και νεανικό. Καλή σκιά την μέρα και καλή κρυψώνα τα βράδια. Η κοπέλα ακούμπησε στον κορμό μου. Έγειρε και το κεφάλι της με άγγιξε. Τότε είδα σαν εικόνα τις σκέψεις της. Δεν ήξερα οτι γίνεται, δεν θα με είχαν ακουμπήσει έτσι μέχρι τότε. Είδα τι σκεφτόταν. Ο άντρας με το μουστάκι, της έπιασε το χέρι και είπε οτι μίλησε με τον πατέρα της. Ένα μήνα μετά έγινε ο γάμος. Μεγάλη γιορτή, μεγάλος γάμος, κι ας αγαπούσε άλλον, όπως το ήξερα μόνο εγώ κι αυτή.
Λίγο αργότερα κρεμάσανε μια κούνια για το παιδί, απο το κλαδί μου. Δεν υπάρχει αυτό το κλαδί πια αλλά το νιώθω σαν να είναι ακόμα εκεί. Περίεργο συναίσθημα.
Εκείνη την εποχή περίπου ανοίξανε και αυτόν τον μεγάλο δρόμο. Δεν ήταν τόσο πλατύς και ήταν σκέτο χώμα και κοτρώνες. Περνούσαν αραιά και που κάποιες άμαξες, μερικά ποδήλατα και μια στο τόσο τα πρώτα αυτοκίνητα. Αυτοί οι διάολοι ήταν όλο θόρυβο και χαλάγανε συνέχεια. Κανείς δεν περίμενε να πιάσει αυτό το μηχάνημα και όλοι παραπονιόντουσαν οτι τους τρομάζουν τα άλογα. Σήμερα όλοι θα τρόμαζαν αν έβλεπαν άλογο. Αστείο πλάσμα ο άνθρωπος. Παρακολουθώ τις ζωές σας και ακόμα δεν έχω καταλάβει.
Πιο πολύ απο όλα δεν καταλαβαίνω τους σκοτωμούς. Ίσως να είναι η φύση μου τέτοια που δεν με βοηθάει να καταλάβω. Βλέπεις τα δέντρα δεν μπορούν να πολεμήσουν το ένα το άλλο. Ίσως αν γινόταν αυτό, τότε να σας καταλάβαινα. Το πόλεμο τον κατάλαβα πρώτη φορά σαν μια κραυγή.
Η μεγάλη κόρη του ιδιοκτήτη ήταν πια η κυρία του σπιτιού. Ο πατέρας της είχε γίνει λίπασμα - πλούσιο λίπασμα - στο οικογενειακό νεκροταφείο πίσω απο το σπίτι. Τα δέντρα απο εκεί πίσω απλώσανε τις ρίζες τους και δυνάμωσαν απο τους πλούσιους χυμούς που μοίραζε στο χώμα ο ιδιοκτήτης της γης. Αυτό όμως, ο θάνατος, είναι η τραγική ειρωνεία της ζωής των ανθρώπων... σας μιλούσα για εκείνη την κραυγή. Ακούστηκε απο το σπίτι. Ο μοναχογιός τους ήταν αξιωματικός του στρατού. Σκοτώθηκε. Το νέο ήρθε απο πολύ μακριά. Η κραυγή ήρθε απο το σπίτι. Ήταν η μάνα του. Ο γιός ήταν το αγόρι που έκανε κούνια στο κλαδί μου. Έπειτα απο αυτό, ξαφνικά το κλαδί εκείνο άρχισε να μαραζώνει και να σκληραίνει. Μούδιασε και δεν το ένιωθα. Έτσι ήρθε μια μέρα που ο άνεμος και το ίδιο του το βάρος το έριξαν κάτω. Ακόμα το νιώθω εκεί στη θέση του. Περίεργο.
Λίγο μετά το θάνατο του γιου, τα χαμόσπιτα τριγύρω έγιναν περισσότερα. Ήρθαν άνθρωποι ταλαιπωρημένοι κι έκοψαν κι άλλα δέντρα. Έφτιαξαν καλύβες με αυτά. Τα παιδιά τους ξυπόλυτα έτρεχαν στους δρόμους. Έφταναν μέχρι εδώ που περνάει αυτό το τρόλεϊ και σταματούσαν στη μάντρα. Μερικά ανέβαιναν πάνω και κοιτούσαν προς τα εδώ. Τώρα το δάσος είχε αποκοπεί απο τα άλλα δάση και το λέγανε κτήμα. Μάλιστα έφτιαξαν και είσοδο για να μπαίνεις. Μια μεγάλη σιδερένια καγκελόπορτα, μαυρη και βαριά. Στην αρχή η καγκελόπορτα είχε ένα άνθρωπο που στεκόταν δίπλα της και την άνοιγε. Υστερα χάθηκε κι αυτος και έμεινε μισάνοιχτη για να μην χρειάζεται να την ανοιγοκλείνουν. Το σπίτι άρχισε να μαραζώνει, σαν το κλαδί μου κι αυτό. Αντίθετα με το σπίτι, η ζωή και η κίνηση έξω στους δρόμους γινόταν όλο και πιο έντονη. Ξηλώθηκαν και τα χαμόσπιτα και άρχισαν να χτίζουν μεγαλύτερα σπίτια απο πέτρα. Μερικά μάλιστα ήταν μεγαλύτερα απο τα άλλα και μοιάζανε σαν μικρογραφίες του μεγάλου σπιτιού.
Τότε είδα για πρώτη φορά το τραμ. Μεγάλο θηρίο φασαριόζικο. Ο κόσμος κρεμόταν σαν τα σταφύλια πάνω του. Ο δρόμος ακόμα χωμάτινος. Σήκωνε ντουμάνι σκόνη το τραμ.
Η κυρία είχε γεράσει. Καθόταν με τις ώρες στο κιόσκι. Εκεί που είναι τώρα αυτοί οι κάδοι των σκουπιδιών. Το βράδυ ερχόταν μια υπηρέτρια και την παρακαλούσε να μπει μέσα στο σπίτι για να μην κρυώσει. Ο άντρας της είχε πεθάνει χρόνια τώρα και το σπίτι ήταν γι’ αυτήν άδειο. Ίσως να είχε πεθάνει κι αυτός που αγαπούσε, είχαν περάσει χρόνια, δεν μπορώ να υπολογίσω. Για μας τα δέντρα τα δικά σας χρόνια μετράνε αλλιώς.
Στο σπίτι είχε μείνει αυτή, δυο υπηρέτριες και ένας γέρος επιστάτης με τους δύο γιούς του. Ο ένας γιός έφυγε να σπουδάσει στο εξωτερικό – με λεφτά που του έδωσε η κυρία – και το άλλον τον πρόλαβε ο πόλεμος. Γύρισε όμως πίσω ζωντανός. Λίγο αργότερα πέρασαν την καγκελόπορτα οι γερμανοί και έκαναν επίταξη του σπιτιού. Η κυρία με τον επιστάτη και τον γιό του μετακόμισαν στο σπίτι του επιστάτη. Αυτό έστεκε εκεί που είναι σήμερα εκείνα τα δυο κουβούκλια με τα καλώδια. Οι δύο υπηρέτριες έφυγαν για να βρουν την τύχη τους αλλού.
Λίγο πριν φύγουνε οι γερμανοί, πέθανε η κυρία. Την θάψανε στο μικρό νεκροταφείο που είχαν τότε εκεί πίσω.
Το σπίτι το κληρονόμησαν οι δυο γιοι του επιστάτη. Αυτός που είχε μείνει εδώ, μετά τον πόλεμο θέλησε να το πουλήσει. Ο άλλος γιός όμως αρνήθηκε. Μάλωσαν και δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Επιστάτης και γιός εγκατέλειψαν το κτήμα και το σπίτι άρχισε να καταρρέει. Τριγύρω άρχισαν να χτίζονται οι πρώτες πολυκατοικίες. Ανοίξανε κι άλλοι δρόμοι, πιο καλοστρωμένοι, για πρώτη φορά είδα να απλώνουνε τσιμέντο. Εδώ σε αυτον το δρόμο. Η ζωή έξω απο το κτήμα άνθιζε, σε χρώμα γκρι. Όλο και περισσότερα αμάξια, τρόλεϊ και λεωφορεία. Μυρμήγκιασε ο τόπος απο κόσμο. Τα μικρά πέτρινα σπίτια εξαφανίστηκαν και χρόνο με το χρόνο υψώθηκαν διώροφα, τριώροφα και όλο και ψηλότερες πολυκατοικίες. Συγγνώμη όμως, ξέχασα να σας πω για τότε που μου μίλησε εκείνος ο φοίνικας.
Ήταν λίγο μετά που φύγανε οι γερμανοί. Η χαρά των ανθρώπων ήταν μεγάλη αλλά κράτησε για λίγο. Έφυγε ο εχθρός κι οι άνθρωποι είδανε τον εχθρό ο ένας στον άλλον και αρχίσανε να πολεμάνε μεταξύ τους. Μια ομάδα ανθρώπων είχε ταμπουρωθεί μες στο σπίτι. Κάποιοι άλλοι έστησαν ένα πυροβόλο απέναντι - εκεί που είναι σήμερα το περίπτερο - και άρχισαν να γαζώνουν την μάντρα και το σπίτι. Η μάντρα ήταν εδώ μπροστά μου, που είναι τώρα το πεζοδρόμιο. Οι σφαίρες έσχιζαν σαν σπίθες το σκοτάδι. Μια σφαίρα καρφώθηκε στον κορμό μου. Την έχω ακόμα, την κρατάω. Είναι εδώ, σε αυτό το σημείο που μοιάζει με ρόζος. Την κρατάω σφιχτά. Ήταν πιο χαμηλά, μα ψήλωσα κι εγώ, πήρε ύψος και η πληγή. Ο φοίνικας εκείνο το βράδυ, όταν ησυχάσανε οι άνθρωποι, θρόισε και με ρώτησε «Πονάς;».
Δεν είναι πια εδω αυτός ο φοίνικας. Τον πήρανε, τον έβγαλαν ολόκληρο. Δεν ξέρω που είναι. Τώρα το λένε πάρκο εδώ. Έχουν βάλει και δυο παγκάκια εκεί. Φύτεψαν και γκαζόν.
Αστείο πλάσμα ο άνθρωπος. Φυτεύει και ποτίζει το χορτάρι ενώ έχει ξεριζώσει ολόκληρο δάσος.
Έρχονται και κάθονται οι γέροι, όλο και πιο αραιά κι αυτοί. Παλιά έφερναν οι άνθρωποι τα παιδιά τους εδώ, τώρα βγάζουν βόλτα μόνο τα σκυλιά. Περνάει ο κόσμος βιαστικά απο μπροστά μου σκυφτός στο πεζοδρόμιο. Τρέχει σαν να μην θέλει το εδώ, τρέχει σαν να θέλει συνέχεια να είναι κάπου αλλού.
Μονάχα μια κοπέλα έρχεται και σταματάει εδώ κοντά μου. Που και που στηρίζεται στον κορμό μου και εγώ βλέπω τις σκέψεις της. Βλέπω τον πατέρα της να την σηκώνει ψηλά, να χαμογελάει και τα δόντια του να φωτίζουν το μαύρο του πρόσωπο. Ύστερα νιώθω τον τρόμο της όταν έρχονται κάποιοι ρακένδυτοι στρατιώτες και τον σέρνουν μακριά της. Βλέπω ένα ταξίδι μέσα σε ένα σιδερένιο μπουντρούμι που πλέει στη θάλασσα. Πως βρέθηκε εδώ αυτό το κορίτσι και ακουμπάει στον κορμό μου; Στο μυαλό της γυρνάει συνέχεια ένας λυπημένος σκοπός. Έρχεται κάθε βράδυ. Μερικά αμάξια κοντοστέκονται, πότε-πότε σταματάνε. Καμία φορά φεύγει μαζί τους, μα πάντα, πάντα γυρνάει σε μένα και γέρνει πάνω μου.
Οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, τρέχουν κι ούτε που κοιτάνε, ούτε που βλέπουν, μονάχα μαζεύονται στα παλτά τους και κάτι ψελλίζουν.
‘Κοίτα υγρασία που βγάζουν δυο-τρία δέντρα’.

Αστείο πλάσμα ο άνθρωπος
…δεν σας καταλαβαίνω...

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Για τα Εξάρχεια, Ρε! (Προκήρυξη - Μανιφέστο)


Δεν συνηθίζουμε να στέλνουμε γράμματα, ουτε να γράφουμε, ούτε να σκεφτόμαστε καν. Αλλά αφού σταματήσατε εσείς να σκέφτεστε, αναγκαστήκαμε να σκεφτούμε εμείς, μπας και γινει τίποτα. Παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην πλατεία και παρ’ολο που εχουν δει πολλά τα μάτια μας, τα γεγονότα και η συμπεριφορά σας δεν σταματά να μας εκπλήσσει.

Έχουμε μάθει να σας ξεχωρίζουμε από το κεφάλι σας, το οποίο αν και πολλές φορές δείχνει διαφορετικό είναι εξίσου άδειο. Μέχρι να ξαναμαζευτούμε και να ηρεμήσουμε είδαμε και πάθαμε. Εγώ και οι αλλοι δυο μήνες κάναμε για να πηδήξουμε. Που να σταυρώσεις θηλυκο μεσα στον πανικό. Φωτιές, καπνοί και δακρυγόνα. Σκατά στα μούτρα σας. Ηρεμήσατε καποια στιγμη, παλιομαλάκες, και ηρεμήσαμε και μεις. Κανένα μπαμπ-μπουμ μια στο τόσο, εντάξει, συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια.

Πριν λίγους μήνες όμως, να πάλι η μαλακία σας βάρεσε στο κεφάλι και να’σου τα ασπρα κρανάκια να βγαινουν στην πλατεία. Μπαμ-μπουμ κατι φασιστόμουτρα δολοφόνοι την μία στο νοσότρος. Τραμπουκισμοί και ομοφοβική επίθεση από αντιεξουσιαστες στο κούκου. Ρε πάτε καλά? Στο μεσοδιάστημα τα κρανάκια τρεχαν πανω-κάτω και κοπανούσαν κατι άσχετους που συχνάζουν ετσι για κανα καφε στα Εξάρχεια. Σα να λέμε, «ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε, καρτούλα πήρατε? Είναι ενός ορθοπεδικού, κρατήστε την θα σας χρειαστεί!». Τα Εξάρχεια εχουν πολύ δυνατή τοπική αγορά. Αν δερναν οι μπάτσοι στο Μαρουσσι θα εβγαινε ο εμπορικός σύλλογος και θα ελεγε ότι τους κλεινουν την αγορά. Φαινεται όμως πως τα Εξάρχεια κρατανε τους πελάτες τους, με ξύλο ή χωρίς. Τι να πούμε, αυτά είναι για μελέτη. Τελος παντων.

Και τωρα ας αφήσουμε την εισαγωγή και να μπουμε στο παρασύνθημα, γιατι τελειωνει και το κωλόχαρτο.

Ζητάμε, να φύγει το Φλοράλ από τα δω, γιατι είναι εστια αναταραχής. Αυτές οι γιάφκες ανήκουν στο Κολωνάκι, δεν είναι για τα Εξάρχεια.

Εχει τη μια παρουσίαση ο ένας, λες, ήρεμα θα είναι, βαρετά… Κατι παππούδες οι περισσότεροι τι θα συμβει? Κι όμως αρχίζει πλάκωμα έξω από το μαγαζι. Τα κρανάκια που είναι και βιβλιοφάγοι φανατικοί ορμάνε με μανία και είναι ετοιμοι να συλλάβουν μεχρι και τη μάνα τους αμα εχει κανει ορθογραφικό λαθος. Κανουν τις συλληψεις, πρωτα μπουζουριάζουν και μετά ρωτάνε. Αναρωτιέμαι, τα κράνη τους, πεντε νουμερα μικρότερα τα παιρνουν και δεν αιματώνεται ο εγκέφαλος?

Παλι στο ίδιο μαγαζί εχει χθες παρουσίαση η άλλη. Λες, ε, δεν θα γινουν παλι τα ίδια και οντως γινονται άλλα χειρότερα. Έρχονται οι εφτά καμπαλέρος της αναρχο-αντιεξουσιαστικής χωροφυλακής των επαναστατικών ηθων των Εξαρχείων και μπαινουν μέσα. Αρχίζουν λοιπον να φωνάζουν σαν την Λουκά «αη ντοντ γουώντ Σώτη, ουου σιξ χαντρεντ σιξτυ-σιξ, ουου αντικράηστ» και να πετάνε αυγά.
Αυτους πάλι πώς να τους δικαιολογήσεις, που δεν φοράνε ουτε κράνος για να πεις ότι τους έσφιξε και χύθηκε η λογική από τα αυτιά.

Γιαυτο κι εμεις ζηταμε:

Να φύγει η βρωμογιαφκα της πλατείας, με το φλώρικο όνομα Φλοράλ

Να φύγουν όλα τα κρανάκια και να πάνε να δείρουνε στου Ζοναρ’ς και στο Κολωνάκι.

Να φύγουνε και όλοι οι κάφροι που νομίζουν ότι τα Εξάρχεια τους ανήκουν


ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ
(ΣΤΑ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ και σε μερικές γάτες τζιμάνια)

Υπογράφει η
Τρομοκρατική σεχτα των περιστεριών της πλατείας


Θα σας χέσουμε πατόκορφα!